Πήγα να ποστάρω, αναγνώστη, κάποια παλιά ανάρτηση για τον Αλέξη Γρηγορόπουλο και ανακάλυψα ότι...δεν υπάρχει τέτοια.
Γιατί;
Δεν είναι δικαιολογία ότι το μπλογκ ξεκίνησε το 2013. Έξι Δεκέμβρηδες έχουν περάσει έκτοτε.
Δεν είναι δικαιολογία ότι δεν με αγγίζει το θέμα. Εκεί ήμουν, τότε, στους δρόμους της φωτιάς.
Δεν είναι δικαιολογία ότι δεν έχω γράψει για τόσα και τόσα άλλα. Ισχύει, αλλά πρέπει να αλλάξει αυτό, n'est-ce pas;
Δεν είναι δικαιολογία ότι πέρασαν δέκα χρόνια. Και εκατό να περάσουν, αυτή η μνήμη θα μείνει (ελπίζω).
Τότε γιατί δεν γράφω για αυτό; Τι με εμποδίζει;
Το ότι υπάρχουν τόσα καλογραμμένα κείμενα για την εξέγερση; Και; Άλλο ένα (κι ας μην είναι τόσο καλογραμμένο).
Το ότι ήταν 15 χρονών;
Το ότι ήταν η δικιά μας, αποτυχημένη στο τέλος, αλλά υπαρκτή εκείνες τις ημέρες, "έφοδος στον ουρανό";
Ήμουν 29, αναγνώστη. Ούτε μικρός, ούτε μεγάλος. Στο ρημάδι το μεταίχμιο των 30. Και κάθε πρωί ανηφόριζα τη Σκουφά να πάω από τα Εξάρχεια που έμενα στο...Κολωνάκι που δούλευα σε ένα γραφείο σαν πολιτικός μηχανικός κι έβλεπα τα σπασμένα και αγαλλίαζα. Και είχα το ακροδεξιό αφεντικό να ωρύεται για "τα μαλακισμένα που κάνουν πορείες" κι όταν σχόλαγα έπαιρνα αγκαζέ τον συνάδελφο Θ. και κατεβαίναμε σε αυτές ακριβώς τις πορείες.
Γιατί δεν μπορώ να γράψω; Για τόσα και τόσα έχω γράψει.
Επειδή μερικά πράγματα δεν αποτυπώνονται σε λέξεις, όσα χρόνια κι αν περάσουν; Επειδή ο Αντόρνο έγραψε ότι " Το να γράψει κανείς ποίηση μετά το Άουσβιτς είναι βάρβαρο";
Ίσως για αυτό.
Ίσως και όχι.
Αυτό που ξέρω σίγουρα είναι ότι η έκτη του Δεκέμβρη δεν θα είναι ποτέ ξανά η ημέρα της γιορτής του πατέρα μου. Δηλαδή θα είναι, αλλά όχι μόνο αυτό, όχι πρώτα αυτό. Κι αυτός, σαν παλιός κομμουνιστής δάσκαλος, το καταλαβαίνει απόλυτα. Και συμφωνεί.
Γιατί;
Δεν είναι δικαιολογία ότι το μπλογκ ξεκίνησε το 2013. Έξι Δεκέμβρηδες έχουν περάσει έκτοτε.
Δεν είναι δικαιολογία ότι δεν με αγγίζει το θέμα. Εκεί ήμουν, τότε, στους δρόμους της φωτιάς.
Δεν είναι δικαιολογία ότι δεν έχω γράψει για τόσα και τόσα άλλα. Ισχύει, αλλά πρέπει να αλλάξει αυτό, n'est-ce pas;
Δεν είναι δικαιολογία ότι πέρασαν δέκα χρόνια. Και εκατό να περάσουν, αυτή η μνήμη θα μείνει (ελπίζω).
Τότε γιατί δεν γράφω για αυτό; Τι με εμποδίζει;
Το ότι υπάρχουν τόσα καλογραμμένα κείμενα για την εξέγερση; Και; Άλλο ένα (κι ας μην είναι τόσο καλογραμμένο).
Το ότι ήταν 15 χρονών;
Το ότι ήταν η δικιά μας, αποτυχημένη στο τέλος, αλλά υπαρκτή εκείνες τις ημέρες, "έφοδος στον ουρανό";
Ήμουν 29, αναγνώστη. Ούτε μικρός, ούτε μεγάλος. Στο ρημάδι το μεταίχμιο των 30. Και κάθε πρωί ανηφόριζα τη Σκουφά να πάω από τα Εξάρχεια που έμενα στο...Κολωνάκι που δούλευα σε ένα γραφείο σαν πολιτικός μηχανικός κι έβλεπα τα σπασμένα και αγαλλίαζα. Και είχα το ακροδεξιό αφεντικό να ωρύεται για "τα μαλακισμένα που κάνουν πορείες" κι όταν σχόλαγα έπαιρνα αγκαζέ τον συνάδελφο Θ. και κατεβαίναμε σε αυτές ακριβώς τις πορείες.
Γιατί δεν μπορώ να γράψω; Για τόσα και τόσα έχω γράψει.
Επειδή μερικά πράγματα δεν αποτυπώνονται σε λέξεις, όσα χρόνια κι αν περάσουν; Επειδή ο Αντόρνο έγραψε ότι " Το να γράψει κανείς ποίηση μετά το Άουσβιτς είναι βάρβαρο";
Ίσως για αυτό.
Ίσως και όχι.
Αυτό που ξέρω σίγουρα είναι ότι η έκτη του Δεκέμβρη δεν θα είναι ποτέ ξανά η ημέρα της γιορτής του πατέρα μου. Δηλαδή θα είναι, αλλά όχι μόνο αυτό, όχι πρώτα αυτό. Κι αυτός, σαν παλιός κομμουνιστής δάσκαλος, το καταλαβαίνει απόλυτα. Και συμφωνεί.
Αυτό.
Δεν μπορώ. Ομολογώ την αδυναμία μου. Συγχώρα με, αναγνώστη. Κι εσύ Αλέξη. Κι εσύ Berkin. Κι εσύ Σαχζάτ. Κι εσύ Παύλο. Κι εσύ Ελένη. Κι εσύ Ζακ. Κι εσύ Πετρίτ. Και όλοι οι ανώνυμοι πνιγμένοι στο Αιγαίο. Συγχωρήστε με.
Δεν μπορώ.
Ένα τραγούδι μόνο, για όλους σας. Και για τόσους άλλους.
Άμα σου τύχει ν' απαντήσεις τον Αλέξη
πες του για εμάς ότι δεν πέθανε πως ζει
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου