Εγώ, ο Σταύρος. (Μέρος Β')




(Το πρώτο μέρος μπορείς να το βρεις εδώ, αναγνώστη)


Μικρότερη Βουλή (το κτίριο είναι τεράστιο και αντιοικονομικό) και όχι άλλη μια Γερουσία όπως σκέφτονται κάποιοι τις τελευταίες μέρες. Η μια Γερουσία που έχουμε ήδη αρκεί. Οι πολίτες να μπορούν να παραγγέλνουν εκτός από το σουβλατζίδικο της επιλογής τους και μία πίτσα, από ενιαία λίστα. Κατάργηση όλων των προστατευτικών διατάξεων που είχαν οδηγήσει στο ακαταδίωκτο των μεγαλοδημοσιογράφων. Γιατί πρέπει να θυμόμαστε ότι οι δημοσιογράφοι που δεν λογοδοτούν ποτέ στη Δικαιοσύνη (αλλιώς τι ελευθερία του Λόγου θα είχαμε διάολε;;) έχουν αθωωθεί ούτως ή άλλως από τους καναλάρχες (και εργολάβους βέβαια). Εκλογές κάθε 8 χρόνια γιατί είναι αντιοικονομικό να στήνουμε κάλπες κάθε τρεις και λίγο. Εδώ θέλω να κάνω μια στάση.


   
Μόνη κι έρημη γιατί κανείς δεν σκέφτηκε να δρομολογήσει
περισσότερα λεωφορεία το πρωί, μην τα ξαναλέμε

Τα τελευταία 30 χρόνια είχαν την τιμή να με γνωρίσουν από κοντά όλοι οι πολιτικοί ηγέτες. Ο αγαπημένος μου είναι ο Σημίτης αλλά δεν το λέω και πολύ πια μπας και το ξεχάσετε. Όλοι μπορούσαν να με αποφύγουν μόνοι τους. Έλεγες στον ένα "βοήθα να ρίξω ένα γκομενάκι που έχω μπανίσει", σου απαντούσε "όχι τώρα-όταν θα γίνω πρωθυπουργός". Στον άλλο δεν σας γράφω τι έλεγες γιατί μην απαιτείτε και πολύ συνοχή στα κείμενά μου. Άνθρωποι χωρίς κανένα δείγμα ραφής πουθενά στα ρούχα τους να τους ακούς να λένε "Εγώ ψωνίζω μόνο Armani". Πως; Ξέρεις από υψηλή ραπτική; Έχεις τσακίσει ποτέ μόνος σου ένα ρολό κοτόπουλο στη ζωή σου; Όχι! Έχουν όμως το κληρονομικό χάρισμα της χειρομαντείας και των ταρώ.

Τα προβλήματα της χώρας δεν μπορεί να τα λύσει πια κανένας άλλος εκτός από μένα. Πρέπει να υπάρξει ένα δαιμόνιο προσωπικό μου σχέδιο κι ένα 80% που θα κάνει τους άλλους Ευρωπαίους να αισθανθούν ότι "αυτή τη φορά ο Σταύρος είναι αποφασισμένος".  Πως θα προκύψει αυτό το 80%; Θα με ψηφίσετε βέβαια. Όχι με τη θέλησή σας, θα σας πιπιλίσουμε τα μυαλά.

Να δούμε τα κοινωνικά προβλήματα με τη λογική του κέρδους, χωρίς δογματισμούς και αγκυλώσεις, όπως ανθρώπινα δικαιώματα και τέτοια. Μετανάστες, ναρκωτικά, σκουπίδια, κομμουνιστές, αναρχικοί, Eurovision. Όλα αυτά σε άλλες χώρες είναι αφορμή για λύσεις, εδώ είναι αιτίες πολέμων. Οι μετανάστες δεν είναι καλοί και δε χωράνε άλλοι. Εκτός αν θέλουμε να τρώνε το φαΐ από τους ΕΛΛΗΝΕΣ στα συσσίτια της Εκκλησίας (η οποία βοηθάει πάρα πολύ και είναι υπέροχος θεσμός γενικά, σλουρπ, σλουρπ). Αυτοί που ζουν εδώ πρέπει να με ψηφίζουν και τα παιδιά τους να πηγαίνουν στα δημόσια σχολεία, όπου θα τους δίνουμε να κουβαλάνε σημαίες για να μην κουράζονται τα Ελληνόπουλα. Τόσο απλά. (Τελεία). Η πρέζα (βλέπετε τι αλάνι είμαι; ξέρω κι άλλα τέτοια "ζουζου", "παραμύθα", άσε σου λέω μέγας μόρτης) έχει κυριεύσει την επαρχία. Είναι η μόνη μου ελπίδα να πάρω καμία ψήφο αν είναι όλοι μαστουρωμένοι στις εκλογές. Και τα σκουπίδια δεν είναι παιγνίδι κολοκυθιάς. Το Αιγαίο δεν ανήκει στα ψάρια του, στα στομάχια των οποίων βρίσκουμε πλαστικά. Θα κάνουμε κάτι για αυτό ή οι επόμενες γενιές θα έχουν ψάρια-τάπερ λόγω μετάλλαξης;;


Την Ελλάδα θα (τη) σώσει το χώμα, ο ήλιος, η θάλασσα κι εγώ. Αρκεί να το πάρετε απόφαση και να με ψηφίσετε. Χώμα-βάζουμε στις γλάστρες. Ήλιος-υγεία, ευτυχία, μεγάλο ταξίδι θα κάνεις, λεφτά θα κερδίσεις. Θάλασσα- ψάρια-τάπερ και τουρισμός. Αντί λοιπόν να γκρεμίσουμε τα πάντα για να έχουν δουλειά οι φίλοι μου οι εργολάβοι, αλληλοσυγχαιρόμαστε που έκανα κόμμα.


