έγκλημα χωρίς τιμωρία (part 2)

Μετά - το πρώτο στην ιστορία του blog - επιτυχημένο cliffhanger, συνεχίζω, αναγνώστη μου, τη συναρπαστική ιστορία της ληστείας με θύτες τον Ψηλό, τον Κοντό και τον Αρχηγό με το μαχαίρι-καθαριστή νυχιών και θύμα εμένα. Σου θυμίζω ότι το πρώτο μέρος της αφήγησης αυτού του αγωνιώδους περιστατικού μπορείς να το (ξανά)διαβάσεις εδώ.

Λαμπιριζούσης και σελαγιζούσης της σελήνης 

παρά της Λεωφόρου Μεσογείων εώρακα τους ληστάς

Αφού καθάρισε ενδελεχώς τα νύχια του με το μαχαίρι ο Αρχηγός είπε μια λέξη μόνο: "Ταγάρι". (Ναι, αναγνώστη, οφείλω να ομολογήσω ότι φορούσα σαλβάρι και είχα ταγάρι, γεγονός που, τώρα που το σκέφτομαι αναδρομικά, δικαιολογεί απόλυτα την κλοπή. Εγώ στη θέση τους θα μου έριχνα και καμία μπούφλα για να μάθω να είμαι νεοχίπης). Το περιεχόμενο του ταγαριού αδειάστηκε με συνοπτικές διαδικασίες στο πεζοδρόμιο, το οποίο γέμισε με χαρτιά, καθώς είχα πάει την προηγούμενη στο αντιρατσιστικό φεστιβάλ και κουβαλούσα πάνω μου μια μίνι οικολογική καταστροφή από άποψη κομμένων δέντρων για παραγωγή χαρτιού. Τα χαρτιά αυτά δεν τους ενδιέφεραν, λεφτά στο πορτοφόλι μου δεν είχα καθόλου, οπότε συμβιβάστηκαν με το κινητό μου. Μετά από διαπραγματεύσεις (κατά τη διάρκεια των οποίων ο Κοντός μου έριχνε ύπουλες μπουνιές στα πλευρά, μη μπορώντας να χωνέψει ότι τον έσπρωξα και ο Ψηλός είχε φανερά βαρεθεί) με τον Αρχηγό, μου άφησαν την κάρτα του κινητού, όπως και το ρολόι μου. Σε αυτή τη δεύτερη επιτυχία συνετέλεσε και το ότι είχα ανοίξει τα δάχτυλα μου και δεν έβγαινε, έτσι μου το αφήσανε, παρά τις προτροπές του Κοντού στον Αρχηγό "Κόψτον! Κόψτον!".


Δε φοβήθηκα αναγνώστη. Όχι γιατί είμαι ατρόμητος, αλλά γιατί η θέση του Κοντού στην εσωτερική ιεραρχία της ομάδας ήταν ολοφάνερα αντίστοιχη του ύψους του: χαμηλή. Αφού ολοκληρώσαμε τις ανταλλαγές μας λοιπόν (αυτοί οι τρεις πήραν μια παλιά συσκευή Nokia κι εγώ μια τρομάρα και μια ξενέρα), μου λέει ο Ψηλός: "Μάζεψε τα χαρτιά σου". Εγώ από την άλλη, μην έχοντας καμία όρεξη να φάω μια κλωτσιά στα μούτρα του λέω "μετά", μου λέει "όχι τώρα" και συνεχίζουμε έτσι για κανένα δίλεπτο. Μπροστά στο εμφανές communiction breakdown, ο Αρχηγός δικαιολόγησε για άλλη μια φορά την ηγετική του θέση και έδωσε λύση λέγοντας "Πάμε". Και αποχώρησαν ατάραχοι και με εκνευριστική χαλαρότητα. Πρώτη μου παρόρμηση, αναγνώστη, ήταν να τρέξω πίσω τους. Δεύτερη, να μαζέψω τα χαρτιά μου και να πάω από την άλλη, προς Μεσογείων. Την οποία και ακολούθησα.

Και μετά έκανα ένα από τα πιο ηλίθια πράγματα που έχω κάνει στη ζωή μου.

Πήγα στο τμήμα στη Σεβαστουπόλεως. Ο φρουρός στην πόρτα είδε ένα λαχανιασμένο τυπάκι (έτρεχα κιόλας τρομάρα μου) με μακριά μαλλιά, σκουλαρίκι, σαλβάρι, ταγάρι κλπ να του λέει "ληστεία". Και με κοίταξε με ύφος "ήρθες να παραδοθείς;" Με τα πολλά με πέρασε μέσα στον αγουροξυπνημένο αξιωματικό υπηρεσίας, ο οποίος παρήγγειλε ελληνικό καφέ, ΣΑΛΙΩΣΕ (στο λόγο μου αναγνώστη) ένα μολύβι και με ρώτησε την κρίσιμη ερώτηση που θα βοηθούσε στην άμεση εξιχνίαση του εγκλήματος: "Έλληνες ή ξένοι;". Όπου φυσικά (ενώ οι άνθρωποι ήταν μετανάστες) εγώ απάντησα "Έλληνες", βλαστημώντας ήδη από μέσα μου για τα κατάλοιπα που λειτουργούν αντανακλαστικά σε τέτοιες περιπτώσεις και με είχαν οδηγήσει εκεί όπου θα έχανα μισή ώρα από τη ζωή μου αντί να κοιμάμαι στο σπίτι μου.

Μην στα πολυλογώ αναγνώστη, με ενημέρωσαν ότι θα πάω στη ΓΑΔΑ να δω φωτογραφίες από 2000 άτομα που είχαν στην data base τους, τους είπα ότι θα το σκεφτώ, με πήραν 3-4 τηλέφωνα να μου το θυμίσουν κι εγώ έβρισκα δικαιολογίες, μέχρι που έβαλα τη δικηγόρο αδερφή μου να τους πει ότι "ο πελάτης μου έχει ψυχολογικά προβλήματα από εκείνο το βράδυ και δεν επιθυμεί τη συνέχιση της δίωξης" και ησυχάσαμε. To protect and to serve οι μπάτσοι. Με έχουν σταματήσει για εξακρίβωση δεκάδες φορές και μια φορά που έπρεπε να είναι κάπου εκεί γύρω, δεν ήταν. Αλλά εντάξει, τώρα έχουν φτιαχτεί οι ΔΙΑΣ και νιώθω πιο ασφαλής. Ακούς το μηχανάκι από νωρίς και στρίβεις.

Αφιερωμένο στα τρία παιδιά που χορέψαμε το βαλς.

Ελπίζω να βγάλανε κάτι από τη μπακατέλα κινητό μου.