έγκλημα χωρίς τιμωρία (part 1)

Ο ταχυδρόμος είχε πολλή δουλειά, αναγνώστη. Ο σάκος του ήταν ξέχειλος από οργισμένα γράμματα διαμαρτυρίας των φαν του blog. Η συνισταμένη ήταν κοινή: "Ρε φίλε, δε μπορούσα να πάρω ανάσα, κι όχι επειδή έπαθα αυτό, επειδή δεν βάζεις μια ρημάδα ΤΕΛΕΙΑ, άσε τις απόπειρες να γράψεις σοβαρά, δεν το έχεις, η Χρυσηίδα Δημουλίδου και ο Πάολο-πεθαίνω-από-τη-βαρεμάρα-Κοέλιο γράφουν καλύτερα (αυτό έτσουξε αναγνώστη), όταν άρχισα να διαβάζω ήμουν ξυρισμένος και μέχρι να τελειώσω είχα βγάλει μουστάκι και είχα γίνει χίπστερ, τώρα κάθομαι στην Καρύτση και σου γράφω στο περιθώριο από το άρθρο της Σώτης κλπ".

Συγκλονισμένος από την αρνητική υποδοχή των afficionados μου στο τελευταίο μου πόνημα, αποφάσισα να κάνω ότι κάνουν και όλα τα μεγάλα συγκροτήματα όταν ο τελευταίος δίσκος τους δεν πουλάει - επιστρέφουν στις ρίζες τους και αφήνουν τους πειραματισμούς για τους νεόκοπους. Επιστροφή λοιπόν στο κοσμαγάπητο στυλ του Σπόρου, αυτό που έχει συγκινήσει και κινητοποιήσει πλατιές μάζες αναγνωστών όλο αυτό τον καιρό ύπαρξης του blog (και τους 3 μήνες δηλαδή), θα έχει και τελείες αυτή τη φορά, το υπόσχομαι, και άσχετα με το κείμενο τραγουδάκια ανάμεσα για να το παίξω μούρη μουσικά, θα περάσουμε έκτακτα, πάμε.

Τελικά δεν είναι ΤΟΣΟ άσχετο, πάρτο σαν 

εισαγωγή στο κυρίως πιάτο αναγνώστη

Λοιπόν είμαστε στο σωτήριο έτος 2004, στις αρχές του καλοκαιριού, και η ισχυρή Ελλάδα είναι έτοιμη να διοργανώσει Ολυμπιακούς Αγώνες, να πάρει το Euro και γενικά να κάνει ένα κάρο βλακείες. Οι υπήκοοι του ισχυρού αυτού κράτους ευημερούν - εκτός από μένα που είμαι άφραγκος και τους 3 τύπους που με λήστεψαν με μαχαίρι και παρέμειναν άφραγκοι και μετά τη ληστεία, αλλά με ένα κινητό παραπάνω. Γύρναγα λοιπόν στο σπίτι μου (στους Αμπελοκήπους τότε) περπατώντας στην υπέροχα θεοσκότεινη οδό Αγίου Θωμά όταν ακούω μια φωνή: "Να σου πω!". Και γυρνάω και βλέπω σε απόσταση 30 μέτρων έναν κοντούλη τύπο με τζόκευ καπέλο (ήταν τόσο κοντός που ήταν σαν τζόκευ που φοράει τζόκευ) να μου κουνάει ενθουσιωδώς το χέρι. "Για να φοράει αυτό το έκτρωμα στο κεφάλι του, Κύπριος θα είναι" σκέφτηκα κι επιτάχυνα, καθότι από μικρό παιδί φρίκαρα με δύο κατηγορίες ανθρώπων, τους Κύπριους και τους ληστές (όπως η σπιτονοικοκυρά του Τζιμάκου με τις τρανς και τους εμπρηστές).

Έκανα όμως ένα μοιραίο λάθος αναγνώστη. Ανέβηκα στο πεζοδρόμιο και, δέκα μόλις μέτρα πριν από τα φώτα της Μεσογείων, ένιωσα τον, φτεροπόδαρο προφανώς, προαναφερθέντα κοντούλη να με τραβάει από το χέρι και να μου λέει "αφού σου είπα να σου πω". Τότε συνειδητοποίησα ότι δεν ήταν μεν Κύπριος, αλλά ληστής ήταν. Οπότε αδιαφορώντας για τους καλούς μου τρόπους τον έσπρωξα και γύρισα πάλι προς τα μπρος για να φτάσω στη Μεσογείων, μόνο και μόνο για να ανακαλύψω έναν Ψηλό τύπο να μου φράζει το δρόμο. Αυτός δεν σπρωχνόταν , αναγνώστη. Στο σημείο εκείνο δε ήταν παρκαρισμένο ένα άσπρο βανάκι (ακόμα εκεί είναι!) και πίσω μας οι τοίχοι ενός ερειπίου (αυτό νομίζω το γκρεμίσανε τώρα). Οπότε στους 40 πόντους του πεζοδρομίου χορεύαμε ένα υπέροχο άηχο βαλς τα 3 μας: εγώ, ο Ψηλός και ο Κοντός που είχε επανακάμψει από τη σπρωξιά και κατέβαλε φιλότιμες προσπάθειες να χορέψει κι αυτός μαζί μας. Εκτελέσαμε τελικά την εξαιρετική φιγούρα "πιάνουμε τα χέρια του θύματος και περιμένουμε τον αρχηγό". Ο οποίος Αρχηγός ήρθε.

Εμφανίστηκε πολύ κινηματογραφικά, αυτό οφείλω να του το αναγνωρίσω. Αν δεν ήμουν  ακινητοποιημένος, θα του έβγαζα το καπέλο (του Κοντού, γιατί εγώ δε φορούσα). Αργόσυρτο βήμα, βαριεστημένο ύφος, και ένα μαχαίρι το οποίο τότε μου φάνηκε τουλάχιστον 50 πόντους, αλλά τώρα που το ξανασκέφτομαι δεν πέρναγε τους 10. (Στο σημείο αυτό καλώ τις χωρισμένες και πληγωμένες αναγνώστριες να εφαρμόσουν αυτή την αναλογία και στους πρώην τους* και να μη στενοχωριούνται πια.) Με το οποίο μαχαίρι καθάριζε τα νύχια του, ο μικρός θεούλης. Και μετά...

Στο σημείο αυτό όμως θα σταματήσω, αναγνώστη, γιατί ο μάνατζερ μου μου έχει απαγορεύσει ρητά να ξεπερνούν οι αναρτήσεις μου ένα συγκεκριμένο όριο μεγέθους, μετά τον καύσωνα βαρεμάρας που έπληξε το ελληνικό διαδίκτυο μετά το "Ρώσικο διήγημα". Θα επανέλθω...

* σεξιστικό αστειάκι προς τιμή της παράδοσης εργασιών στο μάθημα "'Εμφυλες προσεγγίσεις του Χώρου" μεθαύριο, στο μεταπτυχιακό μου.