ΣΠΟΡΟΣ: Η Σύγκρουση

Έβρεχε έξω. Μονότονα. Για πάρα πολλή ώρα - δέκα λεπτά περίπου. Ο διάσημος blogger είχε βυθίσει το κεφάλι του στα χέρια του με απόγνωση. Απόγνωση που προκαλείτο κυρίως από το γεγονός ότι άλλη μια έκφραση - κλισέ αποδεικνυόταν μια τεράστια μπαρούφα, καθώς όσο και να βύθιζε, το μισό απέξω έμενε (και μην ακούσω βλακείες, αναγνώστη, περί μεγάλου κεφαλιού και μικρών χεριών, δοκίμασε το κι εσύ στο σπίτι να δεις ότι ΔΕΝ γίνεται. Είδες; Ευχαριστώ, συνεχίζω). Η βροχή του έφτιαχνε τη διάθεση αλλά ήξερε ότι δε θα κρατήσει πολύ, όπως ποτέ δεν κρατάει πολύ σε αυτή τη σχιζομητρόπολη. Το ειδικό μπίπερ χτύπησε πένθιμα. Αυτό που φοβόταν έγινε λοιπόν. Το Προεδρείο τον ήθελε. Κάθισε αναπαυτικά στο πάτωμα και πάτησε το απαγορευμένο κουμπί στο τηλεκοντρολ - αμέσως ο τοίχος του σαλονιού άνοιξε για να αποκαλύψει ένα πλάσμα που κρατούσε μια τηλεόραση πλάσμα.

Η τηλεόραση φωτίστηκε και το Προεδρείο εμφανίστηκε καθισμένο στο υπερπολυτελές γραφείο του. Το Προεδρείο των διάσημων, επιτυχημένων blogger (με πάνω από 38.500 views τον πρώτο χρόνο ύπαρξης του μπλογκ, αυτό ήταν το όριο), το οποίο αποτελούνταν αυτή την περίοδο από έναν τύπο που έγραφε συνταγές μαγειρικής, μια μαθήτρια γυμνασίου που έγραφε μελαγχολικά μεταμοντέρνα ερωτικά ποιήματα και έναν νεοχίπη που έγραφε για ελεύθερο κάμπινγκ, ποιες είναι οι καλύτερες "καβάτζες" για να στήσεις τη σκηνή σου σε κάθε νησί, τέτοια (δε φαντάζεσαι, αναγνώστη, τι μπορεί να κάτσει να διαβάσει ο κόσμος στο ίντερνετ, εδώ εσύ έχεις φτάσει μέχρι εδώ σε αυτή την ανάρτηση). Ήταν θυμωμένοι, φαινόταν καθαρά αυτό. Και οι δύο άνθρωποι, καθώς ήταν συνοφρυωμένοι, και ο ένας νεοχίπης, καθώς γέλαγε λιγότερο από ότι συνήθως και ο μπάφος στο χέρι του ήταν σβηστός. "Δύσκολα τα πράγματα" σκέφτηκε ο διάσημος blogger (δ.b. εφεξής). "Γιατί δεν πίνει αυτός; Τι να έχει γίνει άραγε;". Οι απορίες που τριβέλιζαν το μυαλό του δ.b. θα λύνονταν σύντομα. Το λόγο πήρε το πιο αυστηρό και αμείλικτο μέλος του Προεδρείου, γνωστό με το όνομα "η Μάστιγα" - η μαθήτρια:

"Σε καλέσαμε, πιο πρόσφατο μέλος της Ένωσής μας, γιατί ο κλάδος περνάει δύσκολες ώρες. Οι 3 μας δεν έχουμε κοιμηθεί, ή μαγειρέψει, ή γράψει κάποια ανάρτηση, ή ψωνίσει από την άκρη μας, εδώ και 5 μέρες. Η κατάσταση είναι απελπιστική. Είμαστε μια ράτσα που πεθαίνει, δ.b. Πρόσφατα ο Μπιλ Γκειτς (στο σημείο αυτό σταυροκοπήθηκαν όλοι) παρήγγειλε στο My Space να κάνει λίγο χώρο στο κοιμητήριο των κάποτε-φοβερών-πραγμάτων-του-ίντερνετ-αλλά-τώρα-πια-ξεχασμένων-από-Γκέιτς-και-ανθρώπους, για εμάς, τους μπλόγκερ! Καταλαβαίνεις τι σημαίνει αυτό; Θα πάμε σε αυτή τη γκρίζα και άχρονη περιοχή, παρέα με το Messenger, μια περιοχή που τη θερίζουν άγριοι άνεμοι μοναξιάς και εγκατάλειψης, όπου αχυρόμπαλες από την Άγρια Δύση χορεύουν αρμονικά με ξεχασμένους έρωτες, μισοτελειωμένα τραγούδια και αλμυρά δάκρυα χωρισμού, όπου δεν υπάρχει πια η λέξη ΕΜΕΙΣ παρά μόνο τα γράμματα Ε και Μ και Ε ξανά και Ι και Σ, σκορπισμένα, ανασκολοπισμένα, πεταμένα δεξιά αριστερά"...

Η Πρόεδρος συνέχισε σε αυτό το μοτίβο για μισή ώρα ακόμα περίπου. Ο δ.b. την άκουγε με δυσκολία, ενώ σκεφτόταν απείρως πιο σημαντικά πράγματα, όπως το τι έφαγε στις 25/3/1985, ή τι να κάνει ο φίλος του ο Ραούλ που είχε να τον δει μήνες. Το παραλήρημα της διοπτροφόρου νεαράς που μίλαγε για τον έρωτα ασταμάτητα (χωρίς να τον έχει βιώσει και ποτέ μάλιστα) διέκοψε βίαια ο μάγειρας, μιλώντας πολύ δυνατά και επιτυγχάνοντας έτσι να προκαλέσει το ενδιαφέρον του βαριεστημένου δ.b. (αν και όχι να ξυπνήσει το τρίτο μέλος του προεδρείου, που είχε κοιμηθεί μακάρια επάνω στο γραφείο, ροχαλίζοντας ελαφρά):

"Αυτό που θέλει να πει η Πρόεδρος, αλλά παρασύρθηκε από τον αχαλίνωτο ρομαντισμό της, όπως πάντα, είναι ότι περνάμε δύσκολες ώρες. Και εδώ μπαίνεις εσύ στην εξίσωση, γιατί ο μουσακάς μπορεί να μοιάζει με το παστίτσιο, αλλά δεν είναι το ίδιο πράγμα: Μην ρωτάς τι έκανε η Ένωση για σένα, πες μας τι έκανες ΕΣΥ για την Ένωση. Λοιπόν;"

Κάπως έτσι δηλαδή.

Ο δ.b. ξερόβηξε για να κερδίσει χρόνο. Αντί αυτού τον έπιασε κρίση τσιγαρόβηχα που κράτησε πέντε λεπτά, ενώ τα δύο εναπομείναντα ξύπνια μέλη του προεδρείου τον κοίταζαν με αυξανόμενη ανυπομονησία και εκνευρισμό. Τελικά μίλησε:

"Εεεε...Κοιτάχτε να δείτε..Πέρα από την προσωπική μου συνεισφορά στην Υπόθεση, με 69 αναρτήσεις σε ένα χρόνο και κάτι, με δημιουργία ειδικού προφίλ προώθησης του μπλογκ στο facebook, με πρήξιμο του κόσμου που γνωρίζω στα μαγαζιά που βάζω μουσική να με διαβάσει, με την παρακίνηση με το παράδειγμά μου σε ένα συνάδελφο και σύντροφο, σε μια κοπέλα που κάναμε παρέα πέρσι το καλοκαίρι και σε μια φίλη που γράφει ποιήματα να ξεκινήσουν δικά τους μπλογκ, και με την απίστευτη διείσδυσή μου στην τοπική κοινωνία των Ιωαννίνων (χάρη στην Ε. και τις εκπομπές της κυρίως), δεν έχω κάνει και πολλά, είναι η αλήθεια. Και δεν θέλω να κάνω και άλλα, εδώ που τα λέμε. Καταλαβαίνω ότι αγχωθήκατε επειδή ο Old Boy κατεβαίνει υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος, ο Mikeius έχει περάσει στην εποχή της εικόνας και παράτησε το ΦΑΕ ΕΝΑ ΜΑΛΑΚΑ, ο Πιτσιρίκος βαριέται και δημοσιεύει κυρίως μέιλ αναγνωστών, αλλά δεν μπορώ να κάνω κάτι για όλα αυτά. Διαγράψτε με στην τελική. Άσχετοι και ψώνια είστε. Ορίστε, το είπα"

Ισχύει για όλους τους υπόλοιπους, αναγνώστη, όχι για

μένα και τους τρεις προαναφερθέντες, προφανώς

Η σύνδεση διακόπηκε με ένα ξερό κλικ. Ο δ.b. έμεινε μόνος στο μισοσκόταδο, τελείως μόνος, απόβλητος από το είδος του, αυτή την κάστα ανθρώπων που νομίζουν ότι μπορούν να σου σπαταλούν τον πολύτιμο χρόνο σου, αναγνώστη, γράφοντας ό,τι τους κατέβει στο κεφάλι. Και ένιωσε πολύ καλά για αυτό. Θα ίδρυε τη δικιά του Ένωση, θα γινόταν ο Λακάν των μπλόγκερ, δεν πάνε στο διάολο όλοι τους! Άναψε τσιγάρο και το λαπτοπ του. Μια νέα εποχή ξεκινούσε.