Ο Τζων Φιστίκης απαντά




[ Είμαι πολύ συγκινημένος, αναγνώστη, και θα σου πω γιατί. Μετά τη δημιουργία του προφίλ του μπλογκ στο facebook (προσθέστε άφοβα), το ίνμποξ εκεί κατακλύστηκε από κείμενα αναγνωστών που λαχταρούσαν μια θέση στον ήλιο, μια ευκαιρία στο παλκοσένικο, μια δημοσίευση βρε αδερφέ. Η μονοπρόσωπη συντακτική επιτροπή του blog, συναισθανόμενη το ιστορικό καθήκον της, συνεδρίασε άμεσα και επέλεξε ανάμεσα σε αυτές τις προσπάθειες την πιο αξιοπρεπή (φαντάσου πως ήταν οι υπόλοιπες). Την παραθέτω αυτούσια και ζητώ την κατανόησή σου, αναγνώστη: Δεν μπορούν όλοι να γράφουν σαν εμένα]


Του ειδικού συνεργάτη Τζων Φιστίκη


Το sporos13.blogspot.gr αφουγκραζόμενο τις ανάγκες της εποχής και προκειμένου να ικανοποιήσει τους απαιτητικούς αναγνώστες του, προχωρεί στη δημιουργία μιας ολοκαίνουριας ενότητας με τίτλο ‘Οι αναγνώστες ρωτούν’. Αιώνια ερωτήματα, βασανιστικές καταστάσεις, καθημερινά προβλήματα θα απαντώνται από το πολύπειρο επιστημονικό μας προσωπικό. Εννοείται ότι οι απαντήσεις μας θα αποτελούν προτροπή σε πράξεις και αγορές και ότι τα αμοιβαία κεφάλαια δεν έχουν εγγυημένη απόδοση και οι προηγούμενες αποδόσεις δεν διασφαλίζουν τις μελλοντικές. Τέλος οι απαντήσεις μας δεν τίθενται υπό  αμφισβήτηση ή δημόσιο διάλογο καθώς καταρχάς είμαστε εγωιστές και ξερόλες και κατά δεύτερον όσοι απευθύνονται σε εμάς είναι μάλλον απελπισμένοι και θα έκαναν σχεδόν οτιδήποτε τους πρότειναν. Καταλαβαίνετε ότι ένας αντίλογος ή μια άλλη προοπτική θα τους δημιουργούσε σύγχυση. 

Γιατί υπάρχουν πεζοδρόμια?
(Ερώτηση από την αναγνώστρια Μαρία Π.}

Ευχαριστούμε την Μαρία για την εμπιστοσύνη που μας δείχνει. Ελπίζουμε να ανταποκριθούμε στις απαιτήσεις της αν και η ερώτηση της δεν είναι διόλου εύκολη. Ορμώμενος από μια ακατανίκητη έλξη να ακούσω από κοντά τον Μαχάτμα Γκάντι, βρέθηκα το 1915 στην Ινδία. Ήταν η χρονιά που ο 46χονος τότε Γκάντι είχε γυρίσει από τη Νότια Αφρική έχοντας μαζέψει, μεταξύ πολλών άλλων και αρκετό ξύλο. Το ξύλο φαίνεται ότι δεν του έβαλε μυαλό και αντί να λύσει πρακτικά θέματα συνέχισε να προσηλυτίζει και άλλους στη θεωρία του φάτε ξύλο –μπερντάχι-.

 Η Ινδία  τότε ήταν μια επίπεδη χώρα. Γεμάτη χωματόδρομους, με τους ανθρώπους να περπατάνε χέρι χέρι με τις αγελάδες, οι οποίες κατά γενική ομολογία δεν ήταν πολύ ομιλητικές. Έτρωγαν όμως τον άμπακα γιατί κάποιος τις είχε ορίσει ιερές. Έτσι για κάθε χ που ανήκει στο Ι (όπου Ι = Ινδία) τότε χ-π (όπου π = πλέμπα) μας δίνει τον αριθμό των αγελάδων. Είναι ένα νούμερο που ακόμα δεν έχει προσεγγιστεί επακριβώς. Ο τραγικός για την εποχή συνδυασμός Γκάντι – αγελάδες δεν επέτρεψε στην τότε Ινδία να δημιουργήσει υποδομές πεζοδρομίων . Από τη μία οι αγελάδες ήταν πολύ παχιές για να σηκώσουν τα πόδια τους – περισσότερο τα έσερναν και από την άλλη οι οπαδοί του Γκάντι ήταν  περισσότερο απασχολημένοι με το τρέξιμο, οπότε όσο λιγότερα εμπόδια τόσο καλύτερο.

Την παραπάνω δυσκαμψία ήρθε να την λύσει μετά από σχεδόν 90 χρόνια ο Δημήτρης Αβραμόπουλος, ο νεότερος σε ηλικία δήμαρχος της Αθήνας ever. Ο ‘σε χτυπώ φιλικά στην πλάτη’  φέρελπις δημοτικός άρχων εφάρμοσε μια πρωτόγνωρη αρχή στη διαμόρφωση των πεζοδρομίων, τη λεγόμενη ‘χαφτιχα’ από το χαλάω-φτιάχνω-χαλάω. Ο μύθος μάλιστα λέει ότι αν ο Μήτσος  δεν βαριόταν, το ‘χάφτιχα’  θα έπαιρνε τη μορφή του γνωστού σε όλους π, με τους δημότες των Αθηνών να ψάχνουν το τελευταίο δεκαδικό ‘χα’. Εν αρχή ήταν λοιπόν το πεζοδρόμιο. Όποιο πεζοδρόμιο, σε όποια γωνία της Αθήνας. Άλλωστε ο Μήτσος  το είχε δηλώσει: Θα είμαι δήμαρχος όλων των πεζοδρομίων… Κρίθηκε λοιπόν απαραίτητο λόγω και της επικείμενης διεκδίκησης των Ολυμπιακών αγώνων να ανα-δια-μορφω-καλλωπι-ξανα φτιαχτούν τα πεζοδρόμια. Εν συντομία λοιπόν:  Ξηλώσαμε τα πεζοδρόμια, βάλαμε νέα πιο αστραφτερά, τα ξανά ξηλώσαμε  γιατί ξεχάσαμε να βάλουμε κάγκελα, βάλαμε κάγκελα,  τα ξανά ξηλώσαμε για να βάλουμε πλάκες για τους τυφλούς, βάλαμε πλάκες,  τα ξανά ξηλώσαμε για να βάλουμε αγωγούς, βάλαμε αγωγούς, τα ξανά  ξηλώσαμε για να βάλουμε μπάρες αναπήρων, βάλαμε μπάρες αναπήρων….

Καταλαβαίνεις αγαπητή αναγνώστρια  που θέλω να καταλήξω? Η ερώτηση σου επί της ουσίας εκφράζει φόβο. Από την εποχή του Μήτσου, με τόσα ξηλώματα νομίζαμε ότι δεν έχουμε πεζοδρόμια και περπατάγαμε όλοι στους δρόμους – πιο παλιά είχαμε και όπλα στους ώμους. Τώρα Μαράκι έχουμε πεζοδρόμια. Ξεπέρνα τους φόβους σου, τα παρατημένα σκατά των σκύλων, τα στοιβαγμένα μηχανάκια, τις σακούλες των σκουπιδιών που πετάει ο μπάσταρδος από τον 2 όροφο γιατί βαριέται να κατέβει, το σύνθετο που απέσυρε η νεόπλουτη τύπισσα του Κολωνακίου, το δέντρο που ξέρω έχει γίνει πιο μεγάλο από το πεζοδρόμια αλλά τι να κάνεις, να το κόψεις;!


Ξεπέρασε τα Μαράκι και περπάτα, περπάτα…. 

Υ.Γ.1 Αυτή ήταν η απόπειρα του συμπαθούς αναγνώστη. Τα στοιχεία του είναι στην κατοχή της μονοπρόσωπης Σ.Ε. του μπλογκ για όποιον/α ενδιαφέρεται για επαίνους, μηνύσεις, λιθοβολισμούς, ανασκολοπίσεις, συγχαρητήρια κλπ. Συνεχίστε να στέλνετε τα δικά σας κείμενα. Είναι αναζωογονητικό, γιατί βλέπω πόσο καλά γράφω εγώ, σε σύγκριση.

Υ.Γ.2 Προτεινόμενη ηχητική συνοδεία ανάγνωσης του ανωτέρω πονήματος:


Λίγο καθυστερημένα μάλλον, αφού το έχεις ήδη διαβάσει.
Ξαναδιάβασε το, έχει κάποια σημεία που θέλουν εμβάθυνση 

1 σχόλιο:

  1. Εντάξει, δεν γράφει τόσο καλά όσο εσύ,αυτός ο Φιστίκης, αλλά όχι και για λιθοβολισμό! Έχει την πλάκα του. Ξαναδώστου άλλη μια ευκαιρία (κάποτε).

    ΑπάντησηΔιαγραφή