μεταμοντέρνο παραλήρημα

Λοιπόν για να τη δούμε λίγο σοβαρά τη φάση...Πρέπει υποθέτω να βρω ένα θέμα. Ακόμα πρέπει να διανθίζω τα κείμενα με κουλτουριάρικες ασπρόμαυρες φωτογραφίες που να απεικονίζουν κατά προτίμηση παιδιά, σκυλιά ή/και άστεγους , για να κάνω ρηχή επίκληση στο συναίσθημα του αναγνώστη. Κάτι τέτοιο δηλαδή:

Φωτογραφία που βρέθηκε μετά από 0,01 δευτερόλεπτα google search

Ή να βάζω βιντεοκλίπ από ψαγμένους μουσικούς που ξέρω ΜΟΝΟ εγώ για να διαφωτίσω το αδαές ιντερνετικό κοινό. (Σε αυτή την κατηγορία δεν ανήκει ο Smog γιατί Smog θα βάζω και δε με νοιάζει τι θα πείτε). Ή υπεργαμάτες πολιτικοκοινωνικοοικονομικές απόψεις που θα αναδημοσιεύονται εν ριπή οφθαλμού στο indymedia, στο left.gr και στην προσωπική ιστοσελίδα του Άντζελο. Δεν ξέρω, πολύ brainstorming έπεσε. Πάρτε ένα Smog.

                                          

[Μην μπερδεύεσαι, αναγνώστη. Ο Smog και ο Bill Callahan είναι το ίδιο πρόσωπο. Όπως βλέπετε δεν έχει και πολλά λεφτά και βούτηξε την κιθάρα από το προαναφερθέν ασπρόμαυρο παιδάκι για να παίξει. Κι εγώ σε τέτοια θα μάθω. Μη σου πω γιουκαλίλι να το παίζω Eddie Vedder να γουστάρουμε.]

Ακόμα όμως δεν έχω βρει θέμα. Λέω να το αφήσω ανοιχτό για να μπορώ να γράφω ότι κουτουράδα μου κατέβει. Με μια έμφαση βέβαια σε περιστατικά από την πολυκύμαντη και πολυτάραχη ζωή μου τα οποία είμαι σίγουρος, αναγνώστη, ότι φλέγεσαι να μάθεις. Και επειδή κατανοώ την αγωνία αυτού του τόπου για ζωή, που λέει και ο Νιόνιος (όχι ο Ερασμιακός, ο άλλος), αρχίζω αμέσως. Θυμάστε τότε που (Τι πάει να πει "πάμε για καφέ, έχει ήλιο"; Δεν καταλαβαίνεις ότι γράφω στο blog που θα με κάνει πλούσιο και διάσημο; Τόσο πολύ ζηλεύεις που εγώ θα γίνω πλούσιος και διάσημος ενώ εσύ όχι; Καλά, έρχομαι).