Για να φύγουμε όμως μπροστά πρέπει να γκρεμίσουμε το γραφειοκρατικό σύστημα που θρέφει τα κόμματα. Ο ένας στα δημοτικά και τα γυμνάσια. Ο άλλος στα νηπιαγωγεία και στα λύκεια. Ο τρίτος πιο πέρα, να μη μυρίζουν και τα πόδια του. Και βέβαα ένας υπουργός για την ελιά, το δάκο και τη μουχρίτσα. Ένας τεχνοκράτης υπουργός με έναν τεχνοκράτη γενικό γραμματέα, με τετραετή θητεία και προπληρωμένους μισθούς.

Στην Ευρώπη όπως και στην Ελλάδα εχθροί μας είναι οι ευρωσκεπτικιστές, οι κομμουνιστές και οι αναρχικοί. Η Ευρώπη είναι η οικογένειά μας. Μπορεί να ασκείται λίγο ενδοοικογενειακή βία, να μη μιλιούνται ο μπαμπάς με τη μαμά και τα παιδιά μεταξύ τους αλλά τα εν οίκω μη εν δήμω (πάντα θαύμαζα τον Νίκο Δήμου που έχει δικιά του παροιμία). Και σήμερα που στην Ευρώπη αμφιβάλλουν για το διανοητικό επίπεδο των Ελλήνων, μπορούμε να τους αποτελειώσουμε εκλέγοντας εμένα πρωθυπουργό.

Ελλάδα δεν είναι μόνο η Αθήνα. Το αμάξι δεν έχει καπό, πορτ-μπαγκαζ κι εμείς μαλώνουμε για το αν θα ακούμε Βίσση ή Βανδή. Και εδώ θέλω να γίνω ξεκάθαρος (γιατί τόση ώρα γράφω μπερδεμένα). ΑΝΝΟΥΛΑ ρε γατάκια, ποια Βανδή τώρα;;  Δεν μπορεί να μας σώσει κανείς εκτός από μένα. Ειδικά όσοι είναι δέσμιοι θεωριών του 19ου αιώνα (ψιτ, Πάσχο, ο Φρίντμαν και ο Χάγιεκ στον 20ο δεν έζησαν, μην γράψω καμιά πατάτα).

Γι'αυτό λοιπόν αποφασίσαμε να κάνουμε το ΦΡΑΓΜΑ. Ποιοι το αποφασίσαμε; Δε σας λέω, να σκάσετε. Άντε να σας πω. Άνθρωποι με τα ίδια ερωτήματα. Εργολάβοι, καναλάρχες, ο Σημίτης, ο Καραμανλής, κάτι χιπστερ με παχιά μουστάκια, οι γέροι του Μάπετ Σόου, ο Δημοσθένης ο Βεργής. Μια ομάδα που έχει λεφτά και συμφέροντα - τα συμφέροντα του δίκιου της και της λογικής της.

Εγώ, τώρα, δε θα πάω στην Ευρωβουλή. Σιγά μην πιάσουμε το όριο. Να κόψω ψήφους από την Αριστερά θέλω και να μην ξοδεύεται το αγαπημένο μου ΠΑΣΟΚ να τυπώνει ψηφοδέλτια. Θα μείνω λοιπόν στην Ελλάδα. Tο τι θα κάνω μετά θα μου το πουν οι καναλάρχες. Βλέποντας και κάνοντας το πάνε κι αυτοί, μη νομίζετε. Μέχρι τότε εγκαταλείπω αυτό που έκανα μέχρι τώρα και το ονόμαζα δημοσιογραφία. Κι εδώ θέλω να ζητήσω μια μεγάλη συγγνώμη από όλους εσάς που θα στερηθείτε την πένα μου και τις πολυβραβευμένες εκπομπές μου. Αυτό που προέχει τώρα είναι να σώσω τη χώρα.

Και που θα βρείτε τα λεφτά για την καμπάνια σας; Εδώ έχουμε την τεχνογνωσία Ομπάμα. του προέδρου που συγκέντρωσε τα μεγαλύτερα ποσά στην Ιστορία από μεγάλες εταιρείες αλλά διαφήμισε τα λεφτά που του έδωσε ο απλός κοσμάκης. Ξηλωθείτε λοιπόν, και μπορεί με αυτά τα λεφτά να αγοράσω κάποια δευτερόλεπτα τηλεοπτικής διαφήμισης. Τις υπόλοιπες ώρες εγκεφαλικής πλύσης που θα χρειαστούνε θα τις πληρώσουν αυτοί που πρέπει. Εγώ ζητάω από όλους "από ένα έως δέκα ευρώ". Λεπτομέρειες θα σας πω σύντομα. Προς το παρόν ετοιμάστε τα δέκα ευρώ (τι ένα τώρα, δε θέλω τσιγκουνιές). Και μπείτε κι εσείς στο ΦΡΑΓΜΑ, τέτοια τούβλα που είστε.


Δεν είναι εύκολο, το ξέρω, να κρατηθείτε και να μη γελάσετε. Αλλά εγώ μιλάω σοβαρά.


Καλημέρα λοιπόν κι ελπίζω να έχετε την τύχη να με συναντήσετε. Τολμήστε το.






  
    




1 σχόλιο: