Μπελ εντ Σεμπαστιαν



Όταν οι Belle and Sebastian έβγαλαν το Tigermilk σε μόλις 1000 αντίτυπα (και σε βινύλιο, φυσικά) το 1996...εγώ δεν τους ήξερα καν. Το 1999 που επανεκδόθηκε όμως σε πολλά περισσότερα αντίτυπα, και σε cd, τους είχα ήδη μάθει και το περίμενα με ανυπομονησία (να είναι καλά η φίλη μου η Ι. που μου τους είχε μάθει). Αυτό το είδος της "μελαγχολικής ποπ", χαρούμενες μουσικές με καταθλιπτικούς στίχους δηλαδή, ήταν αυτό ακριβώς που άρεσε στον 22 χρονών παρελθοντικό εαυτό μου, ένα ταιριαστό fin de siecle για το τέλος της χιλιετίας, μια "αστική" μουσική όχι με την ταξική έννοια αλλά με την έννοια της μουσικής για πόλη, και δη μεγαλούπολη. 


Και με τη σκοτσέζικη σημαία πάνω αριστερά


Και πως να μην μου αρέσει αυτό το είδος μουσικής, που φαινόταν να ξεπηδάει κατευθείαν από τα 60's και τα 70's, σαν μια μετεμψύχωση του Nick Drake αλλά με περισσότερα όργανα και πιο "χαρούμενη" μουσική; Όσο για τους στίχους, τι καλύτερο από το να γλιτώνεις την οικογενειακή γκρίνια για λίγο επειδή ο αδερφός σου κάνει coming out στο γάμο της αδερφής σου;

"My brother had confessed he was gay
It took the heat of me for a while
He stood up with a sailor friend
Made it known upon my sister's wedding day"


Ή να σφάζεις με το βαμβάκι (καλά, όχι ακριβώς με το βαμβάκι) τους παπάδες;

"The priest in the booth had a photographic memory
For all he had heard
He took all of my sins and he wrote a pocket novel
Called The State that I'm In"


Μιλάω για το The State That I Am In, ένα από τα πρώτα τραγούδια τους που άκουσα και το οποίο θεωρώ ακόμα αριστούργημα.



Ποια 90's τώρα, 70's είναι και μας δουλεύουν ασύστολα


Μαζί με το Dog on Wheels.
 

"Promise me you 'll always be around when I fall
And when I call"

Αυτός ο συνδυασμός ρομαντικού και πρακτικού πνεύματος, "ναμεπροσέχειςγιατίέχωπέσειχαμηλά" αλλά να σηκώνεις και κανένα τηλέφωνο γιατί το να με προσέχεις από μακριά δεν λέει και τόσο. Αυτό.


Και άλλα, πολλά, τραγούδια μέχρι το υπέρτατο: Το I'm Waking Up To Us. Ένα κομμάτι στο οποίο σε όλο το κουπλέ ο στιχουργός και τραγουδιστής βγάζει ένα πικρόχολο μένος απέναντι στην πρώην του (την Isobel Campbell, η οποία ήταν στο συγκρότημα όταν γράφτηκε το τραγούδι, αποχώρησε λίγο καιρό μετά και έκανε τρεις υπέροχους δίσκους με τον Mark Lanegan, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία) και στο ρεφρέν τα παίρνει όλα πίσω και λέει ότι ήταν η μοναδική του αγάπη!

"She was the one love of my life, and I let her go
And if I look like death today 
Then please let her know"


Το θέμα είναι αναγνώστη, ότι η Campbell ήταν ακόμα στο συγκρότημα όταν βγήκε το συγκεκριμένο κομμάτι και υπάρχει ένα βίντεο από live στο οποίο στέκονται οι δυο τους δίπλα δίπλα και αυτός ξεκινάει με το τόσο γλυκό δίστιχο:

"I need someone to take some joy in something I do
You need a man who's either rich or losing a screw"

όπου η τύπισσα, ατάραχη, μιλάει στο σόλο και μουρμουράει στο μικρόφωνο κάτι του στυλ "θα βρω κάποιον καινούργιο, και δεν θα είναι πλούσιος, ούτε τρελός, αρκεί που δεν θα είσαι εσύ".


ΑΥΤΟ ΠΟΝΕΣΕ


Σε κάθε περιπτωση, αναγνώστη, μπορώ να γράφω για τους Belle and Sebastian για ώρες αλλά θα σταματήσω κάπου εδώ. Θα προσθέσω μόνο ότι για πολλά χρόνια (ακόμα και σήμερα), όταν με ρωτάνε για τα πέντε αγαπημένα μου συγκροτήματα - τραγουδιστές απαντάω με φυσικότητα "οι Pink Floyd, οι Pearl Jam, οι Dropkick Murphys, ο Smog και οι Belle and Sebastian", χωρίς να δίνω καμία σημασία στο γεγονός ότι μουσικά απέχουν όλοι μεταξύ τους χιλιόμετρα: grunge, folk post punk, country, indie pop και οι Pink Floyd, που είναι οι Pink Floyd, διάολε. Έψαχνα καιρό να βρω τι τους ενώνει όλους αυτούς και μπαίνουν στο Top 5 μου, μέχρι που είχα επιφοίτηση: Ξεκίνησαν όλοι την καριέρα τους τη δεκαετία του '90 (εκτός από τους Pink Floyd, αλλά αυτοί είναι οι Pink Floyd, διάολε). Την δεκαετία που ήμουν στην εφηβεία (και στη μετεφηβεία), οπότε ό,τι μου άρεσε τότε, εντυπώθηκε μέσα μου και με ακολουθεί και τώρα, στα 40.  


Τους Dropkick τους είδα και τις τρεις φορές που ήρθαν στην Ελλάδα, τους Pearl Jam όχι ακόμα (ξέρω, ξέρω, αναγνώστη, 2006, το μετανιώνω συχνά, μην μου το θυμίζεις), από Pink Floyd τον Waters , o Smog δεν έχει έρθει ακόμα στην Ελλάδα, όσο για τους Belle and Sebastian; 

Θα πω μόνο ότι υπάρχει τουλάχιστον ένα άτομο το οποίο θα τραβηχτεί στη Μαλακάσα το Σάββατο 27 Ιουνίου ΟΧΙ για τους Placebo, παρά για το προηγούμενο συγκρότημα.

(Εμένα εννοώ, αναγνώστη).










Ακροστιχίδα ΙΙ



Vedder: Eddie, ο. Frontman των Pearl Jam, συνθέτης, στιχουργός, τραγουδοποιός, επίγεια θεότητα.
Αν και λίγο κοντός.

Easy Things: Εύκολα πράγματα, τα. Τα πράγματα όπως πρέπει να είναι.

Dark: Σκοτεινό, το. Ένα μπαρ όπως πρέπει να είναι.

Desire: Επιθυμία, η. Να φτιάξουμε ένα καφέ μπαρ που να αρέσει πρώτα σε εμάς.

Evolution: Εξέλιξη, η. Το να μη μένεις στάσιμος.

Ready: Έτοιμοι, οι. Θα είμαστε, στις αρχές του νέου χρόνου.



I've got this life, and the will to show
I will always be, better than before.

A better Vedder.

Done.

Soon.



Τριάντα και Δέκα



Σαράντα ήταν οι Άγιοι, που μετά έγιναν πόλη.

Σαράντα είναι οι μέρες της Σαρακοστής.

(Δύο θρησκευτικά παραδείγματα για αρχή; Συγκεντρώσου.)

Σαράντα είναι οι ημέρες μέχρι το πρώτο μνημόσυνο.

(Σοβαρά τώρα; Τρίτο;)

Σαράντα κύματα πρέπει να περάσει ο ήρωας του παραμυθιού.

(Καλύτερα τώρα.)

Σαράντα ευρώ είναι το χαμηλότερο μεροκάματο που παίρνω σαν dj, πιο κάτω δεν πάει.

Σαράντα παλικάρια από τη Λιβαδειά πήγαν για να πατήσουν την Τριπολιτσά (ύπουλοι Ρουμελιώτες).

Σαράντα εκκλησιές είναι γειτονιά της Θεσσαλονίκης.

Σαράντα έγινε η εφηβεία η επιεικής που λέει και η Πρωτοψάλτη.

(Δεν βάζω λινκ από Πρωτοψάλτη, έχει ένα επίπεδο το μπλογκ.)

Αλλά Βασίλη θα βάλω.


Σαράντα χρόνια ανώριμος, ξεφτίλας Δον Κιχώτης

Σαράντα χρόνια μη φούρναρης, δεν έχω ψήσει.

Σαράντα χρόνια γίναν όλα πλαστικά, μαστίχα έγινε το κρέας σου, που λέει και ο Λάκης με τα ψηλά ρεβέρ.

Σαράντα καλοκαίρια στη Ζαχάρω.

Σαράντα είναι ο τίτλος του κομματιού των U2 που κόλλησαν με το Black οι Pearl Jam το 2015 στη Χιλή.


How long to sing this song
(Reply: Forever)


Μέχρι τα 28 μου θεωρούσα τους σαραντάρηδες "μεγάλους".
Τώρα τους θεωρώ "πολύ μεγάλους".
Too old to rock 'n' roll, too young to die φάση.
Φαντάσου, αναγνώστη, ότι ήθελα να γράψω σαράντα προτάσεις για τα σαράντα και βγήκαν με το ζόρι δεκατρείς.
Τι σαράντα, χτες ήμουν είκοσι τέσσερα.
(Άρα αύριο θα είμαι πενήντα έξι.)
Ζωάρα.


Τουλάχιστον θα πιούμε.

Σε σαράντα ώρες θα είμαι ήδη σαράντα, αναγνώστη.
Για φαντάσου.
Χρόνια μου πολλά.


Βαρυσήμαντη παρέμβαση.


Θα σπάσω την πολύμηνη σιωπή μου.

Θα σπάσω κούπες για τα λόγια που 'πες

Λο λο λο λόγια που λέει κι ένας τύπος που κάποτε έκαιγε το αμερικάνικο διαβατήριο στο Σύνταγμα σαν διαμαρτυρία για τους Νατοϊκούς βομβαρδισμούς στη Σερβία και τώρα στηρίζει...Ποτάμι.

Τον πήρε το Ποτάμι τον πήρε ο ποταμός βγαλ' τα μαύρα βγάλ΄τα Λενιώ μου και μ' έφαγε ο καημός.

Καημός μεγάλος που ο Τζήμερος ακόμα δεν έχει πάρει πτυχίο και κατεβαίνει σε εκλογές. Κι είναι και κοντά στην εξεταστική οι ρημάδες.

Εξεταστική, σαν την επιτροπή που θα έψαχνε σκάνδαλα ΝΔ - ΠΑΣΟΚ. Πως είπατε; Οι μισοί Πασόκοι είναι υποψήφιοι με το ΣΥΡΙΖΑ και δεν κάνει να τα σκαλίζουμε αυτά; Α, εντάξει.

Εντάξει ο Κούλης είναι Συριζαίος undercover, δεν υπάρχει περίπτωση. Κάθε μέρα χάνει μισή μονάδα η ΝΔ με αυτά που λέει.


Άκυρη φώτο, απλά για να βγει στην προεπισκόπηση
και να ψαρώσεις, αναγνώστη.

Ο διεθνής ο παράγοντας θέλει ΣΥΡΙΖΑ. Περνάει όλα αυτά που δεν μπορούσαν οι άλλοι χωρίς να ανοίγει μύτη.

Μη την είδατε τη Φώφη πουθενά; Ψάχνει τους ψηφοφόρους της λέτε; Στο ΣΥΡΙΖΑ να ψάξει, τα είπαμε αυτά.

Με αυτά και μ' αυτά υπάρχουν ακόμα ηλίθιοι που θα ψηφίσουν Χρυσή Αυγή, δηλαδή ναζί.

Νάζια κάνει ο Καμμένος αλλά τον βλέπω κάτω από τον Λεβέντη.

Λεβέντης ε ε ε ε εροβόλαγε προς το 2% (το πολύ).

Μέρα 25, δηλαδή Βαρουφάκης, δηλαδή αν πάρει 25 σε Αθήνα κι άλλους τόσους σε Θεσσαλονίκη, θα εκπλαγώ.

Έκπληξή θα αποτελέσει η Πλεύση Ελευθερίας της Ζωής της Κωνσταντοπούλου να πάρει παραπάνω ακόμα κι από αυτό.

ΚΚΕ μλ λείπεις.

ΜΛ ΚΚΕ κάτσε ήσυχο, δεν σου μίλησε κανείς.

Κανείς δεν χάρηκε που ο Λαφαζάνης ξιφούλκησε για τη Μακεδονία. Οπότε, ΛΑΕ, λυπάμαι.

Για το ΚΚΕ τι να σας πω; Αφού όσοι είναι να το ψηφίσετε, θα το κάνετε. Και καλά θα κάνετε, αφού θέλετε.

Οπότε; Οπότε, αναγνώστη, άκουσε αυτό.



Κι όσοι ξεμείναν στα στενά, να πολεμάν για τα στερνά,
με το συμπάθειο, μα θα τον πιούνε.


Άκουσε αυτό και πήγαινε ψήφισε ΑΝΤΑΡΣΥΑ. 

Ή και όχι. Ποτέ δεν ήμουν καλός στην παρότρυνση.











Δέκα χρόνια μετά.

