Λάθη, λάθη, λάθη (κι ευτυχώς)

Δε θα γράψω τίποτα για τις συλλήψεις των νεοναζιστών, αναγνώστη. Γράφτηκαν και ειπώθηκαν τόσα πολλά αυτές τις μέρες που περισσεύω, νομίζω. Ειδικά τώρα που έχουν σηκώσει ψηλά τη σημαία του αντιφασισμού ο αντάρτικος Σκάι και το επαναστατικό Μέγκα. Είπαμε, τα μέσα παραγωγής μπορεί να μην τα απαλλοτριώσουμε ποτέ αλλά τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ΚΑΙ τα μέσα ενημέρωσης είναι δικά μας ήδη. Ο Πρετεντέρης διαβάζει το Κομμουνιστικό Μανιφέστο πριν κοιμηθεί και ο Πορτοσάλτε έχει κατεβάσει στο  Kindle το "Κράτος κι Επανάσταση" και το ξαναδιαβάζει. Ο δε Μπάμπης έχει εξαφανιστεί γιατί μάλλον προετοιμάζει ένοπλο. Μην ακούω κακεντρέχειες αναγνώστη, ότι λούφαξε για αυτά που έλεγε περί σοβαρής Χ.Α. η οποία θα συγκυβερνήσει...Στάχτη στα μάτια των νοικοκυραίων έριχνε.



Όχι, σήμερα θα σου μιλήσω για κάτι τελείως διαφορετικό. (By the way, μόλις έμαθα ότι τους αφήσανε. Πέφτω από τα σύννεφα αναγνώστη - δεν το περίμενα, ειλικρινά. Ευτυχώς όταν φτάσω κάτω θα προσγειωθώ πάνω σε αυτούς που έπεσαν από τα σύννεφα όταν άρχισαν τα κυρίαρχα μέσα να αποκαλύπτουν μικρό έστω μέρος από τη μπόχα και τη δυσωδία της νεοναζιστικής συμμορίας και δε θα χτυπήσω). Θα σου μιλήσω, λοιπόν, για το πως βλέπουμε διαφορετικά τους ίδιους ανθρώπους που ανήκουν στον κοινωνικό μας περίγυρο με το πέρασμα του χρόνου. Η μάλλον πως δεν τους βλέπουμε ΠΟΤΕ όπως πραγματικά είναι, ακόμα κι όταν νομίζουμε ότι το κάνουμε. Όπως το έθεσε πολύ εύστοχα ο Φίλιππος ο Ροθ στο American Pastoral: " Πολεμάς την επιφανειακότητα σου, τη ρηχότητα σου, ούτως ώστε να προσπαθήσεις να προσεγγίσεις τους ανθρώπους χωρίς μη ρεαλιστικές προσδοκίες, χωρίς υπερβολική προκατάληψη ή ελπίδα ή αλαζονεία (...) τους προσεγγίζεις έχοντας ανοιχτό μυαλό, σαν ίσους, σαν άντρας προς άντρα, όπως λέγαμε παλιά, και παρά ταύτα πέφτεις έξω. Πέφτεις έξω πριν τους γνωρίσεις, όσο περιμένεις να τους γνωρίσεις, όσο είσαι μαζί τους, και μετά πηγαίνεις στο σπίτι σου να μιλήσεις σε κάποιον άλλο για τη συνάντηση αυτή και πάλι πέφτεις έξω.(...) Το θέμα είναι ότι το να πέφτουμε μέσα για τους ανθρώπους δεν είναι το νόημα της ζωής, τελικά. Το να πέφτουμε έξω είναι η ουσία της ζωής, να πέφτουμε έξω και έξω και έξω και ύστερα, μετά από προσεκτική σκέψη, να πέφτουμε έξω ξανά. Έτσι γνωρίζουμε ότι είμαστε ζωντανοί: κάνοντας λάθος. Ίσως το καλύτερο θα ήταν να ξεχάσουμε να προσπαθούμε να πέφτουμε μέσα ή έξω για τους ανθρώπους και να το διασκεδάσουμε απλά. Αλλά αν μπορείς να το κάνεις αυτό - λοιπόν, είσαι απλά τυχερός".

(Μετάφραση από τα αγγλικά δικιά μου αναγνώστη, με τη βοήθεια ενός τυφλού αγγλομαθούς ιππόκαμπου. Οι δυο μας αναλαμβάνουμε πλήρως την ευθύνη των πράξεών μας και καταδικάζουμε μετά βδελυγμίας τις κακές μεταφράσεις από όπου κι αν προέρχονται).

Κοινωνικά ανατρεπτικό αλλά εγώ το 

έβαλα για το "mistakes"

Συγγνώμη, φανατικέ αναγνώστη, για το μεγάλο απόσπασμα, το γραμμένο από άλλον συντάκτη. Αλλά 1) παρθενογένεση στην τέχνη δεν υπάρχει 2) και να υπήρχε εγώ δεν κάνω τέχνη 3) σκεφτόμουν αυτό το πραγματάκι όταν διάβασα τον Ροθ και του παραχώρησα το βήμα να τα πει αυτός, γιατί (ακόμα τουλάχιστον) τα λέει λίιιγο καλύτερα από τον φτωχό υποφαινόμενο. Σου υπόσχομαι ότι δε θα επαναληφθεί. Εσύ κράτα την ουσία και μην κολλάς σε ασήμαντες λεπτομέρειες, όπως το ποιος είπε τι. Και συνέχισε αυτό που έκανες μέχρι σήμερα, δηλαδή λάθος για τους ανθρώπους γύρω σου. Είναι σημάδι ότι ζεις, είπαμε.


Υ.Γ. Ο κομμουνισμός ΕΙΝΑΙ η νιότη του κόσμου. Το ξέρουμε κι οι δυο. Αυτό που δεν ξέρεις εσύ αλλά το ξέρω εγώ είναι γιατί μπήκε αυτό το (άσχετο φαινομενικά) υστερόγραφο.