Όταν οι Belle and Sebastian έβγαλαν το Tigermilk σε μόλις 1000 αντίτυπα (και σε βινύλιο, φυσικά) το 1996...εγώ δεν τους ήξερα καν. Το 1999 που επανεκδόθηκε όμως σε πολλά περισσότερα αντίτυπα, και σε cd, τους είχα ήδη μάθει και το περίμενα με ανυπομονησία (να είναι καλά η φίλη μου η Ι. που μου τους είχε μάθει). Αυτό το είδος της "μελαγχολικής ποπ", χαρούμενες μουσικές με καταθλιπτικούς στίχους δηλαδή, ήταν αυτό ακριβώς που άρεσε στον 22 χρονών παρελθοντικό εαυτό μου, ένα ταιριαστό fin de siecle για το τέλος της χιλιετίας, μια "αστική" μουσική όχι με την ταξική έννοια αλλά με την έννοια της μουσικής για πόλη, και δη μεγαλούπολη.
Και με τη σκοτσέζικη σημαία πάνω αριστερά
Και πως να μην μου αρέσει αυτό το είδος μουσικής, που φαινόταν να ξεπηδάει κατευθείαν από τα 60's και τα 70's, σαν μια μετεμψύχωση του Nick Drake αλλά με περισσότερα όργανα και πιο "χαρούμενη" μουσική; Όσο για τους στίχους, τι καλύτερο από το να γλιτώνεις την οικογενειακή γκρίνια για λίγο επειδή ο αδερφός σου κάνει coming out στο γάμο της αδερφής σου;
"My brother had confessed he was gay
It took the heat of me for a while
He stood up with a sailor friend
Made it known upon my sister's wedding day"
Ή να σφάζεις με το βαμβάκι (καλά, όχι ακριβώς με το βαμβάκι) τους παπάδες;
"The priest in the booth had a photographic memory
For all he had heard
He took all of my sins and he wrote a pocket novel
Called The State that I'm In"
Μιλάω για το The State That I Am In, ένα από τα πρώτα τραγούδια τους που άκουσα και το οποίο θεωρώ ακόμα αριστούργημα.
Ποια 90's τώρα, 70's είναι και μας δουλεύουν ασύστολα
Μαζί με το Dog on Wheels.
"Promise me you 'll always be around when I fall
And when I call"
Αυτός ο συνδυασμός ρομαντικού και πρακτικού πνεύματος, "ναμεπροσέχειςγιατίέχωπέσειχαμηλά" αλλά να σηκώνεις και κανένα τηλέφωνο γιατί το να με προσέχεις από μακριά δεν λέει και τόσο. Αυτό.
Και άλλα, πολλά, τραγούδια μέχρι το υπέρτατο: Το I'm Waking Up To Us. Ένα κομμάτι στο οποίο σε όλο το κουπλέ ο στιχουργός και τραγουδιστής βγάζει ένα πικρόχολο μένος απέναντι στην πρώην του (την Isobel Campbell, η οποία ήταν στο συγκρότημα όταν γράφτηκε το τραγούδι, αποχώρησε λίγο καιρό μετά και έκανε τρεις υπέροχους δίσκους με τον Mark Lanegan, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία) και στο ρεφρέν τα παίρνει όλα πίσω και λέει ότι ήταν η μοναδική του αγάπη!
"She was the one love of my life, and I let her go
And if I look like death today
Then please let her know"
Το θέμα είναι αναγνώστη, ότι η Campbell ήταν ακόμα στο συγκρότημα όταν βγήκε το συγκεκριμένο κομμάτι και υπάρχει ένα βίντεο από live στο οποίο στέκονται οι δυο τους δίπλα δίπλα και αυτός ξεκινάει με το τόσο γλυκό δίστιχο:
"I need someone to take some joy in something I do
You need a man who's either rich or losing a screw"
όπου η τύπισσα, ατάραχη, μιλάει στο σόλο και μουρμουράει στο μικρόφωνο κάτι του στυλ "θα βρω κάποιον καινούργιο, και δεν θα είναι πλούσιος, ούτε τρελός, αρκεί που δεν θα είσαι εσύ".
ΑΥΤΟ ΠΟΝΕΣΕ
Σε κάθε περιπτωση, αναγνώστη, μπορώ να γράφω για τους Belle and Sebastian για ώρες αλλά θα σταματήσω κάπου εδώ. Θα προσθέσω μόνο ότι για πολλά χρόνια (ακόμα και σήμερα), όταν με ρωτάνε για τα πέντε αγαπημένα μου συγκροτήματα - τραγουδιστές απαντάω με φυσικότητα "οι Pink Floyd, οι Pearl Jam, οι Dropkick Murphys, ο Smog και οι Belle and Sebastian", χωρίς να δίνω καμία σημασία στο γεγονός ότι μουσικά απέχουν όλοι μεταξύ τους χιλιόμετρα: grunge, folk post punk, country, indie pop και οι Pink Floyd, που είναι οι Pink Floyd, διάολε. Έψαχνα καιρό να βρω τι τους ενώνει όλους αυτούς και μπαίνουν στο Top 5 μου, μέχρι που είχα επιφοίτηση: Ξεκίνησαν όλοι την καριέρα τους τη δεκαετία του '90 (εκτός από τους Pink Floyd, αλλά αυτοί είναι οι Pink Floyd, διάολε). Την δεκαετία που ήμουν στην εφηβεία (και στη μετεφηβεία), οπότε ό,τι μου άρεσε τότε, εντυπώθηκε μέσα μου και με ακολουθεί και τώρα, στα 40.
Τους Dropkick τους είδα και τις τρεις φορές που ήρθαν στην Ελλάδα, τους Pearl Jam όχι ακόμα (ξέρω, ξέρω, αναγνώστη, 2006, το μετανιώνω συχνά, μην μου το θυμίζεις), από Pink Floyd τον Waters , o Smog δεν έχει έρθει ακόμα στην Ελλάδα, όσο για τους Belle and Sebastian;
Θα πω μόνο ότι υπάρχει τουλάχιστον ένα άτομο το οποίο θα τραβηχτεί στη Μαλακάσα το Σάββατο 27 Ιουνίου ΟΧΙ για τους Placebo, παρά για το προηγούμενο συγκρότημα.
(Εμένα εννοώ, αναγνώστη).