Πήγα να ποστάρω, αναγνώστη, κάποια παλιά ανάρτηση για τον Αλέξη Γρηγορόπουλο και ανακάλυψα ότι...δεν υπάρχει τέτοια.
Γιατί;
Δεν είναι δικαιολογία ότι το μπλογκ ξεκίνησε το 2013. Έξι Δεκέμβρηδες έχουν περάσει έκτοτε.
Δεν είναι δικαιολογία ότι δεν με αγγίζει το θέμα. Εκεί ήμουν, τότε, στους δρόμους της φωτιάς.
Δεν είναι δικαιολογία ότι δεν έχω γράψει για τόσα και τόσα άλλα. Ισχύει, αλλά πρέπει να αλλάξει αυτό, n'est-ce pas;
Δεν είναι δικαιολογία ότι πέρασαν δέκα χρόνια. Και εκατό να περάσουν, αυτή η μνήμη θα μείνει (ελπίζω).
Τότε γιατί δεν γράφω για αυτό; Τι με εμποδίζει;
Το ότι υπάρχουν τόσα καλογραμμένα κείμενα για την εξέγερση; Και; Άλλο ένα (κι ας μην είναι τόσο καλογραμμένο).
Το ότι ήταν 15 χρονών;
Το ότι ήταν η δικιά μας, αποτυχημένη στο τέλος, αλλά υπαρκτή εκείνες τις ημέρες, "έφοδος στον ουρανό";
Ήμουν 29, αναγνώστη. Ούτε μικρός, ούτε μεγάλος. Στο ρημάδι το μεταίχμιο των 30. Και κάθε πρωί ανηφόριζα τη Σκουφά να πάω από τα Εξάρχεια που έμενα στο...Κολωνάκι που δούλευα σε ένα γραφείο σαν πολιτικός μηχανικός κι έβλεπα τα σπασμένα και αγαλλίαζα. Και είχα το ακροδεξιό αφεντικό να ωρύεται για "τα μαλακισμένα που κάνουν πορείες" κι όταν σχόλαγα έπαιρνα αγκαζέ τον συνάδελφο Θ. και κατεβαίναμε σε αυτές ακριβώς τις πορείες.
Γιατί δεν μπορώ να γράψω; Για τόσα και τόσα έχω γράψει.
Επειδή μερικά πράγματα δεν αποτυπώνονται σε λέξεις, όσα χρόνια κι αν περάσουν; Επειδή ο Αντόρνο έγραψε ότι " Το να γράψει κανείς ποίηση μετά το Άουσβιτς είναι βάρβαρο";
Ίσως για αυτό.
Ίσως και όχι.
Αυτό που ξέρω σίγουρα είναι ότι η έκτη του Δεκέμβρη δεν θα είναι ποτέ ξανά η ημέρα της γιορτής του πατέρα μου. Δηλαδή θα είναι, αλλά όχι μόνο αυτό, όχι πρώτα αυτό. Κι αυτός, σαν παλιός κομμουνιστής δάσκαλος, το καταλαβαίνει απόλυτα. Και συμφωνεί.


Αυτό.

Δεν μπορώ. Ομολογώ την αδυναμία μου. Συγχώρα με, αναγνώστη. Κι εσύ Αλέξη. Κι εσύ Berkin. Κι εσύ Σαχζάτ. Κι εσύ Παύλο. Κι εσύ Ελένη. Κι εσύ Ζακ. Κι εσύ Πετρίτ. Και όλοι οι ανώνυμοι πνιγμένοι στο Αιγαίο. Συγχωρήστε με.
Δεν μπορώ.
Ένα τραγούδι μόνο, για όλους σας. Και για τόσους άλλους.


Άμα σου τύχει ν' απαντήσεις τον Αλέξη
πες του για εμάς ότι δεν πέθανε πως ζει

Ποιους δεν θέλω για γείτονες


Η εκπαιδευτική (στον άκρατο νεοφιλευθερισμό και πρόσφατα, με μεταγραφές αεροδρομίου τύπου Τατιάνας, και στον εκφασισμό της κοινωνίας) τηλεόραση του πούλα-και-φύγε Αλαφούζου που σαν ξερατό μέσ' τη νύχτα ΣΚΑΙ, ξαναχτύπησε. Αυτή τη φορά παρουσιάζοντας μια εξαιρετικής σύλληψης και εκτέλεσης, καθόλου καθοδηγούμενη, καθόλα σταθμισμένη, καθολικά αποδεκτή δημοσκόπηση που αφορούσε στο "ποιους δεν θέλουμε για γείτονες".


Αλήθεια λέω αναγνώστη, δες εδώ κατάντια.

Ποίοι είμαστε "εμείς", ρωτάς. Σε παρακαλώ, αναγνώστη, μην κάνεις τέτοιες χαζές ερωτήσεις, θα σε πάρω για πιο ηλίθιο κι από τηλεθεατή του ΣΚΑΙ. Μα προφανώς "εμείς" είμαστε εμείς, χαζούλη, οι λευκοί, αρτιμελείς, ετεροφυλόφιλοι, μη τοξικοεξαρτημένοι, εργαζόμενοι, μη αλκοολικοί, έχοντες κατοικία, χριστιανοί ορθόδοξοι, μεσοαστοί και πάνω, νοικοκύρηδες, άντρες - αυτοί που αποτελούνε τον εθνικό κορμό εν ολίγοις. Αλλά επειδή τα δέντρα έχουν και κλαδιά, θα σου παραθέσω μια λίστα με τις απαντήσεις που θα έδινα ΕΓΩ στη συγκεκριμένη δημοσκόπηση ΑΝ είχε ελεύθερες απαντήσεις (που πολύ αμφιβάλλω). Λοιπόν, εγώ δεν θα ήθελα για γείτονες τους εξής:

1) Νεοναζί, μέλη της Χρυσής Αυγής. Δεν ξέρω ρε παιδί μου, θα με έπιανε μια πρωινή, και μεσημεριανή, και απογευματινή, και βραδινή αναγούλα ακούγοντας από τη μεσοτοιχία τα Σιγκ Χάιλ, και τη Λιλή Μαρλέν και το ακατάσχετο υβρεολόγιο σε μετανάστες, με λεξιλόγιο τριάντα λέξεων συνολικά βέβαια, αλλά και πάλι. Άσε που θα έβγαινα στο διάδρομο με ρόπαλο του μπέιζμπολ καλού κακού, και δεν έχω ρόπαλο του μπέιζμπολ (Ν., ξέρεις ότι θα το δανειστώ αν ποτέ έχουμε μετακομίσεις τέτοιες στην πολυκατοικία).

2) Εφοπλιστές, ιδιοκτήτες ποδοσφαιρικών ομάδων. Πολύ βαβούρα, ό ένας θα φέρνει στο σαλόνι του ένα καράβι με 2 τόνους ηρωίνη γιατί που να το βάλει κι αυτός (μην απαντήσεις, αναγνώστη, ντροπή), ο άλλος τα λαθραία καύσιμα, ο τρίτος τα λαθραία όπλα, ο τέταρτος τις δικογραφίες από τις υποθέσεις που έχει κερδίσει τόσα χρόνια, πάνω στις οποίες θα πατάει για να φαίνεται πιο ψηλός (γεια σου Αλέξη), χαμός στην είσοδο, θα τρακάρουν. Όχι, όχι, ούτε εφοπλιστές ούτε καναλάρχες, μακριά.

3) Δημοσιογράφοι του ΣΚΑΙ. Εντάξει, υπάρχει ανεργία, εντάξει, τα πράγματα είναι δύσκολα, το καταλαβαίνω, αλλά ρε γαμώτο δεν υπάρχει όριο στην ξεφτίλα των πραγμάτων που κάνεις για να έχεις δουλειά; Για μερικούς ανθρώπους, προφανώς δεν υπάρχει. Και δεν είναι μόνο του ΣΚΑΙ, είναι και σε άλλα μέσα, απλά αυτοί κερδίζουν στο νήμα στον αγώνα για τη μεγαλύτερη γλίτσα (ναι, αυτή των Ghostbusters, αναγνώστη). Βέβαια ο αρχηγός τους κρύβεται προς το παρόν, κάνει αντάρτικο Κολωνακίου, γιατί τον κυνηγάει η Σοβιετία, το κράτος που κάποτε λεγόταν Ελλάδα. Και φυσικά μιλάω για αυτόν που αξίζει μια κατηγορία από μόνος του, τον

4) Μπογδάνο.  Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να επεκταθώ εδώ, αναγνώστη. Απλά σκέψου να ακούγεται μέρα νύχτα μια μοναχική φωνή να ρωτάει "Ποιος είναι ο καλύτερος δημοσιογράφος στην Ελλάδα;" και να απαντάει η ΙΔΙΑ φωνή "Εσύ αγόρι μου, εσύ. Και είσαι και ψηλός, Κι έχεις και μαλλιά. Και είσαι φοβερός ποιητής, αναβλύζεις. Και μην κλαις, δεν θα φύγουμε ποτέ από την πατρίδα μας την Ευρώπη, ποτέ".

5) Σκυλάδες. Την βάρυνα πολύ την ανάρτηση, αναγνώστη, σκέφτηκα όλους τους προαναφερθέντες σε μια πολυκατοικία κι εμένα σε ένα μικρό διαμερισματάκι κάπου στον τρίτο όροφο και ψυχοπλακώθηκα. Ας την ελαφρύνω λοιπόν με μια κατηγορία που δεν με ενοχλεί πραγματικά, αλλά ο Καλύτερος Δημοσιογράφος του Κόσμου Όλου δεν μπορεί ποτέ να είναι τελευταίος σε μια λίστα. Οποιαδήποτε λίστα. Ούτε καν του σούπερ μάρκετ. "Τυρί, ρύζι, γάλα, καμπά και μια Δημοσιογραφάρα. Α, και κωλόχαρτο, δεν γίνεται Αυτός να είναι τελευταίος σε λίστα. Τι εννοείς συνώνυμο;"

Υ.Γ. 1 Για τη δολοφονία στη Γλάδστωνος δεν μπορώ, δεν μου πάει καρδιά να γράψω κάτι, αναγνώστη. Πέρα από ότι ήταν δολοφονία και το ότι συμφωνώ απόλυτα με τον Old Boy που έγραψε ότι πιο πολύ και από τους φυσικούς αυτουργούς της τον τρομάζουν αυτοί που τους δικαιολογούν εκ των υστέρων. 



Συγγνώμη αν το μαθαίνεις από εμένα, αναγνώστη, αλλά 
ο πόλεμος έχει ξεκινήσει, πολλά χρόνια, και είναι ταξικός


Υ.Γ. 2 Περαστικά Π. Και χωρίς Πι! 




Γιατί δεν γράφεσαι ποτέ (όταν σε θέλω)


Στην ανάρτηση αναφέρεται ο τίτλος, αναγνώστη. 131 έχω γράψει αισίως, μαζί με αυτές που έχω σβήσει 135, θα έπρεπε τώρα πια να έχουν αποκτήσει μια αυτονομία τα πνευματικά παιδιά μου και να γράφονται μόνες τους όταν παρουσιάζεται αυτή η ανάγκη, δεν νομίζεις; Αντ' αυτού με βάζουν να ανοίγω λάπτοπ, να παλεύω με το ίντερνετ (το οποίο ρέει σαν φραγμένη νεροσυρμή, 1 MB το δεκάλεπτο, γιατί Ζαχάρω είσαι, ποιο σήμα, μικρά με την αδερφή μου που μέναμε με τον παππού και τη γιαγιά όχι στην πόλη αλλά πάνω στο βουνό, στο Κτήμα, είχαμε, ασπρόμαυρη φυσικά, τηλεόραση η οποία όταν φύσαγε συγκεκριμένος άνεμος επαναστατούσε και σταματούσε να δείχνει ΕΡΤ1 και ΕΡΤ2 και έδειχνε κάτι αραβικά κανάλια, έχεις δει Κάντυ Κάντυ στα Αραβικά αναγνώστη, φριχτή εμπειρία, εδώ είναι στα ελληνικά ήδη φρικτή, φαντάσου στα αραβικά, αλλά η αδερφή ήταν μεγαλύτερη και επιβαλλόταν, Κάντυ Κάντυ λοιπόν, κι ας μην καταλαβαίναμε Χριστό, φοβερή ιστορία, ίσως άξιζε ανάρτηση κι όχι παρένθεση, τέλος πάντων, τώρα γράφτηκε, ΑΥΤΟ ΕΝΝΟΩ με το να γράφονται μόνες τους, τριάντα δευτερόλεπτα μου πήρε διάολε), παλεύω λοιπόν με το ίντερνετ, τώρα που γράφω έχει χαθεί πάλι, ελπίζω να επανέλθει μέχρι το τέλος που θα πατήσω τη σωτήρια Αποθήκευση.

Πριν συνεχίσω, μια φωτογραφία με το ηλιοβασίλεμα της Ζαχάρως, όχι για κανέναν άλλο λόγο, για να βγαίνει στην προεπισκόπηση στα χιλιάδες share που θα κάνεις , αναγνώστη. (Έστω, σε αυτό που θα κάνω εγώ).


Η μητέρα όλων των προεπισκοπήσεων

Η αφορμή λοιπόν ήταν το ότι άκουσα στο αυτοκίνητο το "Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ (όταν σε θέλω)" του Αλκίνοου Ιωαννίδη, στην εκτέλεση "Ιωαννίδης - Μάλαμας - Αλεξίου", γιατί αυτή έχω στο φλασάκι με τα ελληνικά τραγούδια. Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν κατάλαβα γιατί στον υπότιτλο που αναφέρονται οι καλλιτέχνες αναφέρεται και η Αλεξίου, αφού οι δύο άντρες το τραγουδάνε, η Χαρούλα δεν έρχεται ποτέ όταν τη θέλεις, τέλος πάντων, μπορεί να ήταν στα παρασκήνια και να έδινε ψυχολογικό support, τύπου "πάμε αγόρια, πείτε τα, ε μα πια, κι Αυτή δεν έρχεται ποτέ όταν τη θέλετε, τι πράγμα είναι αυτό" και τέτοια.


