ΘΥΜΑΣΑΙ;

Κατακλύστηκε το mail μου από μηνύματα. Ενθουσιασμός τρελός έχει καταλάβει τα αλαλάζοντα πλήθη αμα τη εμφανίσει του υπερτέλειου μπλογκ μου. Οι φαν περιμένουν εναγωνίως την επόμενη ανάρτηση (κακώς, βλακείες θα γράψω). Αλλά όλοι οι ενθουσιασμένοι (και οι 2, κι αυτοί από ευγένεια) προσθέτουν κάτι στο τέλος (στο οποίο δεν έδωσα καμία απολύτως σημασία την πρώτη φορά, αλλά όταν επαναλήφθηκε προβληματίστηκα): "Βρες Θέμα". ΔΕ ΘΕΛΩ ΡΕ. Το εγχειρίδιο του cool Εξαρχειώτη δεν έλεγε τίποτα για θέματα, λογική συνέπεια και συνέχεια, ενδιαφέροντα πράγματα. Εγώ το ακολουθώ σαν ευαγγέλιο. Το εγχειρίδιο. Το πουλάνε στο ψιλικατζίδικο του Μήτσου, στο περίπτερο της κυρά-Καίτης και στο μπακάλικο του Θωμά. Είδες αν είσαι γνώστης;

Όμως το ξέρεις πως είναι κάτι πιο βαθύ που με λερώνει και όχι η κόκκινη σάλτσα από τα μακαρόνια. Είναι που είπες το "αχ" πετώντας με φτερά νυχτερίδας πάνω από τις καμινάδες του χωριού εκείνου που δεν έχει όνομα. Είναι που καταβρόχθισες όλο το λουκουμά ενώ ΗΞΕΡΕΣ ότι πεινούσα κι εγώ και σε κοίταζα με μάτια δακρυσμένα από τα δακρυγόνα. Είναι που έκανες ότι χειρότερο μπορεί να συμβεί σε ένα τασάκι- πέταξες μέσα του χαρτομάντηλα, τσίχλες, ένα καδρόνι, το λαμπατέρ, και οτιδήποτε άλλο εκτός από ΤΣΙΓΑΡΟ. Θυμάσαι; Νοσταλγείς; Πως τολμάς να νοσταλγείς τσόγλανε; (6,48 ευρώ στο skroutz). Είναι που όταν εξαερώναμε το καλοριφερ έφυγε μαζί με τον αέρα και το πάθος και ο φίλος μας ο Κώστας γιατί βαριότανε να εξαερωνουμε κι αυτός να μας κοιτάει, ένιωσε περιττός είπε, θυμάσαι; Είναι που περπατάγαμε σε εκείνο το δρόμο και σου είπα με βαθιά φωνή κοιτώντας σε στα μάτια "ανέβα στο πεζοδρόμιο. ΤΡΕΧΟΥΝΕ εδώ οι αλήτες". Είναι που εγώ ήθελα να βάλω Beirut κι εσύ έκανες το σπίτι Βυρηττό από το πιστολίδι που ακουγόταν από τις αστυνομικές σειρές που κατέβαζες μετά μανίας. Είναι που πάντα μιλούσες ανοιγοκλείνοντας το στόμα σου κι ας ήξερες πόσο με ενοχλεί να το βλέπω αυτό. Το θεωρώ έλλειψη τρόπων, τι να κάνω...Όπως και το να τρως με κλειστό στόμα-πως θα ξέρω ανά πάσα στιγμή τι τρως αν δεν το βλέπω; Πως θα σε ελέγχω; Τι; Δεν είναι αυτός ο σκοπός μιας σχέσης; Καλά, έτσι νομίζεις.

Απέρριψα μόλις την πιθανότητα να είναι ρομαντικό το blog, για τους χαμένους 289 έρωτές μου. Εκτρέπομαι εύκολα. Η αναζήτηση θέματος συνεχίζεται. Μείνε μαζί μου αναγνώστη σε αυτό το υπέροχο ταξίδι αυτογνωσίας, καφεποσίας και καπνίσματος. Θα το βρούμε. Μαζί. Όπως βρήκαμε κι εκείνη την κάλτσα πίσω από τον καναπέ και ήταν Πάσχα και Χριστούγεννα μαζί γιατί μέχρι τότε νομίζαμε ότι την είχε πάρει ο αέρας από την απλώστρα, μαζί με τα όνειρά μας, και ψήσαμε αρνί κάτω από το χριστουγεννιάτικο δέντρο.