Τραγούδια των Δρόμων (2)

Συνεχίζω λοιπόν αναγνώστη την παράθεση των "τραγουδιών της ημέρας" όπως αυτά ποστάρονται καθημερινά στο φουμπου μετά το πέρας της πρωινής δουλειάς μου, της μεταφοράς δηλαδή υπέροχων βιολογικών και οργανικών προϊόντων ανά το λεκανοπέδιο. Το πρώτο μέρος μπορείς να το βρεις εδώ.
Πάμε.


Δευτέρα 18 Δεκέμβρη

Κομμάτι: Bang bang / Monophonics 
Σταθμός: Ροκ Εφ Εμ 
Δρομολόγιο: Από Κεραμεικό προς Βούλα 
Ώρα: 1:30 
Ακριβές σημείο: Παραλιακή, στη συμβολή με τη Λεωφόρο Αλίμου. 
Συνυποδηλουμενο: Επί 2,5 χρόνια ανεβοκατεβαινα την Παραλιακή ΌΧΙ για να πηγαίνω ροφήματα από γάλα αμυγδαλου στη Βούλα, όσο νόστιμα και θρεπτικά κι αν είναι αυτά. Ούτε για κόντρες, ούτε για μπουζούκια... Για άλλο λόγο, σοβαρό. 
Αξίωμα: "Bang bang she shot me down 
Bang bang and I hit the ground 
Bang bang that awful sound 
Bang bang my baby shot me down" 
Επιμύθιο: Δεν μου αρέσει η συγκεκριμένη διαδρομή, και δη η συγκεκριμένη διασταύρωση. Έχει πολλά σκουπιδακια και μπαίνουν στο μάτι μου. Τα άτιμα.

Τρίτη 19 Δεκέμβρη 

Τραγούδι της ημέρας. 
Κομμάτι: Getting away with it (all messed up) / James 
Σταθμός: Ρεντ Εφ Εμ 
Δρομολόγιο: Από Νέα Σμύρνη προς Άγιο Δημήτριο 
Ώρα: 7:30 
Ακριβές σημείο :Αγίου Δημητρίου, στο ύψος του Δημαρχείου. 
Συνυποδηλουμενο: Μια περίοδο, όχι και τόσο μακρινή, εκεί γύρω στο 2014-2015, έβγαινα σε αυτή την περιοχή σχεδόν όσο έβγαινα στα Εξάρχεια. Στο Δαφνι, φυσικό κι επόμενο και τέτοια πράγματα. Ο Συριζα έκανε κυβέρνηση, έκανε δημοψηφισματα, έκανε (αναμενόμενες) κωλοτουμπες κι εγώ έπινα στη Δάφνη και στον Αγ. Δημήτριο σαν σιωπηλή πράξη αντίστασης. Δεν νομίζω ότι συγκινήθηκε και πολύ ο πρώην συμφοιτητής Αλέξης. 
Αξίωμα: Daniel drinks his weight
Drinks like Richard Burton
Dance like John Travolta, now
Επιμύθιο: Αυτό με το "πίνει το βάρος του", αν το πάρεις κυριολεκτικά, είναι τρελός φαυλος κύκλος = όσο πίνεις, παχαινεις. Αν το πάρεις μεταφορικά.... Χειρότερα.

Τετάρτη 20 Δεκέμβρη

Κομμάτι: The chain / Fleetwood Mac 
Σταθμός: Ροκ Εφ Εμ 
Δρομολόγιο: Από Χαϊδάρι προς Γουδί 
Ώρα: 4:10 
Ακριβές σημείο: Εμμανουήλ Μπενάκη χαμηλά, μεταξύ Πανεπιστημίου και Ακαδημίας. 
Συνυποδηλούμενο: Η Μπενάκη, όπως και το κομμάτι, έχει δύο φάσεις, πολύ διαφορετικές μεταξύ τους. Από τη Σταδίου μέχρι τη Σόλωνος είναι αδιάφορη (αν εξαιρέσεις το βιβλιοπωλείο των εκδόσεων Ψυχογιός) και μετά αρχίζει το πωρωτικο μπάσο στο τραγούδι (και το 37 στη Μπενάκη), φτάνοντας στο κρεσέντο του τέλους (και στο δίπολο Τζερεμές και Va.ben.e όπου υποσχέσεις έχουν δοθεί, σχέσεις έχουν χτιστεί, χαμός). Μας αρέσει η δεύτερη φάση γενικά - και στο τραγούδι και στην οδό. 
Αξίωμα: And if you don't love me now
You will never love me again
I can still hear you saying
You would never break the chain
Επιμύθιο: Πάντα το υποτιμούσα αυτό το κομμάτι, κακώς. Θα το βάλω σίγουρα στο Jarmusch το Σάββατο.

Πέμπτη 21 Δεκέμβρη

Κομμάτι: Rock n roll queen / The Subways 
Σταθμός: Ρεντ Εφ Εμ
Δρομολόγιο: Από Νέα Σμύρνη προς Παλαιό Φάληρο. 
Ώρα: 9:15 (το βράδυ). 
Ακριβές σημείο: Λεωφορος Αγίας Βαρβάρας, Παλαιό Φάληρο.
Συνυποδηλούμενο: Εγώ μια Αγία Βαρβάρα ξέρω, αυτή στο Αιγάλεω. Και μια βασίλισσα, τη γυναίκα του Βασίλη του Παιτερη προφανώς. Αυτή η νωχελική, χαρωπή, εορταστική αποχαύνωση των νοτίων προαστίων μου την έδωσε στα νεύρα. Αλλά τι περίμενα, αφού όλα είναι ταξικά.
Αξίωμα: You are the sun,
You are the only one,
My heart is blue,
My heart is blue for you
Επιμύθιο: Ποιος ήλιος, αφού σε στενοχωρεί; Τα νότια προάστια είναι μια απάτη, ο νόμος είναι το δίκιο του εργάτη.

Σταματάω κάπου εδώ, αναγνώστη. Τα υπόλοιπα τραγούδια σε άλλη ανάρτηση.

Υ.Γ. 1 : Αυτό το Σάββατο 30/12 βάζω μουσικές στο Σέλας (Μεθώνης και Καλλικράτους)

Την Κυριακή 31/12 θα αλλάξουμε χρόνο στο Va.Ben.e (Βαλτετσίου και Μπενάκη).

Ανήμερα την Πρωτοχρονιά στο Jarmusch (Ζωοδόχου Πηγής και Κιάφας).

Στις 2/1 θα βάζω μουσική στο σαλόνι μου, μόνος μου, γιατί θα έχω συνηθίσει, σαν σκυλί του Παβλόφ.

Υ.Γ. 2: Έλα.  

Τραγούδια της Εβδομάδας (1)

Λοιπόν αναγνώστη, αποφάσισα να σώσω τα "Τραγούδια της ημέρας" από τη θνησιγενή και εφήμερη ζωή τους στο timeline του facebook και να τους προσδώσω μια ελάχιστα μεγαλύτερη διάρκεια ζωής στο αχανές ελληνικό διαδίκτυο, μεταφέροντας τα ανά εβδομάδα σε αναρτήσεις εδώ, στον Σπόρο. Για όσους (χιλιάδες, τουλάχιστον) αναγνώστες μου δεν είναι ταυτόχρονα και φίλοι μου στο φουμπου να ενημερώσω ότι έχω (ξανα)πιάσει πρωινή δουλειά σαν ντελιβεράς, με αυτοκίνητο, υπέροχων βιολογικών και οργανικών προϊόντων. Το αυτοκίνητο της δουλειάς δεν έχει usb οπότε ακούω ραδιόφωνο όλη την ημέρα και στο τέλος της βάρδιας επιλέγω ένα τραγούδι που μου έμεινε, σε συνάρτηση με το σημείο της μητρόπολης που το άκουσα και τους συνειρμούς που μου γέννησε αυτή η συγκυρία. 

Ας ξεκινήσω με ένα κείμενο που έγραψα πέρσι τον Φλεβάρη όταν έκανα πάλι την ίδια δουλειά.

Και που λες, έκανα και σήμερα έρευνα πεδίου για το κρυφό, undercover, ινκόγκνιτο διδακτορικό μου, ένα διδακτορικό που συνδυάζει τα δύο αγαπημένα μου ερευνητικά ενδιαφέροντα, τα συγκοινωνιακά και την Πολεοδομία, και η έρευνα πεδίου είναι φυσικά να γυρνάω με το αμάξι της δουλειάς όλο το μητροπολιτικό συνεχές, από τις μεταφορικές του Κηφισού, μέχρι τα χλιδάτα σπίτια στο παραλιακό μέτωπο, από τις φαβέλες του Κολωνού μέχρι τη "Φαβέλα" μπροστά από την οποία έβρισκα συνήθως να παρκάρω σήμερα όταν γύριζα στο μαγαζί, ΥΠΑΡΧΕΙ μαγαζί με αυτό το όνομα στο Μεταξουργείο ρε φίλε, αλήθεια, τι "Φαβέλα", μαζευτείτε ρε χίπστερ, από τα ζεστά χαμόγελα και τα γενναιόδωρα πουρμπουαρ των λαϊκών τάξεων στην ξυνίλα και στα ακριβή ρέστα των μεγαλοαστών, κι εκεί κατά το μεσημέρι που η έρευνα είναι στο αποκορύφωμά της, κι εγώ οργώνω τα Δυτικά κι έχω παραδώσει παραγγελίες και γυρνάω στο μαγαζί άδειος άρα μπορώ και να καπνίσω κι έχω ανάψει τσιγάρο και ροβολάω την Πέτρου την Ράλλη, κι έχει βγει και φλεβαριάτικος ήλιος που ζεσταίνει κι εμένα και τα παιδιά με τις κομμένες εξατμίσεις που με προσπερνάνε με ζιγκ-ζαγκ κι όλα βαίνουν ομαλά και ο Ροκρεντ Εφεμ (τους λέω με το ίδιο όνομα γιατί είναι ίδιοι σταθμοί και κάνω συνεχές ραδιοφωνικό ζάπινγκ μεταξύ τους και πραγματικά πιστεύω ότι έχουν κοινό στούντιο κ ηχολήπτες για να γλιτώνουν έξοδα και απλά ένα φελιζόλ στη μέση για να μη βλέπονται οι παραγωγοί και γελάνε ο ένας με τον άλλο), ο Ρεντροκ Εφεμ λοιπόν βάζει τη συνηθισμένη άχρωμη πλευλιστ, τα ίδια πάντα κομμάτια, ο ήλιος είπαμε, λάμπει επί δικαίων και αδίκων, και εργαζόμενων και μη, και εποχούμενων και πεζών, και καγκουριών και εμού, το τσιγάρο καπνίζεται, ο δρόμος ξετυλίγεται, και ΞΑΦΝΙΚΑ κάποιος, κάπως, δεν ξέρω πως, κάποιος λοιπόν στο κοινό στούντιο του Ροκρεντ Εφεμ πατάει play και παίζει το ακόλουθο κομμάτι και είμαι σε φάση "Ω-να-σου-γαμήσω-μεσημεριάτικα". Αυτό. Είχα μια epiphany που λένε και στο χωριό μου και είπα να το μοιραστώ.

Ναι, αυτό.

Και περνάμε στα τωρινά.

Τετάρτη 13 Δεκέμβρη.

Κομμάτι: Heroes / David Bowie 
Σταθμός: Ατλαντις
Δρομολόγιο: Από Μοσχάτο Μαρούσι 
Ώρα: 5:10
Ακριβές σημειο: Μιχαλακοπουλου στο ύψος του Αγίου Θωμά 
Συνυποδηλουμενο: Όταν σπούδαζα κι έμενα Αμπελοκηπους πέρναγα από το συγκεκριμένο σημείο κάθε μέρα (εντάξει αν όχι κάθε μέρα, συχνά) ανεβαίνοντας με τα πόδια στην Πολυτεχνειουπολη Ζωγράφου. 
Δίδαγμα: "we could be heroes, just for one day"... 
Επιμυθιο: Τότε περπατούσα πολύ, για αυτό ήμουν αδύνατος (όχι επειδή ήμουν 20)

Πέμπτη 14 Δεκέμβρη.

Κομμάτι: Losing my religion / REM
Σταθμός: Ρεντ εφ εμ
Δρομολόγιο: Από Νίκαια προς Κερατσίνι 
Ώρα: 2:45 
Ακριβές σημείο: Πέτρου Ράλλη και Βηλαρα, Νίκαια 
Συνυποδηλουμενο: Σταματάνε που λες δίπλα μου στο φανάρι δύο δικαβαλα με 4 όντα επάνω χωρίς σβέρκο, χωρίς μαλλιά, χωρίς μυαλά και με μπλούζες "μολων λαβε". Τσεκάρουν μαλλιά, μούσια, σκουλαρίκι, κι εκεί που όλη η ζωή περνά σαν ταινία μπροστά από τα μάτια μου ακούνε REM να ξεχύνονται γλυκά από τα ηχεία. Και προφανώς με θεωρούν πολύ φλώρο για να ασχοληθούν περαιτέρω και φεύγουν. 
Δίδαγμα: "Every waking hour I' m choosing my confessions" 
Επιμυθιο: Εγώ πάντως τις έκανα νοερά τις εξομολογησεις μου. Αλλά... Νίκαια σύνορα με Κερατσίνι ρε γαμωτο; Ο Παύλος ζει τσακίστε τους ναζι. Αρκεί να μην είστε 4 προς 1.

Παρασκευή 15 Δεκέμβρη.

Κομμάτι: The logical song/ Supertramp
Σταθμός: Ροκ Εφ εμ
Δρομολόγιο: Από Άγιο Ιωάννη Ρέντη προς Ζωγράφου.
Ώρα: 5:20
Ακριβές σημείο: Ακαδημίας, στο ύψος της Ζωοδόχου Πηγής.
Συνυποδηλούμενο: Πέρναγα που λες με το αυτοκίνητο της πρωινής δουλειάς από το σημείο όπου σε δύο ώρες θα αρχίσει η βραδινή δουλειά - θα βάζω μουσική στο Jarmusch (και πολύ καλή μουσική, έλα). Και αυτή η σύμπτωση με έκανε να σκέφτομαι βαθυστόχαστα πράγματα, τι είναι ο άνθρωπος, πόσο υπερτιμημένος είναι ο ύπνος, τι είναι ο κάβουρας, τι το ζουμί του, τέτοια. Βέβαια από την άλλη, ο συνδυασμός οδηγός το πρωί - dj το βράδυ έχει μεγάλη επαγγελματική πέραση τελευταία. 
Δίδαγμα: "When I was young, it seemed that life was so wonderful
A miracle, oh it was beautiful, magical"
Επιμύθιο: We shall overcome! (Έλα Jarmusch και φέρε βιταμίνες - τις ανταλλάσσω με σφηνάκια).

Φτάνει για τώρα, αναγνώστη. Τα τραγούδια της επόμενης εβδομάδας σε άλλη ανάρτηση.

Χρόνια σου πολλά.

Δέκα Μικροί Πασόκοι

Γίνονται λοιπόν εσωκομματικές εκλογές αύριο για να αναδειχθεί ο νέος πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ. Ο κύριος στόχος είναι ξεκάθαρα τα τρία ευρώ που πρέπει να δώσει ο κάθε ψηφοφόρος για να συμμετάσχει σε αυτή τη γιορτή της δημοκρατίας. Αλλά για ποιο ΠΑ.ΣΟ.Κ. μιλάμε, αναγνώστη; Υπάρχει ένα ΠΑΣΟΚ; Είναι εδώ; Είναι ενωμένο; Είναι δυνατό; Πάμε να δούμε δέκα χαρακτηριστικούς τύπους πασόκων με την Αγκάθα Κρίστι πάντα στο μυαλό και στην καρδιά μας.

- Ο φαν του Ανδρέα Παπανδρέου. Ζιβάγκο, "η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες", Ρίτα Σακελλαρίου, yolo μια ζωή. Χαρακτηριστικό παράδειγμα: Αλέξης Τσίπρας.

- Οι τροτσκιστές. Όχι αυτοί που διαγράφηκαν τη δεκαετία του'70, οι άλλοι, αυτοί που έμειναν μέχρι και πρόσφατα στο Κίνημα, κάνοντας εισοδισμό και έχοντας την ανάλυση ότι πρόκειται για ένα κόμμα με εργατική βάση και αστική ηγεσία. Αξιολύπητοι. Χαρακτηριστικό παράδειγμα: Ήταν ένας τύπος, αλλά διασπάστηκε με τον εαυτό του και τον χάσαμε.

- Οι εκσυγχρονιστές. Δεξιοί όσο δεν πάει, έφαγαν καλά τη δεκαετία του '90, τώρα αναγνωρίζουν για αρχηγό τον Κουλη. Χαρακτηριστικό παράδειγμα: κάτι εξέκιουτιβ της κακιάς ώρας.

- Οι ατενίστας. Χίπστερ, μουστάκια, πουλόβερ στα δέντρα, σκατά στα μούτρα τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα: Καμίνης.

- Αυτοί που έγιναν Χρυσαυγίτες. Τα πιο καθυστερημένα στρώματα παλαιοπασοκισμού που χτυπήθηκαν άγρια από την κρίση και βρήκαν στο αφήγημα της Ακροδεξιάς μια προστατευτική φτερούγα πάνω από τα άμυαλα κεφάλια τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα: το 13% που πήρε η Χ.Α. στο Δήμο Ζαχάρως.

- Αυτοί που έγιναν Συριζαίοι. Για την ακρίβεια, ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε ΠΑΣΟΚ, αλλα ποτέιτο ποτάτο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα: Η Κρήτη.

Όλους τους χωράει η στοργική αγκαλιά

- Οι επαγγελματίες. Κάποτε ήταν μια σταγόνα στην πράσινη σοσιαλιστική πλημμυρίδα αλλά σήμερα είναι ένα σεβαστό ποσοστό στους εναπομείναντες Πασόκους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα: Οι κατσαρίδες της Χαριλάου Τρικούπη (όχι οι άνθρωποι, οι actual κατσαρίδες, τους είχαν κόψει μισθό στις μέρες της ευημερίας και τις πληρώνουν ακόμα. Σάμπως αυτοί τις πληρώνουν; Εγώ κι εσύ τις πληρώνουμε, αναγνώστη)

- Κάτι περήφανα γηρατειά. Αλντσχάιμερ, συνήθεια, παράδοση, ΠΑΣΟΚ θα το ρίχνουν μέχρις εσχάτων. Αν αλλάξει το σήμα θα υποστούν πανωλεθρία, ήλιο θα ψάχνουν και ήλιο δεν θα βρίσκουν. Χαρακτηριστικό παράδειγμα: Τα ΚΑΠΗ.

- Συνδικαλιστές. Δεν έχω να πω κάτι. Χαρακτηριστικό παράδειγμα: ΔΕΗ,

- Εσύ, αναγνώστη. Ναι, δεν υπάρχει λόγος να το αρνείσαι, κάτι πασοκικό έχεις κάνει κάπου, κάπως, κάποτε στα προσωπικά, στα επαγγελματικά σου, κάπου. Δεν πειράζει, αν δεν το έχεις ψηφίσει ποτέ το ρημάδι, το αδίκημα θεωρείται στιγμιαίο και παραγράφεται. 

Σοβαρά τώρα, ποιος θα πάει να ψηφίσει για πρόεδρο ΠΑΣΟΚ; Η βλακεία είναι ανίκητη.

Υ.Γ. Χρόνια πολλά...(όχι στο ΠΑΣΟΚ αναγνώστη, σοβαρέψου).

Πάει αυτή η ελπίδα, εδώ και 2,5 χρόνια. 

"Θα βάλεις καν τίτλο;" Δεν νομίζω.

"Γιατί δεν γράφεις πια στο blog;"
Γιατί, ξέρω γω, τελειώσαν τα θέματα.
"Αυτό είναι; Σίγουρα;"
Όχι.
"Τότε τι;"
Δεν σου λέω γιατί πας και τα λες.
"Μα προκύπτουν συνέχεια θέματα, έγινε συναυλία για την Ηριάννα και είχε 30.000 κόσ"
Δεν πήγα.
"Η Καταλονία θέλει να γίνει καταλανική"
Μαγκιά της. Να γίνει.
"Ο Παναθηναϊκός διαλύεται"
Μισό να ψάξω τις τσέπες μου να δω τι ψιλά έχω.
"Ο Μπογδάνος ακούγεται ότι θα πάει στο Θέμα Fm του Αναστασιάδη. Δεν μπορεί να μην έχεις κάτι να πεις για αυτό"
Καλά να είναι το φαλακρό υπόθετο.
"Ρε δεν σε αναγνωρίζω. Ο αναγνώστης περιμένει ανάρτηση"
Να ξαναδιαβάσει τις παλιές. Δεν τις έχει καταλάβει καλά.
"Α, και ελιτιστής"
Από πάντα. Όλες οι άλλες φρυγανιές είναι απομιμήσεις.
"Αχά! Έκανες καμένο αστειάκι, επανέρχεσαι"
Όχι, τυχαίο ήταν, μου ξέφυγε, συγγνώμη.
"Δεν σου έχω πει να μη ζητάς συγγνώμη;"
Συγγνώμη.
"..."
Κιόλας παραιτείσαι; Κρίμα, σε λίγο θα έβγαινε κείμενο μεγέθους ανάρτησης.
"Το ξέρεις ότι αυτό είναι φτωχή απομίμηση ανάρτησης έτσι;"
Το ξέρεις ότι εσύ είσαι φτωχή απομίμηση φωνής συνείδησης έτσι;
"Ρε συγκεντρώσου, θα έχουν βαρεθεί όσοι ήρωες έχουν καν φτάσει μέχρι εδώ"
Να σταματήσουν να διαβάζουν.
"Αχ, μου λείπουν οι παλιές αναρτήσεις σου, γεμάτες σφρίγος και παλμό και"
Για φτωχή απομίμηση, είσαι μια χαρά κόλακας
"Μαζί με τη φράση με το καμένο αστειάκι, έχεις γράψει τη λέξη απομίμηση τέσσερις φορές"
Και μια που την έγραψες εσύ μόλις πέντε. Τι να κάνω εγώ τώρα;
"ΝΑ ΣΤΡΩΘΕΙΣ ΚΑΙ ΝΑ ΓΡΑΨΕΙΣ ΚΑΝΟΝΙΚΗ ΑΝΑΡΤΗΣΗ, ΝΑ ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ"
Μη φωνάζεις. Δεν παίζει.
"Θα ποστάρω αυτό τον παρανοϊκό διάλογο για ανάρτηση, στο λέω"
Όχι, εγώ θα τον ποστάρω, εσύ είσαι άυλος, τι να ποστάρεις καημένε;
"Και τι νομίζεις ότι θα κερδίσεις;"
55 views και 55 μούτζες.
"Άσε τα καυστικά σχόλια"
Τα αφήνω.
"Αλήθεια θα ρίξεις τόσο το επίπεδο του blog βαφτίζοντας ανάρτηση...ΑΥΤΟ;"
Σιγά το επίπεδο.
"Κάποτε σε διαβάζανε πολλοί"

Κάποτε ήμουνα πουλί και μ' αγαπούσανε πολλοί

"Δεν την παλεύεις μία έτσι;"
Ξεκάθαρα όχι.
"Γιατί;"
Ξέρεις.
"Ξέρω"
Ε τότε;
"Καλά. Ηττήθηκα"
Όχι, δεν θα γλιτώσεις έτσι απλά. Πες το μόνος σου
"Για νέες ήττες, για νέες συντριβές"
Έτσι μπράβο.

Στο 2:10, αναγνώστη

Υ.Γ. Ακριβώς δίπλα, έχει τις δέκα πιο πολυδιαβασμένες αναρτήσεις του μήνα και άλλες δέκα διαχρονικά. Κάνε σου τη χάρη, αναγνώστη, και διάβασέ τις πριν ξεσπάσεις στα σχόλια για αυτή που μόλις διάβασες. Όλοι οι μεγάλοι καλλιτέχναι δικαιούνται ένα ολίσθημα. Εγώ που ΔΕΝ είμαι μεγάλος καλλιτέχνης, δύο. 

Χαμένες ευκαιρίες

Η νεοφιλελού και υποψήφια με τη "Δημιουργία Ξανά" του Τζήμερου ξαναχτύπησε με μια ανάρτηση στα σόσιαλ μύδια, όπου περιγράφει με τα ωραιότερα χρώματα τι ευτυχισμένοι που θα ήμασταν εδώ στο νότιο άκρο της Βαλκανικής Χερσονήσου αν ο Κόκκινος Στρατός δεν είχε κατατροπώσει τους Ναζί στο Ανατολικό Μέτωπο στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Διάβασε και θαύμασε και φρίξε, αναγνώστη.

Πάμε μαζί να δούμε και άλλα ατυχή περιστατικά της Ιστορίας, αναγνώστη:

- "Σκεφτήκατε τι θα είχαμε σήμερα αν δεν είχαν κατέλθει στην Ελλάδα οι Αχαιοί, οι Ίωνες και οι Αιολείς, μη σου πω για τους Δωριείς που ήρθαν και αργότερα".
Δεν το σκεφτήκαμε μπάρμπα, αλλά επειδή μας τα έχετε πρήξει θα το σκεφτούμε τώρα: Θα ζούσαμε ακόμα ανέμελοι στα Αρκαδικά βουνά, ως απόγονοι των Πελασγών. Θα κάναμε αγώνες Κοινοπολιτείας με τα ξαδέρφια μας, τους Λέλεγες και τους Κάρες. Θα πηγαίναμε διακοπές στην Κρήτη και θα παίζαμε Survivor Ταυροκαθάψια με τους bro τους Μινωίτες. Θα ζούσαμε ευτυχισμένοι με τα χάλκινα και ορειχάλκινα όπλα μας να μας αρκούν. Δεν θα υπήρχε Τρωικός Πόλεμος και Περσικοί Πόλεμοι και Χρυσοί Αιώνες και όλες αυτές οι αηδίες. Θα ήμασταν αγράμματοι, καθαροί, νοικοκυρεμένοι, και κυρίως, δεν θα είχαμε 3,5 μνημόνια.
Ακόμα και τις προβιές μας θα φορούσαμε περήφανα μπάρμπα.


- "Σκεφτήκατε πως θα ήμασταν σήμερα αν δεν μας είχαν κατακτήσει οι Ρωμαίοι;"
Δεν το σκεφτήκαμε μπάρμπα, αλλά επειδή μας τα έχετε πρήξει θα το σκεφτούμε τώρα: μας καταπίεσαν απίστευτα αυτοί οι ...ώπα, τώρα που το σκέφτομαι ήταν οι φιλελέδες μένουμε Ευρώπη της εποχής. Στυγνοί γραφειοκράτες και άριστοι τεχνοκράτες, τα έσπαγαν οι Ρωμαίοι! Κι αν δεν ανέπτυξαν καθόλου τη φιλοσοφική σκέψη και έκαναν ελάχιστα πράγματα για την αρχαία τραγωδία και την Ποίηση και όλα αυτά τα περιττά, και τι έγινε; Μας έδωσαν δρόμους, μας έδωσαν υδραγωγεία, μας έδωσαν τάξη και ασφάλεια. Τα έχουν πει και οι Monty οι Python.

Αχάριστοι Επαναστάται

Θα ήμασταν χωρίς δρόμους, καθαροί, νοικοκυρεμένοι, και κυρίως, δεν θα είχαμε 3,5 μνημόνια. Και δεν θα είχαμε και τη Ρωμαϊκή Αγορά ανάμεσα στα αρχαία μας, μπάρμπα. 

- "Σκεφτήκατε τι θα είχαμε σήμερα αν δεν γινόταν η επανάσταση του 1821;"

Δεν το σκεφτήκαμε μπάρμπα, αλλά επειδή μας τα έχετε πρήξει θα το σκεφτούμε τώρα: ΜΗΝ ΤΟ ΑΝΟΙΞΩ ΤΩΡΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΚΑΤΣΑΠΛΙΑΔΕΣ ΑΡΙΣΤΕΡΟΥΣ ΚΛΕΦΤΕΣ ΚΑΙ ΑΡΜΑΤΟΛΟΥΣ ΛΑΦΑΖΑΝΟΑΝΤΑΡΣΑΙΟΥΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΠΕΚΟΨΑΝ ΒΙΑΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΘΝΙΚΟ ΚΟΡΜΟ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗΣ ΔΥΝΑΜΗΣ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ. Δημοψήφισμα κάνανε ρε, στημένο, το καταλαβαίνεις μπάρμπα; Χωρίς ουσιαστικό ερώτημα! Η παραμονή στο σκληρό πυρήνα της τουρκικής Λίρας ήταν επιβεβλημένη! Αν φεύγαμε εμείς θα κατέρρεε το οικοδόμημα - που κατέρρευσε! 90 χρόνια μετά, αλλά κατέρρευσε. Και αυτά τα 90 χρόνια ποιος ήταν ο Μεγάλος Ασθενής παρακαλώ; Η πολυαγαπημένη μας Οθωμανική Αυτοκρατορία! Δεν αντέχω άλλο μπάρμπα, με έχουν πιάσει τα κλάματα, χτυπιέμαι, ματώνω τα μάγουλά μου με νυχιές από την αδικία! Βρε ΔΝΤ φέραμε, τον Ιμπραήμ από την Αίγυπτο, βρε τον ανθό της Τουρκικής νεολαίας χάσαμε στα Δερβενάκια, και στις Τρίπολες και στα Λεβίδια, εκεί αυτοί, να ελευθερωθούν! Από τι να ελευθερωθείτε ρε κατσικοκλέφτες; Όπως λέει και ο φίλος μου ο Τσίλι, "τώρα θα ήμασταν επαρχία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας των 150 και βάλε εκατομμυρίων, θα ήμασταν δίγλωσσοι και μάλλον μουσουλμάνοι με 4 γυναίκες χαρέμι έκαστος, θα είχαμε σιδηροδρόμους και υψηλή ζαχαροπλαστική και μαγειρική." Και προεδράρα τον Ερντογαν που τη ματώνει τη φανέλα χωρίς να νοιάζεται για λαϊκές αντιδράσεις και αηδίες. Δεν θα τρώγαμε γουρούνια αλλά θα ήμασταν πεντακάθαροι, νοικοκυρεμένοι και κυρίως, δεν θα είχαμε 3,5 μνημόνια.

Μέχρι και το μισοφέγγαρο συνηθίζεται, μπάρμπα. Είναι και κόκκινο που σου αρέσει. Άντε.

- "Σκεφτήκατε τι θα είχαμε σήμερα αν δεν έπεφτε η Χούντα το 1974;"

Κι έλεγα, δεν θα το πει; Δεν θα την πατήσει την πεπονόφλουδα; ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΤΟ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΜΠΑΡΜΠΑ. ΓΙΑΤΙ ΕΙΜΑΙ ΤΖΗΜΕΡΙΚΙΑ ΝΟΜΙΖΕΙΣ; Τι ωραία εποχή η Επταετία μας! Τα κομμούνια αυτοεξόριστα στο εξωτερικό ή σταλμένα στα ξερονήσια, οι φοιτητές διαβάζανε (όπως και ο Χριστόδουλος) και δεν συνδικαλίζονταν, με τις πόρτες ανοιχτές κοιμόμασταν, δρόμοι φτιάχτηκαν, ρώτα οποιονδήποτε ταρίφα και θα στα πει, εμένα βρήκες μπάρμπα; Τους ημέτερους τους βολέψαμε, το ντόπιο και ξένο κεφάλαιο οργίασε, τόσες επενδύσεις που το σκέφτομαι και υγραίνομαι, τόσο τσιμέντο που το Ντουμπάι ωχριά μπροστά μας, τι περιβαλλοντικές και εργατικές νομοθεσίες και βλακείες, όλα μπροστά μας ήταν, έτσι , να , να απλώσεις το χέρι να κλέψεις όσα θες, τι υ-πε-ρο-χα χρόνια! Και μου λες εμένα μπάρμπα για Πολυτεχνεία και εξεγέρσεις και κουραφέξαλα. Και για δημοκρατικά δικαιώματα. ΤΙ ΝΑ ΤΑ ΚΑΝΩ ΤΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΜΠΑΡΜΠΑ ΠΟΥ ΠΑΤΕ ΚΑΙ ΒΓΑΖΕΤΕ 62,5% ΟΧΙ ΣΤΟ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ; ΠΟΥ ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΕΚΛΟΓΕΣ ΠΑΙΡΝΩ ΔΩΡΟ ΣΤΟΝ ΤΖΗΜΕΡΟ ΕΝΑ ΦΑΚΟ ΚΑΙ ΤΟΥ ΛΕΩ "ΠΡΟΕΔΡΕ, ΨΑΞΕ, ΘΑ ΒΡΟΥΜΕ ΤΙΣ ΔΙΚΕΣ ΜΑΣ ΨΗΦΟΥΣ ΕΣΤΩ, ΜΗΝ ΑΠΕΛΠΙΖΕΣΑΙ". 

Με σύγχυσες, μπάρμπα. Καθαροί, νοικοκυρεμένοι, χωρίς 3,5 μνημόνια και ελληνοχριστιανοί ρε μπάρμπα! Αμάν!

Υ.Γ. Φιλελέδες: Δεν την παλεύετε μία, έτσι; 

Ατυχείς συναντήσεις

Έγραψε λοιπόν ο Συγγραφέας ένα στάτους στο φεισμπουκ, αναγνώστη, με το οποίο κατακεραύνωσε έναν ατυχή "τυπάκο με αντιεξουσιαστική εμφάνιση",   ο οποίος τόλμησε να αντιμιλήσει στον Συγγραφέα στα Μαρμαρένια Αλώνια της Σόλωνος. Ο Συγγραφέας δεν μάσησε όμως, του υπέδειξε ότι αυτός σύχναζε στα Εξάρχεια προτού το μειράκιο αντίπαλός του γεννηθεί και τον προέτρεψε να "του κλάσει τα αρχίδια". Αλλά να μη στα λέω εγώ, διάβασε μόνος σου και θαύμασε:

"Προ ολίγου στην οδό Σόλωνος, τυπάκος με αντιεξουσιαστική εμφάνιση, ο οποίος δεν ήξερε το όνομα μου και με αποκαλούσε "δημοσιογράφο", με προειδοποίησε να μην ξαναπατήσω στα Εξάρχεια. Προφανώς τον προέτρεψα να μου κλάσει τα αρχίδια (πρώτη φορά γράφω αυτή τη λέξη στο μπλογκ, αναγνώστη, μετά από 123 αναρτήσεις, είδες για να είσαι άνθρωπος του πνεύματος ΚΑΙ σκληρός motherfucker ταυτόχρονα, μιλάς και γράφεις όπως δεν τολμούν οι ψοφοδεείς μπλόγκερ), τον πληροφόρησα ότι στα Εξάρχεια σύχναζα προτού ο ίδιος γεννηθεί και τον κάλεσα να με πλησιάσει και να επαναλάβει ό,τι μου είπε από απόσταση αναπνοής. Προφανώς απομακρύνθηκε με ταχύ βήμα αφού με απείλησε ότι θα θυμάται τη φάτσα μου".

Ανατριχίλα.

Σκέφτηκα λοιπόν, αναγνώστη, διάφορες περιστάσεις στην Παγκόσμια Ιστορία όπου θα μπορούσε να αναπαραχθεί αυτή η Σύγκρουση του Καλού με το Κακό, του Γνώστη με τον Αμύητο, του Σοφού με τον Αδαή. Μπορείς να προσθέσεις παρόμοια περιστατικά στα σχόλια, φυσικά:

- Προ ολίγου περπάταγα στη Μόρντορ και έρχεται ένας δαίμονας με εμφάνιση ματιού και μου λέει "σε έχω δει στη γυάλινη σφαίρα μου, μην ξαναπερπατήσεις δώθε από τη Μίνας Τίριθ". Προφανώς του απάντησα "Ίσα ρε Σόρον, τσιράκι του Μόργκοθ, εγώ περιπλανιόμουν σε όλη τη Μέση Γη από τότε που είχες σώμα ακόμα. Θα μου κλάσεις μια μάντρα". Προφανώς απομακρύνθηκε με ταχύ βήμα αφού με απείλησε ότι θα θυμάται τη φάτσα μου.

Που πας ρε γατάκι; 

- Προ ολίγου περπάταγα στην Κόλαση (του Δάντη) κι έρχεται ένας τυπάκος με εμφάνιση ποιητή και με προειδοποίησε να μην ξαναπατήσω εκεί γιατί την έγραψε αυτός, λέει. Προφανώς του είπα "Ίσα ρε Αλιγκέρι, σκατόφλωρε Φλωρεντινέ, όταν εγώ έκανα μπάρμπεκιου στην Κόλαση εσύ δεν είχες γεννηθεί ακόμα. Πάρε φόρα κι έλα με την όπισθεν". Προφανώς απομακρύνθηκε με ταχύ βήμα αφού με απείλησε ότι θα θυμάται τη φάτσα μου.

- Προ ολίγου περιδιάβαινα ανέμελος στο Νταχάου, μέχρι που εμφανίστηκε ένας υστερικός τυπάκος με χάλια κούρεμα και μισό μουστάκι και άρχισε να ωρύεται ότι δικιά του ιδέα ήταν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και ράους και δεν ξέρω και εγώ τι άλλο. Προφανώς του απάντησα "Μικρέ Αυστριακέ δικτάτορα, άραξε την πέτσα σου. Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης είναι γέννημα του Νεωτερισμού και εφαρμόστηκαν πρώτη φορά στην Κούβα από τους Ισπανούς το 1895, και αμέσως μετά από τους Άγγλους στον πόλεμο των Μπόερς στη Ν. Αφρική. Ιδέα της αστικής δημοκρατίας είναι λοιπόν και σε έχω γραμμένο εκεί που δεν πιάνει μελάνι". Προφανώς απομακρύνθηκε με ταχύ βήμα αφού με απείλησε ότι θα θυμάται τη φάτσα μου.

- Προ ολίγου περπάταγα Βόρεια του Τείχους και σκάει ένα τυπάκι με μπλε μάτια και μου λέει ότι είναι ο Βασιλιάς της Νύχτας και να σηκωθώ να φύγω και τέτοια. Προφανώς του απάντησα "Σιγά μην είσαι και η Βασίλισσα της Νύχτας που ντύνονται τα κοριτσάκια στα παιδικά αποκριάτικα πάρτυ, μωρή λουλού. ΕΓΩ έφτιαξα το Τείχος, πέτρα πέτρα, κι όποτε μου γουστάρει θα περπατάω και πέρα από αυτό. Πρόσεξε μην σκίσεις κανένα καλσόν". Προφανώς απομακρύνθηκε με ταχύ βήμα αφού με απείλησε ότι θα θυμάται τη φάτσα μου.

- Προ ολίγου περπάταγα στις Άλπεις και σκάει ένας μελαμψός με κάτι ελέφαντες και αρχίζει να γκρινιάζει ότι δεν χωράει να περάσει το ζωντανό, είναι που είναι στενά, να και οι άσχετοι ορειβάτες μέσα στη μέση του δρόμου. Προφανώς του απάντησα "Έλα ρε Αννίβα τώρα, μέσα στη γκρίνια μια ζωή, εγώ σου φταίω που κουβάλησες ελέφαντες στα χιόνια, ξεκόλλα το κεφάλι σου. Θα περπατάω όπου θέλω και εις τους όρχεις μου" Προφανώς απομακρύνθηκε με ταχύ βήμα (αυτός, ο ελέφαντας λίγο πιο σιγά) αφού με απείλησε ότι θα θυμάται τη φάτσα μου.

Έχω σκεφτεί και άλλες 2-3 παραλλαγές αλλά νομίζω το έπιασες το νόημα, αναγνώστη. Να εύχεσαι μόνο να μη βρεθείς στο δρόμο αυτού του Σκληρού Άντρα και σε κατατροπώσει με την ευφράδειά του. Το νου σου.

Υ.Γ. Η καλύτερη παραλία του κόσμου δυτικά του Ναυπλίου και ανατολικά της Σικελίας, η Ζαχάρω, έχει την τιμή να δονείται στους μουσικούς ρυθμούς που εγώ της υπαγορεύω κάθε Παρασκευή και Σάββατο. Απέχει 2,5 ώρες από την Αθήνα με αυτοκίνητο και 3 με ΚΤΕΛ. Ψήσου. 

Ο Έντι και ο Κρις

Κοίτα, η αλήθεια είναι ότι ΕΙΜΑΙ προκατειλημμένος. Εδώ έχω ονομάσει το αμάξι μου Eddie, δηλαδή κάπου έλεος. (Έλεος ΚΑΙ γιατί βγάζω όνομα σε αυτοκίνητο, και γιατί αυτό το όνομα είναι Eddie, λες και είμαι 16χρονο που ανακαλύπτει πρώτη φορά τους Pearl Jam. Άλλο το ότι ήμουν όντως 16 όταν τους ανακάλυψα και δεν συνήλθα ποτέ έκτοτε). Αφού ξεκαθαρίσαμε αυτό το βασικό στοιχείο αναγνώστη, δηλαδή την απροκάλυπτη και βαθιά ροπή μου να βλέπω τα πράγματα γύρω από τον Eddie μέσα από έναν υπερβολικά θετικά παραμορφωμένο (και όχι rearview - see what I did there?) καθρέφτη, πάμε παρακάτω.

Και το παρακάτω είναι παραπάνω όπως κοιτάς τον χάρτη, μαλλον όπως σε κοιτάει αυτός, δηλαδή δεξιά και παραπάνω, κάτι σαν τη στροφή του ΣΥΡΙΖΑ μετά το 2012, όσο πιο δεξιά τόσο πιο παραπάνω, μέχρι που κυβέρνησε, μπράβο ΣΥΡΙΖΑ, χέσε μας λίγο τώρα γιατί έχουμε να ασχοληθούμε με σοβαρά πράγματα και όχι με εσένα, δεξιά και παραπάνω λοιπόν από το κέντρο του κόσμου, τη Ζαχάρω, απλώνεται η Φλωρεντία, Firenze κατά τους αδαείς κατοίκους της, που επιμένουν να μιλάνε μια πλαστή,φτιαχτή, γλώσσα όπως είναι η ιταλική και όχι τη μητέρα και τον πατέρα και τον θείο όλων των γλωσσών, αυτή η οποία είναι η μοναδική που έχει λέξη για το φιλότιμο, κατάλαβες ποια γλώσσα εννοώ αναγνώστη, όλοι έχουμε δει Λιακόπουλο κι ας μην το παραδεχόμαστε ούτε στους εαυτούς μας. Η Φλωρεντία, που λες, είχε τους Μεδίκους, έχει τον Άρνο, έχει τουρισμό και έχει και το Firenze Rocks, ένα φεστιβαλάκι της πλάκας εκεί πέρα μωρέ, που φέτος φιλοξένησε τους Aerosmith, τους Placebo, τους System Of A Down, και τον Eddie τον Vedder (βλέπε αρχή ανάρτησης, αναγνώστη, αν και δεν είμαστε τόσο μακριά από την αρχή, αν δεν θυμάσαι πως ξεκίνησε η ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗ ΠΑΡΑΓΡΑΦΟΣ κλείσε το λαπτποπ, το τάμπλετ, το κινητό, τους New York Times, από όπου κι αν με διαβάζεις τέλος πάντων κλείσε το και πήγαινε να δεις ένα γιατρό για το Αλντσχάιμερ πριν ξεχάσεις που είναι η πόρτα του σπιτιού σου και δεν μπορείς να βγεις, καψερέ, μόνο τα κόκαλά σου θα βρουν, σαν τον Κρις τον Κορνελ και τον Τσέστερ τον Μπενιγκτον θα πας, σαν το σκυλί στο αμπέλι).

Φτάνω στο θέμα, αναγνώστη, μη γκρινιάζεις, αφού πάντα πλατιάζω, πόσο μάλλον τώρα που είμαι Ζαχάρω και κάποιος καλός γείτονας έχει βάλει στη διαπασών δημοτικά έτσι, γιατί μπορεί, και με αποσυντονίζει υπερβολικά, αλλά θα το παλέψω, δε θα με νικήσει, ρε φίλε τι σόλο κλαρίνο είναι αυτό, παπάδες φυσάει ο άνθρωπος, απίστευτο, τι λέγαμε; Α ναι, για το Firenze Rocks και την 24η Ιουνίου 2017 όπου τραγούδαγε ο Vedder ενώ στις 18 Μάη είχε αποχαιρετήσει τα εγκόσμια το φιλαράκι του ο Κρις ο Κορνέλ, οπότε μια φόρτιση όσο να πεις την είχε (ο Εντι εννοώ, ο Κορνέλ δεν φορτιζόταν πλέον ακόμα και με πυλώνα της ΔΕΗ να τον συνέδεες). Και τραγουδάει το Black. Και γίνεται αυτό:

Δώσε βάση, αναγνώστη, όλη η υπόλοιπη

ανάρτηση βασίζεται στη θέαση του βίντεο.

Βαθιά ανάσα. Αλλαγή ύφους ανάρτησης. Πάμε.

Ξέχνα τον προβοκατόρικο τίτλο. Ξέχνα τις προκαταλήψεις σου περί εμπορικής εκμετάλλευσης του Θανάτου (κι εγώ είμαι δύσπιστος γενικά σχετικά με τέτοια πράγματα ΔΗΜΟΣΙΑ, αναγνώστη). Σκέψου μόνο ότι ένας τύπος που μέχρι τα 26 του δούλευε υπάλληλος σε βενζινάδικο και έκανε σερφ έστειλε ένα ντέμο σε κάτι άλλους τύπους λίγο πιο βόρεια που έψαχναν τραγουδιστή για τη μπάντα τους μετά το θάνατο του προηγούμενου τραγουδιστή από υπερβολική δόση, βρέθηκε σε ένα στούντιο. Και είδε τον Κορνελ να παιδεύεται με το Hunger Strike . Και πήγε στο μικρόφωνο και τραγούδησε τις δεύτερες, που ταλαιπωρούσαν τον "μεγάλο του αδελφό", όπως αποκάλεσε τον Κορνέλ πρόσφατα. Και αυτή ήταν η πρώτη φορά που άκουσε τη φωνή του ηχογραφημένη, σε βινύλιο. Και σήμερα, 26 χρόνια μετά (μια ζωή 52 χρόνων κομμένη ακριβώς στη μέση, από το βενζινάδικο στα γεμάτα στάδια), ο μεγάλος αδελφός πεθαίνει.

Τα αδέρφια.

Και ο μικρός αδελφός τραγουδάει ένα ερωτικό κομμάτι αλλά πιο σπαραχτικά από κάθε άλλη φορά. Προσθέτει στο τέλος αυτό το ανατριχιαστικό "come back , get back ", βουρκώνει -δεν κλαίει, είπαμε, προβοκατόρικος τίτλος-, ιδρώνει στο λαιμό του (!!!), αλλά για εμένα η πιο σημαντική στιγμή του βίντεο είναι στο 3:28 . Εκεί που τραγουδάει τον στίχο " All that I am" και φτύνει. Δες το αναγνώστη. Φτύνει μια τεράστια και επική ροχάλα. Είναι το "άντε γαμήσου" του Βέντερ στη ζωή, στο θάνατο, στον Κορνέλ που έφυγε, στον εαυτό του που είναι ακόμα εδώ, στο στίχο "όλα όσα είμαι", στο λαιβ, στη Φλωρεντία, στους τύπους από κάτω που έδωσαν 250 ευρώ, είναι η κορυφαία υπαρξιακή στιγμή του ανθρώπου, του φίλου, του μικρού αδερφού; 

Ή μπορεί απλώς να είχε σάλιο στο στόμα του και να ήθελε να το φτύσει.

Είπαμε, αναγνώστη, είμαι fan boy.

Υ.Γ.1 Σε ευχαριστώ που με παρακίνησες να γράψω αυτή την ανάρτηση. Πάντα Εσύ. Μόνο Εσύ.

Υ.Γ.2 Τι φοβερή εκτέλεση...