Ανεβασμένο από το κανάλι "Haris Alexiou"
Αυτό πια καταντάει θράσος, ΔΕΝ ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Η ΧΑΡΟΥΛΑ ΛΕΜΕ

Τέλος πάντων, αυτό που ήθελα να σχολιάσω ήταν ο στίχος "όταν κρατιέμαι σαν χερούλι απ' το ποτό", γιατί πάντα όταν τον ακούω με εντυπωσιάζει. Εντάξει, έχει ωραίους στίχους όλο το τραγούδι, δεν μπορώ να πω, της ψυχής μου το ιερό, της ζωής μου το μπουρδέλο, ανατινάζει του μυαλού μου το βυθό, χαμός γίνεται. Αλλά αυτό το "κρατιέμαι σαν χερούλι απ' το ποτό" αλήθεια, τι φάση; Χερούλι λεωφορείου; Χερούλι πόρτας; Είναι το ρημάδι το ΠΟΤΟ, το όλο concept είναι να πιεις πολύ γιατί δεν έρχεται ποτέ όταν Τη Θέλεις, οπότε όχι από χερούλι δεν μπορείς να κρατηθείς, το ίδιο το χερούλι δεν μπορείς καν να το βρεις, δηλαδή φαντάζομαι μπαρ με ωραίες, μεγάλες, ξύλινες μπάρες (όπως πρέπει να είναι, αναγνώστη, όλες οι μπάρες) με υπερμεγέθη χερούλια στις άκρες για να πηγαίνουν οι μεθυσμένοι και να κρατιούνται και να ξέρει και ο υπόλοιπος κόσμος "α να, αυτός έχει μεθύσει, κρατιέται σαν χερούλι απ' το ποτό, να δεις που δεν έρχεται ποτέ όταν Τη θέλει, κρίμα τον άνθρωπο".

Δεν ειρωνεύομαι το τραγούδι, ωραίο είναι, το είπαμε, αλλά αυτός ο στίχος με το χερούλι θα μπορούσε να λείπει.

Και μετά από όλα αυτά, φτάνουμε στον ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΛΟΓΟ που έγραψα αυτή την ανάρτηση: Μα φυσικά για να χώσω κάπου το βίντεο που έφτιαξα χτες με το ηλιοβασίλεμα στη Ζαχάρω και το "Sea Of Love" της Cat Power η οποία, εκτός από το ότι είναι η ομορφότερη γυναίκα στον κόσμο, έχει και μια από τις 2-3 καλύτερες γυναικείες φωνές στον κόσμο. 


Έχω ξετρελαθεί με την έμπνευσή μου, αναγνώστη



Είδες; Γράφτηκε. Δέκα λεπτά σου πήρε. Γκρινιάρη. 



Τα θλιμμένα Μουντιάλ της ζωής μου*



Γίνεται, αναγνώστη, να πλησιάζεις τα 40 και να ένιωσες μόνο μια φορά την απόλυτη ευτυχία, την απόλυτη χαρά, την απόλυτη δικαίωση στα πλαίσια ενός Μουντιάλ; Γίνεται, αν υποστηρίζεις την Αργεντινή.

Ήμουν 7 χρονών και ήταν 29 Ιουνίου του 1986 και γιόρταζε ο κύριος Παύλος. Ο κύριος Παύλος ήταν αυτός που είχε το φροντιστήριο Αγγλικών στο οποίο πήγαινα και οικογενειακός μας φίλος. Για να τιμήσουμε τη δεύτερη ιδιότητά του λοιπόν και όχι την πρώτη, γιατί εν τοιαύτη περιπτώσει το σπίτι του κυρίου Παύλου θα αποδεικνυόταν πολύ μικρό για να χωρέσει τις ορδές όλων των μαθητών του με τις οικογένειές τους, πήγαμε οικογενειακώς για να του ευχηθούμε. Και είχε τελικό Παγκοσμίου Κυπέλλου γιατί αυτοί οι αλήτες οι κουτόφραγκοι ποτέ δεν σεβάστηκαν τις γιορτές της Ελληνορθοδοξίας να σταματάνε πάραυτα κάθε αθλητική διοργάνωση όποτε γιορτάζει ο κάθε ανθυπομάρτυρας, δηλαδή καθημερινά σχεδόν, αναγνώστη, εδώ παίξαμε τόσα Φάιναλ 4 στο μπάσκετ Μεγαλοβδομαδιάτικα, με αποκορύφωμα αυτό της Μπολόνια το 2002, που κέρδισε στον ημιτελικό ο Παναθηναϊκός Μεγαλοπαρασκευιάτικα και το έδειχνε το Tv Magic, γιατί αυτό είχε πάρει τα δικαιώματα, γιατί νόμιζε ότι θα έχει πάει ο Ολυμπιακός στο Final 4, αθώο μου Tv Magic, πραγματικά Μεγάλη Παρασκευή πέρασες τότε, να είσαι ιδιοκτησίας Κόκκαλη και να δείχνεις πράσινους θριάμβους, όξος και χολή κανονικά, κουράγιο, τι έλεγα, α ναι, είχε ΤΕΛΙΚΟ. Και τον είδα με ΜΕΓΑΛΟΥΣ. Ο πατέρας μου, που ποτέ δεν ασχολούνταν ιδιαίτερα με τα αθλητικά συμβάντα, απλά ήταν κάθε φορά με τον εκάστοτε αντίπαλο της Ελλάδας (υπόγεια μαθήματα αντιεθνικισμού τα ονομάζω τώρα) και φυσικά με τη Σοβιετική Ένωση ή όποια χώρα Ανατολικού Μπλοκ τύχαινε να παίζει, δεν ήθελε να το πάρει η Γερμανία φυσικά, γιατί ο παππούς μου ήταν στον εφεδρικό ΕΛΑΣ και εντάξει, στην Πελοπόννησο ήταν αρχικά η ιταλική ζώνη ελέγχου αλλά μετά συνθηκολόγησαν και ήρθανε οι Φρίτσηδες και δεν υπήρχε και πολλή αγάπη, έστω κι αν είχαν περάσει 40 χρόνια. (Που να ήξερε τότε ο κόσμος ότι τριάντα χρόνια μετά, οι σύμμαχοι και φίλοι μας Γερμανοί θα  μας βοηθούσαν τόσο πολύ να βγούμε από τα μνημόνια στα οποία αυτοί μας βάλανε βέβαια, αλλά για να μας κάνουνε ανθρώπους, με τόνο στο ωμέγα, ρωτήστε και τον Τζήμερο και τον Άδωνη αν δεν με πιστεύετε εμένα). Ο πατέρας μου  ήταν με την Αργεντινή λοιπόν, έστω αντανακλαστικά, αλλά δεν ήταν και ο τύπος που θα πλακωνόταν για τα αθλητικά, αν καταλαβαίνεις τι εννοώ αναγνώστη. Αλλά ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ ήταν με τη Γερμανία. Πασόκοι παιδί μου, τι περίμενες;

