αγωνιστικές δάφνες (για φακές)

Αναγνώστη, θέλω για πέντε λεπτά την προσοχή σου. Θα σου περιγράψω την καταστολή που ασκήθηκε πάνω μου πριν 10 ακριβώς χρόνια. Η οποία ιστορία είναι άκρως γελοία φυσικά: Τίποτα δε μπορώ να κάνω σωστά, ούτε μια προσαγωγή της προκοπής...Μα είναι δυνατόν να έχω πάει σε εκατοντάδες (μην πω χιλιάδες και φανώ υπερβολικός) πορείες, ακτιβίστικες (sic) εκδηλώσεις κλπ και η μόνη φορά που να έχω δει το εσωτερικό της ΓΑΔΑ να είναι μετά από...συναυλία; Παρωδία...

Η Βία είναι έμφυτη στο Σύστημα

Είμαστε στο σωτήριον έτος 2003 και το Indie Free Festival ανοίγει τις πύλες του (ποιες πύλες, στο Πεδίο γινόταν, και πριν την ανάπλαση, κάγκελα πουθενά) για άλλη μια φορά. Ευκαιρία να ακούσουμε μουσική, να πιούμε μπύρες στα χορτάρια, να κάνουμε όλα αυτά τα νεοχίπικα που κράζω τώρα σαν κακιασμένος γέρος του Muppet Show εν ολίγοις. Ευκαιρία όμως και για τα φιλόμουσα ΜΑΤ να ακούσουν κι αυτά λίγο κιθάρα και για τα "παιδιά" να προπονηθούν στις ρίψεις. Μην ξεχνάς, αναγνώστη, ότι η χώρα βρίσκεται ένα χρόνο πριν τους Ολυμπιακούς και το αθλητικό πνεύμα, όπως και η λατρεία για τα αγωνίσματα στίβου βρίσκεται στο ζενίθ. Εγώ από την άλλη απεχθάνομαι για διάφορους λόγους το τρέξιμο, οπότε ενσωματώθηκα με την παρέα μου σε έναν αρκετά μεγάλο όγκο φεστιβαλιζόμενων που αποχωρούσε αργά και συντεταγμένα προς την Αλεξάνδρας, την οποία και καταλάβαμε και αρχίσαμε να να ανεβαίνουμε. Στη μέση της. Έχοντας την ασφάλεια ότι μιας και ήμασταν 200 άτομα θα χρειαζόντουσαν 4 κλούβες να μας χωρέσουν και η γραφειοκρατία θα εμπόδιζε κάτι τέτοιο.

Έλα όμως που με παίρνει τηλέφωνο μια φίλη και μου λέει ότι εκεί που μίλαγε με το αγόρι της στο ΔΙΚΟ ΤΟΥ τηλέφωνο άκουσε ξαφνικά μια φωνή "έλα, κλείστο" και από τότε δε μπορεί να τον βρει. Και φοβόταν ότι τον φερμάρανε*. Και μου λέει να παρατήσω τις Λεωφόρους και τις βλακείες και να χωθώ στα στενά να τον ψάξω. Κι εγώ παίρνω έναν άλλο φίλο και κάνω ακριβώς αυτό. Η κοπέλα άκουσε μετά από λίγο, και ενώ μίλαγε μαζί μου στο κινητό μου, "έλα κλείστο" για δεύτερη φορά. Από τον ίδιο άνθρωπο - έναν δίμετρο ογκώδη ασφαλίτη ο οποίος μας συνόδευσε σε ένα άσπρο βανάκι. Εγώ άρχισα να εξηγώ ότι ψάχνω ένα φίλο μου και α, νάτος, στο βάθος του βαν, και τι καλά που δεν έπαθε και τίποτα, θα τον προστατέψετε εσείς από εδώ και πέρα, κι εγώ να πηγαίνω, έχω αφήσει και θερμοσίφωνα ανοιχτό κλπ. Οι μπάτσοι όμως, πιστοί στο ιδανικό της φιλίας, επέμεναν να του κάνω παρέα στη μισάωρη αναμονή μέχρι να γεμίσει το βανάκι της χαράς, καθώς και στη διαδρομή μέχρι το υπέροχο αρχιτεκτόνημα της ΓΑΔΑ μετά. Όπου βρήκαμε πολλούς φίλους και γνωστούς καθισμένους κατάχαμα στους διαδρόμους. Η μόνη διαφορά με το Indie ήταν ότι δεν είχαμε μπύρες και μουσική. Το όποιο άγχος μπορεί να είχαμε ακόμα δε, διαλύθηκε εντελώς όταν βγήκε νια νεαρή αστυνομικίνα και άρχισε να μετράει δείχνοντας με το δάχτυλο "1,2,3,4..." και ένας πάνκης με εντυπωσιακή μοικάνα είπε βαριεστημένα :"Εχει πλάκα να ψάχνεις το Τζόκερ...", προκαλώντας άπειρα γέλια στους διαδρόμους. "Ένα γέλιο θα σας θάψει" και άλλα τέτοια Μαη68δικα. (Συγγνώμη, με τη σύγκριση του Indie του 2003 με το Μάη του '68 μόλις μου έφυγε ένας πόντος από το καλσόν.) 

Μην τα πολυλογώ, μας κρατήσανε κάποιες ώρες, μας ρωτήσανε αν θα πάμε Θεσσαλονίκη την επόμενη εβδομάδα (είχε σύνοδο της ΕΕ), εμείς απαντήσαμε (όλοι) "Γιατί, έχει καμία καλή συναυλία στη Σαλονίκη;", μας αφήσανε όλους. Και την επόμενη εβδομάδα ΠΗΓΑΜΕ στη Θεσσαλονίκη, φάγαμε άπειρα χημικά και στο Μαρμαρά και στην πόλη, αλλά δε μας συνέλαβε κανείς. Σωστά. Διαμαρτυρόμασταν για τις αντιλαικές πολιτικές της ΕΕ, δεν φεύγαμε από καμιά συναυλία για να αποτελούμε σοβαρό κίνδυνο για το σύστημα. Πολύ μπροστά η ΕΛΑΣ.

*φερμάρω: Αποσπώ από κάποιον κινητό/λεφτά με την απειλή βίας. Από το "φέρε".

ο κάτοικος του Λανθαρότε

Δύο αναρτήσεις την ίδια μέρα, ζωή δεν έχεις, πως δεν έχω, σε 3ωρη διάλεξη για την πολεοδομία του Βερολίνου πήγα (ναι, ξέρω, το άλλο άκρο του διπόλου Βαρκελώνη-Βερολίνο, αλλά εδώ μιλάμε για άλλη φάση, επιστημονικά πράγματα και τέτοια, σκάσε και κολύμπα), και περπάτησα μέχρι το Θησείο και πίσω για να βγάλω εισιτήρια για θέατρο (διότι αν είσαι κουλτουριάρης βλέπεις και Ντάριο Φο και τα τοιαύτα), και καφέδες ήπια και απ'όλα, καλά είμαι, το ίδιο επιθυμώ και δι' υμάς, απλά μόλις μίλαγα με μια φίλη και μου είπε ότι διάβασε τα πονήματά μου και δεν της άρεσαν (φυσιολογικό γιατί είναι μια χαρά κοπέλα, γιατί να της αρέσουν;), αλλά πρόσθεσε μετά "ίσως φταίει που διαβάζω και Σαραμάγκου τώρα και στη συγκριση χάνεις", ΚΑΙ ΒΕΒΑΙΑ ΧΑΝΩ, μου θύμισε λοιπόν ότι κι εγώ έτσι έγραφα γράμματα (ξέρεις αναγνώστη, παλιά, πολύ παλιά, δέκα χρόνια πριν ΕΤΣΙ επικοινωνούσαν οι άνθρωποι κ όχι με ιντερνέτια και βλακείες), κι όταν λέω "έτσι" εννοώ αυτό τον υπέροχο μακροπερίοδο λόγο του Ζοζέ, και του Μάρκες στο "Φθινόπωρο του Πατριάρχη", αλλά ο μακαρίτης ο Ζοζέ ήταν Πατριάρχης σε αυτό το στυλ γραφής, ο Κολομβιανός έχει τα γούστα του, ειδικά με τη σύλληψη των παιδιών με γουρουνίσια ουρά, αλλά τον Πορτογάλο δεν τον έφτανε σ'αυτό το ύφος και είδος, ολόκληροι διάλογοι, ολόκληρος καμβάς συναισθημάτων, απεικόνιση τοπίων, ψυχικών τε και φυσικών, και τελεία πουθενά, εξορισμένο σημείο στίξης, βδελυρό, αχρησιμοποίητο, περιττό, και όλα αυτά τα συνώνυμα, περιφραστικά, περιγραφικά για να πουν το ίδιο πράγμα με άλλους τρόπους, και οι παρεκβάσεις οι άσχετες φαινομενικά που πάντα κάτι είχαν να πουν στο τέλος, από ένα χαμένο στυλό έφτανες σε 5 σελίδες στη μοίρα του ανθρώπινου είδους, χωρίς τελείες και άλλα τέτοια ποταπά ανάμεσα, και η επιλογή των θεμάτων, εκεί κι αν ήταν μάστορας ο κάτοικος των νησακίων Λανθαρότε, πότε τυφλώνοταν ο κόσμος χωρίς προφανή λόγο, πότε πέθαινε, πότε η Ιβηρική χερσόνησος αποκολλούνταν από την υπόλοιπη Ευρώπη και έπλεε ωσάν πέτρινη σχεδία προς την Αμερική (εποχή πολέμου στο Ιράκ με συμμετοχή της κυβέρνησης Αθναρ, θεότητα ο Ζοζέ είπαμε), πότε κάποιος επιμελητής άλλαζε μια λέξη σε ένα ιστορικό βιβλίο και μαζί και την Ιστορία την ίδια, πότε κάποιος βιβλιοθηκάριος χανόταν μέσα στην ίδια του τη βιβλιοθήκη για πάντα, πότε κάποιος δυστυχής είχε έναν κρυφό σωσία του, μόνο στη ζωή του Χριστού παραλλαγμένη δεν πρωτοτύπησε ο Σαραμάγκου, έχουν γράψει πολλοί με τέτοιο θέμα, και ο Καζαντζάκης ακόμα, αλλά αυτός έβαζε τελείες και γι'αυτό ξεσηκώθηκαν οι φονταμενταλιστές χριστιανοί και έσπαγαν σινεμάδες, αν δεν έβαζε δε θα το διάβαζε και κανείς, ούτε ο Σκορτσέζε για να το κάνει ταινία, θα ήταν πολύ κουραστικό το ανάγνωσμα με καζαντζάκεια γραφή και χωρίς τελείες, το φαντάζεσαι αναγνώστη, ο πειρασμός να αυτοκτονήσεις μετά από δέκα σελίδες θα ήταν μεγάλος, και όντως τελευταίος, γιατί μετά το θάνατο δεν υπάρχει τίποτα άλλο, λίπασμα γινόμαστε, σ'αυτό συμφωνούσαν και οι δύο, απλά ο Κρητικός έτρωγε και κάτι φλασιές πνευματικότητας, ο Πορτογάλος ήταν πιο ξεκάθαρος επί του θέματος, για να το κλείνω γιατί υποπτεύομαι ότι μόλις το 5% αυτών που ξεκίνησαν να διαβάζουν τη συγκεκριμένη ανάρτηση έχουν καταφέρει να φτάσουν μέχρι εδώ, ΠΡΟΦΑΝΩΣ και δε λέω ότι φτάνω στο μικρό δαχτυλάκι του αριστερού ποδιού του Ζοζέ, εκείνου που χτύπησε στο έπιπλο στο πατρικό του στη Λισαβόνα το 1927, ένας φίλος μου λέει ότι αυτά τα μικρά δάχτυλα τα έχουμε για να τα χτυπάμε κάπου και να θυμόμαστε τι είναι σημαντικό στη ζωή και τι όχι ΑΜΕΣΩΣ μετά, κι εκεί και τότε αποφάσισε να γίνει συγγραφέας, μάλλον όχι, εγώ δεν φτάνω ούτε καν σ'αυτό το δαχτυλάκι για να ξέρω να σας πω με σιγουριά είπαμε.

