Στη Μεσογείων, λίγο μετά την πλατεία





Είπα να μη γράψω ανάρτηση όσο κρατάει το σκηνικό με την ΕΡΤ αναγνώστη αλλά οι φαν μου με πιέζουν. Θέλουν, λένε, να ξεκουράζουν το μυαλό και το σώμα τους από την ορθοστασία στην Αγία Παρασκευή διαβάζοντας κάτι φρέσκο και δροσερό. Για όποιον λοιπόν δεν έχει ένα οικογενειακό παγωτό στο σπίτι του να πάει να διαβάσει τα συστατικά και να αφήσει τον διάσημο πλέον μπλόγκερ στην ησυχία του, εγώ, ο είλωτας της φήμης μου, είμαι εδώ.

Αλλά η ανάρτηση θα περιέχει ΕΡΤ, δε γίνεται να αναφέρεται σε κάτι άλλο. Κόσμος πολύς αναγνώστη μου, κόσμος διαφορετικός μεταξύ του, κάπως σαν τους Αγανακτισμένους χωρίς τους φασίστες θα σου έλεγα, αν πήγαινα στους Αγανακτισμένους, αλλά δεν πήγαινα, τους σνόμπαρα. Και ο Πουλίκας να λέει το "σκόνη πέτρες λάσπη, όλη μέρα στο γιαπί" και να συγκινούμαστε εμείς οι πολιτικοί μηχανικοί, έτσι, για το ονόρε,  κι ας μην έχουμε δουλέψει ποτέ σε γιαπί, μόνο σε γραφεία, και ο Μίλτος ο Πασχαλίδης να λέει αυτό το ριζίτικο και ο Σίλας Σεραφείμ να κάνει αστεία που οι περισσότεροι να τα θεωρούν κρύα, αλλά δεν πειράζει, γιατί σημασία δεν έχει αυτό, σημασία έχει που είναι εκεί, όπως όλοι, και κάποιος (δε θυμάμαι ποιος) να λέει αυτό:


                                       
Όπου καφενεία βάλε τζερεμέ

Στο οποίο τραγούδι, αναγνώστη, στο δίστιχο "σκυφτός στα καφενεία, στους δρόμους σκεφτικός/ μα χτες μες στην πορεία, περνούσες γελαστός" σήκωσα την αριστερή μου γροθιά αδιαφορώντας για τα ειρωνικά μειδιάματα των γύρω μου για τη "γραφικότητά" μου. Γιατί αυτό είμαστε, αναγνώστη: σκυφτοί στα καφενεία, σκεφτικοί στους δρόμους και γελαστοί στις πορείες. Όσο αντέχουμε τέλος πάντων...Και μια τύπισσα από μικροφώνου να ασκεί κριτική στους εργαζόμενους της ερτ που αναγνωρίζουν ακόμα ιεραρχίες αν και απολυμένοι, και οι Σπυριδούλα να ΜΗΝ παίζουν το "Να μου πουλάς", και ο Σπύρος Γραμμένος να τραγουδάει τον "κουκουλοφόρο" και δυστυχώς όχι αυτό και να βλέπω συνασπισμένους και κνίτες και η πολυπόθητη ενότητα της αριστεράς να επιτυγχάνεται αφού τους χαιρέτησα όλους και με αντιχαιρέτησαν και αυτοί, και όταν τελείωσαν τα λάιβ να βάζουν , έτσι για να τιμήσουν την ημέρα του πατέρα, αυτό το κομμάτι, που το ακούγαμε οικογενειακά κάθε φορά που πηγαίναμε Ζαχάρω με το Toyota Corolla του '71 σε μαγνητοταινία και μέχρι σήμερα νόμιζα ότι κάποιος το ηχογράφησε αποκλειστικά για τον πατέρα μου, καθώς δεν το είχα ακούσει ποτέ πουθενά αλλού:
                                            

                                     
Να είσαι καλά Νικόλα που 
μας μεγάλωσες με αυτά

.

3 σχόλια:

  1. ΜΕ ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΕΧΩ ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΑΝΑΜΝΗΣΗ ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΤΟ ΑΚΟΥΩ ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ ΚΛΑΙΩ....ΑΠΟ ΣΥΓΚΙΝΗΣΗ....


    ΦΙΛΙΑ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Στην πρωτη παρ/φο σκεφτηκα οτι θα σε στολιζα με κοσμιτικα οπως "ψωναρα" :p ομως τωρα δε μπορω ....γιατι μετα την αναγνωση διογκωθηκαν οι τυψεις μου που δεν πηγα σημερα ερτ...δε μπορουα βεβαια.αλλα δεν εχει σημασια...το καθεστως στο οποιο ζουμε δηλωνει εδω κ καιρο απροκαλυπτα το χαρακτηρα του...

    ΑπάντησηΔιαγραφή