πως να κάψετε ένα διαγωνισμό καραόκε

Προειδοποίηση: Απομακρύνετε από την οθόνη ανήλικα παιδιά, ψηφοφόρους της ΔΗΜΑΡ και αμετανόητους θαυμαστές του Παύλου Σιδηρόπουλου...Ο υποφαινόμενος δε φέρει καμία ευθύνη για το τι θα πάθουν αν διαβάσουν την κάτωθι ανάρτηση. Εντάξει; Εντάξει.


Λοιπόν, αναγνώστη, είναι καλοκαίρι του 2002 (για να ικανοποιήσω τα στερεότυπα των εικοσάχρονων haters που μου προσάπτουν ότι είμαι παππούς και γράφω μόνο για περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαίω) και είμαι διακοπές στην Αστυπάλαια με 15 άτομα από τη θεατρική μου (για να ικανοποιήσω και την καλοπροαίρετη κριτική ότι είμαι εγωπαθής και γράφω για μένα. Ε, για ποιον θα έγραφα αναγνώστη, για σένα; Που να ξέρω πράγματα για σένα;). Ενώ λοιπόν είμαστε στην καντίνα του κάμπινγκ, έχουμε βρει 15 άτομα από άλλη θεατρική - τυχαία - και περνάμε όπως μόνο εμείς ξέραμε να περνάμε, έκτακτα δηλαδή, ο Α., ο οποίος έχει αναλάβει τη μουσική μας διασκέδαση με την κιθάρα του, αρχίζει να παίζει την εισαγωγή από το "Να μ'αγαπάς". Εγώ, φυσικά, σαν πρόεδρος της οργάνωσης "Ενάντια σε Αυτούς Που Παίζουν Κιθάρα σε Παρέες και Παίζουν Το Να Μ' Αγαπάς", αρχίζω να του πετάω τασάκια, ποτήρια, έναν κοντούλη τύπο με ράστα (που του άρεσε γενικά να τον πετάνε, σε διαβεβαιώ αναγνώστη), ότι έβρισκα μπροστά μου γενικά για να σταματήσει. Αλλά ο Α., με ολύμπια αταραξία, μου ζήτησε να του δώσω λίγο χρόνο. Και του έδωσα. Και δεν το μετάνιωσα. Γιατί έπαιξε μεν τη μουσική του πιο corny τραγουδιού της ελληνικής δισκογραφίας αλλά οι στίχοι ήταν ελάχιστα διαφορετικοί:

"Σου γράφω πάλι από ανάγκη
 η ώρα 5 το πρωί
 ο μόνος έμπορος που έχει μείνει
 όρθιος στην πιάτσα είσαι εσύ

 Τι να τις κάνω τις τιμές τους
 τα έχουν όλα πολύ ακριβά
 μες στην οθόνη του μυαλού μου
 σβησμένα αποτσίγαρα

 Να μου πουλάς, όσο μπορείς να μου πουλάς
 Να μου πουλάς, όσο μπορείς να μου πουλάς

 Κοιτάζοντας μες στον καθρέφτη
 βλέπω τη φάτσα ενός μπεκρή
 κι ίσως η ασχήμια του να φύγει
 άμα δεν ξανακοιταχτεί

 Βρομάει η ανάσα από τα τσιγάρα
 βαραίνει ο νους μου απ'τα πιοτά
 στον τοίχο μια λιωμένη μύγα
 με κάνει ακόμα πιο σκατά

 Να μου πουλάς, όσο μπορείς να μου πουλάς
 Να μου πουλάς, όσο μπορείς να μου πουλάς

 Αν και τελειώνει αυτό το γράμμα
 η ανάγκη μου δε σταματά
 σαν το πουλί πάνω στο σύρμα
 σαν το πρεζάκι που γυρνά

 Θέλω να 'ρθεις και να μ' ανάψεις
 ένα τσιγάρο απ'τα γνωστά
 όλη τη γη να ντουμανιάσεις
 να μου μουδιάσεις τα οστά"

[Δύο σύντομες παρατηρήσεις: 1) Είναι εκπληκτικό πόσο λίγοι στίχοι χρειάζονται να αλλάξουν για να φαίνονται τελικά όλοι σαν προϊόν παρωδίας και 2) Αυτό το "να μου μουδιάσεις τα οστά" με υπερβαίνει, πραγματικά.]

Μην στα πολυλογώ, αναγνώστη, τον υποχρέωσα τον άνθρωπο να το πει 4 φορές συνεχόμενα και την επόμενη χρονιά που τον πέτυχα τυχαία στη Σαμοθράκη πάλι με την κιθάρα του άλλες 6, οπότε το 2004 που έλαβα μέρος σε διαγωνισμό καραόκε στη Ζαχάρω ήξερα ποιο τραγούδι θα εκτελέσω...Ήταν μια φρικτή αποτυχία, φυσικά. Ενώ τους υπόλοιπους διαγωνιζόμενους τους χειροκροτούσαν όλοι, έστω από ευγένεια, σε μένα ακούστηκε μόνο από το βάθος ένα μοναχικό χειροκρότημα που έσβησε γρήγορα...Κάπως έτσι:

Slow clap

Διαδώστε. Α, ο Α. πολλά χρόνια μετά κέρδισε ένα διαγωνισμό stand up comedy και τώρα κάνει καριέρα. Αναζητήστε τον. Αξίζει. ( Άρης Ρήγας - Aristotelis Rigas στο φουμπου).

Υ.Γ. Update: Επειδή στα σχόλια χαραμίζεται, ιδού η φωτογραφική επιβεβαίωση του Συλλόγου "Ενάντια σε Αυτούς Που Παίζουν Κιθάρα σε Παρέες και Παίζουν Το Να Μ' Αγαπάς". (Ευχαριστώ την Ελένη για την επισήμανση)

Υ.Γ.2 Update 2: Μόλις ΣΗΜΕΡΑ (4/6/2013, 2 μέρες ΜΕΤΑ από αυτή την ανάρτηση) ο δημιουργός του τραγουδιού το ανέβασε στο You Tube...Επικές συμπτώσεις.. (ή μήπως όχι;). Το παραθέτω με την επισήμανση ότι τα 10 χρόνια που έχουν περάσει επέφεραν ορισμένες ασήμαντες αλλαγές (όχι στη δικιά μου εκδοχή, στη δικιά ΤΟΥ - και καλά)