Στον καταραμένο τόπο (όπου βρίσκομαι από το Σάββατο) Μάη μήνα βρέχει. Και στον ευλογημένο βγαίνει από τον πρώτο γύρο δήμαρχος ο Πανταζής. Δεν υπάρχει ελπίδα, αναγνώστη. Στο εκλογικό τμήμα που ψήφισα την Κυριακή ο προηγούμενος από μένα πέταξε το φάκελο στα σκουπίδια και βγήκε από το παραβάν με το ψηφοδέλτιο σκέτο. 25 χρονών το πολύ, έτσι; Πασόκος πέραν πάσης αμφιβολίας, προφανώς, αλλά αν βγεις και πεις να επιτρέπεται να ψηφίζουν μόνο όσοι έχουν IQ πάνω από ένα όριο, θα σε πουν ελιτιστή και ρατσιστή. Αν οι εκλογές άλλαζαν τον κόσμο θα ήταν παράνομες και δεν είναι τίποτα άλλο από μια στιγμιαία αποτύπωση τάσεων και όλα αυτά τα μαρξιστικά, τα σένια, τα μπεσαλίδικα, αλλά...τέτοια ποσοστά οι χρυσαυγίτες; Και οι πασοκονεοδημοκράτες; Δεν είναι ότι απογοητεύομαι, είναι ότι η τιμή του σκοινιού έχει φτάσει σε δυσθεώρητα ύψη, όπως και των μπαλτάδων, για όλους αυτούς που "να μου κοπεί το χέρι αν τους ξαναψηφίσω". Τόσες φορές το έχεις πει ρε μεγάλε, γιατί δεν είδα ούτε έναν κουλό την Δευτέρα;
Μόνο στο μπάσκετ γίνονται ανατροπές τελικά και βγήκε πρωταθλήτρια Ευρώπης η Μακάμπι και χάρηκαν οι Ολυμπιακοί γιατί δεν το πήρε η Ρεαλ που τους απέκλεισε, οι ίδιοι Ολυμπιακοί που ψήφισαν μαζικά τον Μαρινάκη και τους χρυσαυγίτες μπράβους του και που βρίζουν τους Εβραίους που είναι "μασόνοι και κλέβουν τα λεφτά του κοσμάκη". Άβυσσος η ψυχή του οπαδού - ψηφοφόρου, αναγνώστη. Και ασφαλέστατο δείγμα ότι μιλάς με χρυσαυγίτη όταν ακούς τη λέξη "κοσμάκη".
Από τον δίσκο "Κόσμος και όνειρο είναι ένα" (1993).
Κόσμος, και όχι κοσμάκης. Κατάλαβες;
Σε άλλα νέα, αναγνώστη, ο Καμίνης κατηγορεί τον Σακελλαρίδη ότι προσεγγίζει τους χρυσαυγίτες (!!!!), ο Πασόκος Βουδούρης αντί να ευχαριστεί την τύχη του που πέρασε δεύτερο γύρο ζητάει και ντιμπέιτ με τον Τατούλη, τρομάρα του, η Αυγή δημοσιεύει τα αποτελέσματα των περιφερειακών χωρίς να βάζει "ΑΝΤΑΡΣΥΑ" δίπλα στα ονόματα των υποψηφίων της...Ανταρσύα, λες και κατέβηκαν μεμονωμένα κάποιοι και πήραν 2,4% (κατά μέσο όρο), έτσι, επειδή ήταν ωραίοι τύποι και τύπισσες και άλλα τέτοια ωραία. Την Κυριακή που θα πιάσει το όριο του 3% και θα βγάλει ευρωβουλευτή η αντικαπιταλιστική αριστερά θα τον πουν οικολόγο ή ανεξάρτητο άραγε; Τα τσακάλια είναι έτοιμα να κάνουν ανταρσία πάντως.
Τι άλλη επιλογή έχετε; Τις αλυσίδες στο λαιμό;
Μ' αρέσει ο καταραμένος τόπος τελικά. Αν δεν γίνει μια σοβαρή συλλογή υπογραφών (μη σου πω δημοψήφισμα, αναγνώστη) θα εγκαταλείψω τη σχιζομητρόπολη και θα μετακομίσω εδώ. Να τελειώνει αυτό το παραμύθι επιτέλους.
Πολύ κράτησε.
Υ.Γ. 1 Αν ψηφίσεις ΠΟΤΑΜΙ, αναγνώστη, πήδα μετά μέσα να πνιγείς να ησυχάσουμε από τη βδελυρή σου παρουσία.
Υ.Γ. 2 Το Σάββατο βάζω μουσική στο Διπλό στην Τρίπολη (θα αναχωρήσουν πουλμαν από την πλατεία Εξαρχείων) και από εβδομάδα στο Va Bene. Το νου σου, αναγνώστη.
Έκλεισαν κι άλλα. Με κυριότερο παράδειγμα το Decadence, που και σε πιο ωραίο κτίριο ήτανε (στο οποίο έμενε και ο αντιβασιλέας, τρομάρα του), και από τη δεκαετία του '70 υπήρχε, και που έχει κάνει γύρισμα ο Νικολαΐδης σε ταινία που πρωταγωνιστούσε ο Αγγελάκας, και όπου τα έπινε ο Nick Cave όταν ερχόταν στην Ελλάδα, και, και...Έκλεισε το παλιό το Stand, στη γωνία Μπενάκη και Τζαβέλλα, που στέγαζε απίστευτο αριθμό πελατών ανάλογα με το (λιλιπούτειο, σαν τους καρναβαλιστές ένα πράγμα) μέγεθός του. Έκλεισε το Next, το παλιό Jasmin, το παλιό Closer, το παλιό Dada (μη μου μιλάς αναγνώστη για relocation μαγαζιών, για ακρογιαλιές και για αστέρια, πες μου μονάχα πως κι εδώ το ίδιο μ'αγαπάς - μ'αγαπάαααας). Ένα μαγαζί όταν πηγαίνει σε άλλο, μεγαλύτερο κατά κανόνα, χώρο, χάνει την ψυχή του. Οπότε από αυτή την άποψη καλύτερα που το εν λόγω κλείνει οριστικά και δε μετακομίζει σε καμία περιοχή τύπου Ψυρρή, π.χ. Το πλήγμα θα ήταν ακόμα μεγαλύτερο, ίσως.
Εκεί το άκουσα πρώτη φορά και τώρα το βάζω
όπου κι αν παίξω, έτσι, για το καλό
Λατρεύαμε να το μισούμε τα τελευταία χρόνια. Να γκρινιάζουμε για τον κόσμο ("πολλά πιτσιρίκια μαζεύει" - όχι αναγνώστη, δεν φταίνε αυτά που γεννιόντουσαν όταν εμείς πρωτοπήγαμε στο μαγαζί το 1997, ο χρόνος ο αδυσώπητος που περνάει φταίει), να γκρινιάζουμε για τη μουσική ( "μα βάζει Lady Gaga;" - ναι ρε, ότι γουστάρει θα βάλει, όταν σε ξεστράβωνε στα 18 σου με κομματάρες ήτανε καλά;), να γκρινιάζουμε που είχε πολύ κόσμο και δε χωράγαμε, που είχε λίγο κόσμο και βαριόμασταν να κοιταζόμαστε οι ίδιοι και οι ίδιοι, που είχε ενδιάμεσα από πολύ και λίγο κόσμο και δεν βρίσκαμε τι να του προσάψουμε, να γκρινιάζουμε για όλα. Αλλά εκεί κατά τις 5, όταν ήμασταν ακόμα έξω και θέλαμε να πιούμε ποτό και να ακούσουμε καλή μουσική, στη στριφογυριστή σκάλα καταλήγαμε. Με το ίδιο ευχάριστο άγχος κάθε φορά που την ανεβαίναμε και την ίδια θλίψη κάθε φορά που την κατεβαίναμε. Με το ίδιο δέος για τις πιο ιστορικές τουαλέτες στην Αθήνα, λόγω του προθάλαμου με τους καναπέδες κυρίως... Με το urban legend που πέρναγε από παρέα σε παρέα: "Μην πάρεις ποτό, μόνο μπύρες", χωρίς ποτέ κανένας να έχει όντως μιλήσει με κάποιον που να τον έχουν πειράξει τα ποτά του μαγαζιού. Με είσοδο -την περίοδο (και τις ώρες) που είχε είσοδο - ή χωρίς. Με χαρακτηριστικές φάτσες - θαμώνες του μαγαζιού, για τους οποίους επί χρόνια πίστευα ότι κατά τη διάρκεια της ημέρας ζουν αλυσοδεμένοι στο υπόγειο του μαγαζιού και τους αφήνουν ελεύθερους το βράδυ για ντεκόρ - μέχρι που είδα έναν τους να πληρώνει λογαριασμό της ΔΕΗ στην Αριστείδου ένα πρωί ΜΑΖΙ με τον πατέρα ΤΟΥ και σοκαρίστηκα.