Εγώ τώρα, μυστήρια περίπτωση. Έφταιγε που ο Ρότσα ήταν Αργεντίνος; Που αυτός και ο Σαραβάκος είχαν πλούσιο μαλλί, σαν τους Αργεντίνους και όχι σαν τους φλώρους τους Γερμανούς; Που ο Μαραντόνα είχε βάλει κόντρα στην Αγγλία το καλύτερο γκολ που είχα δει μέχρι τότε και πιθανότατα μέχρι σήμερα (όχι αυτό με το χέρι, αναγνώστη, το ΑΛΛΟ). Ήθελα να πάω κόντρα σε ένα σαλόνι γεμάτο με ΜΕΓΑΛΟΥΣ που ήταν με τη Γερμανία, σαν σκασμένο που ήμουν; Ποιος ξέρει; Πάντως το μόνο σίγουρο είναι ότι ήμουν με την Αργεντινή. Χωρίς να ξέρω ότι από εκεί ήταν ο Τσε (αλλά και ο Περόν, μην ξεχνιόμαστε αναγνώστη). Χωρίς να ξέρω ότι από εκεί είναι το τανγκό (αλλά και το τάνγκο, με τόνο στο άλφα, όπως το λένε αυτοί που λένε και τον Βαν Γκογκ Βαν Χοχ, χίπστερ δηλαδή του ελέους που θέλω να τους κοπανήσω). Πάντως ήμουν με την Αργεντινή. Και στο 86', που ο Θεός ο Ντιέγκο ο Αρμάνδο ο Μαραντόνα έδωσε τη μπάλα στον Μπουρουσάγα και αυτός έκανε το 3-2 πανηγύρισα έξαλλα τρέχοντας γύρω γύρω στο σαλόνι μπροστά από ξενερωμένους πασόκους και τον πατέρα μου, ο οποίος μάλλον ξαφνιάστηκε, καθώς δεν πρέπει καν να παρακολουθούσε εκείνη τη στιγμή, τόσο φίλαθλος λέμε, θεός (όχι σαν τον Μαραντόνα , αναγνώστη, αλλά κοντά).


Ο Αυτοκράτορας στο θρόνο του

Και μετά; Μετά 32 χρόνια φαγούρα, αναγνώστη. Το 1990 αποκλείσαμε τους αχώνευτους τους Βραζιλιάνους με το γκολ του Κανίγκια και τους οικοδεσπότες Ιταλούς στον ημιτελικό (με τη μισή Νάπολη να είναι με την Αργεντινή ελέω Μαραντόνα) αλλά χάσαμε από τους Ενοποιημένους Γερμανούς που δεν είχαν ενοποιηθεί ακόμα αλλά αυτό θα γινόταν ένα μήνα μετά και να μην τους κάνει ένα δώρο η FIFA μωρέ, άχου τα, γούτσου γούτσου, πάρτε ένα πέτσινο πέναλτι. 

Το 1994 φταίει η Ελλάδα για την παταγώδη αποτυχία της Αργεντινής, ξεκάθαρα. Μα είναι δυνατόν ο πρώτος αγώνας να είναι εναντίον μιας από τις πιο αδύναμες ομάδες που έχουν παίξει σε Μουντιάλ; Κερδίζουνε οι μουτσάτσος τους Έλληνες 4-0, το παίρνουν πάνω τους λες και σκότωσαν το θεριό, κερδίζουν μόνο 2-1 τη Νιγηρία μετά και στο τέλος πάνε και χάνουν 2-0 από τη Βουλγαρία και μένουν εκτός στην τριπλή ισοβαθμία...Δηλαδή αυτή η Ελλάδα...Άσε που τους μούτζωσε κανονικά και για τα επόμενα.

Το 1998 τους απέκλεισε η Ολλανδία στους 8 (η Ολλανδία αναγνώστη, και ούτε καν η Ολλανδία του '70 με Κρόιφ, Νέσκενς κλπ), το 2002 η Σουηδία (!!) στον όμιλο (!!!!), το 2006 η Ακατανόμαστη στα πέναλτι στους 8, το 2010 η Ακατονόμαστη ΠΑΛΙ, με τεσσάρα, στους 8 (ξεκάθαρα άδικο αποτέλεσμα, η εικόνα του αγώνα δεν προδιέθετε για κάτι τέτοιο, τουλάχιστον Χ και πέναλτι έπρεπε, παραλίγο, τι είναι το 4, ένας αριθμός είναι, δεν είναι και 7 που έφαγαν οι Βραζιλιάνοι μέσα στο σπίτι τους σε ημιτελικό τέσσερα χρόνια αργότερα, να τα λέμε όλα αναγνώστη).

Το 2014...Το 2014 ήταν μια χρονιά που συνέβησαν διάφορα γεγονότα στον πλανήτη, η Ρωσία προσάρτησε την Κριμαία, ξέσπασε η επιδημία του Έμπολα, το Ισλαμικό Κράτος κατέλαβε τη Μοσούλη και ανακήρυξε την ίδρυση χαλιφάτου, αυτά πάνω - κάτω. Α, έγινε κι ένα Μουντιάλ κι ένας τελικός και η Ακατανόμαστη έβαλε γκολ στην παράταση και η Αργεντινή βγήκε δεύτερη, τίποτα σπουδαίο μωρέ. Διάολε.

Και το 2018; Το 2018 η Αργεντινή έφερε Χ με την τίμια Ισλανδία, έφαγε τρία από τους ναζί Κροάτες και αύριο πρέπει όχι μόνο να νικήσει τη Νιγηρία αλλά να γίνει και συνδυασμός αποτελεσμάτων για να προκριθεί. Από τον όμιλο. Από όμιλο με Ισλανδία, Κροατία και Νιγηρία. Και να περάσει δηλαδή που θα πάει; (Ας περάσει και ας το πάρει και ας με διαψεύσει).

Εγώ αλλού θέλω να καταλήξω, αναγνώστη. Γιατί η ζωή μου, όπως και η πορεία της Αργεντινής στα Μουντιάλ, έχει πάρει σταθερά την κατιούσα από τα 7, με κάποιες παροδικές εκλάμψεις (όπως και η πορεία της Αργεντινής στα Μουντιάλ); Συμβαίνει μόνο σε εμένα και την Αργεντινή αυτό ή είναι γενικό φαινόμενο; Τείνω να πιστέψω το δεύτερο. Όχι σοβαρά, πες μου εσύ τι καλύτερο από το να είσαι 7 και να τρέχεις πανηγυρίζοντας με υψωμένες γροθιές στη μούρη 20 ξενερωμένων τύπων.  

Και μόνο για αυτό, θα σε υποστηρίζω ρε Αργεντινή σε όσα Μουντιαλ δω ακόμα κι ας μην πάρεις κανένα. 

Υ.Γ. 1 Μιχάλη στην αφιερώνω την ανάρτηση. Ξέρεις εσύ.
Υ.Γ. 2 Και να αποκλειστείς αύριο Αργεντινή, τι είναι 4 χρόνια; Ένας αριθμός είναι, δεν είναι και 7, που έφαγαν οι Βραζιλιάνοι μέσα στο σπίτι τους σε ημιτελικό.
Υ.Γ. 3 Κάποτε θα γυρίσει ο τροχός και θα πανηγυρίζουμε με σφιγμένες τις γροθιές σαν 7χρονοι, αναγνώστη, θα περάσουν τα ramblin years of lousy luck


Tomorrow smells of less decay

* Αναφορά στο "Οι θλιμμένες πουτάνες της ζωής μου" του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, ντροπή σου αν δεν το έπιασες, αναγνώστη. 

Τραγούδια της ασφάλτου (3)



Και καθώς συνεχίζεται γλυκά η περιπλάνηση στους δρόμους της μητρόπολης, συνεχίζεται η (όχι πρωταρχική) συσσώρευση "τραγουδιών της ημέρας" στο προφίλ μου στο φουμπου, και η εν συνεχεία μεταφορά τους κατά ομάδες σε αυτό το μπλογκ. Τα προηγούμενα μέρη μπορείς να τα βρεις εδώ και εδώ, αναγνώστη, 

Για πάμε...

Παρασκευή 22 Δεκέμβρη

Κομμάτι: Creep / Radiohead 
Σταθμός: Ατλαντις 
Δρομολόγιο: Από Αγ. Ιωάννη Ρέντη προς Περιστέρι 
Ώρα: 1:30 
Ακριβές σημείο: Οδός Στέφανου Σαραφη, Αιγάλεω 
Συνυποδηλουμενο: Σκεφτόμουν όσο ήμουν κολλημένος στην κίνηση ότι εγώ γκρινιάζω που κρυώνω, βρέχομαι, οδηγώ με τις ώρες μέσα στην κίνηση και κουβαλάω (πολύ νόστιμα και υγιεινά αλλά ασήκωτα) δέματα με πίτουρο, βρώμη, δικοκκο σιτάρι κλπ. και ο αρχηγός του ΕΛΑΣ με τους υπόλοιπους αντάρτες ήταν ΣΤΟ ΒΟΥΝΟ και στο πρώτο και στο δεύτερο αντάρτικο και πολεμούσαν για ένα καλύτερο μέλλον. Και καπάκια θυμήθηκα τον τύπο που δουλεύει σε μια μεταφορική και μου έδωσε χτες ένα δέμα βάρους 35 κιλών που περιείχε γραβιερες με την ατάκα "πρόσεχε, είναι βαρύ, έχει τον μικρό Αλέξη μέσα". Επειδή προφανώς είδε σε εμένα μαλλιά μουσια και με έκοψε και επειδή ακόμα πιο προφανώς είναι φασιστακι. Εγώ δεν κατάλαβα ότι εννοούσε τον Γρηγοροπουλο παρα μόνο όταν μπήκα στο αμάξι κι έφυγα. Γι αυτό σου λέω, πρέπει να αναστηθούν και ο Σαραφης και ο Αρης και ο Περδικας και να μη μας φτάνουν οι πηγαδες. Αστοδιαλο με τον κάθε φασιστα. 
Αξίωμα: What the hell am I doing here?
I don't belong here.

Επιμυθιο: Όχι τόση γκρίνια, πιότερη αισιοδοξία, σκατα στους νεοναζι.





Πέμπτη 28 Δεκέμβρη
Κομμάτι: Killing in the name / Rage Against the Machine.
Σταθμός: Ρεντ Εφ Εμ
Δρομολόγιο: Από Πανόρμου προς Άνω Πατήσια.
Ώρα: 4:30
Ακριβές σημείο: Πύργος Απόλλων.
Συνυποδηλούμενο: Αυτή τη φορά, κάτι που έγινε ΕΞΩ από το αυτοκίνητο. Έχουμε που λες έναν πελάτη που μένει στον Πύργο Απόλλων στην Πανόρμου (ο οποίος, προφανώς για λόγους γρουσουζιάς, δεν έχει δέκατο τρίτο όροφο, από τον 12ο πάει κατευθείαν στον 14ο - ο Πύργος, όχι ο πελάτης). Μπαίνω εγώ με τα πράγματα στην είσοδο του Πύργου και περιμένω το ασανσέρ, φορώντας t-shirt (ζεσταίνομαι από το κουβάλημα). Ο θυρωρός μιλάει με ένα ζευγάρι ενοίκων του Πύργου, πενηντάρηδων, ο κύριος σακάκι και παλτό, η κυρία γούνα. Και ακολουθεί ο εξής εκπληκτικός διάλογος:
Κυρία: Μόνο κοντομάνικο φοράς;
Εγώ: Ζεσταίνομαι από το κουβάλημα
Κυρία (απευθυνόμενη πλέον όχι σε εμένα, αλλά στους άλλους 2):
Όταν τον είδα να μπαίνει με το κοντομάνικο μόνο, σκέφτηκα ότι ΕΙΝΑΙ ΣΕ ΑΛΛΗ ΕΠΟΧΗ ΑΥΤΟΣ.
Εγώ (νοητικά): Ακόμα δίπλα σου είμαι ηλίθια, περιμένω το ασανσερ, δεν με βλέπεις; Τι φάση, μιλάς για εμένα μπροστά μου και ΟΧΙ σε εμένα; Δεν με έβλεπε πια.
Και μετά, όσο ανέβαινα τους ατελείωτους ορόφους με το ασανσέρ, σκεφτόμουν ότι με έναν περίεργο τρόπο είχε δίκιο η Πυργοδέσποινα: ΗΤΑΝ άχρονη η συνάντησή μας, γιατί και στις χρυσές φεουδαρχικές εποχές που ΑΥΤΗ αναπολεί, η ίδια πάλι θα φορούσε γούνα και ο μουζίκος, ο δουλοπάροικος, ο κολλίγος που θα έφερνε αγαθά στον Πύργο θα ήταν ελαφρά ντυμένος.
Αξίωμα: Fuck you, I won't do what you tell me!
Motherfucker!
Επιμύθιο: Στο λόγο μου, όταν ξαναμπήκα στο αυτοκίνητο και έβαλα μπροστά, ΑΥΤΟ το τραγούδι έπαιζε. Έλα πες μου εσύ μετά.




Παρασκευή 29 Δεκέμβρη

Κομμάτι: It's no good/ Depeche Mode
Σταθμός: Ατλαντίς
Δρομολόγιο: Από Καλλιθέα προς Μοσχάτο.
Ώρα: 1:30
Ακριβές σημείο: Δημοσθένους και Σκρα.
Συνυποδηλούμενο: Τίποτα βαθύ κοινωνικοπολιτικοπολεοδομικό αυτή τη φορά. Είναι Παρασκευή, τελευταία εργάσιμη του χρόνου (για την πρωινή δουλειά), με κερνάω ένα τραγούδι της ημέρας που άγγιξε μόνο εμένα. Ξαναδιάβασε το χτεσινό με την Πυργοδέσποινα για κάτι πιο ταξικό.
Αξίωμα: You'll be right here by my side
Right next to me
Επιμύθιο: Κάποτε κατέβαινα την Σκρα με παρέα...



Αυτά μέχρι τώρα, αναγνώστη. Από αύριο ξαναρχίζει η δουλειά, άρα και τα καινούργια τραγούδια της ημέρας. Στέι τιουντ. 

Υ.Γ. Ευχαριστώ όσους ήρθατε στο αγωνιστικό τριήμερο σε Σέλας, Βα Μπένε και Jarmusch. Ανανεώνουμε το ραντεβού μας για το Jarmusch στις 5/1! 

Τραγούδια των Δρόμων (2)


Συνεχίζω λοιπόν αναγνώστη την παράθεση των "τραγουδιών της ημέρας" όπως αυτά ποστάρονται καθημερινά στο φουμπου μετά το πέρας της πρωινής δουλειάς μου, της μεταφοράς δηλαδή υπέροχων βιολογικών και οργανικών προϊόντων ανά το λεκανοπέδιο. Το πρώτο μέρος μπορείς να το βρεις εδώ.
Πάμε.


Δευτέρα 18 Δεκέμβρη

Κομμάτι: Bang bang / Monophonics 
Σταθμός: Ροκ Εφ Εμ 
Δρομολόγιο: Από Κεραμεικό προς Βούλα 
Ώρα: 1:30 
Ακριβές σημείο: Παραλιακή, στη συμβολή με τη Λεωφόρο Αλίμου. 
Συνυποδηλουμενο: Επί 2,5 χρόνια ανεβοκατεβαινα την Παραλιακή ΌΧΙ για να πηγαίνω ροφήματα από γάλα αμυγδαλου στη Βούλα, όσο νόστιμα και θρεπτικά κι αν είναι αυτά. Ούτε για κόντρες, ούτε για μπουζούκια... Για άλλο λόγο, σοβαρό. 
Αξίωμα: "Bang bang she shot me down 
Bang bang and I hit the ground 
Bang bang that awful sound 
Bang bang my baby shot me down" 
Επιμύθιο: Δεν μου αρέσει η συγκεκριμένη διαδρομή, και δη η συγκεκριμένη διασταύρωση. Έχει πολλά σκουπιδακια και μπαίνουν στο μάτι μου. Τα άτιμα.




Τρίτη 19 Δεκέμβρη 

Τραγούδι της ημέρας. 
Κομμάτι: Getting away with it (all messed up) / James 
Σταθμός: Ρεντ Εφ Εμ 
Δρομολόγιο: Από Νέα Σμύρνη προς Άγιο Δημήτριο 
Ώρα: 7:30 
Ακριβές σημείο :Αγίου Δημητρίου, στο ύψος του Δημαρχείου
Συνυποδηλουμενο: Μια περίοδο, όχι και τόσο μακρινή, εκεί γύρω στο 2014-2015, έβγαινα σε αυτή την περιοχή σχεδόν όσο έβγαινα στα Εξάρχεια. Στο Δαφνι, φυσικό κι επόμενο και τέτοια πράγματα. Ο Συριζα έκανε κυβέρνηση, έκανε δημοψηφισματα, έκανε (αναμενόμενες) κωλοτουμπες κι εγώ έπινα στη Δάφνη και στον Αγ. Δημήτριο σαν σιωπηλή πράξη αντίστασης. Δεν νομίζω ότι συγκινήθηκε και πολύ ο πρώην συμφοιτητής Αλέξης. 
Αξίωμα: Daniel drinks his weight
Drinks like Richard Burton
Dance like John Travolta, now
Επιμύθιο: Αυτό με το "πίνει το βάρος του", αν το πάρεις κυριολεκτικά, είναι τρελός φαυλος κύκλος = όσο πίνεις, παχαινεις. Αν το πάρεις μεταφορικά.... Χειρότερα.





Τετάρτη 20 Δεκέμβρη

Κομμάτι: The chain / Fleetwood Mac 
Σταθμός: Ροκ Εφ Εμ 
Δρομολόγιο: Από Χαϊδάρι προς Γουδί 
Ώρα: 4:10 
Ακριβές σημείο: Εμμανουήλ Μπενάκη χαμηλά, μεταξύ Πανεπιστημίου και Ακαδημίας. 
Συνυποδηλούμενο: Η Μπενάκη, όπως και το κομμάτι, έχει δύο φάσεις, πολύ διαφορετικές μεταξύ τους. Από τη Σταδίου μέχρι τη Σόλωνος είναι αδιάφορη (αν εξαιρέσεις το βιβλιοπωλείο των εκδόσεων Ψυχογιός) και μετά αρχίζει το πωρωτικο μπάσο στο τραγούδι (και το 37 στη Μπενάκη), φτάνοντας στο κρεσέντο του τέλους (και στο δίπολο Τζερεμές και Va.ben.e όπου υποσχέσεις έχουν δοθεί, σχέσεις έχουν χτιστεί, χαμός). Μας αρέσει η δεύτερη φάση γενικά - και στο τραγούδι και στην οδό. 
Αξίωμα: And if you don't love me now
You will never love me again
I can still hear you saying
You would never break the chain
Επιμύθιο: Πάντα το υποτιμούσα αυτό το κομμάτι, κακώς. Θα το βάλω σίγουρα στο Jarmusch το Σάββατο.




Πέμπτη 21 Δεκέμβρη

Κομμάτι: Rock n roll queen / The Subways 
Σταθμός: Ρεντ Εφ Εμ
Δρομολόγιο: Από Νέα Σμύρνη προς Παλαιό Φάληρο. 
Ώρα: 9:15 (το βράδυ). 
Ακριβές σημείο: Λεωφορος Αγίας Βαρβάρας, Παλαιό Φάληρο.
Συνυποδηλούμενο: Εγώ μια Αγία Βαρβάρα ξέρω, αυτή στο Αιγάλεω. Και μια βασίλισσα, τη γυναίκα του Βασίλη του Παιτερη προφανώς. Αυτή η νωχελική, χαρωπή, εορταστική αποχαύνωση των νοτίων προαστίων μου την έδωσε στα νεύρα. Αλλά τι περίμενα, αφού όλα είναι ταξικά.
Αξίωμα: You are the sun,
You are the only one,
My heart is blue,
My heart is blue for you
Επιμύθιο: Ποιος ήλιος, αφού σε στενοχωρεί; Τα νότια προάστια είναι μια απάτη, ο νόμος είναι το δίκιο του εργάτη.


Σταματάω κάπου εδώ, αναγνώστη. Τα υπόλοιπα τραγούδια σε άλλη ανάρτηση.

Υ.Γ. 1 : Αυτό το Σάββατο 30/12 βάζω μουσικές στο Σέλας (Μεθώνης και Καλλικράτους)
Την Κυριακή 31/12 θα αλλάξουμε χρόνο στο Va.Ben.e (Βαλτετσίου και Μπενάκη).
Ανήμερα την Πρωτοχρονιά στο Jarmusch (Ζωοδόχου Πηγής και Κιάφας).
Στις 2/1 θα βάζω μουσική στο σαλόνι μου, μόνος μου, γιατί θα έχω συνηθίσει, σαν σκυλί του Παβλόφ.

Υ.Γ. 2: Έλα.