(ΜΗΝ ΔΙΑΒΑΣΕΙΣ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΑΝΑΡΤΗΣΗ, ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ)
37 Χρόνια.
6 χρόνια στο δημοτικό, 6 στο γυμνάσιο-λύκειο, 7 στο πανεπιστήμιο, 3 στο μεταπτυχιακό, ένα στο στρατό, τα άλλα δεκατέσσερα που πήγανε;
18 Χρόνια στη γενέτειρα του Καρυωτάκη, γέννηση στη διπλανή πολυκατοικία από το σπίτι του, ευσεβείς πόθοι για μετενσάρκωση, ούτε καν , όχι μόνο επειδή δεν υφίσταται η μετενσάρκωση σαν έννοια, αλλά κι επειδή δεν φτάνω στο μικρό του δαχτυλάκι.
19 Χρόνια Αθήνα. Ξεπέρασε η "ζωή μου της Αθήνας" (Καρυωτάκης, βλέπε από πάνω), αυτή της επαρχίας. Και τι έγινε;
65 Μαθήματα στο Πολυτεχνείο. Ενδιαφέροντα τα 2 - οι 2 Πολεοδομίες.
8 Μαθήματα στο μεταπτυχιακό. Πιο ενδιαφέρον από όλα το ένατο, που απλά το παρακολούθησα, το "Αρχιτεκτονική και Ψυχανάλυση".
Δουλειές, από μηχανικού μέχρι τηλεφωνητή μέχρι dj. Ποτέ αρκετές, ποτέ μακροχρόνιες.
Φίλοι, καλοί, διαχρονικοί, πολλοί, παραπάνω από ότι θα έπρεπε.
Γνωστοί - πολύ παραπάνω από ότι θα έπρεπε.
Μουσική, ποίηση, λογοτεχνία - το "καταφύγιο που φθονούμε" (πάλι Καρυωτάκης). Το χέρι που σε τραβάει από το βυθό.
Κάπως έτσι.
Διακοπές, νησιά, παρέες, και η Ζαχάρω να παραμένει το ωραιότερο μέρος διακοπών. Φαντάσου.
5 Χρόνια θέατρο, παρατημένη η ενασχόληση τώρα πια στη σκόνη του χρόνου.
6 Χρόνια ανεργίας, το ένα πιο βαρύ από το άλλο.
Πάντα στο παραλίγο, ποτέ στο ακριβώς.
Πάντα στο περίπου, ποτέ στο κέντρο.
Και θα γίνει η ανάσυρση από το βυθό, αλλά η υγρασία θα έχει σκεβρώσει τα πάντα.
Πολύ αισιόδοξο, αναγνώστη
Μια γυναίκα. Εσύ. Και δεν ξέρω καν που είσαι.
Διάολε.
Πόνος. Πολύς. Αμυγδαλίτιδα, το δόντι, οι σιελογόνοι αδένες, κάτι πάει στραβά και μου έχει κάνει το σαγόνι τούμπανο. Σιγά μην δεν.
Δεν καταλαβαίνω γιατί οι άνθρωποι γιορτάζουν τα γενέθλια τους.
Χρόνια μου πολλά.
Υ.Γ. Τη διάβασες; Καλά να πάθεις, υπάρχουν άλλες 121 καλύτερες.
