Δραστηριότητες (και όχι χόμπι).

Είναι οι ατελείωτες ώρες πρόβας. Είναι το τρέξιμο για ανεύρεση και κατασκευή κουστουμιών, σκηνικών κλπ. Είναι ο κόμπος στο στομάχι πριν την πρεμιέρα. Είναι τα σωτήρια φώτα που σε τυφλώνουν και είναι πάντα εκεί για σένα, αγαπημένα, έτοιμα να σε βοηθήσουν όταν δεις κάποιο πρόσωπο στο κοινό και σε αποσυντονίσει στιγμιαία. Είναι οι αναγνώσεις του κειμένου στην αρχή, σε κύκλο, με τα καθημερινά ρούχα, πριν γίνει κάτι ζωντανό που ζει και αναπνέει μαζί σου μέχρι την τελευταία παράσταση. Είναι τα κλεφτά βλέμματα από την αυλαία: "άραγε θα έχουμε πολύ κόσμο σήμερα;".


Είναι οι ατελείωτες ώρες ψαξίματος νέων (και παλιών) μουσικών. Είναι το άγχος να ταιριάζουν τα bpm, το είδος, η χρονολογία, ο ρυθμός. Είναι η χαρά όταν βλέπεις κάποιο πρόσωπο να φωτίζεται από τις πρώτες νότες ενός τραγουδιού. Η ικανοποίηση όταν όλο το μαγαζί χορεύει. Τα σφηνάκια από τον μπαρμαν όταν βάζεις Ξυλούρη. Το ότι ΒΑΖΕΙΣ Ξυλούρη. Και αντάρτικα. Και stoner. Και πανκ. Και ότι άλλο θες να ακούσεις εκείνη την ώρα. Και ότι θέλει να ακούσει ο κόσμος, κυρίως. Τα βλέμματα με τους άλλους εργαζόμενους: "πάλι κόσμο έχουμε απόψε".

Χορός μπροστά από τον Dj: Αξία ανεκτίμητη.

Είναι οι ατελείωτες ώρες συζήτησης στο σχήμα πριν από μια συνέλευση στη σχολή η στο Σωματείο. Είναι η ικανοποίηση όταν η τοποθέτηση του εν λόγω σχήματος πάει καλά. Είναι η έκπληξη από το πόσο εκτός πραγματικότητας μπορεί να είναι όλοι οι υπόλοιποι ("εμείς, εμείς, οι μόνοι συνεπείς"). Είναι η αγωνία στην προσυγκέντρωση αν θα μαζευτεί κόσμος. Για να παλέψετε μαζί για κάτι που πιστεύεις. Γιατί εκτός από τον καπιταλισμό, υπάρχει και η μοναξιά.

Είναι τα δέκα λεπτά που μου παίρνει κατά μέσο όρο η συγγραφή κάθε ανάρτησης. (Αυτή που είναι μικρή ακόμα πιο λίγα, αναγνώστη). Είναι η αγωνία για τα views που δεν έχει κανένα πρακτικό αντίκτυπο γιατί δεν έχω ούτε θα βάλω ποτέ διαφημίσεις. Είναι η ψυχοθεραπεία του γραψίματος γιατί η ψυχανάλυση είναι πανάκριβη (κι αφού δεν έχω διαφημίσεις δεν μπορώ να την πληρώσω. Άτιμα διλήμματα. Που δεν είστε καν διλήμματα, δε θα βάλω, το είπαμε). Είναι τα σχόλια από κάτω και τα πόσα "είσαι ο λόγος που έχω ίντερνετ" θα πατηθούν. Γιατί για μένα γράφω αλλά εσύ το διαβάζεις, αναγνώστη. Και με νοιάζει να σου αρέσει.

Γιατί όλα τα πράγματα στη ζωή θέλουν χρόνο. Και κάποιους/ες που να τους αρέσει το αποτέλεσμα. 

(Κι αυτή η ανάρτηση μοιάζει ξεπατικωμένη από φθηνό αμερικάνικο εγχειρίδιο ενίσχυσης αυτοπεποίθησης. Στους αδαείς τουλάχιστον. Γιατί όσοι ξέρουν, ξέρουν.)

Υ.Γ. Ο Σπόρος φυτρώνει πλέον και σε άλλα μαγαζιά εκτός από το αγαπημένο Zazzium. Αυτή την Πέμπτη  10/4 γιορτάζουμε τον ένα χρόνο ύπαρξης του blog στο Va bene, Βαλτετσίου και Μπενάκη. Σας περιμένω!! 

Εμείς κύριε ακούγαμε Stalker από παλιά, πριν νυχτώσει και τους μάθουν όλοι 

με αυτή την κομματάρα. Αλλά είναι κομματάρα η άτιμη, τι να κάνουμε τώρα;