περασμένα μεγαλεία

Δεν είναι μόνο τα λεφτά. Είναι το πρωινό ξύπνημα, το τρέξιμο γιατί πάντα φεύγεις λίγο αργότερα από το σπίτι, κι αυτό το "λίγο αργότερα" προκύπτει επειδή "ένα τσιγάρο μωρέ με τον καφέ και φεύγω μετά", είναι οι διάλογοι με τους συναδέλφους για φλέγοντα θέματα της επικαιρότητας, όπως ο καιρός, είναι τα inside jokes για τον συνάδελφο ο οποίος δε φέρνει ποτέ καφέ, ζάχαρη ή γάλα και πίνει κάθε μέρα τρεις φραπέδες πολύ γλυκούς με πολύ γάλα (παντού και πάντα υπάρχει ένας τέτοιος), είναι η αξία που αποκτούν τα σαββατοκύριακα και οι διακοπές, είναι το ξεφύλλισμα της ατζέντας για να δεις πότε πέφτουν η Καθαρή Δευτέρα, ο Δεκαπενταύγουστος, η εικοστή ογδόη ενός μήνα και η εικοστή πέμπτη ενός άλλου, η ανακούφιση που νιώθεις όταν κάνεις το πρώτο βήμα στο πεζοδρόμιο φεύγοντας, απαλλαγμένος για κάποιες ώρες από τα δεσμά της μισθωτής σκλαβιάς, είναι ο ενθουσιασμός όταν μαθαίνεις να κάνεις κάτι καινούργιο και η γλυκιά ρουτίνα όταν πια το έχεις βαρεθεί, είναι το να ανοίγεις πολιτική κουβέντα και να νιώθεις (στο 80% των περιπτώσεων) ότι βρέθηκες στο στούντιο του MEGA εκεί κατά τις 8 το βράδυ, είναι τα "θα ήθελα να κάτσω κι άλλο αλλά πρέπει να φύγω γιατί δουλεύω αύριο" τα οποία έχουν αποδειχτεί σωτήρια σε πολλές περιστάσεις, η υπέροχη ευκαιρία να γκρινιάξεις ( "μας έχουν πήξει στη δουλειά αυτές τις μέρες" ) όταν σου φταίει κάτι αλλά δεν ξέρεις ακριβώς τι, είναι το να σχολάς Δευτέρα και να σκέφτεσαι "τρεις και αύριο μείνανε", είναι το να δημιουργείς κάτι, οτιδήποτε κι αν είναι αυτό, το να σου λένε "μπράβο" ή, αντιθέτως, να σε μαλώνουν σαν σχολιαρόπαιδο, κι εσύ να ξέρεις ότι και στις δύο περιπτώσεις όλα είναι στημένα, όλα είναι μια περίπλοκη χορογραφία που πρέπει να εκτελέσετε συντονισμένα εσύ και το αφεντικό, αναγνώστη, μια χορογραφία που έχει τελειοποιηθεί μετά από δεκαετίες συσσωρευμένης εμπειρίας του ανθρώπινου είδους στην αλλοτριωτική, παράλογη και υπέροχη διαδικασία που εύσχημα αποκαλείται "δουλειά γραφείου".


Είναι οι καφέδες μετά τη δουλειά με συναδέλφους τους οποίους βαριέσαι μέχρι το μεδούλι γιατί το θέμα συζήτησης είναι σχεδόν πάντα τα της δουλειάς αλλά παρόλα αυτά συνεχίζεις να πηγαίνεις με συχνότητα μια φορά το μήνα γιατί σε πιάνει ένας ακατανόητος μαζοχισμός, το χτύπημα της κάρτας ή η υπογραφή σε μια λίστα που σφραγίζουν την εθελούσια παραμονή σου σε ένα χώρο για τις επόμενες 8, 10 η 12 ώρες (ανάλογα αναγνώστη) μαζί με άτομα που στην κανονική σου ζωή δε θα πήγαινες ποτέ διακοπές μαζί τους, δε θα μεθούσες, δε θα ερωτευόσουν, δε θα συζήταγες για μουσική, ταινίες, βιβλία, δε θα έκανες τίποτα γενικά αλλά η παρουσία τους σου είναι επιβεβλημένη από τις συνθήκες για τη μισή μέρα ή και παραπάνω, αρκετός χρόνος για να τους κατατάξεις στα μυριάδες μικρά πράγματα που σε κρατάνε δεμένο στο έδαφος.

"Ο δεξιά είναι ο Πινκ και ο άλλος ο Φλόυντ;" 

Ατάκα κοπέλας από μια παλιά δουλειά μου 

όταν πήγα φορώντας το αντίστοιχο T-shirt

Είναι και τα λεφτά. Σε ένα μήνα κλείνω τρία χρόνια άνεργος. Μη σου τύχει, αναγνώστη.