Ερασιτεχνισμοί (και γουστάρουμε)



Ναι ρε Ελένη, την εκπομπή σου θα ακούω όσο γράφω τη σημερινή ανάρτηση. Έτσι, επειδή τα σπας. Να την ακούς κι εσύ, αναγνώστη, κάθε Δευτέρα 8-10 στο ραδιοφωνικό σταθμό του πανεπιστημίου Ιωαννίνων (http://raspistation.blogspot.gr/p/get-flash-player-to-see-this-player.html). Άσε που η φάση "φοιτητικός ραδιοφωνικός σταθμός" είναι μια ωραιότατη εισαγωγή στο σημερινό μας θέμα, το οποίο φυσικά και είναι οι ερασιτεχνικές καλλιτεχνικές φοιτητικές ομάδες.

Ξεκαθαρίζω εξαρχής ότι είμαι προκατειλημμένος, αναγνώστη. Υπήρξα μέλος θεατρικής ομάδας, οπότε αναγκαστικά θα παρουσιάσω τις θεατρικές το απαύγασμα των ερασιτεχνικών φοιτητικών ομάδων  (και από αυτές όχι όλες, μη νομίζεις). Αλλά και προκατειλημμένος να μην ήμουν, πως να γράψω κάτι καλό για τις ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΕΣ ομάδες; Είναι η μοναδική δραστηριότητα από όλες η οποία δεν απαιτεί κανενός είδους δέσμευση και προσπάθεια, απλά να βγαίνεις βόλτες στη  πόλη και να φωτογραφίζεις με ασπρόμαυρο φιλμ όποιο αδέσποτο ή όποιο παιδάκι δεις. Αυτό μπορεί να το κάνει και ένα πεντάχρονο παιδί με σοβαρά προβλήματα νοητικής υστέρησης, το οποίο κατά κανόνα έχει διπλάσιο IQ από τα μέλη των φωτογραφικών ομάδων. Πραγματικά, θέλω μια Κυριακή να τους πετύχω στις "βόλτες φωτογραφίας" και να τους ρωτάω την προπαίδεια, έτσι για γούστο.



Τυπικό δείγμα μέλους πανεπιστημιακής
φωτογραφικής ομάδας


Πολύ καλύτερα είναι τα πράγματα όσον αφορά στα μέλη των κινηματογραφικών ομάδων. Τα παιδιά κάνουν καλή δουλειά, πάλι το επίπεδο δέσμευσης είναι χαμηλό, στην τελική μια ταινία την εβδομάδα προβάλλουν,αλλά τουλάχιστον ξεστραβώνουν το φοιτηταριάτο βάζοντας του να δει και καμιά ευρωπαϊκή (λάθος: ΜΟΝΟ ευρωπαϊκή) ταινία. Είναι ήσυχα γενικά παιδάκια, κρατάνε τη βιομηχανία του ζιβάγκο ανοιχτή, καθώς είναι τα μόνα που φοράνε το συγκεκριμένο ένδυμα  μετά το θάνατο του Αντρέα, φόραγαν κοκάλινα γυαλιά πριν τους χίπστερ, δε μας πειράζει η ύπαρξή τους, ίσα-ίσα.



Οι χορευτικές πάλι ομάδες είναι σαν τα έπιπλα στο σαλόνι της γιαγιάς: Ξέρεις ότι υπάρχουν εκεί στο χώρο αλλά μυρίζουν και είναι παλιακά. Συμπαθητικές με τον τρόπο τους κι αυτές πάντως, και κάνουν και τα δεύτερα καλύτερα πάρτυ (μετά τις θεατρικές) γιατί τα μέλη τους νιώθουν υποχρεωμένα να χορεύουν ξέφρενα, όποια μουσική  και να παίζει στο χώρο, για να δικαιολογήσουν το όνομα της ομάδας τους. Η στροφή στην παράδοση υποβοηθείται από την επιτυχία που σημειώνουν τα τελευταία 15 χρόνια οι θανασομαλαμοχαρούληδες. Το μέλλον των συγκεκριμένων ομάδων προδιαγράφεται λαμπρό.


Όσο για τις θεατρικές...Ε λοιπόν, αυτές δικαιούνται άλλη, προσωπική ανάρτηση!





9 σχόλια:

  1. Γελώ και επικροτώ. Έχοντας κάνει κι εγώ τη βόλτα μου από τις φοιτητικές ερασιτεχνικές ομάδες -ω- ξέχασες μόνο να αναφέρεις τους καυλωμένους με την εξουσία και όχι με το "θέμα" της ομάδας καθώς και τους -το παίρνω πολύ σοβαρά επειδή δεν εχώ τι άλλο να κάνω- δεν ξέρω ποιο είναι το όριο γι' αυτές τις συμπεριφορές, αλλά νομίζω όλοι τους καταλαβαίνουμε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.

    για άλλη μια φορά τα 'σπασες.
    είσαι ένας πολύ καλός λόγος για να έχω ίντερνετς \m/
    <3
    κρηπώνει

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι, έχεις απόλυτο δίκιο! ΘΑ τους ενσωματώσω κάπως στην ανάρτηση για τις θεατρικές...

      Διαγραφή
  2. α, επίσης, ζω για τις ετικέτες
    ΡΗ.ΣΠΕ.ΚΤ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. ΚΙ ΕΓΩ. Αυτο ηθελα να γραψω

      Διαγραφή
    2. Ε να μη γράφω καν ανάρτηση τότε, να πηγαίνω κατευθείαν στις ετικέτες...

      Διαγραφή
  3. αυτό για τις κινηματογραφικές ομάδες να το πάρεις πίσω.
    εμείς κύριε, προβάλαμε ταινίες κάθε ηπείρου, κι όποτε κανονίζαμε προβολή γινότανε της πουτάνας, είχαμε κάνει και deal με με κυλικείο της σχολής και είχε τα ψυγεία του στο αμφιθέατρο που γινότανε το τζέρτζελο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. επίσης ντάξει Λενιώ respect και τα σχετικά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. (Τετοια ωρα,ξερεις ποιος)

    ΑπάντησηΔιαγραφή