Πάλης ξεκίνημα

Η νεοφιλελεύθερη και ακροδεξιά συμμορία που κυβερνάει τον δύστυχο αυτό τόπο αποφάσισε να βελτιώσει την Παιδεία αυτό το μήνα - διαλύοντας την. Το γιατί και το πώς διαβάστε το εδώ που τα λέει μια χαρά, καλύτερα από ότι θα τα έλεγα εγώ. Εκτός από τις αντιδράσεις διοικητικών υπαλλήλων και καθηγητών, έχουμε ξεσηκωμό της αδάμαστης και πρωτοπόρας φοιτητικής νεολαίας μας. Στο πνεύμα λοιπόν της εποχής, αναγνώστη, θα σου θέσω ένα κουίζ: Θέλω να κάνεις μια αντιστοιχία μεταξύ φοιτητικών παρατάξεων και των κάτωθι κεντρικών μοτίβων τους τα τελευταία 20 χρόνια.

α) Το επίδικο στη σημερινή φορτισμένη πολιτικά κατάσταση είναι να υψώσουμε πύργο ατίθασο στη λυσσαλέα επίθεση που έχει εξαπολύσει το αστικό μπλοκ εξουσίας στην παιδεία σε όλες τις βαθμίδες της.

β) Τα παιδιά των λαϊκών οικογενειών που σπουδάζουν θέλουν ενιαία ανώτατη εκπαίδευση.

γ) All we are saying, is give peace a chance (κατά τα άλλα κατεβαίνουμε σε κοινό πλαίσιο με τους (α) αρκεί να το στρογγυλέψουν λίγο γιατί είναι πολύ άγριοι ρε παιδί μου).

Έλα, εύκολο είναι. Δε βάζω πασπιτοδαπίτες στην εξίσωση γιατί πραγματικά αδυνατώ να γράψω δύο διαφορετικά μοτίβα για αυτούς τους δύο. Αναπολώ με απέχθεια και μίσος τους Νέους Ορίζοντες (φοιτητικό της ΠΟΛΑΝ), νοσταλγώ τα μ-λ σε όλες τις εκφάνσεις τους, ξερνάω με τα "ανεξάρτητα" δεξιά σχήματα, γελάω μέχρι δακρύων με το μπλοκ αντικατάληψης στην Αρχιτεκτονική με τη διακριτική ονομασία "τα φυτά", θέλω να σφίξω το χέρι (με μια τανάλια) σε όσους/όσες έχουν πει διαχρονικά τη φοβερή ατάκα "δεν πάω στις συνελεύσεις, ΤΣΑΚΩΝΟΝΤΑΙ, άσε που έχει και κάπνα", φωνές γύρω του και κάπνα νιώθει το αρνί το Πάσχα, εσύ είσαι αρνί όλο το χρόνο, ταλαίπωρε, τανάλια και πάλι τανάλια.

Το ωραίο με το φοιτητικό συνδικαλισμό είναι ότι καταλαβαίνεις τα όρια του αφού τελειώσεις τη σχολή και πιάσεις δουλειά (παλιά, αναγνώστη, γινόταν κι αυτό, και σε πληρώνανε κιόλας, άκου πράγματα, κι αυτό ήταν κόλπο του επάρατου καπιταλισμού για να μην μορφώνονται τα πλατιά λαϊκά στρώματα και τον ανατρέψουν, τότε οι άνθρωποι είχαν μόνο ένα πτυχίο, τώρα με 2-3 ο καθείς έχει γίνει ντούρος αντικαπιταλιστής, οι μέρες της αφθονίας τους είναι μετρημένες). Αλλά πάντα σου μένει μια γλυκιά ανάμνηση της όλης διαδικασίας, έτσι, γιατί ήσουν νέος, γιατί διάβασες πέντε πράγματα, γιατί πέτυχες μικρές αλλά συλλογικές νίκες. Όχι νίκες, παγώματα κυρίως. Αλλά κάτι ήταν κι αυτό.

Καλή δύναμη στους καθηγητές για τον αγώνα τους. Για τους χιλιάδες μηχανικούς - αναγνώστες του blog (και όχι τους "μηχανικούς αναγνώστες", είναι αφηρημένοι αυτοί, δε μας ενδιαφέρουν), συνέλευση του Σωματείου Μισθωτών Τεχνικών αύριο, ρεμάλια. Το νου σας.