Τυχαίο Σελφ(ι) Υπ' Αριθμόν Ένα (Α' Μέρος)




Που λες, αναγνώστη, έχω τέσσερις  βιβλιοθήκες σπίτι μου και φυσικά μόνο η μία από αυτές έχει βιβλία τοποθετημένα ανάλογα με τον συγγραφέα, το είδος, κλπ. Οι υπόλοιπες τρεις είναι τρελό χυμαδιό, τα βιβλία είναι ανακατεμένα ανά είδος, σχολή σκέψης και συγγραφής, θεματολογία, και προφανώς παρουσιάζουν μεγαλύτερο ενδιαφέρον από την τακτοποιημένη. Αποφάσισα λοιπόν να σου παρουσιάσω ένα από τα ράφια αυτής της βιβλιοθήκης, το πάνω-πάνω, με λίγα λόγια για το κάθε βιβλίο. Μπορείς να το πάρεις και σαν βιβλιοκριτική ενόψει διακοπών, αναγνώστη.



Φωτογραφία του περίφημου ραφιού.


1) "Εκεί που ζουν οι τίγρεις", Jean - Marie Blas de Robles, εκδόσεις Πόλις. Βραζιλία τη σύγχρονη εποχή, ανακατεμένη με Ευρώπη του 17ου αιώνα, αναφορές σε εφευρέσεις, ψυχολογία, ιστορία, πολιτική, ένας μικρός Έκο ο συγγραφέας, αρκετά ενδιαφέρουσα προσπάθεια, στα δυνατά του σημεία η μη ύπαρξη happy end. Βαθμολογία: 8/10.

2) "Λοντονιστάν", Γκαουτάμ Μαλκάνι, εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα. Τα αγγλικά ΜΜΕ τον παρουσιάζουν σαν τον νέο Ίρβιν Γουελς. Ο ίδιος ο Γουελς, από το ράφι του στην αντίθετη βιβλιοθήκη, θα διαφωνούσε αλλά μετά θα έβγαινε στο νυχτερινό Λονδίνο, θα έβρισκε τον Μαλκάνι και μετά από μια έξοδο γεμάτη αλκοόλ, ναρκωτικά, χορό, διαψευσμένους έρωτες και αναίτιους τσαμπουκάδες θα τραγούδαγαν αγκαλιά το ξημέρωμα σε κάποιο πάρκο. Βαθμολογία: 7/10.

3) "Με τέσσερα χέρια", Paco Ignacio Taibo II, εκδόσεις Άγρα. Μαγική περιπλάνηση στο χώρο και στο χρόνο με οδηγούς τον Σταν Λώρελ (ναι, τον Λιγνό), τον Πάντσο Βίγια, τον Τρότσκι, έναν Ισπανό αναρχικό, έναν ηθοποιό του Χόλλυγουντ που πολέμησε στις Διεθνείς Ταξιαρχίες, αγαπημένο, θα το ξαναδιαβάσω στις φετινές διακοπές. Βαθμολογία 9/10.

4) "Ο Μαιτρ και η Μαργαρίτα", Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ, εκδόσεις Θεμέλιο. Έλα εντάξει, δεν χρειάζονται πολλά λόγια, το όνομα "Ιβάν Νικολάγιεβιτς" κάτι θα θυμίζει στους μυημένους (όχι στον Μπουλγκάκοφ, σε αυτούς που γνωρίζουν τον Σπόρο προσωπικά), πάμε παρακάτω. Βαθμολογία: 10/10.

5) "Τα παιδιά του Οδυσσέα", Άρης Φακίνος, εκδόσεις Καστανιώτη. Γερμανοί, Κατοχή, Τρωικός Πόλεμος, παιδιά, το δέντρο που πληγώναμε και λίγο Μαλένα, γλυκόπικρο, τίμιο. Βαθμολογία: 6/10.

6) "Τα χρόνια του Σιδήρου", Τζ. Μ. Κούτσι, εκδόσεις Μεταίχμιο. Από τα πιο υπερτιμημένα βραβεία Νόμπελ που έχουν δοθεί. Βαθμολογία 7/10.

7) "Έφοδος στον Ουρανό", Πέτρος Ανταίος, εκδόσεις Γνώση. Μεταξική Δικτατορία, Πόλεμος του '40. Κατοχή, Αντίσταση, Βουνό, ΕΑΜ -ΕΛΑΣ. Enough said. Βαθμολογία: 9/10.

8) "Ο Γολγοθάς μιας ελπίδας", Μενέλαος Λουντέμης, εκδόσεις Δωρικός. Εξόριστοι επί Μεταξά σε ξερόνησο δραπετεύουν για να μην πέσουν στα χέρια των κατακτητών Γερμανών, καταλήγουν σε άλλο ξερόνησο και διαφωνούν όλη την ώρα από το πιο απλό μέχρι τη φύση της ΕΣΣΔ. Λουντεμικό, ανθρωποκεντρικό, συγκινητικό. Βαθμολογία 8/10.

9) "Wait until Spring, Bandini", John Fante, εκδόσεις Canongate. Ιταλοί μετανάστες, εφηβεία, Μεγάλη Ύφεση, Κολοράντο, τέτοια. Στην Αμερική ο Φάντε είναι πολύ πιο γνωστός από ότι στην Ευρώπη - ναι, από αυτή τη μεριά του Ατλαντικού έχουμε καλύτερους συγγραφείς, γι' αυτό. Βαθμολογία 8/10.

10) "Η Χαμένη Άνοιξη", Στρατής Τσίρκας, εκδόσεις Κέδρος. Ιουλιανά, η νυχτερινή Αθήνα του 1965, μεγάλες προσδοκίες, χαμένοι έρωτες, γραμμένο για μια περίοδο ακριβώς 50 χρόνια πριν και τόσο ανατριχιαστικά επίκαιρο στην δημοψηφισματική Αθήνα του Ιούλη του 2015. Βαθμολογία: 10/10.

11) "Ο γύψος", Δημήτρης Χριστοδούλου, εκδόσεις Κέδρος. Να που η περιλάλητη τυχαιότητα που χαρακτηρίζει αυτό το ράφι δεν είναι τόσο έντονη όσο νόμιζα. Χούντα, εμιγκρέδες διανοούμενοι στας Ευρώπας, διάλογοι, διάλογοι, διάλογοι, τέλος με το "ε-ε-έρχεται". Βαθμολογία 8/10.

12) "Σημεία και τέρατα της Οικονομίας (Freakonomics)", Steven Levitt-Stephen Dubner, εκδόσεις Λιβάνη. Καθηγητής Οικονομικών στη Σχολή του Σικάγο (...) και δημοσιογράφος γράφουν ένα εύπεπτο χαζοχαρούμενο βιβλιαράκι που περνάει έντεχνα νεοφιλελεύθερα μηνύματα. Ανέφερα μια ιστορία - θεωρία από αυτό το βιβλίο στο μεταπτυχιακό της Πολεοδομίας που έκανα, χωρίς να την ασπάζομαι, και οι τρεις καθηγήτριες που ήταν εκείνη την ώρα στην αίθουσα δεν μου ξαναμίλησαν. Ποτέ. Βαθμολογία: 4/10.

13) "Τσόμσκι, εικονογραφημένος οδηγός", John Maher-Judy Groves, εκδόσεις τα Νέα (κι όμως). Αξιοπρεπής προσπάθεια εκλαΐκευσης του Νόαμ, μια καλή πρώτη επαφή με κάποιες από τις έννοιες που εισήγαγε στη Γλωσσολογία, για "εικονογραφημένο οδηγό" αρκετά υψηλό επίπεδο. Βαθμολογία: 7/10.

14) "Ιστορίες Φαντασμάτων", Άμπροουζ Μπηρς, εκδόσεις Ηλέκτρα. Όχι τόσο ρομαντικός και κομψοτέχνης όσο ο Πόε, όχι τόσο καυστικός και σατιρικός όσο ο Τουέιν, κάτι ανάμεσα σε αυτούς τους δύο πάντως. Βαθμολογία: 8/10.

15) "Παραμύθια των Κελτών", Joseph Jacobs (επιμέλεια), εκδόσεις Απόπειρα.  ΝΑΙ, ΝΑΙ, ΝΑΙ. Βαθμολογία 10/10.

Αναγνώστη, μία από τις αρχές που τηρώ σε αυτό το μπλογκ είναι να μη σε κουράζω με υπερβολικά μακροσκελείς αναρτήσεις. Επειδή μόλις φτάσαμε στη μέση του ραφιού λοιπόν, θα συνεχίσω σε άλλη ανάρτηση. Από ότι βλέπεις και από τη φώτο έχουμε μπροστά μας Σάλιντζερ, Μπογιόπουλο, Έσσε, Λέσινγκ, χαμός γίνεται. Stay tuned.

Ξανά μανά Χάπι Μπέρθντευ





Σιγά μην δεν έγραφα καινούργια ανάρτηση φέτος.
Σιγά μην αρκεστούμε στα λίγα, όταν μπορούμε να τα έχουμε όλα.


Γιατί πριν από ένα τέταρτο του αιώνα εγώ πήγαινα στο δημοτικό και 180 χιλιόμετρα μακριά μου έγινε κάτι που δεν το έμαθα τότε και δεν θα το μάθαινα ποτέ αν είχαμε διαλέξει με την Δ. άλλο τσιπουράδικο εκείνη τη μέρα του Απρίλη. Ή αν δεν δούλευες εκείνη τη μέρα. Ή αν δεν σε είχε πιάσει η πολυλογία σου (τόσο αγαπημένη έκτοτε - η πολυλογία) και δεν γύρναγες να πεις στη Δ. "Δεν του την πέφτω, συγγνώμη αν τα έχετε". Το σύμπαν δεν συνωμοτεί και άλλες τέτοιες κοέλικες αηδίες, αλλά η αλήθεια είναι ότι υπακούει στον υπέροχο νόμο του χάους, και τα διαβάσματα σου, οι μουσικές σου, οι επιλογές σου σε έφεραν να στέκεσαι με ένα δίσκο στο χέρι πάνω από το κεφάλι μου στο τραπεζάκι με το καλοριφέρ και να ρωτάς αβάσιμα πράγματα την Δ., γιατί δεν ήμασταν μαζί, αλλά εσύ ήσουν διακριτική και είπες να σιγουρευτείς. Η πρώτη μου παρόρμηση ήταν να σου πω ψέμματα, "ναι, έχουμε σχέση και μας ενοχλείς, φύγε", αλλά δεν το έκανα. Και 2,5 χρόνια μετά, ακόμα δεν σου έχω πει ψέμματα - κοίτα να δεις.


"Πρέπει να τρέξεις κοντά της, πάμε, πάμε".


Το κορυφαίο όλων είναι ότι δεν καταλαβαίνεις καν το πόσο βοηθάς τους γύρω σου. Σου βγαίνει φυσικά, σαν να πίνεις ένα ποτήρι δροσερό νερό. Και δεν κάνεις διακρίσεις - μπορεί να επωφεληθεί από αυτό σου το γνώρισμα ακόμα και μια καινούργια γνωριμία σου, στο πρώτο πεντάλεπτο. Και φαίνεσαι κυνική μερικές φορές αλλά χτες τραγούδαγες και γέλαγες και είσαι χαρούμενη αυτή την περίοδο και πρώτη φορά σε βλέπω έτσι όσο σε ξέρω και μπράβο μωρή τρέλα.


"Στήνω σκηνή τώρα, ευχαριστώ για τις ευχές".


Δεν είναι ότι είσαι εκεί όποτε έχω πρόβλημα (συχνότατα δηλαδή). Δεν είναι ότι με έχεις σώσει από την τρέλα σε τρεις διαφορετικές περιόδους της ζωής μου. Δεν είναι ότι έχουμε γελάσει, κλάψει, πιει, τραγουδήσει δυσανάλογα πολύ για τη "φάση" μας. Δεν είναι ότι έχεις το σπάνιο προνόμιο να γράφεται δεύτερη ανάρτηση για σένα, χωρίς να είσαι κοπέλα μου (είσαι κάτι παραπάνω). Δεν είναι ότι είσαι το εξυπνότερο άτομο που ξέρω. Δεν είναι καν ότι θα έρθεις Ανάφη και θα κάνουμε διακοπάρες. Είναι ότι είσαι εσύ.


Κι αυτό αρκεί.

Χρόνια πολλά Β., σήμερα και για πάντα.



Για δύο λόγους. Για τη φράση "Μητέρα Τερέζα" 
και γιατί είδες Banshee μετά από προτροπή μου.

 


Load ρε!! (by Theios Pillow Pants)




(Αναγνώστη, στα πλαίσια της διεθνιστικής και συνεργατικής κουλτούρας του μπλογκ, η μονοπρόσωπη Κεντρική Επιτροπή (που αποτελείται από μένα) συνεδρίασε και αποφάσισε ΟΜΟΦΩΝΑ να δημοσιευτεί για ΔΕΥΤΕΡΗ φορά σε αυτό το μπλογκ κείμενο γραμμένο από Ειδικό Συνεργάτη, μετά το Ο Τζων Φιστίκης απαντά. Αυτή τη φορά καταλαμβάνει τον φιλόξενο χώρο μας (τι εννοείς "όχι και τόσο φιλόξενο", αναγνώστη, 2/104 αναρτήσεις από άλλους = 1,92%, μια χαρά ποσοστό είναι) ο Theios Pillow Pants, με ένα κείμενο για τους Metallica και το Load. Enjoy!)




