Τα θλιμμένα Μουντιάλ της ζωής μου*



Γίνεται, αναγνώστη, να πλησιάζεις τα 40 και να ένιωσες μόνο μια φορά την απόλυτη ευτυχία, την απόλυτη χαρά, την απόλυτη δικαίωση στα πλαίσια ενός Μουντιάλ; Γίνεται, αν υποστηρίζεις την Αργεντινή.

Ήμουν 7 χρονών και ήταν 29 Ιουνίου του 1986 και γιόρταζε ο κύριος Παύλος. Ο κύριος Παύλος ήταν αυτός που είχε το φροντιστήριο Αγγλικών στο οποίο πήγαινα και οικογενειακός μας φίλος. Για να τιμήσουμε τη δεύτερη ιδιότητά του λοιπόν και όχι την πρώτη, γιατί εν τοιαύτη περιπτώσει το σπίτι του κυρίου Παύλου θα αποδεικνυόταν πολύ μικρό για να χωρέσει τις ορδές όλων των μαθητών του με τις οικογένειές τους, πήγαμε οικογενειακώς για να του ευχηθούμε. Και είχε τελικό Παγκοσμίου Κυπέλλου γιατί αυτοί οι αλήτες οι κουτόφραγκοι ποτέ δεν σεβάστηκαν τις γιορτές της Ελληνορθοδοξίας να σταματάνε πάραυτα κάθε αθλητική διοργάνωση όποτε γιορτάζει ο κάθε ανθυπομάρτυρας, δηλαδή καθημερινά σχεδόν, αναγνώστη, εδώ παίξαμε τόσα Φάιναλ 4 στο μπάσκετ Μεγαλοβδομαδιάτικα, με αποκορύφωμα αυτό της Μπολόνια το 2002, που κέρδισε στον ημιτελικό ο Παναθηναϊκός Μεγαλοπαρασκευιάτικα και το έδειχνε το Tv Magic, γιατί αυτό είχε πάρει τα δικαιώματα, γιατί νόμιζε ότι θα έχει πάει ο Ολυμπιακός στο Final 4, αθώο μου Tv Magic, πραγματικά Μεγάλη Παρασκευή πέρασες τότε, να είσαι ιδιοκτησίας Κόκκαλη και να δείχνεις πράσινους θριάμβους, όξος και χολή κανονικά, κουράγιο, τι έλεγα, α ναι, είχε ΤΕΛΙΚΟ. Και τον είδα με ΜΕΓΑΛΟΥΣ. Ο πατέρας μου, που ποτέ δεν ασχολούνταν ιδιαίτερα με τα αθλητικά συμβάντα, απλά ήταν κάθε φορά με τον εκάστοτε αντίπαλο της Ελλάδας (υπόγεια μαθήματα αντιεθνικισμού τα ονομάζω τώρα) και φυσικά με τη Σοβιετική Ένωση ή όποια χώρα Ανατολικού Μπλοκ τύχαινε να παίζει, δεν ήθελε να το πάρει η Γερμανία φυσικά, γιατί ο παππούς μου ήταν στον εφεδρικό ΕΛΑΣ και εντάξει, στην Πελοπόννησο ήταν αρχικά η ιταλική ζώνη ελέγχου αλλά μετά συνθηκολόγησαν και ήρθανε οι Φρίτσηδες και δεν υπήρχε και πολλή αγάπη, έστω κι αν είχαν περάσει 40 χρόνια. (Που να ήξερε τότε ο κόσμος ότι τριάντα χρόνια μετά, οι σύμμαχοι και φίλοι μας Γερμανοί θα  μας βοηθούσαν τόσο πολύ να βγούμε από τα μνημόνια στα οποία αυτοί μας βάλανε βέβαια, αλλά για να μας κάνουνε ανθρώπους, με τόνο στο ωμέγα, ρωτήστε και τον Τζήμερο και τον Άδωνη αν δεν με πιστεύετε εμένα). Ο πατέρας μου  ήταν με την Αργεντινή λοιπόν, έστω αντανακλαστικά, αλλά δεν ήταν και ο τύπος που θα πλακωνόταν για τα αθλητικά, αν καταλαβαίνεις τι εννοώ αναγνώστη. Αλλά ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ ήταν με τη Γερμανία. Πασόκοι παιδί μου, τι περίμενες;