Όσο κι αν σου φαίνεται περίεργο,
αναγνώστη, κι ΑΥΤΟ έπαιζε πάντα
Τα μπουγέλα στο κλείσιμο για το καλοκαίρι. Που συνέπιπταν μυστηριωδώς με την ξαφνική επιθυμία πολλών γυναικών θαμώνων οι οποίες φορούσαν ΠΑΝΤΑ μαύρα ρούχα, να φορέσουν άσπρα (με μαύρα εσώρουχα από μέσα όμως). Οι κερκίδες, και δη η θέση δίπλα στο παράθυρο, που ήταν η αγαπημένη μου (έχω δει από αυτό το στρατηγικό σημείο Πασπίτες να τρώνε άπειρο ξύλο έξω από τα γραφεία τους στην Κωλέττη μέρες τριημέρου Πολυτεχνείου). Να ζητάω το Rearview Mirror τόσο συχνά που από ένα σημείο και μετά να το βάζει ο dj με το που με έβλεπε να πλησιάζω, για να γλιτώσει χρόνο και από τους 2 μας. Πολυθρόνες και καναπέδες που αναφύονταν μαγικά μπροστά σου έτσι και περιπλανιόσουν λίγο στο χώρο (και που όλοι λίγο πολύ έχουμε κοιμηθεί σε αυτούς. Τι εννοείς "όχι εγώ"; Ψεύτη). Σε έναν τέτοιο κάθισα πριν δέκα μέρες, ένα Σάββατο προς Κυριακή ξημέρωμα - κι έκλαψα. Όχι επειδή είχα πιει, μην ακούω ανοησίες. Επειδή, είπαμε:
Κλείνει.
Αυτό το Σάββατο.
Υ.Γ.1 Αφιερωμένο στην Φ. που το παρήγγειλε και στον Γ.Κ. που είναι για δουλειά στην Αγγλία και που - πραγματικά το πιστεύω - αν ήταν στη χώρα θα έβρισκε τρόπο να αποτρέψει το κακό...(Να χαίρεσαι την κοπέλα σου μιστερ!)
Υ.Γ. 2 Την έχω βάλει και σε άλλη ανάρτηση, αλλά θα μου συγχωρέσεις την επανάληψη, αναγνώστη. Είναι η μόνη φώτο του μαγαζιού που έχω τραβήξει εγώ, βλέπεις.
Αριστερά στην κερκίδα,όπως κοιτάς τη φώτο,
είναι το σημείο που σου έλεγα, αναγνώστη
Υ.Γ.3 Αυτή την Παρασκευή 9/5 στην Πινέζα (Σολωμού και Μπόταση) θα βάλω (και) τραγούδια που ακούσαμε όλα αυτά τα χρόνια στο Μο Μπέτερ. Ψήσου.
Έβρεχε έξω. Μονότονα. Για πάρα πολλή ώρα - δέκα λεπτά περίπου. Ο διάσημος blogger είχε βυθίσει το κεφάλι του στα χέρια του με απόγνωση. Απόγνωση που προκαλείτο κυρίως από το γεγονός ότι άλλη μια έκφραση - κλισέ αποδεικνυόταν μια τεράστια μπαρούφα, καθώς όσο και να βύθιζε, το μισό απέξω έμενε (και μην ακούσω βλακείες, αναγνώστη, περί μεγάλου κεφαλιού και μικρών χεριών, δοκίμασε το κι εσύ στο σπίτι να δεις ότι ΔΕΝ γίνεται. Είδες; Ευχαριστώ, συνεχίζω). Η βροχή του έφτιαχνε τη διάθεση αλλά ήξερε ότι δε θα κρατήσει πολύ, όπως ποτέ δεν κρατάει πολύ σε αυτή τη σχιζομητρόπολη. Το ειδικό μπίπερ χτύπησε πένθιμα. Αυτό που φοβόταν έγινε λοιπόν. Το Προεδρείο τον ήθελε. Κάθισε αναπαυτικά στο πάτωμα και πάτησε το απαγορευμένο κουμπί στο τηλεκοντρολ - αμέσως ο τοίχος του σαλονιού άνοιξε για να αποκαλύψει ένα πλάσμα που κρατούσε μια τηλεόραση πλάσμα.
Η τηλεόραση φωτίστηκε και το Προεδρείο εμφανίστηκε καθισμένο στο υπερπολυτελές γραφείο του. Το Προεδρείο των διάσημων, επιτυχημένων blogger (με πάνω από 38.500 views τον πρώτο χρόνο ύπαρξης του μπλογκ, αυτό ήταν το όριο), το οποίο αποτελούνταν αυτή την περίοδο από έναν τύπο που έγραφε συνταγές μαγειρικής, μια μαθήτρια γυμνασίου που έγραφε μελαγχολικά μεταμοντέρνα ερωτικά ποιήματα και έναν νεοχίπη που έγραφε για ελεύθερο κάμπινγκ, ποιες είναι οι καλύτερες "καβάτζες" για να στήσεις τη σκηνή σου σε κάθε νησί, τέτοια (δε φαντάζεσαι, αναγνώστη, τι μπορεί να κάτσει να διαβάσει ο κόσμος στο ίντερνετ, εδώ εσύ έχεις φτάσει μέχρι εδώ σε αυτή την ανάρτηση). Ήταν θυμωμένοι, φαινόταν καθαρά αυτό. Και οι δύο άνθρωποι, καθώς ήταν συνοφρυωμένοι, και ο ένας νεοχίπης, καθώς γέλαγε λιγότερο από ότι συνήθως και ο μπάφος στο χέρι του ήταν σβηστός. "Δύσκολα τα πράγματα" σκέφτηκε ο διάσημος blogger (δ.b. εφεξής). "Γιατί δεν πίνει αυτός; Τι να έχει γίνει άραγε;". Οι απορίες που τριβέλιζαν το μυαλό του δ.b. θα λύνονταν σύντομα. Το λόγο πήρε το πιο αυστηρό και αμείλικτο μέλος του Προεδρείου, γνωστό με το όνομα "η Μάστιγα" - η μαθήτρια:
"Σε καλέσαμε, πιο πρόσφατο μέλος της Ένωσής μας, γιατί ο κλάδος περνάει δύσκολες ώρες. Οι 3 μας δεν έχουμε κοιμηθεί, ή μαγειρέψει, ή γράψει κάποια ανάρτηση, ή ψωνίσει από την άκρη μας, εδώ και 5 μέρες. Η κατάσταση είναι απελπιστική. Είμαστε μια ράτσα που πεθαίνει, δ.b. Πρόσφατα ο Μπιλ Γκειτς (στο σημείο αυτό σταυροκοπήθηκαν όλοι) παρήγγειλε στο My Space να κάνει λίγο χώρο στο κοιμητήριο των κάποτε-φοβερών-πραγμάτων-του-ίντερνετ-αλλά-τώρα-πια-ξεχασμένων-από-Γκέιτς-και-ανθρώπους, για εμάς, τους μπλόγκερ! Καταλαβαίνεις τι σημαίνει αυτό; Θα πάμε σε αυτή τη γκρίζα και άχρονη περιοχή, παρέα με το Messenger, μια περιοχή που τη θερίζουν άγριοι άνεμοι μοναξιάς και εγκατάλειψης, όπου αχυρόμπαλες από την Άγρια Δύση χορεύουν αρμονικά με ξεχασμένους έρωτες, μισοτελειωμένα τραγούδια και αλμυρά δάκρυα χωρισμού, όπου δεν υπάρχει πια η λέξη ΕΜΕΙΣ παρά μόνο τα γράμματα Ε και Μ και Ε ξανά και Ι και Σ, σκορπισμένα, ανασκολοπισμένα, πεταμένα δεξιά αριστερά"...
Η Πρόεδρος συνέχισε σε αυτό το μοτίβο για μισή ώρα ακόμα περίπου. Ο δ.b. την άκουγε με δυσκολία, ενώ σκεφτόταν απείρως πιο σημαντικά πράγματα, όπως το τι έφαγε στις 25/3/1985, ή τι να κάνει ο φίλος του ο Ραούλ που είχε να τον δει μήνες. Το παραλήρημα της διοπτροφόρου νεαράς που μίλαγε για τον έρωτα ασταμάτητα (χωρίς να τον έχει βιώσει και ποτέ μάλιστα) διέκοψε βίαια ο μάγειρας, μιλώντας πολύ δυνατά και επιτυγχάνοντας έτσι να προκαλέσει το ενδιαφέρον του βαριεστημένου δ.b. (αν και όχι να ξυπνήσει το τρίτο μέλος του προεδρείου, που είχε κοιμηθεί μακάρια επάνω στο γραφείο, ροχαλίζοντας ελαφρά):
"Αυτό που θέλει να πει η Πρόεδρος, αλλά παρασύρθηκε από τον αχαλίνωτο ρομαντισμό της, όπως πάντα, είναι ότι περνάμε δύσκολες ώρες. Και εδώ μπαίνεις εσύ στην εξίσωση, γιατί ο μουσακάς μπορεί να μοιάζει με το παστίτσιο, αλλά δεν είναι το ίδιο πράγμα: Μην ρωτάς τι έκανε η Ένωση για σένα, πες μας τι έκανες ΕΣΥ για την Ένωση. Λοιπόν;"
Κάπως έτσι δηλαδή.
Ο δ.b. ξερόβηξε για να κερδίσει χρόνο. Αντί αυτού τον έπιασε κρίση τσιγαρόβηχα που κράτησε πέντε λεπτά, ενώ τα δύο εναπομείναντα ξύπνια μέλη του προεδρείου τον κοίταζαν με αυξανόμενη ανυπομονησία και εκνευρισμό. Τελικά μίλησε:
"Εεεε...Κοιτάχτε να δείτε..Πέρα από την προσωπική μου συνεισφορά στην Υπόθεση, με 69 αναρτήσεις σε ένα χρόνο και κάτι, με δημιουργία ειδικού προφίλ προώθησης του μπλογκ στο facebook, με πρήξιμο του κόσμου που γνωρίζω στα μαγαζιά που βάζω μουσική να με διαβάσει, με την παρακίνηση με το παράδειγμά μου σε ένα συνάδελφο και σύντροφο, σε μια κοπέλα που κάναμε παρέα πέρσι το καλοκαίρι και σε μια φίλη που γράφει ποιήματα να ξεκινήσουν δικά τους μπλογκ, και με την απίστευτη διείσδυσή μου στην τοπική κοινωνία των Ιωαννίνων (χάρη στην Ε. και τις εκπομπές της κυρίως), δεν έχω κάνει και πολλά, είναι η αλήθεια. Και δεν θέλω να κάνω και άλλα, εδώ που τα λέμε. Καταλαβαίνω ότι αγχωθήκατε επειδή ο Old Boy κατεβαίνει υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος, ο Mikeius έχει περάσει στην εποχή της εικόνας και παράτησε το ΦΑΕ ΕΝΑ ΜΑΛΑΚΑ, ο Πιτσιρίκος βαριέται και δημοσιεύει κυρίως μέιλ αναγνωστών, αλλά δεν μπορώ να κάνω κάτι για όλα αυτά. Διαγράψτε με στην τελική. Άσχετοι και ψώνια είστε. Ορίστε, το είπα"
Ισχύει για όλους τους υπόλοιπους, αναγνώστη, όχι για
μένα και τους τρεις προαναφερθέντες, προφανώς
Η σύνδεση διακόπηκε με ένα ξερό κλικ. Ο δ.b. έμεινε μόνος στο μισοσκόταδο, τελείως μόνος, απόβλητος από το είδος του, αυτή την κάστα ανθρώπων που νομίζουν ότι μπορούν να σου σπαταλούν τον πολύτιμο χρόνο σου, αναγνώστη, γράφοντας ό,τι τους κατέβει στο κεφάλι. Και ένιωσε πολύ καλά για αυτό. Θα ίδρυε τη δικιά του Ένωση, θα γινόταν ο Λακάν των μπλόγκερ, δεν πάνε στο διάολο όλοι τους! Άναψε τσιγάρο και το λαπτοπ του. Μια νέα εποχή ξεκινούσε.
Προσδεθείτε, αγαπητέ αναγνώστη
Υ.Γ. 1 Χρόνια πολλά και από εδώ! Ξέρεις εσύ...
Υ.Γ. 2 Αυτό που έγινε στο Va bene προχτές δεν είχε προηγούμενο! Οι τελευταίοι χορευτές έφταναν στο ταμείο από τα Άγραφα. Σας ευχαριστώ.
Υ.Γ. 3 Να πάτε "στο Δαφνί" στη Δάφνη για τσίπουρα, είναι πολύ ωραίο μαγαζί. Ευχαριστώ.