Γιατί το Load είναι ο δεύτερος καλύτερος δίσκος των Metallica;

1996. Η χρονιά που ακόμα το ΜTV έπαιζε 95% μουσική, το Comfuzio από την ΕΤ-3 μετακόμισε στο Star, οι Pantera έβγαλαν τον τέταρτο καλύτερο δίσκο των 90’s (Great Southern Trendkill), ο Burzum ήταν ήδη ενάμιση χρόνο στη φυλακή. Ο Ανδρέας πέθανε (Τι εννοείς ποιος Ανδρέας; Ένας είναι ο Ανδρέας!), ο Μητσ... Εεε…ο Επίτιμος άρχιζε να εδραιώνει τον μύθο του απέθαντου και… οι Metallica κυκλοφόρησαν τον πιο αμφιλεγόμενο δίσκο της τριανταπεντάχρονης καριέρας τους: Το Load Κυρίες και Κύριοι.

Ακόμα το θυμάμαι. Ήταν Απρίλης όταν το MTV ανακοίνωσε ότι θα προβάλει σε παγκόσμια πρώτη το νέο βίντεο κλιπ τους. Για μέρες γίνονταν κουβέντες. Αν το Load θα ξεπεράσει το Black Album, το πόσο γαμάει το Master of Puppets, ότι το Justice for All είναι το τελευταίο καλό τους άλμπουμ. Σε review του Metal Hammer για την προακρόαση του δίσκου, από τα μεγάλα κεφάλια του περιοδικού τότε, τα μηνύματα δεν ήταν καλά. Αλλά νταξ μωρέ, Metal Hammer είναι.

Και έρχεται εκείνη η «άγια μέρα» της προβολής του βίντεο. Μια μελωδία που θύμιζε «εκείνο το φλώρικο»: Kοντά μαλλιά, piercing, βαμμένα νύχια, βίντεο υπερπαραγωγή με κόλαση του Δάντη και «κουλτούρα να φύγουμε». Χαλαρό κουπλέ με δυνατό ρεφρέν, θα το έλεγες και λίγο άνευρο. Και ένας τίτλος, Until it sleeps, ασυνήθιστα ποιητικός για «άπλυτους μεταλλάδες».  


Για να ξέρουμε για τι μιλάμε.


Την επόμενη μέρα; Κ Ο Λ Α Σ Η. Οι περισσότεροι να κράζουν, να απομυθοποιούν, να σιχτιρίζουν. Αναλύσεις του τύπου: «Τι νερόβραστη χαζομάρα είναι αυτή;», «Νταξ καλό είναι αλλά δεν είναι Metallica» κ.ά. Αφορισμοί και κάψιμο στην κεντρική πλατεία για τους αλόθρησκους. Ο νεολαίος τότε Theios Pillow Pants αποφάσισε να περιμένει την επίσημη κυκλοφορία του δίσκου. Κυνηγήθηκα για μαύρη μαγεία. Μου το φύλαγαν άλλωστε γιατί άκουγα και Black Metal. Το κομμάτι (Το Until it sleeps ντε.) ομολογώ ότι μου είχε κάτσει στραβά. Μέχρι και σήμερα, ακούγοντας πάλι τον δίσκο την ώρα που έγραφα το κείμενο, κρατήθηκα να μην πατήσω next. 

Αισίως όμως έχουν περάσει 20 χρόνια και μπορούμε άφοβα να το παραδεχτούμε. Το Load, αν δεν υπήρχε το Ride Τhe Lightning, θα ήταν ο καλύτερος δίσκος των Metallica. Ομολόγησε το επιτέλους, δεν είναι κακό. Είναι ένας δίσκος που έχει τα πάντα: Ωραία riff, μελωδιάρες, συναίσθημα που ξεχειλίζει από παντού, τη δεύτερη καλύτερη power ballad (Bleeding me), μια ύπουλη και υποβόσκουσα δύναμη που περιμένεις να σκάσει από στιγμή σε στιγμή. Άψογη παραγωγή, έναν Hetfield χωμένο ακόμα στο αλκοόλ να γράφει τους πιο εσωτερικούς και λυρικούς του στίχους και φυσικά το μεγάλο ατού, που έναν χρόνο μετά στο ReLoad θα φανεί πολύ εντονότερα: Ο δίσκος «βρωμάει και ζέχνει» Black Sabbath. Βασικά και μόνο το τελευταίο αρκεί.

Ναι ρε φτωχοδιάβολοι, είναι δισκάρα το Load. Γιατί μετά την επιτυχία του Black Album οι Metallica ήταν πιο απελευθερωμένοι, δεν τους ένοιαζε να πετύχουν κάτι. Τα είχαν πετύχει όλα, ΗΤΑΝ η μεγαλύτερη μπάντα του πλανήτη και δεν είχαν κανένα φόβο να κάνουν ότι σκατά ήθελαν. Αν ο δίσκος είχε περισσότερο Newsted κιόλας, δεν ξέρω καν αν θα κάναμε τώρα αυτή την κουβέντα.
Οπότε λοιπόν βγείτε από την ντουλάπα, κοιταχτείτε στον καθρέπτη και πείτε δυνατά: «ΤΟ LOAD ΕΙΝΑΙ Ο ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΔΙΣΚΟΣ ΤΩΝ METALLICA. ΝΑΙ ΡΕ, ΠΡΟΒΛΗΜΑ? Α, ΠΡΟΒΛΗΜΑ.»


Υ.Γ. 1: Ευχαριστώ πολύ τον Theio για αυτό το κείμενο. Μου άρεσε πολύ και το προσυπογράφω (ήρθε και σε κατάλληλη στιγμή που το blog μύριζε κατάθλιψη για να μας ανεβάσει λίγο). Σε καμιά πενηνταριά αναρτήσεις θα δημοσιεύσω κι άλλο κείμενο ειδικού συνεργάτη, αναγνώστη (μη χαλάσει και το 1,92%).
Υ.Γ. 2: Ο Theios Pillow Pants με τη σειρά του ευχαριστεί πολύ την Polymnia για την επιμέλεια..

Η Αναμονή



Καιρό έχουμε να τα πούμε, αναγνώστη. Είχα ξεκινήσει μια πύρινη ανάρτηση υπέρ του "ΟΧΙ" στο δημοψήφισμα -πολύ καλή, αλήθεια, αλλά θα πρέπει να με εμπιστευτείς πάνω σε αυτό, καθώς όχι μόνο δεν τελείωσε, σβήστηκε και όση είχε γραφτεί- και από τότε τίποτα άλλο. Αλλά μου έλειψες οπότε είπα να τα πούμε λίγο.


Αλλά τι να σου πω και τι να μου πεις, μνημονιασμένε αναγνώστη; Ότι έξω έχει καλοκαίρι και στις καρδιές μας τον πιο βαρύ χειμώνα; Δεν θα κάνω πολιτική ανάλυση, αρνούμαι, έχουν όλα πια ειπωθεί και αναλυθεί και όλοι το βλέπαμε να έρχεται, και όλοι χαρήκαμε με το "ΟΧΙ" κι ας ξέραμε ότι δεν σήμαινε τίποτα ουσιαστικό, πέρα από τον ψυχολογικό παράγοντα ότι ο λαός ψήφισε αντίθετα από αυτό που του υπαγόρευαν σύσσωμο το μιντιακό κατεστημένο, το παλιό πολιτικό σύστημα, οι Ευρωπαίοι αστοί πολιτικοί. Και αυτή η νίκη, έστω κι αν έμεινε μισή, έστω κι αν μοιάζει με τη "Χαμένη Άνοιξη" του Τσίρκα, αφήνει παρακαταθήκη για το μέλλον. Αλλά η πολιτική ηγεσία είναι (ακόμα) πιο πίσω από τις διαθέσεις του κόσμου και τους πούλησε τους Συριζαίους και θα χορεύει σε λίγο καιρό πάνω στα πτώματα όλων μας, αν δεν κάνουμε κάτι.


Θα σου  μιλήσω λοιπόν για κάτι πιο προσωπικό, την Αναμονή. Στη ζωή υπάρχουν έντονα συναισθήματα, όπως η αγάπη, το μίσος, η ζήλεια, υπάρχουν βιολογικές ανάγκες, όπως η πείνα και η δίψα, υπάρχουν ηδονικές στιγμές, όπως το σεξ και η ρακή και το διάβασμα και η μουσική και ο χορός και οι διακοπές και ο καφές και οι μπύρες, και υπάρχει και η Αναμονή. Μια κατηγορία από μόνη της. Ένα γαμημένο μαύρο σύννεφο που υποστέλλει όλες τις άλλες ανάγκες και στιγμές και συναισθήματα, τα πνίγει, "μαραίνεται από το γέλιο μου, πίνει από τα δάκρυά μου, έρχεται στις παρέες μου και κλέβει τη μιλιά μου". Δεν μπορείς να κάνεις κάτι, όσο κι αν προσπαθείς να την ξεγελάσεις με εξόδους και μεθύσια και ατέρμονες κουβέντες επί παντός επιστητού και χωρίς νόημα ξενύχτια γιατί όταν γυρνάς σπίτι τα ξημερώματα κάθεται εκεί, στον καναπέ, μαυροντυμένη γυναίκα, σκυφτή, σκεβρωμένη από το χρόνο, με ένα μπουκάλι κρασί μπροστά της και δυο ποτήρια, και σου γνέφει, και γεμίζει τα ποτήρια, αλλά από το δικό σου δεν ξεδιψάς και από το δικό της δεν πίνει. Απλά σε κοιτάζει, σε περιεργάζεται, δεν μπορείς καν να καταλάβεις αν χαίρεται που σε έχει κάνει έτσι ή αν επιτελεί το προαιώνιο καθήκον της ρουτινιάρικα, βαριεστημένα, επειδή δεν μπορεί να κάνει αλλιώς κι Αυτή, επειδή για αυτό φτιάχτηκε, για να σου τρώει τα σωθικά λίγο λίγο αλλιώς θα ήμασταν όλοι ανά πάσα στιγμή σίγουροι και γνώστες και μικροί θεοί και χωρίς να περιμένουμε τίποτα, χωρίς να αγωνιούμε για τίποτα, άρα εμείς θα ήμασταν αυτοί που θα βαριόμασταν, αναγνώστη, όχι, μου λες, "θα ήμασταν μακάριοι" και σου λέω, το ίδιο λέμε.



Το βάζω τώρα, αναγνώστη, με την ευχή
να μην το βάλω στο μέλλον


Όλα στη ζωή είναι, ακόμα και ο θάνατος, και όλα στο θάνατο είναι, ακόμα και η ζωή. Αλλά η Αναμονή είναι κάτι πέρα από αυτό το δίπολο, είναι κάτι σαν limbo, είναι μια παράλογη κατάσταση που δεν αξίζει να τη ζει κανείς, που τη βιώνεις απολύτως μόνος σου, όσο και να σε ρωτάνε διάφοροι διάφορα, είσαι εσύ και ο Χρόνος αντιμέτωποι, κι αυτός είναι γραμμικός και συνεχής και αμείλικτος κι εσύ είσαι "just another human being", που λέει κι ο Eddie: Άνιση μάχη. Κι αν δουλεύεις μπορείς να το ρίξεις στην εργασιοθεραπεία, αν είσαι ερωτευμένος μπορείς να γαντζωθείς στον/στην σύντροφό σου, αν είσαι ντι τζει μπορείς να παίξεις παντού, όχι μόνο σε μαγαζιά αλλά και σε πάρτυ σε σπίτια, αν είσαι βιβλιόφιλος μπορείς να διαβάσεις 2 βιβλία την ημέρα, αν έχεις μπλογκ μπορείς να γράψεις ανάρτηση για αυτό, αν είσαι τεμπέλης μπορείς να κάτσεις και να κοιτάς το ταβάνι όλη μέρα, αλλά δεν την ξεγελάς την Αναμονή. Είναι πάντα εκεί, φτιάχνει λίγο το τσεμπέρι της που χάλασε από τις σπασμωδικές κινήσεις σου να της ξεφύγεις, και σε σφιχταγκαλιάζει ξανά, και σου ψιθυρίζει στο αυτί "το ξέρεις ότι εσύ με δημιούργησες κι ότι τον δικό σου εγωισμό τρέφω".


Κι έχει δίκιο. Η άτιμη.



Υ.Γ. Καλή δύναμη στον Δ. και σε Σένα. Και για τους δύο όλα θα πάνε καλά. Και σε λίγο καιρό θα βρούμε όλοι μαζί κάτι άλλο να περιμένουμε και να μας τρώει, μην ανησυχείτε.