Σινεκριτική




Γράφει λοιπόν η φίλη Μ. σε ένα κινηματογραφικό σάιτ και αυτές τις μέρες κάνει κριτική στις ταινίες που είδε στις Νύχτες Πρεμιέρας (ή απλώς "Νύχτες", όπως κατάλαβα ότι τις αποκαλούν μεταξύ τους οι γνωρίζοντες). Εγώ πάλι, σε αντίθεση με άλλες χρονιές πήγα σε μια μόνο ταινία φέτος, την αργεντίνικη "Ιστορίες για αγρίους",(Relatos salvajes) κι όταν της ζήτησα να γράψει κάτι για αυτή, μου είπε ότι δεν την είδε και με προέτρεψε να γράψω κάτι εγώ. Ιδού λοιπόν (και το κρίμα στο λαιμό της):




"Όλοι μπορούμε να χάσουμε τον έλεγχο"
(και χωρίς να ξέρω ισπανικά, παρακαλώ)


Η ταινία είναι αργεντίνικη και παίζουν όλοι οι Αργεντίνοι που ξέρουμε (εκτός από τον Μέσι). Ανάμεσα τους και αυτός ο φοβερός μπάτσος/δικαστής/τι σκατά ήτανε στο "Μυστικό στα μάτια της" που τον πάω πολύ - και παίζει και συνάδελφο μηχανικό στο συγκεκριμένο. Στην παραγωγή είναι ο Πέδρο Αλμοδοβάρ, αλλά όχι και στη σκηνοθεσία, οπότε δεν υπάρχει καθόλου σεξ. Δηλαδή υπάρχει, αλλά είναι σε ταράτσα και με τα μισά ρούχα φορεμένα, οπότε δεν πιάνει, υποθέτω. Η ταινία αποτελείται από έξι ασύνδετες μεταξύ τους ιστορίες, με μοναδικό κοινό σημείο ότι σε όλες κάποια στιγμή οι πρωταγωνιστές χάνουν τον έλεγχο και κάνουν κάτι ακραίο, που οδηγεί σε φόνο/καταστροφή/έκρηξη ή και σε όλα μαζί. Εγώ πάντως, αναγνώστη, δεν τους κατηγορώ - ακόμα και οξύθυμος χαρακτήρας να μην είσαι, κάποια στιγμή θα σπάσεις, δεν γίνεται.


Η φωτογραφία είναι αυτό το πράγμα που δεν έχω καταλάβει τι σχέση έχει με το σινεμά, αλλά αν έχω καταλάβει σωστά τι είναι, είναι καλή, η μουσική είναι ωραίες νότες βαλμένες σε μια τυχαία σειρά, το παίξιμο είναι υποφερτό έως άψογο, το σενάριο εξαιρετικό. Ο σκηνοθέτης μας βάζει στο μυαλό (το παρακάτω απόσπασμα, αναγνώστη, παρακαλώ να διαβαστεί με φωνή Ηλία Φραγκούλη) "της σημερινής αρρωστημένης κοινωνίας, σαν σκουλήκι που περιδιαβαίνει στο σαπισμένο σώμα της μεταβιομηχανικής οργουελικής λαίλαπας που βιώνουμε όλοι μας άπαξ και βγούμε από το ζεστό καταφύγιο του σπιτιού, του καναπέ και της αφόρητης μοναξιάς μας. Αίμα κυλάει στην οθόνη, ζεστό και κόκκινο, σαν τα λάβαρα της Ρωσικής Επανάστασης, όχι αυτής του 1917, αλλά της κινηματογραφικής Ρωσικής Επανάστασης, όπως ενσαρκώθηκε από τον Σεργκέι τον Αϊζενστάιν, αν και η εν λόγω ταινία δεν έχει σχέση με τον Ιβάν τον Τρομερό, μάλλον με τον Θυμό τον Τρομερό που μας πιάνει όλους και δε μας αφήνει εύκολα πριν ολοκληρώσει το καταστροφικό του έργο, διαρρηγνύοντας τον αόρατο ιστό που χωρίζει τη λογική από την τρέλα και οδηγώντας μας σε δύσβατα και κακοτράχαλα μονοπάτια αυτογνωσίας και φονικής μανίας" κλπ κλπ.


Αυτά λοιπόν. Τελικά δεν είναι καθόλου δύσκολο να γράψεις μια κριτική για ταινία, δέκα λεπτά μου πήρε (και χωρίς spoiler, μπράβο μου). Θα το ξανακάνω. Α, η ταινία βγαίνει σύντομα στους κινηματογράφους για εσάς τους πληβείους που δεν την είδατε στις..."Νύχτες". Να πάτε.





Τσίμπα και το trailer, αναγνώστη



Υ.Γ. Οι Παρασκευές στον Σχοινοβάτη τείνουν να γίνουν θρυλικές. Ευχαριστώ για την αγάπη σου, αναγνώστη. Συνεχίζουμε με mashups και διασκευές σαν την εξής:


Το αφεντικό διασκευάζει Easybeats.
Like a Boss.

Λίστες, λίστες, λίστες...





Μετά τη μανία που κατέλαβε τα πλήθη των σόσιαλ των μίντια να φτιάχνουν λίστες με βιβλία, ταινίες κλπ που τους σημάδεψαν (και στην οποία, φυσικά υπέκυψα κι εγώ, μπορείς να τσεκάρεις τη λίστα μου εδώ, αναγνώστη), αποφάσισα να γράψω μια ανάρτηση που να αναφέρεται σε γεγονότα που με σημάδεψαν κατά τη διάρκεια της πολυτάραχης και θυελλώδους ζωής μου:


1) Το περιστατικό στο μάθημα παραδοσιακών χορών (1987). Η καλή μας δασκάλα χορού, χωρίς κανένα προφανή λόγο, με έβγαλε από την πρώτη θέση στο τσάμικο. Το αυτοκίνητο της βρέθηκε καμένο λίγες μέρες μετά.

2) Το τείχος του Βερολίνου (1989). Ο Έριχ ο Χόνεκερ δεν απάντησε στις κλήσεις μου. Λίγες μέρες μετά, δεν είχε χώρα.

3) Επιλογή πόλης για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 (1990). Η Αθήνα μου φαινόταν άθλια. Λίγες μέρες μετά επιλέχτηκε η Ατλάντα.

4) Μουσικό διάλειμμα (1991). Ο φίλος μου δι' αλληλογραφίας Eddie Vedder μου ζήτησε "λίγα τραγούδια" για ένα συγκρότημα όπου είχε μόλις αναλάβει χρέη τραγουδιστή. Λίγες μέρες μετά, βγήκε το Ten.



Τι ψάχνετε τώρα, είχα τις μαύρες μου εκείνη την περίοδο.


5) Η πτώση της κυβέρνησης Μητσοτάκη (1993). Ο Συμπιλίδης μου χρώσταγε χάρη από ένα παιχνίδι πόκερ. Λίγες μέρες μετά, είχαμε εκλογές.

6) Το φιάσκο στο Χρηματιστήριο Αθηνών (1999). Μια μέρα που χρειαζόμουν κάτι ψιλά για τσιγάρα πήρα τηλέφωνο το χρηματιστή μου και του είπα: "Πούλα τες. Και τις τρεις, ναι". Λίγες μέρες μετά. έγινε το κραχ.

7) Το Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου (2004). Μια μέρα που έπινα καφέ με τον Αλέφαντο με πήρε τηλέφωνο ο Ρεχάγκελ για να με συμβουλευτεί εν όψει Euro 2004. Του μετέφερα αυτολεξεί τις νουθεσίες του κυρ - Νικόλα. Λίγες μέρες μετά, το πήρε.

8) Εθνικές εκλογές (2009). Αράζω με τον ΓΑΠ και τα λέμε. Όταν έρχονται οι πίτσες πάει να πληρώσει και του λέω "σε παρακαλώ, Γιώργο. Λεφτά υπάρχουν". Λίγο μετά, κερδίζει τις εκλογές.

9) Αμερικάνικες εκλογές (2012). Ο Ομπάμα μου ζητάει βοήθεια. Επειδή μου τη δίνουν οι ακροδεξιοί του Tea Party, εκδίδω μια σύντομη ανακοίνωση για "στήριξη χωρίς αυταπάτες". Λίγες μέρες μετά, επανεκλέγεται.    

10) Η πρόκληση του Ο. (2014). Πρόσφατα προκλήθηκα από φίλο να γράψω μια λίστα με πράγματα που με σημάδεψαν. Προτίμησα να γράψω μια λίστα με πράγματα που σας σημάδεψαν. Λίγα λεπτά μετά, γράφτηκε αυτή η ανάρτηση.


Υ.Γ. 1 Η αγάπη σου, αναγνώστη, για το μουσικό μου γούστο οδήγησε σε δύο μεγαλειώδεις Παρασκευές στον Σχοινοβάτη (έλα, απέναντι από τους 5 δρόμους, δίπλα στο Νάνο, δίπλα στον Λάμπρο για την ακρίβεια), όπου έβαζα μουσική. Έλα την ερχόμενη Παρασκευή να τις κάνουμε τρεις.

Υ.Γ. 2 Ο. ελπίζω να σε κάλυψα...

Παραλίγο...




Ένα μήνα έχω να γράψω. Το μεγαλύτερο διάστημα από τότε που ξεκίνησε αυτή η περίεργη ιστορία με το μπλογκ. Μήπως αυτό σημαίνει ότι πρέπει να κρεμάσω την πένα μου, να ρίξω καφέ στο πληκτρολόγιό μου, να τα μαζέψω γενικά;




- Ναι, γιατί στέρεψα από ιδέες.

- Όχι, γιατί σε αυτόν τον ενάμιση χρόνο το μπλογκ έχει 44.000+ views.

- Ναι, γιατί όλα τα μεγάλα θέματα που ταλανίζουν τον σύγχρονο μεταβιομηχανικό άνθρωπο έχουν αναλυθεί επαρκώς.

- Όχι, γιατί σε τρεις μήνες θα μπορώ να γράψω τον Καζαμία 2015, φιλοδοξώντας να διαδοθεί ακόμα περισσότερο κι από τον περσινό.

- Ναι, γιατί στην Ανάφη κανείς από τους 270 μόνιμους κατοίκους δεν ήξερε την ύπαρξή του και με πλήγωσαν.

- Όχι, γιατί τώρα που το έμαθαν, πρέπει να έχουν κάτι να διαβάζουν το χειμώνα που λείπουν οι τουρίσται.

- Ναι, γιατί δεν θέλω να καταλήξω σαν κάτι άλλους (ονόματα δεν λέμε, υπολήψεις δεν θίγουμε) που γεμίζουν τα μπλογκ τους με αναδημοσιεύσεις. Οτιδήποτε έχεις διαβάσει εδώ, αναγνώστη, είναι δικό μου κι έχει γραφτεί για τα μάτια σου μόνο.

- Όχι, γιατί έχω χρέος απέναντί σου αναγνώστη, να συνεχίσω το μακρύ κι επίπονο έργο της διαπαιδαγώγησης σου πολιτικά, μουσικά, κοινωνικά κλπ.

- Όχι, γιατί θα χαρούν οι απανταχού χίπστερ, νεοχίπηδες, κλαρινογαμπροί, σκυλούδες, πασόκοι, κωστόπουλοι, μπογδάνοι, κάλπηδες.

- Όχι, γιατί πρέπει να γράψω τη συνέχεια του Ευρωμπάσκετ '87 κάποια στιγμή...

- Όχι, γιατί χρωστάω μια ανάρτηση στη λατρεμένη (NOT) Σώτη Τριανταφύλλου.

- Όχι, γιατί η Ελένη θα περιμένει κι άλλο "Θυμάσαι".

- Όχι, γιατί πως θα εκφραστώ αν γίνει κάτι συνταρακτικό;

- Όχι, γιατί που θα ακούς μετά τέτοιες κομματάρες, αναγνώστη;




Φετινό άλμπουμ από αγαπημένη μπάντα (που 
έχει παίξει και σε Αναιρέσεις, να τα λέμε αυτά)





- Όχι, γιατί όσο με διαβάζεις εσύ, θα γράφω.




Υ.Γ. Ωραία λοιπόν, αφού συνεχίζουμε, έλα την Παρασκευή στον Σχοινοβάτη, Σουλτάνη 4 στα Εξάρχεια, που θα βάζω μουσική να μου κάνεις παραγγελιές. Βάλε μου δύσκολα, αναγνώστη.