49 χρόνια μετά, οι ερπύστριες δεν προελαύνουν στην Αλεξάνδρας, αλλά στο μυαλό μας.
49 χρόνια μετά, οι χρυσαυγίτες ψηφίζονται σε συνεχόμενες εκλογικές αναμετρήσεις από μισό εκατομμύριο κόσμο.
49 χρόνια μετά, ο "κομμουνιστικός κίνδυνος" που επικαλέστηκε ο Παπαδόπουλος μοιάζει πιο αβάσιμος από ποτέ, τώρα που κυβερνάν τον τόπο οι επίγονοι αυτών που έφυγαν από το ΚΚΕ 48 χρόνια πριν. Και ασκούν νεοφιλελεύθερες πολιτικές.
49 χρόνια μετά, η Άνοιξη ήρθε ξανά, όπως κάθε χρόνο, αδιάφορη για ό,τι συμβαίνει γύρω της.
49 χρόνια μετά, ο Ιππόδρομος είναι αλλού, αλλά ο Παναγιώτης Έλης δεν έμαθε ποτέ για τη μετεγκατάσταση.
49 χρόνια μετά, μεγάλο μέρος της ελληνικής νεολαίας είναι πάλι στο Παρίσι, εμιγκρέδες οικονομικοί πια και όχι πολιτικοί.
49 χρόνια μετά, οι γέροι που μονολογούν στα λεωφορεία "ένας Παπαδόπουλος θα μας σώσει" και "η Χούντα έφτιαξε δρόμους" αυξάνονται και πληθύνονται.
49 χρόνια μετά, ο γύψος είναι λιγότερο ορατός αλλά πολύ πιο σφιχτός.
49 χρόνια μετά, γίνεται πάλι -γίνεται ΑΚΟΜΑ- πόλεμος στη Μέση Ανατολή και η χώρα δεν είναι τίποτα άλλο από κοντινό στρατηγικό σημείο.
49 χρόνια μετά, η Αυγή κυκλοφορεί ξανά με αισιόδοξα πρωτοσέλιδα, όπως το "Γιατί δεν πρόκειται να γίνει δικτατορία". Τώρα πια είναι και κυβερνητική εφημερίδα βέβαια.
49 χρόνια μετά, το σφίξιμο εκείνο του πρωινού παραμένει σε όσους το έζησαν - εμείς που γεννηθήκαμε στη Μεταπολίτευση γνωρίσαμε μόνο χαρές και την πλήρη κατάρρευση του κοινωνικού κράτους, δεν ζήσαμε και χούντα....
49 χρόνια μετά, κι ακόμα δεν μάθαμε τίποτα.
49 χρόνια μετά. Σχεδόν πενήντα χρόνια.
Τίποτα δεν πάει χαμένο, στη χαμένη σου ζωή, αναγνώστη
Ίσως χρειαστούν άλλα 49 για να αρχίσουμε να καταλαβαίνουμε. Ίσως να μην καταλάβουμε και ποτέ.
Αλλά αυτό που σίγουρα δεν θα καταλάβουν ποτέ οι "συνταγματάρχες" του κόσμου αυτού είναι ότι όσο υπάρχουν Χούντες, θα υπάρχουν και Πολυτεχνεία. Όσος καιρός κι αν χρειαστεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου