Χανιά (Ζελέ - Κορμάρα - Σαγιονάρα)




Η αλμύρα της θάλασσας έντονη στα χείλια, απομεινάρι από το πρόσφατο πολύωρο ταξίδι. Ο Ήλιος έχει μόλις ανατείλει και 20 κωλοφάνταρα, 19 Κρητικοί κι ένας Πελοποννήσιος στέκονται προσοχή μπροστά από ένα ταπεινό κτίριο στην αεροπορική Βάση της Σούδας. Τα χασμουρητά είναι το νούμερο ένα στην ημερήσια διάταξη, τουλάχιστον μέχρι να βγει ο Βλοσυρός Μοίραρχος και να σφίξουν λίγο τα γάλατα. Οι 19 κρητικοί είναι σαν ψάρια στο νερό, που έλεγε και ο Μάο, ο Πελοποννήσιος ακόμα απορεί πως ενώ ζήτησε να μείνει στην Τρίπολη του ήρθε μετάθεση σε βάση εφαπτόμενη σε νατοϊκή. Όταν βγαίνει ο Βλοσυρός Μοίραρχος  οι απορίες λύνονται μονομιάς: Οι γιωτάδες (9 και 10 μυωπία, ευχαριστώ καλέ μου κύριε, α κυρία είσθε, συγγνώμη, δεν φοράω ούτε γυαλιά ούτε φακούς, τι εννοείς γιατί μιλάω στην κολόνα, ποια κολόνα;), θα αναλάβουν το εθνικά επωφελές και απαραίτητο έργο να σερβίρουν τους αξιωματικούς και τις οικογένειές τους στη Λέσχη του Αγίου Ονούφρη, κάτω από τα Κουνουπιδιανά. Γι' αυτό σε έφεραν εδώ κάτω ταλαίπωρε ορεσίβιε Σπόρε - που δεν είσαι ακόμα Σπόρος, αλλά θα γίνεις πιο γρήγορα από ότι φαντάζεσαι.

Ιούνης, ζέστη, και ο τρομερός εχθρός των 20 νεοσύλλεκτων δεν είναι μήτε οι Τούρκοι, μήτε οι Βούλγαροι, μήτε οι κομμουνιστοσυμμορίτες, παρά τα αγριόχορτα που έχουν καταλάβει εξ εφόδου στρατηγικά σημεία της λέσχης. Μετά από σκληρή τριήμερη μάχη τα ένδοξα ελληνικά στρατά κατανικούν τον εχθρό. Ημέτερες απώλειες: 2 ηλιάσεις, 7 πονοκέφαλοι, άπειρα κοψίματα, μελανιές, γρατζουνιές, πλήρης απώλεια εμπιστοσύνης στην ανθρώπινη ευφυΐα, 20 καταθλίψεις. Στη συνέχεια διαμοιρασμός αρμοδιοτήτων: Αναγνώστη, θα σου πω μόνο ότι για την επίζηλη θέση του σαλατιέρη απαιτήθηκε ισχυρό βύσμα. Δεύτερη καλύτερη θέση ήταν αυτή του μπαρμαν στο μπαρ της πισίνας, ο υποφαινόμενος περιορίστηκε σε αυτή του πάσο/σερβιτόρου, και πάλι καλά, υπήρχε και η λάντζα.



Στρατός σου λέει μετά.

Η πατρίδα λοιπόν, αναγνώστη, μας έχει ανάγκη 9 το πρωί με 4 το μεσημέρι και πάλι 6 το απόγευμα με μεσάνυχτα, και μετά μας ξαναέχει ανάγκη τη μεθεπόμενη μέρα. Καλά ξηγήθηκε η πατρίς, δεν λέω, ολιγαρκής φάνηκε. Και τι θα κάνει ο soon-to-be Σπόρος στις ενδιάμεσες μέρες; Θα αποκαταστήσει σύνδεση με τους εαακίτες Χανίων, θα βγει στο Στενό, θα βολτάρει στην πόλη, πόσο καιρό πια να τα κάνει αυτά, 8 μήνες έμεινε εκεί (και θα έμενε και 2 χρόνια άνετα, αυτοί οι αριστεροί που γκρινιάζουνε για τη διάρκεια της θητείας και τον μιλιταρισμό φταίνε για όλα τελικά), πιάνει λοιπόν ο καλός σου μια σοφίτα με 170 ευρώ το μήνα, πάνω από τον...Σπόρο. Ε, δεν χρειάζεται να πω άλλα - και δεν ήταν η αμέριστη στήριξη και συμπαράσταση της ιδιοκτήτριας Ι., δεν ήταν ότι έβαζα μουσική ενίοτε εκεί, δεν είναι ότι έπαιρνα το ρακόμελο επάνω στη Σοφίτα, δεν είναι ότι δεν έχω βιώσει ποτέ πιο έντονα συναισθήματα χαράς και λύπης και χαρμολύπης σε κάποιο μαγαζί. Είναι όλα αυτά και λίγο παραπάνω. 



Το Σπίτι. Πάνω - πάνω.

Κουμ καπί, Χαλέπα, Δικαστήρια, Αγορά, Παλιό Λιμάνι, η ωραιότερη πόλη της Ελλάδας, με το ιδιαίτερο πολεοδομικό χαρακτηριστικό σπίτι-σπίτι-γυμναστήριο-σπίτι-γυμναστήριο-σπίτι-σπίτι-γυμναστήριο, το ζελε-κορμάρα-σαγιονάρα είναι από τα πιο εύστοχα συνθήματα σε τοίχο που έχω δει ποτέ, αποτυπώνει σε τρεις λέξεις τα χαρακτηριστικά της πλειοψηφίας των ντόπιων, αλλά εντάξει, ας μην τα ισοπεδώνουμε όλα, και πολιτισμός παίζει, και πολιτικοποίηση έντονη, και αυθεντικοί Κρητικοί με τα καλά τους και τα στραβά τους, και καντάδες και όργανα και τσικουδιές και άψογο φαΐ και τσικουδιές και το Λιμάνι είναι πανέμορφο το ξημέρωμα, ιδίως αν καταφέρεις και σήμερα να μην πέσεις μέσα στη θάλασσα, σαν τους μεθυσμένους τουρίστες, άκου κάτι πράγματα, χαχαχα ρε τους άσχετους (τουλάχιστον 5 φορές κόντεψα, αναγνώστη).


Πέρασε ο καιρός, τελείωσε η θητεία, κι ο Σπόρος έκανε ένα από τα μεγαλύτερα λάθη της ζωής του. 

Έφυγε.

Και 7,5 χρόνια τώρα δεν ξαναπάτησε το πόδι του, από άμυνα, γιατί δεν έχει ξεπεράσει το γεγονός ότι έφυγε από τον επίγειο Παράδεισο. Αλλά όλα αυτά τελειώνουν το Σάββατο, τη μέρα των γενεθλίων του. Γιατί θα τα γιορτάσει εκεί.

Και θα είσαι κι Εσύ εκεί. Εσύ, μαζί με τα Χανιά, είστε τα καλύτερα δώρα γενεθλίων - δεν θέλω άλλα, αναγνώστη, μην ξοδευτείς σε παρακαλώ. 

Χρόνια μου πολλά, διάολε.



Το Σύνθημα.



Τυχαίο Σελφ(ι) Υπ' Αριθμόν Ένα (Β' Μέρος)




Συνεχίζω λοιπόν, αναγνώστη, την παρουσίαση του τυχαίου Ραφιού (το πρώτο μέρος μπορείς να το βρεις εδώ), αφού ξαναβάλω και τη φωτογραφία Του, για να μη νομίζεις ότι σου γράφω ότι να 'ναι.


Είχαμε μείνει στα "Παραμύθια των Κελτών",
κάπου στη μέση του Ραφιού.

16) "Ιδανική μέρα για μπανανόψαρα", Τζ. Ντ. Σάλιντζερ, εκδόσεις Γράμματα. Καλύτερο κατά τη γνώμη μου από τον υπερτιμημένο "Φύλακα στη Σίκαλη", αλλά και πάλι τίποτα σπουδαίο. Συλλογή αξιοπρεπών διηγημάτων, με το ομώνυμο να είναι το καλύτερο ανάμεσά τους. Βαθμολογία: 7/10.

17) "Πως πήραμε την κάτω βόλτα", Μάριο Βάργκας Γιόσα, εκδόσεις Εξάντας. Περού, φοιτητικοί αγώνες, νέγροι σοφέρ πλούσιων αφεντικών, διαψεύσεις και ηρωισμοί, στρατοκρατικές δικτατορίες, η Λατινική Αμερική στο πιάτο. Βαθμολογία: 9/10.

18) "Ποδόσφαιρο: Μια θρησκεία χωρίς άπιστους", Νίκος Μπογιόπουλος - Δημήτρης Μηλάκας, εκδόσεις Λιβάνη. Εξαιρετική συλλογή στοιχείων γύρω από το ποδόσφαιρο και την παγκόσμια απήχησή του στις λαϊκές μάζες, μια προσπάθεια απενοχοποίησης της μυστικής καψούρας που τρέφουμε όλοι για το Παιχνίδι από μικρά παιδιά. Παρατίθενται αποσπάσματα από λογοτεχνικά βιβλία, ανέκδοτες ιστορίες, ιστορικά παραδείγματα - και η πένα του Μπογιό ζωγραφίζει, ως συνήθως. Βαθμολογία: 9/10.

19) "Το Σιλμαρίλλιον", Τζ. Ρ. Ρ. Τόλκιν, εκδόσεις Αίολος. (Πως βρέθηκε αυτό εδώ, το ράφι του Τόλκιν είναι αλλού, πρέπει να τις φτιάξω τις βιβλιοθήκες, τι έλεγα, α ναι, σιγά μη σου πω κάτι για το Σιλμαρίλλιον, αναγνώστη). Βαθμολογία: 10/10.

20) "Στη μέση του πουθενά", Χούλιο Γιαμαθάρες, εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου. Επτά διηγήματα με πρωταγωνιστές κάποιους αντιήρωες που ισορροπούν στα όρια ανάμεσα στο κωμικό και το τραγικό. Μικρό, λιτό, απέριττο. Βαθμολογία: 8/10.

21) "Ο Συνταγματάρχης Λιάπκιν", Μ. Καραγάτσης, εκδόσεις Εστία. Δεν θα σου γράφω και για τα πασίγνωστα, αναγνώστη. Βαθμολογία: 9/10.

22) "Γράμματα σ' έναν φίλο Γερμανό", Αλμπέρ Καμύ, εκδόσεις Πατάκη. "Τι είναι ο άνθρωπος; Είναι το είδος της δύναμης που καταλήγει πάντα στην ανατροπή των τυράννων και των θεών. Είναι η δύναμη του αυταπόδεικτου". Βαθμολογία: 10/10.



Ένα μουσικό διάλειμμα για χαλάρωση,
αναγνώστη. Ωραίοι στίχοι, δεν βρίσκεις;


23) "Σικάστα", Ντόρις Λέσινγκ, εκδόσεις Κάκτος. Ο Κάνωπος και ο Σείριος, η Πουτιόρα και ο Σαμάτ, γαλακτικές αυτοκρατορίες και οι κυριότεροι πλανήτες τους που μάχονται να ελέγξουν τη Σικάστα (τη Γη), με απεσταλμένους, δολοπλοκίες, απροκάλυπτες επεμβάσεις, μια διαστημική Παλαιά Διαθήκη, όπως λέει και η ίδια η συγγραφέας, εξαιρετικό. Βαθμολογία: 9/10.

24) "Σιντάρτα", Χέρμαν Έσσε, εκδόσεις Λυχνάρι. Επηρεασμένο από τον Ινδουισμό και τον Βουδισμό, αλλά και με μια γεύση Χριστιανισμού κάπου στο βάθος, προτιμώ χίλιες φορές τον Λύκο της Στέπας. Βαθμολογία: 8/10.

25) "Η Καλή Τρομοκράτισσα", Ντόρις Λέσινγκ, εκδόσεις Οδυσσέας. Αγγλία, δεκαετία '80, θατσερισμός, καταλήψεις στέγης, το "κίνημα για την πόλη" στα σπάργανα, IRA, πολιτική στράτευση, απογοητεύσεις, σύγκρουση με την κρατική καταστολή. Πολύ ωραίο, το συνιστώ ανεπιφύλακτα. Βαθμολογία: 10/10.

26) "Πλατεία Μπελογιάννη", Γιώργος Αλεξάτος, εκδόσεις Ρωγμή. Σε αυτό το μυθιστόρημα εναλλακτικής Ιστορίας του συντρόφου Αλεξάτου, η Ελλάδα μετά τον εμφύλιο έχει χωριστεί σε δύο κράτη, τη Βόρεια Λαϊκή Δημοκρατία και τη Νότια, προτεκτοράτο των Αμερικανών. Το 1974 με την πτώση  της Χούντας γίνεται η Επανένωση και είναι όλη η χώρα σοσιαλιστική, ενώ το 1991 με την Ανάκτηση διορθώνονται οι στρεβλώσεις και η Ελλάδα χαράζει τον δικό της δρόμο προς τον Σοσιαλισμό. Εξαιρετικό. Βαθμολογία: 10/10.

27) "Ο Τροπικός του Αιγόκερω", Χένρι Μίλερ, εκδόσεις Μεταίχμιο. Το διάβαζε μια κοπέλα στον Ρούκουνα, στην Ανάφη, και το θέαμα (του βιβλίου, όχι της κοπέλας), ήταν μια παρηγοριά ανάμεσα στις τόσες Θιβετιανές Ροδακινόπιτες του χιπστεροτομρομπινς. Βαθμολογία: 10/10.

28) "Αλτάι", Wu Ming, εκδόσεις Εξάρχεια. Η κολεκτίβα συγγραφέων που στο ξεκίνημά της υπέγραφε ως Luther Blisset και μας χάρισε τον Εκκλησιαστή (βλέπε παρακάτω αναγνώστη), πιάνει το νήμα της αφήγησης δεκαπέντε χρόνια αφού τελειώνει το προαναφερθέν βιβλίο. Κωνσταντινούπολη 1570 μ.Χ., ίντριγκες, Οθωμανοί, Βενετοί, Εβραίοι με επιρροή, φιλοσοφικές αναζητήσεις, ιστορικά γεγονότα, έξυπνοι διάλογοι, δεν φτάνει στο μεγαλείο του Εκκλησιαστή αλλά είναι πολύ κοντά. Βαθμολογία: 9/10.

29) "Εκκλησιαστής", Luther Blisset, εκδόσεις Τραυλός. Ένα πολύχρωμο μωσαϊκό που καλύπτει μια περίοδο από το 1518 μέχρι το 1555 και γεωγραφικά εκτείνεται σε όλη την Κεντρική Ευρώπη, ακολουθώντας τις περιπέτειες Αυτού Χωρίς Όνομα στη δίνη των θρησκευτικών πολέμων που συνταράσσουν την ήπειρο αυτή την περίοδο, αλλά και της εξέγερσης των Χωρικών, μιας ταξικής εξέγερσης σύμφωνα με τον Ένγκελς. Τέλειο, το συστήνω ανεπιφύλακτα. Βαθμολογία: 10/10.


Ορίστε, αναγνώστη, ούτε καν τριάντα δεν ήταν, μην γκρινιάζεις...Καλή ανάγνωση!


Υ.Γ. Ξέρω ότι περιμένετε εναγωνίως την ανάρτηση για την Ανάφη και τους χίπηδες του Ρούκουνα, με αγωνία όσοι ήσασταν εκεί  και με ανυπομονησία όσοι δεν ήσασταν. Αλλά θα περιμένεις, αναγνώστη. Ας μπει ο Σεπτέμβρης και βλέπουμε...