Αν ακούς τέτοια μουσική στην Αλφάμα δε γίνεται να μη γράψεις καλά μετά

Αλλά ΜΙΑ ομοιότητα την έχουμε με το Ζοζέ: Στα τελευταία χρόνια της ζωής του είχε μπλογκ ο μικρός θεούλης...True story.

Αισιοδοξία

Οι πακτωλοί χρημάτων έρχονται. Πρέπει να αγοράσω θησαυροφυλάκιο σαν τον Σκρουτζ να κολυμπάω μέσα στο χρήμα. Χτες ακούστηκε για πρώτη φορά το επικό: "Τον ξέρω τον Σπόρο, τον διαβάζω!!". Πρέπει να αρχίσω να κρύβομαι. Να μη λέω ότι είμαι ο ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟΣ ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ, ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΗΣ ΚΑΙ ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ αυτού του μπλογκ έτσι ώστε να καλλιεργήσω ένα μύθο γύρω από το πρόσωπό μου ανάλογο του Πίντσον. Ή έστω του πιτσιρίκου - κ ας με δώσει ο Μουρούτης όταν πάω να πάρω συνέντευξη από κάποιον στη Βουλή.

Η επανάσταση αναβλήθηκε για άλλη μια φορά, αφού ούτε ο υποβιβασμός της ΑΕΚ κατάφερε να αποτελέσει τη σπίθα που θα την ξεκινήσει, παρά τα αντίστοιχα ευφυολογήματα στα κοινωνικά μέσα (social media). Τελικά αναγνώστη μου, τα μόνα μέσα που θα κοινωνικοποιησούμε ποτέ θα είναι αυτά, που είναι ήδη. Κοινωνικά. Στα οποία είναι συνδεδεμένο ένα ελάχιστο ποσοστό του παγκόσμιου πληθυσμού και από αυτό ούτε το ένα δέκατο δεν ασχολείται με την πολιτική και ας ποστάρουμε μανιωδώς άρθρα και αναλύσεις εμείς, οι διαφωτιστές του πληκτρολογίου. Και από αυτό το ένα δέκατο αν αφαιρέσεις τους φασίστες, τους νεοφιλελεύθερους, τους κεντρώους, τους "υπεύθυνους κυβερνητικούς αριστερούς", τι μένει; Να σου πω εγώ τι μένει. Ο υπέροχος Κωνσταντίνος Τζούμας και η καλύτερη σκηνή στην ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου (αν εξαιρέσεις τις ταινίες του Τεό και το "Ας περιμένουν οι γυναίκες")

