Σινεκριτική




Γράφει λοιπόν η φίλη Μ. σε ένα κινηματογραφικό σάιτ και αυτές τις μέρες κάνει κριτική στις ταινίες που είδε στις Νύχτες Πρεμιέρας (ή απλώς "Νύχτες", όπως κατάλαβα ότι τις αποκαλούν μεταξύ τους οι γνωρίζοντες). Εγώ πάλι, σε αντίθεση με άλλες χρονιές πήγα σε μια μόνο ταινία φέτος, την αργεντίνικη "Ιστορίες για αγρίους",(Relatos salvajes) κι όταν της ζήτησα να γράψει κάτι για αυτή, μου είπε ότι δεν την είδε και με προέτρεψε να γράψω κάτι εγώ. Ιδού λοιπόν (και το κρίμα στο λαιμό της):




"Όλοι μπορούμε να χάσουμε τον έλεγχο"
(και χωρίς να ξέρω ισπανικά, παρακαλώ)


Η ταινία είναι αργεντίνικη και παίζουν όλοι οι Αργεντίνοι που ξέρουμε (εκτός από τον Μέσι). Ανάμεσα τους και αυτός ο φοβερός μπάτσος/δικαστής/τι σκατά ήτανε στο "Μυστικό στα μάτια της" που τον πάω πολύ - και παίζει και συνάδελφο μηχανικό στο συγκεκριμένο. Στην παραγωγή είναι ο Πέδρο Αλμοδοβάρ, αλλά όχι και στη σκηνοθεσία, οπότε δεν υπάρχει καθόλου σεξ. Δηλαδή υπάρχει, αλλά είναι σε ταράτσα και με τα μισά ρούχα φορεμένα, οπότε δεν πιάνει, υποθέτω. Η ταινία αποτελείται από έξι ασύνδετες μεταξύ τους ιστορίες, με μοναδικό κοινό σημείο ότι σε όλες κάποια στιγμή οι πρωταγωνιστές χάνουν τον έλεγχο και κάνουν κάτι ακραίο, που οδηγεί σε φόνο/καταστροφή/έκρηξη ή και σε όλα μαζί. Εγώ πάντως, αναγνώστη, δεν τους κατηγορώ - ακόμα και οξύθυμος χαρακτήρας να μην είσαι, κάποια στιγμή θα σπάσεις, δεν γίνεται.


Η φωτογραφία είναι αυτό το πράγμα που δεν έχω καταλάβει τι σχέση έχει με το σινεμά, αλλά αν έχω καταλάβει σωστά τι είναι, είναι καλή, η μουσική είναι ωραίες νότες βαλμένες σε μια τυχαία σειρά, το παίξιμο είναι υποφερτό έως άψογο, το σενάριο εξαιρετικό. Ο σκηνοθέτης μας βάζει στο μυαλό (το παρακάτω απόσπασμα, αναγνώστη, παρακαλώ να διαβαστεί με φωνή Ηλία Φραγκούλη) "της σημερινής αρρωστημένης κοινωνίας, σαν σκουλήκι που περιδιαβαίνει στο σαπισμένο σώμα της μεταβιομηχανικής οργουελικής λαίλαπας που βιώνουμε όλοι μας άπαξ και βγούμε από το ζεστό καταφύγιο του σπιτιού, του καναπέ και της αφόρητης μοναξιάς μας. Αίμα κυλάει στην οθόνη, ζεστό και κόκκινο, σαν τα λάβαρα της Ρωσικής Επανάστασης, όχι αυτής του 1917, αλλά της κινηματογραφικής Ρωσικής Επανάστασης, όπως ενσαρκώθηκε από τον Σεργκέι τον Αϊζενστάιν, αν και η εν λόγω ταινία δεν έχει σχέση με τον Ιβάν τον Τρομερό, μάλλον με τον Θυμό τον Τρομερό που μας πιάνει όλους και δε μας αφήνει εύκολα πριν ολοκληρώσει το καταστροφικό του έργο, διαρρηγνύοντας τον αόρατο ιστό που χωρίζει τη λογική από την τρέλα και οδηγώντας μας σε δύσβατα και κακοτράχαλα μονοπάτια αυτογνωσίας και φονικής μανίας" κλπ κλπ.


Αυτά λοιπόν. Τελικά δεν είναι καθόλου δύσκολο να γράψεις μια κριτική για ταινία, δέκα λεπτά μου πήρε (και χωρίς spoiler, μπράβο μου). Θα το ξανακάνω. Α, η ταινία βγαίνει σύντομα στους κινηματογράφους για εσάς τους πληβείους που δεν την είδατε στις..."Νύχτες". Να πάτε.





Τσίμπα και το trailer, αναγνώστη



Υ.Γ. Οι Παρασκευές στον Σχοινοβάτη τείνουν να γίνουν θρυλικές. Ευχαριστώ για την αγάπη σου, αναγνώστη. Συνεχίζουμε με mashups και διασκευές σαν την εξής:


Το αφεντικό διασκευάζει Easybeats.
Like a Boss.

10 σχόλια:

  1. ο παλιος καλος σπορος.μπραβο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αγωνία να δω την ταινία με επιασε μες στη νύχτα...πολυ καλός χαράζεται στο χω πει

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Χαραμιζεσαι εννοούσα. Καταραμένο σμαρτφον

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Κριτική αντίστοιχη του Κονστανταν για τον Μπίρλα και τον Κόρκο, και βάλε.Μπραβο Σπορε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν ξέρω κανέναν από τους τρεις αυτούς κυριους, αλλά ευχαριστω.

      Διαγραφή
    2. Απαραδεκτους δεν εβλεπες; και θεωρησαι παιδι των 80ς 90ς; με απογοητευεις για δευτερη συνεχομενη φορα.ΠΡΟΣΕΞΕ

      Διαγραφή
    3. Εγώ δεσποινίς μου τα είδα όλα τα επεισόδια όταν προβλήθηκαν γιατί πήγαινα γυμνάσιο τότε, όχι σαν εσάς τα μικρά που έχετε λιώσει στα YouTube...Κι έχουν περάσει 22 χρόνια από τότε αισίως,,,Πέρα από αυτό, δεν έκανα τη σύνδεση γιατί ο ΘΕΟΣ Τζούμας (του οποίου το όνομα δεν πρέπει να λαμβάνεται επί ματαίω) δεν κάνει κριτική στο θεατρικό, διαβάζει απλά το σημείωμα του συγγραφέα.

      Διαγραφή