Εγώ, ο Σταύρος. (Μέρος Β')

(Το πρώτο μέρος μπορείς να το βρεις εδώ, αναγνώστη)


Μικρότερη Βουλή (το κτίριο είναι τεράστιο και αντιοικονομικό) και όχι άλλη μια Γερουσία όπως σκέφτονται κάποιοι τις τελευταίες μέρες. Η μια Γερουσία που έχουμε ήδη αρκεί. Οι πολίτες να μπορούν να παραγγέλνουν εκτός από το σουβλατζίδικο της επιλογής τους και μία πίτσα, από ενιαία λίστα. Κατάργηση όλων των προστατευτικών διατάξεων που είχαν οδηγήσει στο ακαταδίωκτο των μεγαλοδημοσιογράφων. Γιατί πρέπει να θυμόμαστε ότι οι δημοσιογράφοι που δεν λογοδοτούν ποτέ στη Δικαιοσύνη (αλλιώς τι ελευθερία του Λόγου θα είχαμε διάολε;;) έχουν αθωωθεί ούτως ή άλλως από τους καναλάρχες (και εργολάβους βέβαια). Εκλογές κάθε 8 χρόνια γιατί είναι αντιοικονομικό να στήνουμε κάλπες κάθε τρεις και λίγο. Εδώ θέλω να κάνω μια στάση.

   

Μόνη κι έρημη γιατί κανείς δεν σκέφτηκε να δρομολογήσει

περισσότερα λεωφορεία το πρωί, μην τα ξαναλέμε

Τα τελευταία 30 χρόνια είχαν την τιμή να με γνωρίσουν από κοντά όλοι οι πολιτικοί ηγέτες. Ο αγαπημένος μου είναι ο Σημίτης αλλά δεν το λέω και πολύ πια μπας και το ξεχάσετε. Όλοι μπορούσαν να με αποφύγουν μόνοι τους. Έλεγες στον ένα "βοήθα να ρίξω ένα γκομενάκι που έχω μπανίσει", σου απαντούσε "όχι τώρα-όταν θα γίνω πρωθυπουργός". Στον άλλο δεν σας γράφω τι έλεγες γιατί μην απαιτείτε και πολύ συνοχή στα κείμενά μου. Άνθρωποι χωρίς κανένα δείγμα ραφής πουθενά στα ρούχα τους να τους ακούς να λένε "Εγώ ψωνίζω μόνο Armani". Πως; Ξέρεις από υψηλή ραπτική; Έχεις τσακίσει ποτέ μόνος σου ένα ρολό κοτόπουλο στη ζωή σου; Όχι! Έχουν όμως το κληρονομικό χάρισμα της χειρομαντείας και των ταρώ.

Τα προβλήματα της χώρας δεν μπορεί να τα λύσει πια κανένας άλλος εκτός από μένα. Πρέπει να υπάρξει ένα δαιμόνιο προσωπικό μου σχέδιο κι ένα 80% που θα κάνει τους άλλους Ευρωπαίους να αισθανθούν ότι "αυτή τη φορά ο Σταύρος είναι αποφασισμένος".  Πως θα προκύψει αυτό το 80%; Θα με ψηφίσετε βέβαια. Όχι με τη θέλησή σας, θα σας πιπιλίσουμε τα μυαλά.

Να δούμε τα κοινωνικά προβλήματα με τη λογική του κέρδους, χωρίς δογματισμούς και αγκυλώσεις, όπως ανθρώπινα δικαιώματα και τέτοια. Μετανάστες, ναρκωτικά, σκουπίδια, κομμουνιστές, αναρχικοί, Eurovision. Όλα αυτά σε άλλες χώρες είναι αφορμή για λύσεις, εδώ είναι αιτίες πολέμων. Οι μετανάστες δεν είναι καλοί και δε χωράνε άλλοι. Εκτός αν θέλουμε να τρώνε το φαΐ από τους ΕΛΛΗΝΕΣ στα συσσίτια της Εκκλησίας (η οποία βοηθάει πάρα πολύ και είναι υπέροχος θεσμός γενικά, σλουρπ, σλουρπ). Αυτοί που ζουν εδώ πρέπει να με ψηφίζουν και τα παιδιά τους να πηγαίνουν στα δημόσια σχολεία, όπου θα τους δίνουμε να κουβαλάνε σημαίες για να μην κουράζονται τα Ελληνόπουλα. Τόσο απλά. (Τελεία). Η πρέζα (βλέπετε τι αλάνι είμαι; ξέρω κι άλλα τέτοια "ζουζου", "παραμύθα", άσε σου λέω μέγας μόρτης) έχει κυριεύσει την επαρχία. Είναι η μόνη μου ελπίδα να πάρω καμία ψήφο αν είναι όλοι μαστουρωμένοι στις εκλογές. Και τα σκουπίδια δεν είναι παιγνίδι κολοκυθιάς. Το Αιγαίο δεν ανήκει στα ψάρια του, στα στομάχια των οποίων βρίσκουμε πλαστικά. Θα κάνουμε κάτι για αυτό ή οι επόμενες γενιές θα έχουν ψάρια-τάπερ λόγω μετάλλαξης;;

Την Ελλάδα θα (τη) σώσει το χώμα, ο ήλιος, η θάλασσα κι εγώ. Αρκεί να το πάρετε απόφαση και να με ψηφίσετε. Χώμα-βάζουμε στις γλάστρες. Ήλιος-υγεία, ευτυχία, μεγάλο ταξίδι θα κάνεις, λεφτά θα κερδίσεις. Θάλασσα- ψάρια-τάπερ και τουρισμός. Αντί λοιπόν να γκρεμίσουμε τα πάντα για να έχουν δουλειά οι φίλοι μου οι εργολάβοι, αλληλοσυγχαιρόμαστε που έκανα κόμμα.

Για να φύγουμε όμως μπροστά πρέπει να γκρεμίσουμε το γραφειοκρατικό σύστημα που θρέφει τα κόμματα. Ο ένας στα δημοτικά και τα γυμνάσια. Ο άλλος στα νηπιαγωγεία και στα λύκεια. Ο τρίτος πιο πέρα, να μη μυρίζουν και τα πόδια του. Και βέβαα ένας υπουργός για την ελιά, το δάκο και τη μουχρίτσα. Ένας τεχνοκράτης υπουργός με έναν τεχνοκράτη γενικό γραμματέα, με τετραετή θητεία και προπληρωμένους μισθούς.

Στην Ευρώπη όπως και στην Ελλάδα εχθροί μας είναι οι ευρωσκεπτικιστές, οι κομμουνιστές και οι αναρχικοί. Η Ευρώπη είναι η οικογένειά μας. Μπορεί να ασκείται λίγο ενδοοικογενειακή βία, να μη μιλιούνται ο μπαμπάς με τη μαμά και τα παιδιά μεταξύ τους αλλά τα εν οίκω μη εν δήμω (πάντα θαύμαζα τον Νίκο Δήμου που έχει δικιά του παροιμία). Και σήμερα που στην Ευρώπη αμφιβάλλουν για το διανοητικό επίπεδο των Ελλήνων, μπορούμε να τους αποτελειώσουμε εκλέγοντας εμένα πρωθυπουργό.

Ελλάδα δεν είναι μόνο η Αθήνα. Το αμάξι δεν έχει καπό, πορτ-μπαγκαζ κι εμείς μαλώνουμε για το αν θα ακούμε Βίσση ή Βανδή. Και εδώ θέλω να γίνω ξεκάθαρος (γιατί τόση ώρα γράφω μπερδεμένα). ΑΝΝΟΥΛΑ ρε γατάκια, ποια Βανδή τώρα;;  Δεν μπορεί να μας σώσει κανείς εκτός από μένα. Ειδικά όσοι είναι δέσμιοι θεωριών του 19ου αιώνα (ψιτ, Πάσχο, ο Φρίντμαν και ο Χάγιεκ στον 20ο δεν έζησαν, μην γράψω καμιά πατάτα).

Γι'αυτό λοιπόν αποφασίσαμε να κάνουμε το ΦΡΑΓΜΑ. Ποιοι το αποφασίσαμε; Δε σας λέω, να σκάσετε. Άντε να σας πω. Άνθρωποι με τα ίδια ερωτήματα. Εργολάβοι, καναλάρχες, ο Σημίτης, ο Καραμανλής, κάτι χιπστερ με παχιά μουστάκια, οι γέροι του Μάπετ Σόου, ο Δημοσθένης ο Βεργής. Μια ομάδα που έχει λεφτά και συμφέροντα - τα συμφέροντα του δίκιου της και της λογικής της.

Εγώ, τώρα, δε θα πάω στην Ευρωβουλή. Σιγά μην πιάσουμε το όριο. Να κόψω ψήφους από την Αριστερά θέλω και να μην ξοδεύεται το αγαπημένο μου ΠΑΣΟΚ να τυπώνει ψηφοδέλτια. Θα μείνω λοιπόν στην Ελλάδα. Tο τι θα κάνω μετά θα μου το πουν οι καναλάρχες. Βλέποντας και κάνοντας το πάνε κι αυτοί, μη νομίζετε. Μέχρι τότε εγκαταλείπω αυτό που έκανα μέχρι τώρα και το ονόμαζα δημοσιογραφία. Κι εδώ θέλω να ζητήσω μια μεγάλη συγγνώμη από όλους εσάς που θα στερηθείτε την πένα μου και τις πολυβραβευμένες εκπομπές μου. Αυτό που προέχει τώρα είναι να σώσω τη χώρα.

Και που θα βρείτε τα λεφτά για την καμπάνια σας; Εδώ έχουμε την τεχνογνωσία Ομπάμα. του προέδρου που συγκέντρωσε τα μεγαλύτερα ποσά στην Ιστορία από μεγάλες εταιρείες αλλά διαφήμισε τα λεφτά που του έδωσε ο απλός κοσμάκης. Ξηλωθείτε λοιπόν, και μπορεί με αυτά τα λεφτά να αγοράσω κάποια δευτερόλεπτα τηλεοπτικής διαφήμισης. Τις υπόλοιπες ώρες εγκεφαλικής πλύσης που θα χρειαστούνε θα τις πληρώσουν αυτοί που πρέπει. Εγώ ζητάω από όλους "από ένα έως δέκα ευρώ". Λεπτομέρειες θα σας πω σύντομα. Προς το παρόν ετοιμάστε τα δέκα ευρώ (τι ένα τώρα, δε θέλω τσιγκουνιές). Και μπείτε κι εσείς στο ΦΡΑΓΜΑ, τέτοια τούβλα που είστε.

Δεν είναι εύκολο, το ξέρω, να κρατηθείτε και να μη γελάσετε. Αλλά εγώ μιλάω σοβαρά.

Καλημέρα λοιπόν κι ελπίζω να έχετε την τύχη να με συναντήσετε. Τολμήστε το.

  

    

Εγώ, ο Σταύρος. (Μέρος Α')

Δεν ξέρω πως να αρχίσω. Όσο κι αν δεν έχω προετοιμαστεί καθόλου για αυτή τη στιγμή, δε με νοιάζει κιόλας. Ας ξεκινήσω λοιπόν από το τέλος. Μπορεί να υπάρξει πολιτική χωρίς κομματικό παρελθόν; Μόνο με μιντιακό; Να βγω εγώ, να βγει ο Πρετεντέρης, να βγει ο Πορτοσάλτε και να κάνουμε ένα ΦΡΑΓΜΑ που θα αφήσει την Ελλάδα ίδια με τα τελευταία 40 χρόνια;

Ας τα πάρουμε ένα-ένα. Η ιδέα δεν είναι μόνο δική μου. Κάθε πρωί, κάθε βράδυ, η δεύτερη φράση που λένε οι άνθρωποι που συναντώ είναι "τι θα φάμε σήμερα;". Πολλές φορές η αφορμή είναι ότι πεινάνε. Άλλες πάλι είναι ότι τους έχει πιάσει μια λιγούρα. Όλοι σ'ένα αδιέξοδο. Ακόμα κι αυτοί που έχουν αποφασίσει τι θα φάνε μετά από δυο τρεις κουβέντες αναρωτιούνται: "έχουμε άλλη λύση; Μήπως αντί για πίτσες να παραγγείλουμε σουβλάκια;"

Η ιδέα λοιπόν είναι δική σας. Των νεοχίπηδων που με βρήκαν στη Γαύδο. Των χίπστερ που με σταμάτησαν στην Αβραμιώτου. Των πιτσιρικάδων με τις κομμένες εξατμίσεις που μου κάνουν τηλεφωνικές φάρσες από το Περιστέρι. Του συνεταιρισμού που επισκέφθηκα στα Γιάννενα. Αυτών που με φώναξαν Σεμπάστιαν. Ίσως βέβαια να τους παρεξήγησα κιόλας και να κατάλαβα λάθος, γιατί δεν φημίζομαι και για την υψηλή νοημοσύνη μου. Γιατί κανείς από αυτούς δε μου είπε να κάνουμε κόμμα. Κι όταν τους το έλεγα εγώ γέλαγαν τρανταχτά. Μου είπαν όμως ότι οι μεγαλοδημοσιογράφοι ζουν σε άλλο κόσμο, ότι τους ενδιαφέρουν μόνο τα λεφτά, ότι έχουν πάρει διαζύγιο από τη δημοσιογραφία και έχουν γίνει τσιράκια των καναλαρχών. Ότι η ζωή πρέπει να προχωρήσει κι αυτοί -οι μεγαλοδημοσιογράφοι δηλαδή- είναι μονίμως στα χαρακώματα να σκιαμαχούν με την Ιστορία.

Και μετά (με ένα λογικό άλμα που με θαυμάζω που το επιχειρώ) είναι οι ουρές στις στάσεις των λεωφορείων. Πρωί πρωί να βλέπεις μέσα από τα φιμέ τζάμια του αυτοκινήτου σου 40-50 ανθρώπους να περιμένουν στο πεζοδρόμιο. Το λεωφορείο να περνά και να παίρνει τους μισούς και οι άλλοι μισοί να βρίζουν τα θεία και τη μητέρα του οδηγού. Να αμαρτάνουν, να χαλιούνται, να σπάζονται βρε αδερφέ. Και κανείς να μην έχει σκεφτεί ότι το πρωί πρέπει να κυκλοφορούν περισσότερα λεωφορεία. Ούτε ένας συγκοινωνιολόγος να μην υπάρχει στη ρημάδα τη χώρα.

Τα τελευταία χρόνια με φωνάζουν συχνά οι σύνδεσμοι οπαδών. Στην Τούμπα, στον Πειραιά, στο Γκύζη, στην Καλλιθέα, στο Πόρτο Ράφτη. (Τελεία). Συζητάμε. (Τελεία). Ε, λοιπόν, σας λέω ότι τα έχουν καταλάβει όλα. Ότι η Μαντσεστερ σέρνεται φέτος, ότι η Λίβερπουλ χτυπάει πρωτάθλημα, ότι στο μπάσκετ δε θα πάει καμία ελληνική ομάδα στο Φάιναλ το Φορ, όλα. Ότι σκεφτόμαστε το συμφέρον για την ομάδα, το σπίτι, το κόμμα κι όχι το δικό μου συμφέρον.

"Και με τις καφετέριες των Εξαρχείων τι θα κάνεις;" Θα φωνάζουν ήδη, αυτοί που θεωρούν γραφικές τις ιστορίες με τα λεωφορεία και τους οπαδούς (όλοι δηλαδή εκτός από μένα). Θα σας πω. Όχι θα σας άφηνα. Η επιβίωση ενός μαγαζιού δεν μπορεί να εξαρτάται μόνο από την καλοσύνη των πελατών του. Ωραία λοιπόν, θα στείλουμε τους καλύτερους πελάτες - αυτό είναι εύκολο. Το θέμα είναι όμως τι κάνεις εσύ για την καφετέριά σου κι όχι τι σκόντο κάνουν αυτοί που σε σερβίρουν. Πως θα πετύχει ο καπουτσίνο; Ποιοι θα τον πιουν; Πως θα έρθει πίσω το άδειο φλιτζάνι; Ποιοι θα πάρουν το ρίσκο να παραγγείλουν ποτό και πως θα τους κάνεις να σε εμπιστευτούν; Αυτοί που σερβίρουν φοβίζουν κάθε μέρα όσους ακόμα παραγγέλνουν σε αυτή την καφετέρια και αυτοί που θέλουν να σερβίρουν τρομοκρατούν και τους επόμενους. Λες και όλοι πρέπει να γίνουμε μπουφετζήδες ή τσεκαδόροι. Δεν έχω τίποτα με τους κολοσσούς που έρχονται από την Αμερική ή τη Ρωσία (προς Θεού, μην παρεξηγηθώ, τίποτα, τίποτα, τ' ορκίζομαι), αλλά ντρέπομαι που έφτασα σε τέτοια ηλικία και γράφω ακόμα σαν μαθητής δημοτικού. Οι Έλληνες καινοτομούν στο εξωτερικό κι εδώ εγώ φτιάχνω κόμμα.


Τα ξέρετε τα νούμερα της ανεργίας. Και ειδικά των παλαιών βουλευτών του ΠΑΣΟΚ. Οι γρήγορες τσαπατσούλικες υπογραφές στα μνημόνια κατέστρεψαν πολλές πολιτικές καριέρες. Οι οικογένειες τους κατρακυλούν στη φτώχεια - το υπηρετικό τους προσωπικό έχει μειωθεί στο μισό. Κόμματα που φτιάχτηκαν για να τους στεγάσουν δεν τραβάνε. Από τη σπατάλη πέρασαν μεμιάς στην τσιγκουνιά. Οι μεγαλοεργολάβοι.  


Θα το έχετε μάθει. (Τελεία). Αλλά εγώ θα σας το ξαναπώ για εμπέδωση. Μέχρι και στα Τίρανα άρχισαν να πηγαίνουν Έλληνες φοιτητές. Αντί λοιπόν να κάνουμε εδώ τις σχολές (να ανοίξουμε ιδιωτικά πανεπιστήμια εννοώ - είμαι τόσο ασύντακτος ώρες ώρες που τρομάζω με) δίπλα σε άθλια, υποχρηματοδοτούμενα δημόσια πανεπιστήμια, προτιμάμε να στέλνουμε τα παιδιά μας στη Ρουμανία, κάτι που δεν έχει προηγούμενο στην ιστορία του τόπου αυτού! Ποτέ πριν τα στουρνάρια - γόνοι των πλουσίων οικογενειών, που δεν διάβαζαν γιατί δεν ήταν in να διαβάζεις και είχε πιο πολύ πλάκα το να πηγαίνεις στο Priviledge καθημερινά, δεν πήγαιναν να σπουδάσουν στο εξωτερικό. Τώρα με την κρίση πάνε. Κοιτάξτε που φτάσαμε. Ο κατάλογος με τα άλογα είναι ατελείωτος. Το ένα τ' άλογο να είναι άσπρο, όπως τα όνειρα που έκανα παιδί, το άλλο τ' άλογο να είναι πράσινο, για να είναι στο στοιχείο τους οι πιστοί.


Είμαστε η χώρα με τα περισσότερα ψώνια. Τους περισσότερους εμετικούς δημοσιογράφους. Τους καλύτερους τηλε-μαϊντανούς. Και από την άλλη ΔΙΑΒΑΖΟΥΜΕ (όχι ΑΝΟΙΓΟΥΜΕ, τι είναι, παράθυρα;) τα λιγότερα βιβλία, έχουμε τους λιγότερους ψηφοφόρους ΠΑΣΟΚ από το 1974, τους λιγότερους, πλέον, μεγαλοεργολάβους. Και στο κέντρο της Αθήνας κάθε πρωί έχει 30 τουλάχιστον συγκεντρώσεις. Θέλουν να περπατήσουν οι χομπίστες και δεν το κάνουν στα πεζοδρόμια. Κλείνουν οι συγκοινωνίες (ειδικά το μετρό που είναι υπόγειο είναι αδήριτη ανάγκη να κλείσει με απόφαση της Αστυνομίας, μην τυχόν κι έρθουν κι άλλοι στις πορείες), σταματά η ζωή (σε αντίθεση με τη Ζωή Κωνσταντοπούλου που δε σταματά ποτέ και για κανένα λόγο), για να πιέσουν ποιον; Τον υπουργό που τους βλέπει πίσω από τα φιμέ τζάμια του αυτοκινήτου μου; Νοικοκυρές σε απόγνωση μπροστά από ένα δελτίο ειδήσεων ψευδές. Έχει επικρατήσει η άποψη ότι όσοι και να κατέβουν στον δρόμο πάλι ξύλο θα φάνε. Θα πρέπει λοιπόν να κάνουμε μια νέα κομματική συμφωνία. Επιχορήγηση στα μικρά και στα μεγάλα (κόμματα). Επιχορήγηση, χαμηλότοκα δάνεια και άρση όλων των ασυμβίβαστων. Αυτό θα κρατήσει εδώ τα νέα μυαλά που σήμερα φεύγουν σαν κυνηγημένα γιατί ξέρουν ότι αν μείνουν θα γράψω κι άλλα τέτοια κείμενα και θα ωθηθούν από μια νοσηρή περιέργεια να τα διαβάσουν και αυτά. Αυτός ο φαύλος κύκλος όμως πρέπει να σπάσει.


(Συνεχίζεται...)

Η (ταξική φυσικά) μάχη των dj

Φήμες λένε, αναγνώστη, ότι είναι πιο εύκολο να στηρίξει ο Σαμαράς κυβέρνηση Τσίπρα από το να πειστεί 22χρονος φρατζάτος χίπστερ dj να παραχωρήσει τη θέση του σε οποιονδήποτε άλλον κατά τη διάρκεια ενός πάρτυ σε σπίτι. Κι έχουν δίκιο. Οι φήμες. Το Σάββατο που λες, ήμουν σε ένα πάρτυ σε ένα υπέροχο νεοκλασικό στα Εξάρχεια (δε θα δώσω άλλες λεπτομέρειες, συγγνώμη). Οι 3 κοπέλες που συγκατοικούν εκεί (τελευταίο στοιχείο, μην επιμένεις, δε σου λέω δρόμο) μου είχαν ζητήσει να βάλω μουσική σε κάποια φάση αλλά εγώ είχα ξεκαθαρίσει ότι δε θα εμπλακώ σε αντιπαράθεση με κανέναν για το πόση ώρα και το τι κομμάτια θα παίξω γιατί...βαριόμουν να επιχειρηματολογώ για το αυτονόητο, οπότε και να μην έπαιζα και καθόλου δε θα με πείραζε. Έλα μου όμως που ο προαναφερθείς φρατζάτος χίπστερ dj  (φ.χ.dj στο εξής) έβαζε κάτι τρέντυ μπιτάκια με τα οποία είχε βαρεθεί αφενός όλος ο κόσμος (κάτι που δε με ένοιαζε, αφού δεν ήξερα και πολλούς στο πάρτυ), αφετέρου εγώ, κάτι που με ένοιαζε σφόδρα, γιατί ξέρω πολύ καλά τον εαυτό μου. Είναι να μην έχεις αυτογνωσία, αναγνώστη, άστα, κατάρα σκέτη.


Ο φ.χ.dj έβαλε ΕΝΑ κομμάτι με κιθάρα, αυτό, κάτι που μου θύμισε τη δεκαετία του '90 που οι dj στα κυριλέ κλαμπ της εποχής έβαζαν το "Λιωμένο παγωτό" σαν γέφυρα ανάμεσα στα τρέντυ μπιτάκια κια στα σκυλάδικα. Ο συγκεκριμένος ευτυχώς δεν έβαλε σκυλάδικα αλλά επέστρεψε στα τρέντυ μπιτάκια αμέσως μετά. κάτι που αν το άκουγε ο έρμος ο Cobain θα ανασταινόταν μόνο και μόνο για να έχει την ευκαιρία να αυτοκτονήσει ξανά στα καπάκια. Αυτή ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ήδη γεμάτο με τζιν ποτήρι μου, οπότε με έναν αναστεναγμό παραίτησης πήγα και του ζήτησα να βάλω λίγη μουσική κι εγώ. Ο φ.χ.dj ανταποκρίθηκε άμεσα στο αίτημά μου και μου παραχώρησε με χαρά τη θέση του - 1 ΩΡΑ ΜΕΤΑ, κι αφού είχα ανοίξει το λαπτοπ και το κράταγα στην αγκαλιά μου σαν μωρό ΟΡΘΙΟΣ δίπλα του, μπας και συγκινηθεί. Με τα πολλά με άφησε να παίξω και απλά χόρευαν όλοι για τις επόμενες 4 ώρες - μέχρι και οι μπάτσοι που ήρθαν για διατάραξη κοινής ησυχίας λικνίζονταν ελαφρά στο ρυθμό όσο διαρκούσαν οι διαπραγματεύσεις, έτσι τουλάχιστον μου είπαν αυτόπτες μάρτυρες, εγώ δεν ξέρω, έβαζα μουσική (λίγο πιο σιγά όσο διαρκούσαν οι εν λόγω διαπραγματεύσεις).

Με τέτοια χορεύει ο κόσμος στα 

σπιτικά πάρτυ, φίλε μου φ.χ.dj

Μη στα πολυλογώ, αναγνώστη, περάσαμε έκτακτα, έχασες αν δεν ήσουν εκεί (πολύ πιθανό να ΗΣΟΥΝ, είχε πάρα πολύ κόσμο σε κάποια φάση), και του χρόνου να είμαστε καλά και τα λοιπά. Αλλά αυτό το πράγμα να γαντζώνεται στην καρέκλα του όποιος έχει μια μορφή εξουσίας, από τον φ.χ. dj μέχρι τον Σαμαρά και τον Βενιζέλο, με ξεπερνάει, πραγματικά. Όπως λέει και ο μέγιστος Αλέφαντος, "τσίπα δεν έχετε; Εμείς οι προπονηταί (sic) όταν είμαστε σε ένα σωματείο (ξανά μανά sic) και μας γιουχάρουνε μια, δύο φορές σηκωνόμαστε και φεύγουμε. Εσείς (Σαμαρά, Βενιζέλε, φ.χ.dj) τσίπα δεν έχετε;" Αυτή η βαθιά ριζωμένη, αταβιστική θα έλεγε κάποιος, ανάγκη του ανθρώπου να προσκολλάται στα προνόμιά του είναι ένα πολύ ωραίο θέμα για ανάλυση - σε άλλη ανάρτηση, πιο σοβαρή από αυτή. Μπορεί και σε άλλο μπλογκ εδώ που τα λέμε, αναγνώστη. 

Το πρόγραμμα έκλεισε στις 6 το πρωί 

με αυτό, που αρέσει πολύ και στον Ν. 

Υ.Γ.1 Αυτή την εβδομάδα σε περιμένω αναγνώστη την Πέμπτη στο Zazzium Bar, Ιπποκράτους και Διδότου, όπου θα διεξαχθεί διαγωνισμός καλύτερης αποκριάτικης στολής με έπαθλο ένα μπουκάλι κερασμένο από το μαγαζί, και την Παρασκευή στους Αφανείς στην Κωλέττη, όπου θα ακούσουμε όλοι μαζί τους Retroll και την υπέροχη φωνή της Στέλλας (σου έχω ξαναμιλήσει για αυτή τη φάση εδώ αναγνώστη) και μετά θα ακολουθήσει παρτάρα. Θα φωνάξω και τον φ.χ.dj να βάλει 2-3 κομμάτια για να καταλάβεις τι εννοώ.

Υ.Γ.2 Όλα τα παραπάνω είναι με φιλική διάθεση απέναντι στο παλικάρι, Στο κάτω κάτω, δεν είναι και μικρό επίτευγμα να κοιμήσεις ένα ολόκληρο πάρτυ. Respect. (Από τους γείτονες κυρίως).

Η αλήθεια για τον Άγιο Βαλεντίνο

Ήταν που λες, αναγνώστη, ο Ντίνος. Φίνο παιδί, μπεσαλίδικο, της πιάτσας, έπινε και κανένα τσιγάρο αν έβρισκε την ευκαιρία, έπαιζε και μπαρμπούτι, ωραίος τύπος, με τα όλα του. Ζούσε στην Ιταλία εκεί τον 2ο μ.Χ. αιώνα, κι επειδή είχαν έλλειψη από παπάδες τω καιρώ εκείνο, πάντρευε και κανέναν Ρωμαίο με καμιά Ρωμαία, έτσι για έξτρα χαρτζιλίκι (δε χρέωνε πολλά, δεν είχε γίνει μπίζνα ο γάμος ακόμα). Είχε γίνει θρύλος ο μάγκας ανάμεσα στους φτωχούς, ήταν και στους φανατικούς της Ρόμα, είχε μια απήχηση, οπότε όταν ήθελαν να παντρευτούν δύο Χριστιανοί, γάμος που έπρεπε να γίνει γρήγορα και μυστικά, γιατί αν σε έπαιρναν χαμπάρι οι μπασκίνες της εποχής (ότι εισαι Χριστιανός, όχι ότι παντρεύεσαι), σου κανόνιζαν ένα ραντεβού με τα λιοντάρια στο Κολοσσαίο, κάτι το οποίο δεν ήταν και πολύ ευχάριστο [στο σημείο αυτό θα πρέπει να σε ενημερώσω, αναγνώστη, ότι σε μερικούς γάμους τα λιοντάρια είναι η ΕΥΤΥΧΗΣ και όχι η δυστυχής κατάληξη. Αλλά αυτό είναι μια άλλη κουβέντα], φώναζαν τον Ντίνο. Μάλιστα ήταν διάσημος για την ταχύτητα και την εχεμύθειά του, οπότε όταν κάποιος Χριστιανός αποφάσιζε να παντρευτεί, οι φίλοι του του έλεγαν "Βάλε Ντίνο" (Αντί να του πουν "τι πας να κάνεις κακομοίρη μου, κάτσε στ' αυγά σου, καλύτερα τα λιοντάρια από το γάμο", αλλά είπαμε, αυτό είναι μια άλλη κουβέντα).


Έμεινε παροιμιώδης η φράση το λοιπόν αναγνώστη, και ο Ντίνος της ιστορίας μας μετατράπηκε σε "Βάλε Ντίνο(ς)" και τελικά Βαλεντίνος. Διάφοροι ομοφοβικοί, κουτσαβάκια, τον πειράζανε για το όνομα αυτό, ότι ήταν γυναικείο και τέτοια, μέχρι που ο Βαλεντίνος στρίμωξε έναν σε κάτι στοές και του έφτιαξε το χαμόγελο του Τζόκερ (ή το διάσημο Chelsea smile) με ένα μαχαιράκι, οπότε και αποφάσισαν ότι ήταν συνετό να σταματήσουν να τον κοροϊδεύουν. Πέρναγε φίνα ο μάγκας, αναγνώστη, ήξερε να γρατζουνάει και ένα μπουζουκάκι, ήταν μορφονιός, είχε τελειοποιήσει τη γαμήλια διαδικασία και τους ξεπέταγε στο πεντάλεπτο, ζωή και κότα ένα πράγμα. Αλλά όλα τα ωραία πράγματα έχουν ένα τέλος στη ζωή. Κάποιος τον κάρφωσε στους μπάτσους, τον τσιμπήσανε, και με χαλκευμένο κατηγορητήριο και μάρτυρες κατηγορίας μετανιωμένους παντρεμένους/ες τον καταδικάσανε σε θάνατο. Ο Βαλεντίνος ήθελε να προσφύγει στο Εφετείο, αλλά δυστυχώς για αυτόν δεν υπήρχε τέτοιος θεσμός στην Ρώμη (ρωμαϊκό δίκαιο σου λέει μετά, σούπερ και τέτοια, μπράβο παιδιά, χωρίς Εφετείο, και με τις δικαστικές πλάνες τι γίνεται;καληνύχτα) οπότε άρχισαν οι πληβείοι να μαζεύουν πέτρες, κροκάλες, χαλίκια, γαρμπίλι, ότι έβρισκε ο καθένας, και να συγκεντρώνονται στον τόπο της εκτέλεσης.


Ο μάγκας ο Βαλεντίνος τα χρειάστηκε. Είχε και μια παράλογη φοβία για τους λιθοβολισμούς από μικρό παιδί (κάποιος του είχε πει ότι πονάει πολύ η όλη διαδικασία), ήρθε κι έδεσε το γλυκό. Στην απόγνωση του πάνω έγινε χριστιανός - το ότι τους πάντρευε δε σημαίνει ότι ήταν και ο ίδιος, δουλειά ήταν είπαμε, και προσοδοφόρα - και με αυτή του την κίνηση η κατάστασή του βελτιώθηκε πολύ. Γιατί ο Θεός, ο Ένας, ο Μεγαλοδύναμος, ο Ελεήμων τον ΕΣΩΣΕ από τον λιθοβολισμό (αλήθεια αναγνώστη, έτσι ισχυρίζεται η Εκκλησία, ψάξτο). Πριν προλάβει να χαρεί όμως ο Βαλεντίνος για την καλή του τύχη, οι αρχές άλλαξαν ρότα και αποφάσισαν, πολύ απλά, να τον αποκεφαλίσουν, κάτι που έκαναν στις 14 Φλεβάρη του 169 έξω από την πύλη της Flaminia. Πάει λοιπόν ο Ντίνος, ο μάγκας, ο καραμπουζουκλής, να ζήσουμε να τον θυμόμαστε.

Αναπαράσταση της θαυματουργού σωτηρίας του Βαλεντίνου από τον λιθοβολισμό 

(όπου Εβραίους βάλε Ρωμαίους, αναγνώστη, κι όπου παππούλη, τον Βάλε Ντίνο)

Αιώνες αργότερα, οι ανθοπώλες και οι εταιρίες σοκολάτας και τα Jumbo την ανθίστηκαν τη δουλειά ότι έχει παραδάκι και καθιέρωσαν τον Ντίνο σαν Άγιο Βαλεντίνο, προστάτη των ερωτευμένων. Από τις σημαντικότερες κινήσεις της πρωθυπουργίας Καραμανλή ήταν η προσπάθεια αντικατάστασής του Αγίου Βαλεντίνου με τον Άγιο Υάκινθο, κίνηση που υποστηρίχτηκε ασμένως από την Νατάσα, τον Λουδοβίκο των Ανωγείων και κανά δυο άλλους, και η οποία δεν περπάτησε (γιατί άραγε;;). Έτσι τρέχουν μέσα στο ψοφόκρυο οι ταλαίπωροι ερωτευμένοι να παίρνουν δώρα ο ένας στον άλλο, αναθερμαίνεται η κίνηση στην αγορά (βασικά, όχι πια) κι όλοι είναι χαρούμενοι. Στις 15/2, που έχει περάσει και για αυτή τη χρονιά αυτή η απαίσια μέρα.

Υ.Γ.1 Ο Ντίνος είναι καθολικός άγιος (το επισημαίνω για να αποφύγω αφορισμούς, διώξεις, φυλακίσεις κλπ από τους ελληνορθόδοξους ταλιμπάν). Σε κάθε περίπτωση, το παραπάνω κείμενο είναι χιουμοριστικό και δεν έχει σκοπό να θίξει κανέναν. (Επίσης είμαι μεγάλος φαν του Τσιφόρου-φάνηκε μάλλον).

Υ.Γ. 2 Εμένα στο θέμα με καλύπτει ο Σπύρος ο Γραμμένος. Το παρακάτω τραγουδάκι, μαζί με άλλα παρόμοια, θα παίξουν την Πέμπτη 13/2 στο Zazzium Bar, στο Αντι-Βαλεντάινς Πάρτυ. Μετά τις 10.

 Καλά δεν τα λέει, αναγνώστη;

Πως θα νικήσει σίγουρα ο ΣΥΡΙΖΑ τον Μάιο

Σάλος έχει ξεσπάσει, αναγνώστη, με την ανακοίνωση των υποψηφιοτήτων του ΣΥΡΙΖΑ για τις αυτοδιοικητικές εκλογές. Μνημονιακοί, Πασόκοι, πιο πολύ Πασόκοι, συνομωσιολάγνοι και μερικοί Πασόκοι (για ξεκάρφωμα) συνωθούνται στις λίστες της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Εγώ έχω να προτείνω στην ηγεσία του κόμματος και κάποια επιπλέον ονόματα που θα διασφαλίσουν την επερχόμενη νίκη (του ΚΚΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ):


1) Παναγιώτης Ψωμιάδης. Ο Ζορρό της καρδιάς μας θα εκφράσει με τον καλύτερο τρόπο το άνοιγμα στην κεντροακροδεξιά που τόσο αδέξια επιχειρήθηκε με τον Καρυπίδη. Λαϊκό έρεισμα έχει, πείρα στην αυτοδιοίκηση έχει, τι του λείπει; Η υποψηφιότητα μπορεί να πάει πακέτο με αυτή του Βασίλη Παπαγεωργόπουλου από τη φυλακή, μια ευθεία αναφορά στον Μπόμπυ Σαντς, που εκλέχτηκε ενώ ήταν κρατούμενος, έτσι, για να τιμάμε τις αγωνιστικές παραδόσεις της ΕΑΡ (λέμε τώρα). Η συμπρωτεύουσα θα αποτελέσει το κάστρο της νίκης και την έδρα μιας προσωρινής κυβέρνησης τύπου Βενιζέλου (του παλιού, όχι του Βαγγέλη) αν ο Σαμαράς επιμείνει στην άρνησή του να κηρύξει εθνικές εκλογές σύντομα, χωρίς να καταλαβαίνει ότι αυξάνει έτσι το ποσοστό ανεργίας όλων των πρώην βουλευτών ΠΑΣΟΚ που έχουν μείνει τώρα εκτός Βουλής και φτιάχνουν κόμματα για να περνάει η ώρα.

2) Κώστας Λαλιώτης. Ξεκουράστηκε, άραξε, παραγράφηκε οτιδήποτε περίεργο, δεν ψήφισε κανένα μνημόνιο, ήρθε η ώρα να ξαναπροσφέρει στον τόπο, γιατί μας έχει λείψει. Κάποτε μας έταζε χαρντ ροκ, από τα τωρινά γατάκια ακούμε λάτιν. Η Πελοπόννησος τον χρειάζεται όπως ο διψασμένος το νερό. Για να δελεαστεί προτείνεται η μεταφορά της έδρας της περιφέρειας στα Δολιανά, όπου και θα ανοίξει και πανεπιστήμιο με μοναδική σχολή την ΠΑνελλήνια Σχολή Ολικής Καταστροφής (ΠΑΣΟΚ), με μαθήματα όπως "Οβιδιακές μεταμορφώσεις και πολιτική", "Τι είναι και πως επιτυγχάνεται η αμνησία πλατιών λαϊκών στρωμάτων", " Ξεπουλημένος συνδικαλισμός Ι, ΙΙ και ΙΙΙ", " Σύμπηξη μετώπων ευρύτερων προοδευτικών δυνάμεων", " Κλοπή συνθημάτων της Αριστεράς" κλπ.

Κώστα όποτε το ακούω σε θυμάμαι και κλαίω

3) Γιώργος Συμπιλίδης. Ο συμπαθής πολιτικός, 21 χρόνια μετά την αποφασιστική συμβολή του στην πτώση της κυβέρνησης Μητσοτάκη, θέλει να βάλει υποψηφιότητα για δήμαρχος Κιλκίς, αλλά αυτό το σενάριο συναντά αντιδράσεις μέσα στη ΝΔ. Η στήριξη του από το ΣΥΡΙΖΑ θα είναι ένα χτύπημα διπλής σημασίας: α)θα προκαλέσει ρωγμές στο αστικό μπλοκ εξουσίας και β)θα τσαντίσει τον Μητσοτάκη. Λίγο το έχεις, αναγνώστη;

4) Θεόδωρος Πάγκαλος. Έλα, μην είστε κολλημένοι, εδώ κάνουμε στρατηγικές κινήσεις. Η υποψηφιότητά του, επειδή ΕΝΔΕΧΕΤΑΙ να συναντήσει κάποιες αντιδράσεις, θα περάσει "πακέτο" με τις υπόλοιπες σε μια 5λεπτη συνεδρίαση της ΚΕ. Ο Παναγιώτης Λαφαζάνης θα μονολογεί "έχουμε τρελαθεί τελείως" αλλά σε ερώτηση (εκτός μικροφώνου) "Παναγιώτη θα πάμε μαζί;" θα απαντήσει "Αυτό εννοείται" και θα προσθέσει χαμηλόφωνα "στο διάολο".  

5) Δημήτρης Τσοβόλας. Δεν χρειάζεται ανάλυση νομίζω.

Αναγνώστη, το μπαλάκι πέφτει στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Αν θέλει να κερδίσει σίγουρα, θα πρέπει να με εμπιστευτεί. Και προς Μαρξ, μην βάλει πουθενά κανένα κομμουνιστή υποψήφιο. Τι θα πει ο κόσμος;

Υ.Γ. Περιμένω εναγωνίως την ψήφο σου στο γκάλοπ δεξιά, για την πιο επιτυχημένη μεταγραφή του ΣΥΡΙΖΑ μέχρι τώρα (το ίδιο και ο ψιλικατζής μου).

Ο Τζων Φιστίκης απαντά

[ Είμαι πολύ συγκινημένος, αναγνώστη, και θα σου πω γιατί. Μετά τη δημιουργία του προφίλ του μπλογκ στο facebook (προσθέστε άφοβα), το ίνμποξ εκεί κατακλύστηκε από κείμενα αναγνωστών που λαχταρούσαν μια θέση στον ήλιο, μια ευκαιρία στο παλκοσένικο, μια δημοσίευση βρε αδερφέ. Η μονοπρόσωπη συντακτική επιτροπή του blog, συναισθανόμενη το ιστορικό καθήκον της, συνεδρίασε άμεσα και επέλεξε ανάμεσα σε αυτές τις προσπάθειες την πιο αξιοπρεπή (φαντάσου πως ήταν οι υπόλοιπες). Την παραθέτω αυτούσια και ζητώ την κατανόησή σου, αναγνώστη: Δεν μπορούν όλοι να γράφουν σαν εμένα]


Του ειδικού συνεργάτη Τζων Φιστίκη

Το sporos13.blogspot.gr αφουγκραζόμενο τις ανάγκες της εποχής και προκειμένου να ικανοποιήσει τους απαιτητικούς αναγνώστες του, προχωρεί στη δημιουργία μιας ολοκαίνουριας ενότητας με τίτλο ‘Οι αναγνώστες ρωτούν’. Αιώνια ερωτήματα, βασανιστικές καταστάσεις, καθημερινά προβλήματα θα απαντώνται από το πολύπειρο επιστημονικό μας προσωπικό. Εννοείται ότι οι απαντήσεις μας θα αποτελούν προτροπή σε πράξεις και αγορές και ότι τα αμοιβαία κεφάλαια δεν έχουν εγγυημένη απόδοση και οι προηγούμενες αποδόσεις δεν διασφαλίζουν τις μελλοντικές. Τέλος οι απαντήσεις μας δεν τίθενται υπό  αμφισβήτηση ή δημόσιο διάλογο καθώς καταρχάς είμαστε εγωιστές και ξερόλες και κατά δεύτερον όσοι απευθύνονται σε εμάς είναι μάλλον απελπισμένοι και θα έκαναν σχεδόν οτιδήποτε τους πρότειναν. Καταλαβαίνετε ότι ένας αντίλογος ή μια άλλη προοπτική θα τους δημιουργούσε σύγχυση. 

Γιατί υπάρχουν πεζοδρόμια?

(Ερώτηση από την αναγνώστρια Μαρία Π.}

Ευχαριστούμε την Μαρία για την εμπιστοσύνη που μας δείχνει. Ελπίζουμε να ανταποκριθούμε στις απαιτήσεις της αν και η ερώτηση της δεν είναι διόλου εύκολη. Ορμώμενος από μια ακατανίκητη έλξη να ακούσω από κοντά τον Μαχάτμα Γκάντι, βρέθηκα το 1915 στην Ινδία. Ήταν η χρονιά που ο 46χονος τότε Γκάντι είχε γυρίσει από τη Νότια Αφρική έχοντας μαζέψει, μεταξύ πολλών άλλων και αρκετό ξύλο. Το ξύλο φαίνεται ότι δεν του έβαλε μυαλό και αντί να λύσει πρακτικά θέματα συνέχισε να προσηλυτίζει και άλλους στη θεωρία του φάτε ξύλο –μπερντάχι-.

 Η Ινδία  τότε ήταν μια επίπεδη χώρα. Γεμάτη χωματόδρομους, με τους ανθρώπους να περπατάνε χέρι χέρι με τις αγελάδες, οι οποίες κατά γενική ομολογία δεν ήταν πολύ ομιλητικές. Έτρωγαν όμως τον άμπακα γιατί κάποιος τις είχε ορίσει ιερές. Έτσι για κάθε χ που ανήκει στο Ι (όπου Ι = Ινδία) τότε χ-π (όπου π = πλέμπα) μας δίνει τον αριθμό των αγελάδων. Είναι ένα νούμερο που ακόμα δεν έχει προσεγγιστεί επακριβώς. Ο τραγικός για την εποχή συνδυασμός Γκάντι – αγελάδες δεν επέτρεψε στην τότε Ινδία να δημιουργήσει υποδομές πεζοδρομίων . Από τη μία οι αγελάδες ήταν πολύ παχιές για να σηκώσουν τα πόδια τους – περισσότερο τα έσερναν και από την άλλη οι οπαδοί του Γκάντι ήταν  περισσότερο απασχολημένοι με το τρέξιμο, οπότε όσο λιγότερα εμπόδια τόσο καλύτερο.

Την παραπάνω δυσκαμψία ήρθε να την λύσει μετά από σχεδόν 90 χρόνια ο Δημήτρης Αβραμόπουλος, ο νεότερος σε ηλικία δήμαρχος της Αθήνας ever. Ο ‘σε χτυπώ φιλικά στην πλάτη’  φέρελπις δημοτικός άρχων εφάρμοσε μια πρωτόγνωρη αρχή στη διαμόρφωση των πεζοδρομίων, τη λεγόμενη ‘χαφτιχα’ από το χαλάω-φτιάχνω-χαλάω. Ο μύθος μάλιστα λέει ότι αν ο Μήτσος  δεν βαριόταν, το ‘χάφτιχα’  θα έπαιρνε τη μορφή του γνωστού σε όλους π, με τους δημότες των Αθηνών να ψάχνουν το τελευταίο δεκαδικό ‘χα’. Εν αρχή ήταν λοιπόν το πεζοδρόμιο. Όποιο πεζοδρόμιο, σε όποια γωνία της Αθήνας. Άλλωστε ο Μήτσος  το είχε δηλώσει: Θα είμαι δήμαρχος όλων των πεζοδρομίων… Κρίθηκε λοιπόν απαραίτητο λόγω και της επικείμενης διεκδίκησης των Ολυμπιακών αγώνων να ανα-δια-μορφω-καλλωπι-ξανα φτιαχτούν τα πεζοδρόμια. Εν συντομία λοιπόν:  Ξηλώσαμε τα πεζοδρόμια, βάλαμε νέα πιο αστραφτερά, τα ξανά ξηλώσαμε  γιατί ξεχάσαμε να βάλουμε κάγκελα, βάλαμε κάγκελα,  τα ξανά ξηλώσαμε για να βάλουμε πλάκες για τους τυφλούς, βάλαμε πλάκες,  τα ξανά ξηλώσαμε για να βάλουμε αγωγούς, βάλαμε αγωγούς, τα ξανά  ξηλώσαμε για να βάλουμε μπάρες αναπήρων, βάλαμε μπάρες αναπήρων….

Καταλαβαίνεις αγαπητή αναγνώστρια  που θέλω να καταλήξω? Η ερώτηση σου επί της ουσίας εκφράζει φόβο. Από την εποχή του Μήτσου, με τόσα ξηλώματα νομίζαμε ότι δεν έχουμε πεζοδρόμια και περπατάγαμε όλοι στους δρόμους – πιο παλιά είχαμε και όπλα στους ώμους. Τώρα Μαράκι έχουμε πεζοδρόμια. Ξεπέρνα τους φόβους σου, τα παρατημένα σκατά των σκύλων, τα στοιβαγμένα μηχανάκια, τις σακούλες των σκουπιδιών που πετάει ο μπάσταρδος από τον 2 όροφο γιατί βαριέται να κατέβει, το σύνθετο που απέσυρε η νεόπλουτη τύπισσα του Κολωνακίου, το δέντρο που ξέρω έχει γίνει πιο μεγάλο από το πεζοδρόμια αλλά τι να κάνεις, να το κόψεις;!

Ξεπέρασε τα Μαράκι και περπάτα, περπάτα…. 

Υ.Γ.1 Αυτή ήταν η απόπειρα του συμπαθούς αναγνώστη. Τα στοιχεία του είναι στην κατοχή της μονοπρόσωπης Σ.Ε. του μπλογκ για όποιον/α ενδιαφέρεται για επαίνους, μηνύσεις, λιθοβολισμούς, ανασκολοπίσεις, συγχαρητήρια κλπ. Συνεχίστε να στέλνετε τα δικά σας κείμενα. Είναι αναζωογονητικό, γιατί βλέπω πόσο καλά γράφω εγώ, σε σύγκριση.

Υ.Γ.2 Προτεινόμενη ηχητική συνοδεία ανάγνωσης του ανωτέρω πονήματος:

Λίγο καθυστερημένα μάλλον, αφού το έχεις ήδη διαβάσει.

Ξαναδιάβασε το, έχει κάποια σημεία που θέλουν εμβάθυνση 

"Κάποια Ζώ(δι)α δε με πιστεύανε" Β. Λεβέντης (Part 2)

(Το πρώτο μέρος μπορείς να το βρεις εδώ, αναγνώστη)

Μετά την επιτυχία που είχε το πρώτο μέρος, συνεχίζω και ολοκληρώνω την περιήγησή μου στον μαγικό, ονειρικό και εντελώς βλακώδη κόσμο των ζωδίων. Δε θα δεχτώ ερωτήσεις μετά την απομάκρυνση από το ταμείο, ούτε θα ασχοληθώ περαιτέρω με κάτι τόσο ανούσιο. Ευχαριστώ. Που είχαμε μείνει, αναγνώστη; Α, στους Καρκίνους.

• Στους Καρκίνους δεν αρέσει τίποτα γιατί είναι γρουσούζηδες και γκρινιάρηδες. Περπατάνε πλάγια και τη βρίσκουν με τα ποτάμια και τις λίμνες. Είναι εξαιρετικοί υδραυλικοί και μηχανικοί αυτοκινήτων, ένεκα οι δαγκάνες, αλλά και τρομερά τσιγκούνηδες. Διάσημοι Καρκίνοι: Ο Καλαμάρης από τον Μπομπ Σφουγγαράκη, ο Βαρδινογιάννης, ο Στουρνάρας, όλα τα πρώην αφεντικά μου.
• Στους Λέοντες αρέσουν τα στέμματα και το Game of Thrones. Έχουν μια τάση να μακραίνουν το μαλλί (είτε τους πηγαίνει είτε όχι) και να νομίζουν ότι είναι γεννημένοι ηγέτες, ενώ τα τσιταχ (πάντα ήθελα να γράψω "τσιταχ" κάπου μέσα στο blog αναγνώστη) είναι πιο γρήγορα, οι ελέφαντες πιο δυνατοί και οι αντιλόπες πιο ωραίες από αυτούς. Διάσημοι Λέοντες: Εγώ, ο Σίμπα, ο Μουφάσα, ο Σκαρ, ο χρυσός των Καννών, η λέαινα των Songs:Ohia.                                

Αυτή. Τι κομματάρα...

• Στους Παρθένους αρέσει η πορνογραφία. Έχουν ακμή ανεξαρτήτως ηλικίας, μια τεράστια συστολή απέναντι σε άτομα του αντίθετου φύλου και μια κοινωνικότητα που αγγίζει το ναδίρ (τις καλές μέρες). Τους αρέσουν επίσης τα ανεξερεύνητα τοπία, η επιφάνεια του πλανήτη Άρη και η ιδέα να φτάσει ο Ολυμπιακός στους 4 του Champions League. Διάσημοι Παρθένοι: ο ετών 40, όλοι μας μέχρι κάποια ηλικία, ο Άδωνης Γεωργιάδης και ο πρώην ψηφοφόρος ΠΑΣΟΚ και νυν ΣΥΡΙΖΑ (γνωστός και ως "αναγεννημένος χριστιανός")
• Στους Ζυγούς αρέσει η ισορροπία. Δε γουστάρουν να τους λύνουν οι φαντάροι ούτε να τους κατηγορούν οι υπέρβαροι. Είναι γενικά άτομα που προσπαθούν να τα έχουν καλά με όλους, αποτυγχάνοντας οικτρά συνήθως. Διάσημοι Ζυγοί: η ΔΗΜΑΡ, οι ειδικοί μεσολαβητές του ΟΗΕ, ο Πρετεντέρης (λόγω της θεωρίας των 2 άκρων) και η ζυγαριά στο Monty Python and the Holy Grail, που εξισορροπεί μια "μάγισσα" και μία πάπια.                                                                                                                                           

Ας μην ήταν ο Βασιλιάς Αρθούρος (Λέοντας προφανώς)

να αναφωνήσει "a duck" κι ακόμα θα ψαχνόντουσαν

• Στους Σκορπιούς αρέσει το δηλητήριο. Έχουν γενική ανοσία σε τέτοιου είδους σκευάσματα και τους αρέσει να τσιμπάνε τους γύρω τους. Είναι κακιασμένοι γενικά αλλά αν βρεις το ευαίσθητο σημείο τους... πρέπει να τους χτυπήσεις σε αυτό γρήγορα και θανατηφόρα, πριν προλάβουν να χύσουν το δηλητήριο τους. Διάσημοι Σκορπιοί: ο Μιθριδάτης(ο βασιλιάς, όχι ο ράπερ), ο Κορκολής, οι Scorpions, ο Χίτλερ, ο Μιχαλολιάκος και οι χίπστερ. Όλοι.

Υ.Γ. Θα ήθελα να ευχαριστήσω τις συντρόφισσες Κ. και Β. που μου έδωσαν τη δυνατότητα να διασκεδάσω τα στίφη των καλεσμένων τους χτες σε κάποια γραφεία κάποιας πολιτικής οργάνωσης και να ανανεώσω το ραντεβού μου με τους χτεσινούς χορευτές για την Πέμπτη στο Zazzium, Ιπποκράτους και Διδότου. (Λέων - το μαγαζί - γιατί βασιλεύει στη νυχτερινή Αθήνα, τουλάχιστον τις Πέμπτες).