Άψογη η κυρία λοιπόν που κάνει αυτό που κάνει, άψογοι κι εμείς που "δειλοί, μοιραίοι και άβουλοι αντάμα,/προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!" Τον Αλέξη με το άσπρο άλογο (όπως περίμεναν οι Συνασπισμένοι τον Ολάντ πέρσι για να "αλλάξει το κλίμα" και ο Ολάντ βγήκε και όντως άλλαξε το κλίμα. Στο Μάλι. Το οποίο βομβάρδισε), τον Κουτσουμπιλό ο οποίος ανασκουμπώνεται για να θέσει την πλούσια γραφειοκρατική του εμπειρία στη διάθεση του χειμαζόμενου λαού, το Χειμώνα (όχι του Game of Thrones,τον άλλο, του ΠΑΣΟΚ) να πει πάλι καμιά νεοφιλελέ κουτουράδα να σκάσει το πικραμένο μας χειλάκι, βράστα κι άστα αναγνώστη.

Δεν έχω καλή διάθεση. Κάνε κάτι για να με βοηθήσεις, μπορείς. Κλείσε το ίντερνετ και διάβασε ένα βιβλίο.

ένοχες απολαύσεις

Λοιπόν που λες ήταν ένας τύπος στη Μαβίλη το καλοκαίρι του 2001 ο οποίος είχε ένα κόκκινο και ένα μπλε. Την πρώτη φορά νομίσαμε ότι έφυγε από το σπίτι αγουροξυπνημένος, ότι πάσχει από δαλτωνισμό (ανοίγουμε και κανένα λεξικό αν έχουμε άγνωστες λεξούλες ε; έτσι μπράβο), ότι δεν έχει λεφτά για δύο ίδια, κάτι. Μαλακίες νομίζαμε. Και την άλλη και την παράλλη μέρα τα ίδια φόραγε οπότε φυσικά και τον γνωρίσαμε γιατί τέτοια παιδιά δεν χάνονται...Τελικά αποδείχτηκε αυτό που όλοι περιμέναμε: ένας χιπστερας πριν τους χιπστεραδες, ένας "πρωτοπόρος" πανύβλακας από Β.Π. που η φαεινή ιδέα του για να ξεχωρίσει ήταν να έχει ένα κόκκινο και ένα μπλε. Αν ήταν σουέντ τουλάχιστον μπορεί και να το δεχόμουν.

Εγώ; Ασπρόμαυρα, κόκκινα, μπλε, μαύρα, γκρι, ασπρόμαυρα (πάλι), καφέ. Πάντα δύο ίδια, πάντα τα κλασικά, ξερνάω όταν βλέπω πεταλουδίτσες και λουλουδάκια και... τακούνια (!!!). Και συναυλίες και διακοπές και όλες οι μανάδες της γης που νομίζουν ότι πρέπει κάποια στιγμή να τα βάλουν στο πλυντήριο. Και μίσος -ταξικό- για vans και stansmith. Και πάντα αγορά τον Απρίλη - Μάη που είναι ακριβά γιατί είναι αρχή σαιζόν και όχι τον Οκτώβρη που τα σκοτώνουν γιατί είμαστε υπεράνω χρημάτων. Και γέλιο στα κάμπινγκ που έψαχνες διαφορετικό είδος παπουτσιού έξω από τις σκηνές και δεν έβρισκες - για κανένα λόγο. Και (ρατσιστική) κατάταξη όποιου τα φορούσε στα "δικά μας παιδιά" (εκτός αν ήταν διαφορετικού χρώματος ανάλογα με το πόδι οπότε βλ. παραπάνω)

Τα απάτησα κάποιες φορές. Συνήθως μετά από πίεση/παρότρυνση/δώρο κάποιας κοπέλας μου φόρεσα και άλλο είδος παπουτσιού. Αλλά με αυτές χώριζα μετά, με τα All Star ποτέ. Η σχέση μας ήταν πάντα τίμια, ειλικρινής και αυστηρά χρονικά οριοθετημένη: Ένας χρόνος και τέλος. Μετά τρύπες  (όσο πιο πολλές τόσο πιο καλό καλοκαίρι), ανέβασμα στο πατάρι (ποτέ πέταμα), συγκίνηση. Και αγορά καινούργιων. Γιατί μπορεί και ο πιο συνειδητοποιημένος και ακομπλεξάριστος καταναλωτής να επιτρέπει στον εαυτό του μια παρασπονδία, μια ένοχη απόλαυση, μια πληρωμή φυκιών για μεταξωτές κορδέλες.


Αφιερωμένο στα ολόμαυρα μποτάκια που αγόρασα χτες. Άρχισε το καλοκαίρι.

ποιο Γκάζι ρε;

Μαζί με τη δόξα και την αναγνώριση έρχεται και το άγχος. Οι χιλιάδες φαν με πιέζουν αφόρητα. Κάποιοι από αυτούς στη Μπογκοτά (άτιμο Google Translate που έφτασες τη φήμη μου στα πέρατα της οικουμένης) έχουν ανέβει σε ταράτσες και απειλούν με δάκρυα στα μάτια να πηδήξουν αν δε δουν καινούργια ανάρτηση. Αλήθεια. Το είδα στις ειδήσεις του Mega. Πιστέψτε το. 

Θέλω να πάω στη Βαρκελώνη και στο Βερολίνο με το ποδήλατό μου και τα τεράστια ακουστικά μου να παίζουν Antony and the Johnsons και ο άνεμος να ανεμίζει το μουστάκι μου. Πρέπει όμως πρώτα να προσαρμόσω μια ψηφιακή κάμερα στο τιμόνι, στραμμένη προς τα εμένα και ρυθμισμένη να τραβάει κάθε 10 δευτερόλεπτα. Δε μπορώ άλλο στην Ελλάδα, πνίγει τη δημιουργικότητα των bloggers, άσε που δε βγήκε ο Άντζελο πρόεδρος να έχουμε μια ελπίδα. Αυτό που με σκοτώνει είναι που δεν ανοίγουν πια καινούργια μαγαζιά στο Γκάζι. Τι πάει να πει δεν έχει χώρο; Θέληση να υπάρχει και όλα γίνονται. Γιατί υπήρχε στην αρχή; Η υπήρχε στου Ψυρρή με τις βιοτεχνίες; Κοίτα αναγνώστη, αν είσαι αντιδραστικό στοιχείο που πιστεύεις ότι μια γειτονιά είναι ζωντανή με ανάμιξη χρήσεων κατοικίας - βιοτεχνίας - εμπορικών καταστημάτων και οι περιοχές που έχουν γραφεία το πρωί και διασκεδαστήρια το βράδυ είναι απρόσωπες και χάλια, δίκιο έχεις. Αλλά που να το βρεις κι εσύ; Ψήφισε εκεί πέρα τον (Η-βίλλα-θα-γίνει-ο-τάφος-του) Καμίνη για να μη βγει κάποιος δεξιός δήμαρχος που θα κάνει ντου στις καταλήψεις, θα κλείσει τα θέατρα και άλλα τέτοια δεξιά πράγματα. Και έχε εμπιστοσύνη στους Athenistas να κάνουν τα υπόλοιπα - αύριο άκουσα ότι θα μοιράσουν σουβερ στους άστεγους.

και με κρύα και με χιόνια

Μισώ τους χίπστερ. Τους μισώ από τα τρίσβαθα της ψυχής μου με το απολιτίκ στυλάκι τους, την πλήρη άγνοια του τι γίνεται γύρω τους, το ηλίθιο κόλλημά τους με κάθε νέα μόδα. Στη βιολογική αλυσίδα είναι μεταξύ της αμοιβάδας και των νεοχίπηδων, οι οποίοι με τη σειρά τους είναι κάτω από όλα τα άλλα είδη του ζωικού βασιλείου. Θα επανέλθω. Πολλές φορές.

μαγαζά (έτσι, χωρίς γιώτα)

Δρόμος απώλειας η Μπενάκη. Εντάξει, όχι όλη, το κομμάτι από Αραχώβης μέχρι Σόλωνος. Άντε πιο συγκεκριμένα ο τζερεμές (Χάρη παρακαλώ για τη διαφήμιση, Βάσια, Μήτσο, Γιώργο, Μαρία, Κώστα, Φωτεινή, Θεανώ, Νικολέτα, συγγνώμη για τον έξτρα κόσμο που θα συρρεύσει). Μαγαζάρα από τις λίγες. Θυμάσαι αναγνώστη που παλιά πηγαίναμε στο Τηνιακό το καλοκαίρι και στη Γη το χειμώνα; Αλλά οι πιο κουλτουροψαγμένοι από εμάς πηγαίναμε Τηνιακό και το χειμώνα-δεκαετία '90 λέμε, που το χειμώνα είχε ακόμα παππούδια μέσα. Και τα αφεντικά που από την Τήνο δεν ήταν αλλά δε μας ένοιαζε: Τον κυρ Λευτέρη τον Περούκα το στραβόξυλο ("πάλι 8ωρο κλείσατε, ούτε μεροκάματο να κάνατε, ξεκουμπιστείτε"), τον κύριο Δήμο, τον κύριο Αντρέα και όλα τα καλά παιδιά. Τα τελευταία 7-8 χρόνια μέχρι και Δαπίτες πάνε για να γίνουνε πίτες φτηνά. Δε λέει. Ειδικά αφού έκλεισαν και το Ράδιο και το Decadence: Στο πρώτο πήγαινε σύσσωμη η φοιτητιώσα ριζοσπαστική αριστερά (ποτέ δεν κατάλαβα γιατί) και στο δεύτερο οι γαμάτοι τύποι-εμείς δηλαδή. Πρώτα ούζα και ποικιλίες στη Λεωφόρο (σε ζητώ και στη Βικτώρια) και μετά πανάκριβα μικρά΄μπουκάλια μπύρας και είσοδος-με παζάρι πάντα, ακόμα κ αν είχαμε λεφτά, έτσι, για το γούστο. "Είμαστε 5, να μπούμε με 3 εισόδους;" και "Ρε συ αφού έχουμε την είσοδο, πάρε ποτό, μην είσαι χαζός". Χαζοί ήμασταν, ο Νίκος έβγαζε καλά λεφτά μέχρι που το έριξε έξω και έκλεισε και ησύχασε και μετά πήγε να βαφτίσει τις Συχνότητες Decadence και όλοι Συχνότητες το έλεγαν ακόμα και πήγαιναν εκεί με την ίδια συχνότητα που πήγαιναν και παλιότερα-ποτέ δηλαδή. Aυτή η ραδιοφωνική διαφήμιση στο Rock Fm που ήταν ακόμα Rock με υπόκρουση James με έχει στοιχειώσει. Μέχρι και σήμερα, όποτε περνάω από το νεοκλασικό της Βουλγαροκτόνου σιγοτραγουδάω μόνος μου σαν χαζός. Ευτυχώς που δεν περνάω ποτέ πια γιατί δεν υπάρχει και λόγος-δεν υπάρχει τίποτα άλλο εκεί. Α ναι, υπάρχει(;) το Στέκι της Ξανθής όπου μπορείς να πας αν έχεις πουλήσει μόλις κανα δυο χωράφια στο χωριό και νιώθεις ματσωμένος.

Decadence κύριοι και κυρίες. '90ίλα και ξερό ψωμί. Αλλά και Stand (το παλιό) και Mo και Χοροστάσιο (με την ωραία κοπέλα στην πόρτα/γκαρνταρόμπα που τη γνωρίσαμε όμως 15 χρόνια μετά και κρίμα που δεν την ξέραμε από τότε γιατί είναι γαμώ τα παιδιά) και Jasmin (πάλι το παλιό). Γιατί όταν ένα μαγαζί πάει σε μεγαλύτερο χώρο ΠΑΝΤΑ χαλάει; Γιατί στο Mo Better πάντα ζητάω αυτό το τραγούδι;; Γιατί ο Χάρρυ δεν μπήκε στη λίστα; Επειδή είναι καμένο αφτεράδικο; Ναι, αλλά μόνο εκεί από όλα αυτά έχω βάλει μουσική (δε με πρόσεξε κανείς που χώθηκα σαν αίλουρος στα -υπερσύγχρονα- decks κι έβαλα 2-3 τραγούδια και ξαναβγήκα, μη νομίζεις αναγνώστη, ένα από αυτά ήταν το εξής, ότι να 'ναι δηλαδή). Τι λέγαμε; Α ναι, ο τζερεμές τα σπάει-αλλά να μην πηγαίνετε: Έχει λίγα τραπέζια και δε θα βρίσκουμε να καθόμαστε εμείς που σας ανοίξαμε τα μάτια.

ΘΥΜΑΣΑΙ;

Κατακλύστηκε το mail μου από μηνύματα. Ενθουσιασμός τρελός έχει καταλάβει τα αλαλάζοντα πλήθη αμα τη εμφανίσει του υπερτέλειου μπλογκ μου. Οι φαν περιμένουν εναγωνίως την επόμενη ανάρτηση (κακώς, βλακείες θα γράψω). Αλλά όλοι οι ενθουσιασμένοι (και οι 2, κι αυτοί από ευγένεια) προσθέτουν κάτι στο τέλος (στο οποίο δεν έδωσα καμία απολύτως σημασία την πρώτη φορά, αλλά όταν επαναλήφθηκε προβληματίστηκα): "Βρες Θέμα". ΔΕ ΘΕΛΩ ΡΕ. Το εγχειρίδιο του cool Εξαρχειώτη δεν έλεγε τίποτα για θέματα, λογική συνέπεια και συνέχεια, ενδιαφέροντα πράγματα. Εγώ το ακολουθώ σαν ευαγγέλιο. Το εγχειρίδιο. Το πουλάνε στο ψιλικατζίδικο του Μήτσου, στο περίπτερο της κυρά-Καίτης και στο μπακάλικο του Θωμά. Είδες αν είσαι γνώστης;

Όμως το ξέρεις πως είναι κάτι πιο βαθύ που με λερώνει και όχι η κόκκινη σάλτσα από τα μακαρόνια. Είναι που είπες το "αχ" πετώντας με φτερά νυχτερίδας πάνω από τις καμινάδες του χωριού εκείνου που δεν έχει όνομα. Είναι που καταβρόχθισες όλο το λουκουμά ενώ ΗΞΕΡΕΣ ότι πεινούσα κι εγώ και σε κοίταζα με μάτια δακρυσμένα από τα δακρυγόνα. Είναι που έκανες ότι χειρότερο μπορεί να συμβεί σε ένα τασάκι- πέταξες μέσα του χαρτομάντηλα, τσίχλες, ένα καδρόνι, το λαμπατέρ, και οτιδήποτε άλλο εκτός από ΤΣΙΓΑΡΟ. Θυμάσαι; Νοσταλγείς; Πως τολμάς να νοσταλγείς τσόγλανε; (6,48 ευρώ στο skroutz). Είναι που όταν εξαερώναμε το καλοριφερ έφυγε μαζί με τον αέρα και το πάθος και ο φίλος μας ο Κώστας γιατί βαριότανε να εξαερωνουμε κι αυτός να μας κοιτάει, ένιωσε περιττός είπε, θυμάσαι; Είναι που περπατάγαμε σε εκείνο το δρόμο και σου είπα με βαθιά φωνή κοιτώντας σε στα μάτια "ανέβα στο πεζοδρόμιο. ΤΡΕΧΟΥΝΕ εδώ οι αλήτες". Είναι που εγώ ήθελα να βάλω Beirut κι εσύ έκανες το σπίτι Βυρηττό από το πιστολίδι που ακουγόταν από τις αστυνομικές σειρές που κατέβαζες μετά μανίας. Είναι που πάντα μιλούσες ανοιγοκλείνοντας το στόμα σου κι ας ήξερες πόσο με ενοχλεί να το βλέπω αυτό. Το θεωρώ έλλειψη τρόπων, τι να κάνω...Όπως και το να τρως με κλειστό στόμα-πως θα ξέρω ανά πάσα στιγμή τι τρως αν δεν το βλέπω; Πως θα σε ελέγχω; Τι; Δεν είναι αυτός ο σκοπός μιας σχέσης; Καλά, έτσι νομίζεις.

Απέρριψα μόλις την πιθανότητα να είναι ρομαντικό το blog, για τους χαμένους 289 έρωτές μου. Εκτρέπομαι εύκολα. Η αναζήτηση θέματος συνεχίζεται. Μείνε μαζί μου αναγνώστη σε αυτό το υπέροχο ταξίδι αυτογνωσίας, καφεποσίας και καπνίσματος. Θα το βρούμε. Μαζί. Όπως βρήκαμε κι εκείνη την κάλτσα πίσω από τον καναπέ και ήταν Πάσχα και Χριστούγεννα μαζί γιατί μέχρι τότε νομίζαμε ότι την είχε πάρει ο αέρας από την απλώστρα, μαζί με τα όνειρά μας, και ψήσαμε αρνί κάτω από το χριστουγεννιάτικο δέντρο.

μεταμοντέρνο παραλήρημα

Λοιπόν για να τη δούμε λίγο σοβαρά τη φάση...Πρέπει υποθέτω να βρω ένα θέμα. Ακόμα πρέπει να διανθίζω τα κείμενα με κουλτουριάρικες ασπρόμαυρες φωτογραφίες που να απεικονίζουν κατά προτίμηση παιδιά, σκυλιά ή/και άστεγους , για να κάνω ρηχή επίκληση στο συναίσθημα του αναγνώστη. Κάτι τέτοιο δηλαδή:

Φωτογραφία που βρέθηκε μετά από 0,01 δευτερόλεπτα google search

Ή να βάζω βιντεοκλίπ από ψαγμένους μουσικούς που ξέρω ΜΟΝΟ εγώ για να διαφωτίσω το αδαές ιντερνετικό κοινό. (Σε αυτή την κατηγορία δεν ανήκει ο Smog γιατί Smog θα βάζω και δε με νοιάζει τι θα πείτε). Ή υπεργαμάτες πολιτικοκοινωνικοοικονομικές απόψεις που θα αναδημοσιεύονται εν ριπή οφθαλμού στο indymedia, στο left.gr και στην προσωπική ιστοσελίδα του Άντζελο. Δεν ξέρω, πολύ brainstorming έπεσε. Πάρτε ένα Smog.

                                          

[Μην μπερδεύεσαι, αναγνώστη. Ο Smog και ο Bill Callahan είναι το ίδιο πρόσωπο. Όπως βλέπετε δεν έχει και πολλά λεφτά και βούτηξε την κιθάρα από το προαναφερθέν ασπρόμαυρο παιδάκι για να παίξει. Κι εγώ σε τέτοια θα μάθω. Μη σου πω γιουκαλίλι να το παίζω Eddie Vedder να γουστάρουμε.]

Ακόμα όμως δεν έχω βρει θέμα. Λέω να το αφήσω ανοιχτό για να μπορώ να γράφω ότι κουτουράδα μου κατέβει. Με μια έμφαση βέβαια σε περιστατικά από την πολυκύμαντη και πολυτάραχη ζωή μου τα οποία είμαι σίγουρος, αναγνώστη, ότι φλέγεσαι να μάθεις. Και επειδή κατανοώ την αγωνία αυτού του τόπου για ζωή, που λέει και ο Νιόνιος (όχι ο Ερασμιακός, ο άλλος), αρχίζω αμέσως. Θυμάστε τότε που (Τι πάει να πει "πάμε για καφέ, έχει ήλιο"; Δεν καταλαβαίνεις ότι γράφω στο blog που θα με κάνει πλούσιο και διάσημο; Τόσο πολύ ζηλεύεις που εγώ θα γίνω πλούσιος και διάσημος ενώ εσύ όχι; Καλά, έρχομαι).

γιατι;

Γιατί μπορώ. Γιατί είμαι 2,5 χρόνια άνεργος και έχω άπειρο ελεύθερο χρόνο. Γιατί τελειώνω το μεταπτυχιακό που ξεκίνησα ακριβώς επειδή ήμουν άνεργος και είχα πολύ ελεύθερο χρόνο. Γιατί απλά δεν έχω πλέον το δικαίωμα να στερώ από τον κόσμο την απόλαυση να γεύεται το πλούσιο συγγραφικό μου ταλέντο. Για να μπορώ να λέω σε παρέες σε τσιπουράδικα "αχχχχ, το είχα γράψει αυτό που συνέβη σήμερα ΚΑΠΟΤΕ στο blog μου...". Γιατί έχουν άλλοι κι άλλοι που δε μου φτάνουν ούτε στο μικρό μου το νυχάκι (ειδικά τώρα που το μακραίνω για να μάθω κιθάρα. Ναι ρε, στα 34. Παίζει πρόβλημα; Είναι το επόμενο to do thing στη λίστα με τα "50 ποζεροχιπστερικα πράγματα που πρέπει να κάνει ο σύγχρονος cool και ανεξάρτητος Εξαρχειώτης", αμέσως μετά το "φτιάξτε ένα blog").

Γιατί ΣΠΟΡΟΣ; Γιατί φιλοδοξώ αυτή η γωνίτσα του ίντερνετ να αποτελέσει φυτώριο νέων, επαναστατικών, καινοτόμων ιδεών που θα καταστήσουν εφικτή την ίδρυση του νέου επαναστατικού κόμματος, θα διαδοθούν σαν καυτός λίβας που καίει τα σπαρτά ανάμεσα στη  νεολαία (και όχι μόνο), θα προσελκύσουν διαφημιστές για να βγάλουμε και κανένα φράγκο καθότι άνεργοι, όπως προείπα. Μπααα....Βασικά για να τιμήσω το μαγαζί που δούλευα το 8μηνο που ήμουν φαντάρος στα Χανιά και το οποίο λίγο αφού έφυγα από την Κρήτη το αγοράσανε κάτι Φινλανδοί, το βάψανε ροζ και μετά το κλείσανε. Γιατί έτσι τελειώνουν οι μεγάλες ιστορίες έρωτα και πάθους. Ξένοι επενδυτές, κιτσαρία, κλείσιμο. Δες τη σχέση της ελληνικής κοινωνίας με το ΠΑΣΟΚ π.χ. Γιατί 13; Γιατί sporos.blogspot σκέτο υπήρχε, γιατί δεν είμαι προληπτικός και γιατί πολύ στενοχωρήθηκα που έχασε η Πανάθα σήμερα στο μπάσκετ στην παράταση από την ομάδα των χίπηδων, ξέρετε ποια, δε λέω καν το όνομά της.

Γιατί, τέλος, όπως λέει και ο φίλος ο Στέλιος ο Sigmataf, "γιατί ρε φίλε όσους και να φας από φόβο νηστικός θα παραμείνεις και στο τέλος ο φόβος θα σε φάει"  (άσχετο με τα υπόλοιπα αλλά πολύ σωστό, δε βρίσκεις;)