Η Αναμονή



Καιρό έχουμε να τα πούμε, αναγνώστη. Είχα ξεκινήσει μια πύρινη ανάρτηση υπέρ του "ΟΧΙ" στο δημοψήφισμα -πολύ καλή, αλήθεια, αλλά θα πρέπει να με εμπιστευτείς πάνω σε αυτό, καθώς όχι μόνο δεν τελείωσε, σβήστηκε και όση είχε γραφτεί- και από τότε τίποτα άλλο. Αλλά μου έλειψες οπότε είπα να τα πούμε λίγο.


Αλλά τι να σου πω και τι να μου πεις, μνημονιασμένε αναγνώστη; Ότι έξω έχει καλοκαίρι και στις καρδιές μας τον πιο βαρύ χειμώνα; Δεν θα κάνω πολιτική ανάλυση, αρνούμαι, έχουν όλα πια ειπωθεί και αναλυθεί και όλοι το βλέπαμε να έρχεται, και όλοι χαρήκαμε με το "ΟΧΙ" κι ας ξέραμε ότι δεν σήμαινε τίποτα ουσιαστικό, πέρα από τον ψυχολογικό παράγοντα ότι ο λαός ψήφισε αντίθετα από αυτό που του υπαγόρευαν σύσσωμο το μιντιακό κατεστημένο, το παλιό πολιτικό σύστημα, οι Ευρωπαίοι αστοί πολιτικοί. Και αυτή η νίκη, έστω κι αν έμεινε μισή, έστω κι αν μοιάζει με τη "Χαμένη Άνοιξη" του Τσίρκα, αφήνει παρακαταθήκη για το μέλλον. Αλλά η πολιτική ηγεσία είναι (ακόμα) πιο πίσω από τις διαθέσεις του κόσμου και τους πούλησε τους Συριζαίους και θα χορεύει σε λίγο καιρό πάνω στα πτώματα όλων μας, αν δεν κάνουμε κάτι.


Θα σου  μιλήσω λοιπόν για κάτι πιο προσωπικό, την Αναμονή. Στη ζωή υπάρχουν έντονα συναισθήματα, όπως η αγάπη, το μίσος, η ζήλεια, υπάρχουν βιολογικές ανάγκες, όπως η πείνα και η δίψα, υπάρχουν ηδονικές στιγμές, όπως το σεξ και η ρακή και το διάβασμα και η μουσική και ο χορός και οι διακοπές και ο καφές και οι μπύρες, και υπάρχει και η Αναμονή. Μια κατηγορία από μόνη της. Ένα γαμημένο μαύρο σύννεφο που υποστέλλει όλες τις άλλες ανάγκες και στιγμές και συναισθήματα, τα πνίγει, "μαραίνεται από το γέλιο μου, πίνει από τα δάκρυά μου, έρχεται στις παρέες μου και κλέβει τη μιλιά μου". Δεν μπορείς να κάνεις κάτι, όσο κι αν προσπαθείς να την ξεγελάσεις με εξόδους και μεθύσια και ατέρμονες κουβέντες επί παντός επιστητού και χωρίς νόημα ξενύχτια γιατί όταν γυρνάς σπίτι τα ξημερώματα κάθεται εκεί, στον καναπέ, μαυροντυμένη γυναίκα, σκυφτή, σκεβρωμένη από το χρόνο, με ένα μπουκάλι κρασί μπροστά της και δυο ποτήρια, και σου γνέφει, και γεμίζει τα ποτήρια, αλλά από το δικό σου δεν ξεδιψάς και από το δικό της δεν πίνει. Απλά σε κοιτάζει, σε περιεργάζεται, δεν μπορείς καν να καταλάβεις αν χαίρεται που σε έχει κάνει έτσι ή αν επιτελεί το προαιώνιο καθήκον της ρουτινιάρικα, βαριεστημένα, επειδή δεν μπορεί να κάνει αλλιώς κι Αυτή, επειδή για αυτό φτιάχτηκε, για να σου τρώει τα σωθικά λίγο λίγο αλλιώς θα ήμασταν όλοι ανά πάσα στιγμή σίγουροι και γνώστες και μικροί θεοί και χωρίς να περιμένουμε τίποτα, χωρίς να αγωνιούμε για τίποτα, άρα εμείς θα ήμασταν αυτοί που θα βαριόμασταν, αναγνώστη, όχι, μου λες, "θα ήμασταν μακάριοι" και σου λέω, το ίδιο λέμε.



Το βάζω τώρα, αναγνώστη, με την ευχή
να μην το βάλω στο μέλλον


Όλα στη ζωή είναι, ακόμα και ο θάνατος, και όλα στο θάνατο είναι, ακόμα και η ζωή. Αλλά η Αναμονή είναι κάτι πέρα από αυτό το δίπολο, είναι κάτι σαν limbo, είναι μια παράλογη κατάσταση που δεν αξίζει να τη ζει κανείς, που τη βιώνεις απολύτως μόνος σου, όσο και να σε ρωτάνε διάφοροι διάφορα, είσαι εσύ και ο Χρόνος αντιμέτωποι, κι αυτός είναι γραμμικός και συνεχής και αμείλικτος κι εσύ είσαι "just another human being", που λέει κι ο Eddie: Άνιση μάχη. Κι αν δουλεύεις μπορείς να το ρίξεις στην εργασιοθεραπεία, αν είσαι ερωτευμένος μπορείς να γαντζωθείς στον/στην σύντροφό σου, αν είσαι ντι τζει μπορείς να παίξεις παντού, όχι μόνο σε μαγαζιά αλλά και σε πάρτυ σε σπίτια, αν είσαι βιβλιόφιλος μπορείς να διαβάσεις 2 βιβλία την ημέρα, αν έχεις μπλογκ μπορείς να γράψεις ανάρτηση για αυτό, αν είσαι τεμπέλης μπορείς να κάτσεις και να κοιτάς το ταβάνι όλη μέρα, αλλά δεν την ξεγελάς την Αναμονή. Είναι πάντα εκεί, φτιάχνει λίγο το τσεμπέρι της που χάλασε από τις σπασμωδικές κινήσεις σου να της ξεφύγεις, και σε σφιχταγκαλιάζει ξανά, και σου ψιθυρίζει στο αυτί "το ξέρεις ότι εσύ με δημιούργησες κι ότι τον δικό σου εγωισμό τρέφω".


Κι έχει δίκιο. Η άτιμη.



Υ.Γ. Καλή δύναμη στον Δ. και σε Σένα. Και για τους δύο όλα θα πάνε καλά. Και σε λίγο καιρό θα βρούμε όλοι μαζί κάτι άλλο να περιμένουμε και να μας τρώει, μην ανησυχείτε.





Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου