ποιο Γκάζι ρε;

Μαζί με τη δόξα και την αναγνώριση έρχεται και το άγχος. Οι χιλιάδες φαν με πιέζουν αφόρητα. Κάποιοι από αυτούς στη Μπογκοτά (άτιμο Google Translate που έφτασες τη φήμη μου στα πέρατα της οικουμένης) έχουν ανέβει σε ταράτσες και απειλούν με δάκρυα στα μάτια να πηδήξουν αν δε δουν καινούργια ανάρτηση. Αλήθεια. Το είδα στις ειδήσεις του Mega. Πιστέψτε το. 

Θέλω να πάω στη Βαρκελώνη και στο Βερολίνο με το ποδήλατό μου και τα τεράστια ακουστικά μου να παίζουν Antony and the Johnsons και ο άνεμος να ανεμίζει το μουστάκι μου. Πρέπει όμως πρώτα να προσαρμόσω μια ψηφιακή κάμερα στο τιμόνι, στραμμένη προς τα εμένα και ρυθμισμένη να τραβάει κάθε 10 δευτερόλεπτα. Δε μπορώ άλλο στην Ελλάδα, πνίγει τη δημιουργικότητα των bloggers, άσε που δε βγήκε ο Άντζελο πρόεδρος να έχουμε μια ελπίδα. Αυτό που με σκοτώνει είναι που δεν ανοίγουν πια καινούργια μαγαζιά στο Γκάζι. Τι πάει να πει δεν έχει χώρο; Θέληση να υπάρχει και όλα γίνονται. Γιατί υπήρχε στην αρχή; Η υπήρχε στου Ψυρρή με τις βιοτεχνίες; Κοίτα αναγνώστη, αν είσαι αντιδραστικό στοιχείο που πιστεύεις ότι μια γειτονιά είναι ζωντανή με ανάμιξη χρήσεων κατοικίας - βιοτεχνίας - εμπορικών καταστημάτων και οι περιοχές που έχουν γραφεία το πρωί και διασκεδαστήρια το βράδυ είναι απρόσωπες και χάλια, δίκιο έχεις. Αλλά που να το βρεις κι εσύ; Ψήφισε εκεί πέρα τον (Η-βίλλα-θα-γίνει-ο-τάφος-του) Καμίνη για να μη βγει κάποιος δεξιός δήμαρχος που θα κάνει ντου στις καταλήψεις, θα κλείσει τα θέατρα και άλλα τέτοια δεξιά πράγματα. Και έχε εμπιστοσύνη στους Athenistas να κάνουν τα υπόλοιπα - αύριο άκουσα ότι θα μοιράσουν σουβερ στους άστεγους.

και με κρύα και με χιόνια

Μισώ τους χίπστερ. Τους μισώ από τα τρίσβαθα της ψυχής μου με το απολιτίκ στυλάκι τους, την πλήρη άγνοια του τι γίνεται γύρω τους, το ηλίθιο κόλλημά τους με κάθε νέα μόδα. Στη βιολογική αλυσίδα είναι μεταξύ της αμοιβάδας και των νεοχίπηδων, οι οποίοι με τη σειρά τους είναι κάτω από όλα τα άλλα είδη του ζωικού βασιλείου. Θα επανέλθω. Πολλές φορές.