Κάθαρση και Γοητεία

Αναγνώστη, όχι μόνο σε έχω παρατήσει εδώ και ένα μήνα χωρίς ανάρτηση, έχω αφήσει και διάφορα "πρώτα μέρη" (όπως αυτό και αυτό) να εκκρεμούν - σαν τα ξέφτια από το σεμεδάκι της γιαγιάς μου που κάλυπτε πάντοτε το πάνω μέρος της τηλεόρασής της, αλλά μικρό το κακό γιατί δύο κανάλια είχαμε, την ΕΡΤ1 και την ΕΡΤ2 (όχι, αναγνώστη, δεν πρόλαβα την ΥΕΝΕΔ, δεν είμαι ΤΟΣΟ μεγάλος), ένα από τα δύο θα ήτανε, και κάτι για το ΠΑΣΟΚ θα λέγανε.


Η γιαγιά μου που λες είχε μια έμφυτη και ασίγαστη εχθρότητα στον Βασίλη Κόκκινο, τον πρόεδρο του Ειδικού Δικαστηρίου που δίκαζε τον μακαρίτη τον Αντρέα τον Παπανδρέου, εχθρότητα που εκφραζόταν με ένα ελαφρύ ανασήκωμα του κορμού της και μια περήφανη ανάποδη μούντζα προς την κατεύθυνση της τηλεόρασης όποτε άκουγε τη φωνή του εν λόγω (ω ναι, αναγνώστη, καλά κατάλαβες, αυτό σημαίνει ότι ήταν ξαπλωμένη σε κρεβάτι και κοίταγε από την άλλη μεριά του δωματίου από αυτή που ήταν η τηλεόραση, γιατί έτσι ήταν η γιαγιά μου, έτσι και της έμπαινε κάτι στο μυαλό δεν το ξεκούναγες από εκεί ούτε με γερανό, αφού η τηλεόραση ήταν εκτός του οπτικού της πεδίου, τόσο το χειρότερο για την τηλεόραση, σιγά μην χάλαγε τη βολή της για κάτι τόσο επουσιώδες, κι όταν λέω "βολή" εννοώ να ξάπλωνε ανάποδα, να βάλει δηλαδή το κεφάλι της εκεί που ήτανε τα πόδια της, αλλά δεν το έκανε τα 50 πρώτα χρόνια της ζωής της που δεν είχε τηλεόραση, σιγά μην άλλαζε συνήθειες στα στερνά της, είπαμε, είχε ειδωλοποιήσει τον Αντρέα αλλά δεν ήταν καμιά ξεπουλημένη, όλη η οικογένειά της είχε ανέβει στο βουνό και στο πρώτο και στο δεύτερο αντάρτικο.   

Ο Ακατανόμαστος αυτοπροσώπως 

Μεγαλειώδεις στιγμές πάντως στη Δίκη, αναγνώστη. Γατάκια Αμερικάνοι που γυρνάτε δικαστικά σίριαλ τώρα, εμείς πριν 25 χρόνια είχαμε καθημερινές, λάιβ και πολύωρες συνδέσεις με το πρώτο δικαστικό - πολιτικό reality στην ιστορία. Και με τι συγκινήσεις: Και ο Μένιος κατέρρευσε στην αίθουσα από τη συγκίνηση (τι εννοείς "ποιος Μένιος;" Όχι αυτός από τους Δύο Ξένους πάντως), και ο Τσοβόλας υπεράσπιζε μόνος του τον εαυτό του με τη βαριά αρτινή προφορά του γιατί ήταν δικηγοράρα, ο Έλληνας Matlock να πούμε (μη χέσω) και μετά ίδρυσε κόμμα που το έβγαλε ΔΗ.Κ.Κ.Ι. για να θυμούνται όλοι αυτή την δίκη (ασχολίαστο), και ο Αθανασόπουλος είχε μπλέξει με το ελληνικό και το γιουγκοσλάβικο καλαμπόκι (εγώ ήμουν με το γιουγκοσλάβικο φυσικά, οι κότες που θα το έτρωγαν θα έπαιζαν πολύ καλύτερο μπάσκετ), και ο Κωνσταντόπουλος υπεράσπιζε τους Πασόκους σαν να μην υπάρχει αύριο (αυτόν τον συμπαθούσε η προαναφερθείσα Ζαχαραία γιαγιά, γιατί ήταν κοντοχωριανός της, από την Κρέστενα), και τελικά για αυτόν τον ίδιο δεν υπήρχε αύριο, γιατί πως να νιώθει άραγε κάποιος που ήταν πρόεδρος ενός κόμματος στο 3,5% το οποίο τώρα παίρνει 35% ;; Για να μην αναφέρω την επιτυχημένη προεδρία του στην ΠΑΕ Παναθηναϊκός...

Χαζεύαμε την ΔΙΚΗ λοιπόν με τις ώρες, περιμένοντας εναγωνίως να διακόψει κάποια στιγμή ο Ακατανόμαστος με τα γουνάκια για να βάλει η ΕΡΤ κανένα επεισόδιο "Τόλμη και Γοητεία" για να μάθουμε αν η Μπρουκ θα σταματήσει να τρώει σοκολάτες για να της φύγει η ακμή και να ρίξει επιτέλους το γκομενάκι τον Ριτζ. Αθώες εποχές, πριν βγει στο κλαρί κι αυτή και πάρει, εκτός από τον Ριτζ, και όλα τα υπόλοιπα αρσενικά μέλη της οικογένειας Φόρεστερ, ενώ η Στέφανι, που πάντα στο μυαλό μου ήταν η Θάτσερ της Αμερικής (τα ταγιέρ θα φταίγανε, αναγνώστη) παρακολουθούσε ανήμπορη, ενώ οι ραδιουργίες της έπεφταν η μία μετά την άλλη στο κενό. Σε αντίθεση με την ορίτζιναλ  Μάγκι, η οποία τσάκισε τον Σκάργκιλ και τους ανθρακωρύχους του, τροποποίησε όπως την βόλευε την έκθεση για το Χέιζελ, κήρυξε έναν πόλεμο στην Αργεντινή για τα Φώκλαντς χωρίς κανέναν προφανή λόγο, πέρα από την συσπείρωση των Άγγλων γύρω από πατριωτικές ανόητες υστερίες, σε γενικές γραμμές τα πήγε λίγο καλύτερα από την Στέφανι. 

Νεοφιλελεύθεροι αναγνώστες του μπλογκ, (ναι, όλοι εσείς, και οι τρεις) 

σας επιτρέπω να φαντασιωθείτε την Μάγκι ντυμένη έτσι. Άρρωστοι.

Τέλος πάντων, εκεί που θέλω να καταλήξω είναι ότι πρώτον, σιγά μην δικαστούν οι τωρινοί υπεύθυνοι άρα η Δίκη θα μείνει για πάντα στην ιστορία σαν Η ΔΙΚΗ, και δεύτερον, χάρηκα που τα ξαναείπαμε γιατί μου είχες λείψει, αναγνώστη. Κλείνω για να μη με πάρουν τα ζουμιά.

Υ.Γ. 1 Η Τόλμη και Γοητεία ήταν βαθιά ταξική σειρά - θα επανέλθω.

Υ.Γ. 2 Αυτό που γίνεται τις Παρασκευές στον Σχοινοβάτη δεν περιγράφεται με λόγια. Πρέπει να το ζήσεις κάποια Παρασκευή από κοντά, αναγνώστη.

Παίζει κι αυτό πάντα (ευχαριστώ 

την Σ. που μου το έμαθε)