Εγώ τώρα, μυστήρια περίπτωση. Έφταιγε που ο Ρότσα ήταν Αργεντίνος; Που αυτός και ο Σαραβάκος είχαν πλούσιο μαλλί, σαν τους Αργεντίνους και όχι σαν τους φλώρους τους Γερμανούς; Που ο Μαραντόνα είχε βάλει κόντρα στην Αγγλία το καλύτερο γκολ που είχα δει μέχρι τότε και πιθανότατα μέχρι σήμερα (όχι αυτό με το χέρι, αναγνώστη, το ΑΛΛΟ). Ήθελα να πάω κόντρα σε ένα σαλόνι γεμάτο με ΜΕΓΑΛΟΥΣ που ήταν με τη Γερμανία, σαν σκασμένο που ήμουν; Ποιος ξέρει; Πάντως το μόνο σίγουρο είναι ότι ήμουν με την Αργεντινή. Χωρίς να ξέρω ότι από εκεί ήταν ο Τσε (αλλά και ο Περόν, μην ξεχνιόμαστε αναγνώστη). Χωρίς να ξέρω ότι από εκεί είναι το τανγκό (αλλά και το τάνγκο, με τόνο στο άλφα, όπως το λένε αυτοί που λένε και τον Βαν Γκογκ Βαν Χοχ, χίπστερ δηλαδή του ελέους που θέλω να τους κοπανήσω). Πάντως ήμουν με την Αργεντινή. Και στο 86', που ο Θεός ο Ντιέγκο ο Αρμάνδο ο Μαραντόνα έδωσε τη μπάλα στον Μπουρουσάγα και αυτός έκανε το 3-2 πανηγύρισα έξαλλα τρέχοντας γύρω γύρω στο σαλόνι μπροστά από ξενερωμένους πασόκους και τον πατέρα μου, ο οποίος μάλλον ξαφνιάστηκε, καθώς δεν πρέπει καν να παρακολουθούσε εκείνη τη στιγμή, τόσο φίλαθλος λέμε, θεός (όχι σαν τον Μαραντόνα , αναγνώστη, αλλά κοντά).


Ο Αυτοκράτορας στο θρόνο του

Και μετά; Μετά 32 χρόνια φαγούρα, αναγνώστη. Το 1990 αποκλείσαμε τους αχώνευτους τους Βραζιλιάνους με το γκολ του Κανίγκια και τους οικοδεσπότες Ιταλούς στον ημιτελικό (με τη μισή Νάπολη να είναι με την Αργεντινή ελέω Μαραντόνα) αλλά χάσαμε από τους Ενοποιημένους Γερμανούς που δεν είχαν ενοποιηθεί ακόμα αλλά αυτό θα γινόταν ένα μήνα μετά και να μην τους κάνει ένα δώρο η FIFA μωρέ, άχου τα, γούτσου γούτσου, πάρτε ένα πέτσινο πέναλτι. 

Το 1994 φταίει η Ελλάδα για την παταγώδη αποτυχία της Αργεντινής, ξεκάθαρα. Μα είναι δυνατόν ο πρώτος αγώνας να είναι εναντίον μιας από τις πιο αδύναμες ομάδες που έχουν παίξει σε Μουντιάλ; Κερδίζουνε οι μουτσάτσος τους Έλληνες 4-0, το παίρνουν πάνω τους λες και σκότωσαν το θεριό, κερδίζουν μόνο 2-1 τη Νιγηρία μετά και στο τέλος πάνε και χάνουν 2-0 από τη Βουλγαρία και μένουν εκτός στην τριπλή ισοβαθμία...Δηλαδή αυτή η Ελλάδα...Άσε που τους μούτζωσε κανονικά και για τα επόμενα.

Το 1998 τους απέκλεισε η Ολλανδία στους 8 (η Ολλανδία αναγνώστη, και ούτε καν η Ολλανδία του '70 με Κρόιφ, Νέσκενς κλπ), το 2002 η Σουηδία (!!) στον όμιλο (!!!!), το 2006 η Ακατανόμαστη στα πέναλτι στους 8, το 2010 η Ακατονόμαστη ΠΑΛΙ, με τεσσάρα, στους 8 (ξεκάθαρα άδικο αποτέλεσμα, η εικόνα του αγώνα δεν προδιέθετε για κάτι τέτοιο, τουλάχιστον Χ και πέναλτι έπρεπε, παραλίγο, τι είναι το 4, ένας αριθμός είναι, δεν είναι και 7 που έφαγαν οι Βραζιλιάνοι μέσα στο σπίτι τους σε ημιτελικό τέσσερα χρόνια αργότερα, να τα λέμε όλα αναγνώστη).

Το 2014...Το 2014 ήταν μια χρονιά που συνέβησαν διάφορα γεγονότα στον πλανήτη, η Ρωσία προσάρτησε την Κριμαία, ξέσπασε η επιδημία του Έμπολα, το Ισλαμικό Κράτος κατέλαβε τη Μοσούλη και ανακήρυξε την ίδρυση χαλιφάτου, αυτά πάνω - κάτω. Α, έγινε κι ένα Μουντιάλ κι ένας τελικός και η Ακατανόμαστη έβαλε γκολ στην παράταση και η Αργεντινή βγήκε δεύτερη, τίποτα σπουδαίο μωρέ. Διάολε.

Και το 2018; Το 2018 η Αργεντινή έφερε Χ με την τίμια Ισλανδία, έφαγε τρία από τους ναζί Κροάτες και αύριο πρέπει όχι μόνο να νικήσει τη Νιγηρία αλλά να γίνει και συνδυασμός αποτελεσμάτων για να προκριθεί. Από τον όμιλο. Από όμιλο με Ισλανδία, Κροατία και Νιγηρία. Και να περάσει δηλαδή που θα πάει; (Ας περάσει και ας το πάρει και ας με διαψεύσει).

Εγώ αλλού θέλω να καταλήξω, αναγνώστη. Γιατί η ζωή μου, όπως και η πορεία της Αργεντινής στα Μουντιάλ, έχει πάρει σταθερά την κατιούσα από τα 7, με κάποιες παροδικές εκλάμψεις (όπως και η πορεία της Αργεντινής στα Μουντιάλ); Συμβαίνει μόνο σε εμένα και την Αργεντινή αυτό ή είναι γενικό φαινόμενο; Τείνω να πιστέψω το δεύτερο. Όχι σοβαρά, πες μου εσύ τι καλύτερο από το να είσαι 7 και να τρέχεις πανηγυρίζοντας με υψωμένες γροθιές στη μούρη 20 ξενερωμένων τύπων.  

Και μόνο για αυτό, θα σε υποστηρίζω ρε Αργεντινή σε όσα Μουντιαλ δω ακόμα κι ας μην πάρεις κανένα. 

Υ.Γ. 1 Μιχάλη στην αφιερώνω την ανάρτηση. Ξέρεις εσύ.
Υ.Γ. 2 Και να αποκλειστείς αύριο Αργεντινή, τι είναι 4 χρόνια; Ένας αριθμός είναι, δεν είναι και 7, που έφαγαν οι Βραζιλιάνοι μέσα στο σπίτι τους σε ημιτελικό.
Υ.Γ. 3 Κάποτε θα γυρίσει ο τροχός και θα πανηγυρίζουμε με σφιγμένες τις γροθιές σαν 7χρονοι, αναγνώστη, θα περάσουν τα ramblin years of lousy luck


Tomorrow smells of less decay

* Αναφορά στο "Οι θλιμμένες πουτάνες της ζωής μου" του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, ντροπή σου αν δεν το έπιασες, αναγνώστη. 

2 σχόλια: