Την πατήσαμε, σύντροφε αναγνώστη. Ο Λάκης Λαζόπουλος δεν μπορεί να αφήσει στην άκρη τις επαγγελματικές του υποχρεώσεις και να κηρύξει την επανάσταση στας Ευρώπας. Το βήμα του πελαργού έμεινε μετέωρο, το χιονισμένο μονοπάτι άνοιξε μέχρι τη μέση, η μπύρα δεν χύθηκε όλη στο ποτήρι, ο Γκαμπριέλ ο Γκαρσία ο Μάρκες πέθανε στα αλήθεια αυτή τη φορά (εμένα αναγνώστη το αγαπημένο μου του μακαρίτη είναι το "Φθινόπωρο του Πατριάρχη" και όχι τα άλλα τα χιτάκια, 100 χρόνια μοναξιάς και έρωτας στα χρόνια της χολέρας, γούστα είναι αυτά, το συγκεκριμένο είναι γραμμένο σε στυλ Σαραμάγκου γι'αυτό μ' αρέσει μάλλον).
Σε άλλα νέα κάποιοι χριστιανοί κάνουν κάποιο θέμα για κάποια σταύρωση και κάποια ανάσταση και οι υπόλοιποι προσμένουν μάταια την όποια επανάσταση, ενώ και οι μεν και οι δεν ρίχνονται με βουλιμία στο αρνάκι, προκαλώντας την οργή των χορτοφάγων που έχουν γεμίσει το facebook με φώτο από αρνάκια/κατσικάκια που ποζάρουν ξένοιαστα σαν pets, αγνοώντας εσκεμμένα ότι τα συμπαθή τετράποδα δεν υπήρξαν ποτέ κατοικίδια ζώα (και όσο για τις κακόβουλες φήμες περί Ηλείας και Ουαλίας, θα τις δεχτώ μόνο στην περίπτωση της δεύτερης, καθότι μισός Ζαχαραίος και ευαίσθητος σε τέτοιες ανυπόστατες και φαιδρές κατηγορίες). Μικρό μουσικό διάλειμμα.
Βρίζει στο τέλος ο καλλιτέχνης
αλλά έχει τα δίκια του κι αυτός.
Το ΠΑΣΟΚ ελπίζει να κερδίσει μια περιφέρεια, αυτή της Πελοποννήσου (τι εννοείς αναγνώστη ο Βουδούρης βάζει με τον ΣΥΡΙΖΑ; Τελευταία φορά που τσέκαρα πασόκος ήταν), και η Ν.Δ. άλλες 2-3. Οι υπόλοιπες προφανώς και θα καταλήξουν στο Ποτάμι, αν πιστέψουμε τις δημοσκοπήσεις. Το οποίο Ποτάμι έχασε ίσα με 3 ψήφους με την αποχώρηση του Νίκου Δήμου, ο οποίος έχει πει ένα κάρο παπαριές κι έφυγε για τη μοναδική σωστή του δήλωση, αυτή για το "άγιο" φως. (Είχα ένα φίλο, αναγνώστη, που συνήθιζε να κατεβαίνει τη νύχτα της Ανάστασης μπροστά από το σπίτι του με ένα σβησμένο τσιγάρο στο στόμα και να ζητά από διερχόμενα γραΐδια με κεριά "φωτιά"). Το μοναδικό άγιο φως είναι αυτό της ΔΕΗ γιατί όταν έρχονται οι λογαριασμοί της όλοι ανεξαιρέτως πέφτουν στα γόνατα και μουρμουρίζουν ακατάληπτες φράσεις μέσα στις οποίες διακρίνονται οι λέξεις "τον Χριστό σου" και "την Παναγία σου". Ο Πρετεντέρης ξιφούλκησε σήμερα κατά της βίας στα γήπεδα, γιατί τι ψυχή έχει ένα πλαστικό μπουκάλι που πέταγε ο ίδιος πριν κάποια χρόνια;
Λέω να παρατείνω τη διαμονή μου στην επαρχία για κανά δυο δεκαετίες ακόμα, αναγνώστη. Φαΐ, καθαρός αέρας, βιβλία. Δηλαδή η Λ. που γύρισε μόνιμα στα υπέροχα μεσσηνιακά χώματα χαζή είναι; Όχι, δεν είναι, βασικά πολύ συνειδητοποιημένη είναι, παρά το νεαρό της ηλικίας της και μακάρι κάποτε να μπορέσουμε να τη μιμηθούμε όλοι...Ακόμα όμως είμαστε αδύναμοι και παραμένουμε στη σχιζομητρόπολη, όπως αρέσκεται να την αποκαλεί έτερη φίλη, θυμίζοντας μου με αυτό τον όρο αυτό το υπέροχο κομμάτι της Anne της Clark:
Outside the cancerous city spreads like an illness
(Μήπως βρήκα επιτέλους τίτλο για τη στοιχειωμένη
διπλωματική του μεταπτυχιακού;)
Καλά να περάσεις, αναγνώστη, να φας, να πιεις και να γυρίσεις στη σχιζομητρόπολη να ανταμώσουμε ξανά. Η μάλλον να μην ανταμώσουμε, όπως κάναμε μέχρι τώρα. Καλύτερα χώρια παρά μαζί, όπως λέει και ο θυμόσοφος λαός μας (κι αν δεν το λέει κακώς, αλλά τι περιμένεις, ποιος θυμόσοφος λαός, 40 χρόνια τώρα ΠΑΣΟΚ-ΝΔ βγάζει στην κυβέρνηση κι ετοιμάζεται να το ξανακάνει, αν αυτός είναι θυμόσοφος, εγώ είμαι ο Πάπας).
Υ.Γ. Γέλασα πάρα πολύ με αυτό, πρέπει να το μοιραστώ μαζί σου αναγνώστη.
Ζητώ ταπεινά συγγνώμη από τους χριστιανούς
και τους φαν του Terminator (ειδικά τους δεύτερους)
(Μην τρομάζεις, αναγνώστη. Τίποτα από τα παρακάτω δε γίνεται όντως. Αλλά δε θα είχε πλάκα;)
Μετά το χαμό που έγινε στα social media με το θάνατο του Τζοφρι και τα αναθέματα σε όσους έκαναν spoiler, το μπλογκ είναι στην ευχάριστη θέση να παρουσιάσει αποκλειστικά για τους αναγνώστες του τη συνέχεια του Game of Thrones, έχοντας ρίξει κλεφτές ματιές στις σημειώσεις του George R. R. Martin (όχι μόνο στα ήδη δημοσιευμένα αλλά και στα) 2 επόμενα και τελευταία βιβλία.
- Η Αρια περιφέρεται από πόλη σε πόλη μ' ένα κεφάλι γεμάτο χρυσάφι. Σκοτώνει πολύ κόσμο μέχρι που παντρεύεται τον Πόντρικ και πεθαίνει στο γάμο της όταν της πέφτει στο κεφάλι ένας πολυέλαιος με 7 χρυσά κηροπήγια προς τιμή των 7.
- Ο Τύριον χάνει το αυτί του, τα δάχτυλα του ενός χεριού και την αίσθηση του χιούμορ του. Στο γάμο της Αρια βρίσκει το αυτί του σε ένα δοχείο νυχτός αλλά δεν το εκτιμάει και πολύ, αφού έχει χάσει ήδη το χιούμορ του.
- Οι δράκοι της Καλίσι ερωτεύονται μεταξύ τους και αποφασίζουν να παντρευτούν (και οι τρεις, τι πρόβλημα έχεις αναγνώστη;). Την ώρα της τελετής φονεύονται από Λάνιστερ οπλισμένους με πυροσβεστήρες. Μαζί τους χάνονται και 8.500 Unsullied παρόλο που κάποιος φώναξε "πίσω από τα παιδιά".
- Ο Στάνις καταφέρνει τελικά να πάει στην τουαλέτα και να χάσει αυτή τη μόνιμη έκφραση δυσκοιλιότητας που τον χαρακτηρίζει. Αποφασίζει να παντρευτεί την Κόκκινη Γυναίκα, η οποία δυστυχώς πεθαίνει από δηλητηριασμένη καρφίτσα στην πρόβα του νυφικού.
- Η Σέρσευ έχει αυτοκτονικές τάσεις και παντρεύεται κάθε μέρα και από έναν ανιψιό της αλλά δεν σκοτώνεται σε κανένα από αυτούς τους γάμους. Οι δε άντρες της αυτοκτονούν μετά από 2 ώρες συζυγικής ζωής μαζί της (κατά μέσο όρο). Απελπισμένη, μηνύει τον συγγραφέα για "αθέτηση υπόσχεσης εντυπωσιακού θανάτου σε γαμήλια τελετή". Χάνει τη δίκη.
- Ο Τζέιμι ερωτεύεται την Μπρίεν από το Ταρθ και της προτείνει να παντρευτούνε. Αυτή απαντάει "καλά, είσαι τελείως μαλάκας, δε βλέπεις τι γίνεται στους γάμους; Σύμφωνο συμβίωσης σαν τη Ρένα τη Δούρου που τη θαυμάζω κιόλας και πολύ σου είναι,"
- Ο Τζον Σνόου δεν ξέρει τίποτα.
Λευκή κόλλα λέμε, αιώνιος φοιτητής, χάλια μαύρα
- Ο Μανς Ρέιντερ παντρεύεται την αρχηγό των Άλλων σε μια σεμνή τελετή, η οποία καταλήγει σε αλληλοεξόντωση κάθε ψυχής ζώσας πέραν του Τείχους.
- Ο Σάμγουελ μοιάζει τρομακτικά στον Βαγγέλη Μαρινάκη και η ΕΠΟ του απαγορεύει να παντρευτεί, μην έχουμε άλλα.
- Ο Νεντ Σταρκ ...καλά, αυτός παντρεύτηκε νωρίς.
- Η Καλίσι, απογοητευμένη από τον άδικο χαμό των δράκων της, γυρνάει στις ερημιές μέχρι που συναντάει τον Τύριον. Έκπληκτοι ανακαλύπτουν ότι έχουν το ίδιο ακριβώς ύψος και ιδρύουν έναν πολιτιστικό σύλλογο αποενοχοποίησης των "λιγότερο ψηλών¨, Συγκατοικούν σε ένα χομπιτόσπιτο αλλά απορρίπτουν μετά βδελυγμίας κάθε σκέψη για γάμο.
- Ο Μπραν παντρεύεται μια απλή κοπέλα από ένα χωριό που συναντά στο δρόμο του. Δευτερόλεπτα αργότερα, πεθαίνει.
- Ο Τζόρβας, δηλαδή ο Νικήτας Κλιντ, δηλαδή ο Θήον, παντρεύεται τον Μικροδάχτυλο σε μια προσεκτικά υπολογισμένη κίνηση για να τον βγάλει από τη μέση. Κάτι δεν πάει καλά στο σχέδιο και πεθαίνει ο ίδιος τελικά.
- Η Σάνσα παντρευται τον Ομπερυν Μαρτέλ. Η κηδεία τους γίνεται σε στενό οικογενειακό κύκλο.
- Ο Τζον Σνόου παραλίγο να μάθει κάτι αλλά τζίφος. Ακόμα δεν ξέρει τίποτα.
- Ο Τάιγουιν αποφασίζει να μην ξαναπαντρευτεί ποτέ. Εξάλλου τα παιδιά έχουν μεγαλώσει, Αποσύρεται στο Κάστερλυ Ροκ και αφοσιώνεται στο πλέξιμο.
- Βασιλιάς στο Κινγκς το Λαντινγκ γίνεται ο Τομ, ιδιοκτήτης εταιρίας οργάνωσης γάμων και ενός γραφείου κηδειών, ο οποίος πλούτισε ξαφνικά και εντελώς απρόοπτα.
Υ.Γ. Σταρκαίοι μη μασάτε. Winter is coming. I believe in your victory.
- Αφού έκαναν την αρχή οι Sigur Ros, φέρτε και τους
This Will Destroy You να παίξουν live (σε κανένα γάμο)
Στα πλαίσια των εορταστικών εκδηλώσεων που οργανώνονται ανά την υφήλιο επί τη ευκαιρία της συμπλήρωσης ενός χρόνου ζωής του blog (η πρώτη ανάρτηση γράφτηκε στις 10/4/2013), δέχτηκα με χαρά την πρόσκληση του Κωνσταντίνου Μπογδάνου να τα πούμε "ΕΥΘΕΩΣ". Η μόνη προϋπόθεση που έθεσα, και ήμουν απόλυτος σε αυτό, ήταν να είναι live η εκπομπή. Ο Σταμάτης ο Μαλλέλης και ο Κωνσταντίνος δεν δέχτηκαν. Οπότε υποχώρησα. Γιατί όσο απόλυτος και να είσαι, η σκέψη ότι θα χάσω την ευκαιρία να τα πω ΕΥΘΕΩΣ με τον Ποιητή, τον Δημοσιογράφο, τον Άνθρωπο, τον Λόγιο, Κωνσταντίνο, με έκανε να αναριγήσω. Δεν χάνονται τέτοιες ευκαιρίες, αναγνώστη.
Εσύ δε θα πήγαινες δηλαδή;
Πήγα στο στούντιο προετοιμασμένος. Είχα διαβάσει όλα τα ποιήματα του Ποιητή. το άρθρο στο Luben για το "πως να γράψετε ποίηση σαν τον Κωνσταντίνο Μπογδάνο", είχα δει όλες τις εκπομπές, είχα κάνει homework. Βέβαια δεν ήμουν προετοιμασμένος για το πόσο εκτυφλωτικά κοντός ήταν ο Ποιητής, αλλά το ξεπέρασα γρήγορα. Μετά τις απαραίτητες συστάσεις ("Σπόρος", "Ο μεγαλύτερος εν ζωή δημοσιογράφος παγκόσμια"), στρογγυλοκάθισα στην αναπαυτική καρέκλα Του, μέχρι που με έστειλε ευγενικά στην απέναντι, την άβολη. Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν το πόσο έλαμπε το πρόσωπό του, ακόμα και χωρίς ίχνος μεικ-απ (αργότερα κατάλαβα ότι έφταιγε η αντανάκλαση της ντισκομπάλας στο ξυρισμένο του κρανίο). Κοίταξε την ατζέντα του, την άφησε ανέμελα δίπλα του και μου είπε μειλίχια: "Αρχίζουμε;". Σου παραθέτω, αναγνώστη, από μνήμης τον διάλογό μας:
Κ.Μ. : (εισαγωγή που την κάνει όρθιος, ανεβασμένος σε ένα σκαμπό, όσο εγώ σκαλίζω τη μύτη μου στο βάθος, ανήξερος ότι είμαι στο πλάνο). Το ιντερνετ έχει εισβάλλει στις ζωές μας ορμητικά, όχι τόσο ορμητικά σαν το ΠΟΤΑΜΙ του φίλου Σταύρου, αλλά και πάλι. Ψυχές φτερουγίζουν στα ADSL και μας ψιθυρίζουν στο αυτί το πονεμένο τους τραγούδι- όχι, ποίημα. Κόρες μόνες πολλές γκάνγκστα. Σήμερα, θα τα πούμε ΕΥΘΕΩΣ με έναν ασήμαντο μπλόγκερ, η ξαδέρφη του μπατζανάκη του οποίου είναι ανιψιά του Αλαφούζου και με χώσανε. Ελάτε μαζί μου να δούμε αν θα φυτρώσει ο ΣΠΟΡΟΣ.
(Διασχίζει με 24 βήματα τα 3 μέτρα που μας χώριζαν και κάθεται στην αναπαυτική καρέκλα του, ενώ εγώ ακόμα προσπαθώ να βολευτώ).
Κ.Μ. : Καλησπέρα ΣΠΟΡΕ.
Σ : Καλησπέρα, καλησπέρα.
Κ.Μ.: Θα ψηφίσεις το ΠΟΤΑΜΙ;
Σ: Παίρνεις ναρκωτικά;
Κ.Μ.: Με βοηθάνε να γράψω ποίηση.
Σ: Δε θα το υποψιαζόμουν ποτέ.
(παύση)
Κ.Μ.: Είσαι straight;
Σ: Κοίτα, Μπογδάνο, (μου επιτρέπεις να σε λέω Μπογδάνο ε;). έχω κάνει homework. Ρώτησες το ίδιο πράγμα τρεις φορές και τον Mikeius, χωρίς κανένα προφανή λόγο ή ειρμό. Και δεν απάντησε ποτέ. Το ίδιο θα κάνω κι εγώ.
Κ.Μ.: Το blog σε βοηθάει να αποτινάξεις τη σκουριά της σύγχρονης νεωτερικότητας;
Σ: Κι όχι μόνο ρώτησες τον ταλαίπωρο τον Μιχάλη τρεις φορές το ίδιο πράγμα, τον Φασιστονότη και τον φασιστομιχαλολιάκο καμία. Δε σε έπαιρνε εκεί ε;
(παύση)
Κ.Μ.: Πόσο χρονών είσαι;
Σ: Πόσο παπάρας είσαι;
Κ.Μ.: Μισός αιώνας πάνω μας τσούζει. Το πάρκο Πατησίων και Κύπρου αναβλύζει.
Σ: Αν απαγγείλεις κι άλλο απόσπασμα από τα ποιήματα σου θα φύγω.
Κ.Μ.: Το Σπόρος είναι ψευδώνυμο;
Σ: Όχι, έτσι με βάφτισαν. Σπόρο Σπόρου. Είμαι μισός Κύπριος.
Κ.Μ: Ο Νταλάρας;
Σ: Εθνικός τραγουδιστής.
Κ.Μ.: Η πράσινη γραμμή;
Σ: Πάλι άρχισες τα ποιήματα;
Κ.Μ.: Όχι, στην Κύπρο εννοώ, τα κατεχόμενα.
Σ: Άλλη ερώτηση.
Κ.Μ.: Τρως KFC;
Σ: Μόνο όταν τα βρω μπροστά μου. Αλλά υποστηρίζω τη LFC.
Κ.Μ.: Ε;
Σ: Η Λίβερπουλ, άσχετε.
Κ.Μ.:...
Σ: You 'll never walk alone? Anfield? Stevie G? Τίποτα;
Κ.Μ.: Εσύ περπατάς μόνος στη ζωή;
Σ: Ναι, εκτός από τις φορές που φοράω μασαζοκαλσόν Slim, οπότε δεν περπατάω, πετάω!
Κ.Μ.: Είσαι straight;
Σ: Πάλι τα ίδια; Καλά, φταίω κι εγώ που ανέφερα το μασαζοκαλσόν και σε τάραξα.
Κ.Μ.: Στην ομίχλη που επικρατεί στην ελληνική μπλογκόσφαιρα, όπου καταραμένοι ποιητές, επίδοξοι δημοσιογραφίσκοι, μετανιωμένοι παιδεραστές, βαριεστημένες νοικοκυρές, υψιπετείς χελώνες (ξαφνικό πλάνο μου με δείχνει να καθαρίζω βαριεστημένος τα νύχια μου με ένα στιλέτο. Αιφνιδιάζομαι αλλά συνεχίζω να το κάνω. Κι Αυτός να μιλάει), βραδυκίνητα οπόσσουμ, συνασπισμένες μεταμοντέρνες, γυμνασμένοι χρυσαυγίτες, αυνανιστές μαθητές, ρυτιδιασμένοι συνταξιούχοι και άλλοι διαγωνίζονται να κερδίσουν λίγη από την προσοχή του κοινού, εσύ που αυτοτοποθετείσαι;
Σ: Στις βαριεστημένες νοικοκυρές.
Κ.Μ.: Το σπίτι σου είναι καθαρό;
Σ: Όχι. Αφού βαριέμαι.
Κ.Μ.: Αν έρθω, θα κεράσεις καφέ;
Σ: Για κανένα λόγο. Άσε που μένω Εξάρχεια. Λοιπόν Μπογδάνε πρέπει να είσαι ο μοναδικός άνθρωπος που λέει ότι τον έδειραν Χρυσαυγίτες στα Εξάρχεια και το πιστεύει κιόλας. Σαν να μου λες ότι ο Χιτλερ αυτοκτόνησε καταπίνοντας ένα μπουκάλι μολότοφ.
Κ.Μ.: Μπορεί να αυτοκτονήσει κάποιος έτσι;
Σ: Σου έβαλα ιδέες έτσι; Δεν ξέρω, ψάξε το.
Κ.Μ: Το blog σου με τι ασχολείται;
Σ: Ποιο blog;
(παύση)
Κ.Μ.: Ποια είναι η αγαπημένη σου ανάρτηση;
Σ: Αυτή που θα γράψω όταν φύγω από εδώ.
Κ.Μ.: Θα με κράξεις;
Σ: Σε καμία περίπτωση. Σε θαυμάζω βαθύτατα.
(παύση)
Κ.Μ. Θέλω να σε ρωτήσω τόσα πολλά, αλλά αφενός δεν ξέρω τι θα κάνω μαζί σου, αφετέρου με πιέζουν να πάμε για διαφημίσεις.
Σ: Καημένε μου...
(παύση)
Κ.Μ.: Σε λίγο και πάλι μαζί.
Σ: Κάντε ζάπινγκ.
Η ακόμα καλύτερα άκουσε αυτή την
τραγουδάρα, αναγνώστη
Κ.Μ.: Και πάλι μαζί, τηλεθεατή, όπως λες κι εσύ Σπόρε, "αναγνώστη"
Σ: Ναι, μόνο που εγώ το έχω αντιγράψει από τον Πανούση που λέει "ακροατή μου" στο ραδιόφωνο, ενώ εσύ τώρα αντιγράφεις εμένα που αντέγραψα άλλον και καταντάει γελοίο. Άσε που στην περίπτωσή σου ισχύει μάλλον. Μόνο η μάνα μου παίζει να μας βλέπει. Κι αυτό επειδή της υποσχέθηκα εγγόνια στην επόμενη πενταετία.
Κ.Μ.: Είσαι straight;
Σ: Τρίτη φορά, φτάσαμε το όριο του Mikeius. Φτάνει τώρα.
Κ.Μ.: Πόση ώρα σου παίρνει μια ανάρτηση;
Σ: Εσένα πόση ώρα σου παίρνει ένα ποίημα;
Κ.Μ.: 3 μέρες
Σ: ...
Κ.Μ.: Σου φαίνεται λίγο ε;
Σ: Πολύ σύντομο, ναι. Πως προλαβαίνεις να στοιβάξεις τόσο υψηλά νοήματα σε 3 μέρες. Δεν κοιμάσαι ε;
Κ.Μ.: (ντροπαλά) Όταν γράφω όχι.
Σ: Φαίνεται.
Κ.Μ.: Λοιπόν;
Σ: Ντεπόν
Κ.Μ.: Πόση ώρα σου παίρνει μια ανάρτηση;
Σ: Δέκα λεπτά.
Κ.Μ.: Σκέφτεσαι να βάλεις διαφημίσεις;
Σ: Μόνο την εκπομπή σου, αν μου κάνεις την τιμή.
(παύση)
Κ.Μ.: Πως νιώθεις που σου παίρνω συνέντευξη εγώ;
Σ: Άβολα
Κ.Μ.: Σε έχει πιάσει δέος ε;
Σ: Όχι, απλά η καρέκλα μου δεν παλεύεται. Αλλάζουμε;
Κ.Μ.: Ίδιες είναι.
Σ: Μπογδάνε, αυτή τη δικαιολογία μου την έλεγε κι ένας φίλος μου που κεράτωνε την κοπέλα του με τη δίδυμη αδερφή της. Και οι δύο παπάρες είστε, να ξέρεις.
Κ.Μ.: Βρίζεις συχνα;
Σ: Ποτέ. Αλλά η βλακοφατσα σου με προκαλεί να το κάνω συνέχεια.
Κ.Μ.: Θα κατουρήσεις και στο στούντιο σαν τον Κοντοπίδη;
Σ: Οχι ρε γαμώτο, πήγα τουαλέτα πριν
(παύση)
Σ: Αλλά μπορώ να σε φτύσω, αν θες
Κ.Μ.: Θέλω.
Σ: Το περίμενα. Πριτς που θα το κάνω.
Κ.Μ.: Ξέρεις ότι δε θα προβληθεί ποτέ η εκπομπή έτσι;
Σ: Στα τέτοια μου, θα τα γράψω στο blog.
Κ.Μ.: Καληνύχτα.
Σ: Ρε δεν πας στο γέρο διάολο λέω εγώ.
Υ.Γ.1. Αφιερωμένο στη φανατική αναγνώστρια Μ., που το ζήτησε...
Υ.Γ.2 Για διευκρινίσεις, σχόλια, ενθαρρυντικά χτυπήματα στην πλάτη, σας περιμένω στο Va.Ben.e (Βαλτετσίου και Μπενάκη) την Πέμπτη 10/4 και στην Πινέζα (Σολωμού και Μπόταση) την Παρασκευή 11/4. Θα βάζω και μουσική ταυτόχρονα, δε σε πειράζει αναγνώστη έτσι;
Είναι οι ατελείωτες ώρες πρόβας. Είναι το τρέξιμο για ανεύρεση και κατασκευή κουστουμιών, σκηνικών κλπ. Είναι ο κόμπος στο στομάχι πριν την πρεμιέρα. Είναι τα σωτήρια φώτα που σε τυφλώνουν και είναι πάντα εκεί για σένα, αγαπημένα, έτοιμα να σε βοηθήσουν όταν δεις κάποιο πρόσωπο στο κοινό και σε αποσυντονίσει στιγμιαία. Είναι οι αναγνώσεις του κειμένου στην αρχή, σε κύκλο, με τα καθημερινά ρούχα, πριν γίνει κάτι ζωντανό που ζει και αναπνέει μαζί σου μέχρι την τελευταία παράσταση. Είναι τα κλεφτά βλέμματα από την αυλαία: "άραγε θα έχουμε πολύ κόσμο σήμερα;".
Είναι οι ατελείωτες ώρες ψαξίματος νέων (και παλιών) μουσικών. Είναι το άγχος να ταιριάζουν τα bpm, το είδος, η χρονολογία, ο ρυθμός. Είναι η χαρά όταν βλέπεις κάποιο πρόσωπο να φωτίζεται από τις πρώτες νότες ενός τραγουδιού. Η ικανοποίηση όταν όλο το μαγαζί χορεύει. Τα σφηνάκια από τον μπαρμαν όταν βάζεις Ξυλούρη. Το ότι ΒΑΖΕΙΣ Ξυλούρη. Και αντάρτικα. Και stoner. Και πανκ. Και ότι άλλο θες να ακούσεις εκείνη την ώρα. Και ότι θέλει να ακούσει ο κόσμος, κυρίως. Τα βλέμματα με τους άλλους εργαζόμενους: "πάλι κόσμο έχουμε απόψε".
Χορός μπροστά από τον Dj: Αξία ανεκτίμητη.
Είναι οι ατελείωτες ώρες συζήτησης στο σχήμα πριν από μια συνέλευση στη σχολή η στο Σωματείο. Είναι η ικανοποίηση όταν η τοποθέτηση του εν λόγω σχήματος πάει καλά. Είναι η έκπληξη από το πόσο εκτός πραγματικότητας μπορεί να είναι όλοι οι υπόλοιποι ("εμείς, εμείς, οι μόνοι συνεπείς"). Είναι η αγωνία στην προσυγκέντρωση αν θα μαζευτεί κόσμος. Για να παλέψετε μαζί για κάτι που πιστεύεις. Γιατί εκτός από τον καπιταλισμό, υπάρχει και η μοναξιά.
Είναι τα δέκα λεπτά που μου παίρνει κατά μέσο όρο η συγγραφή κάθε ανάρτησης. (Αυτή που είναι μικρή ακόμα πιο λίγα, αναγνώστη). Είναι η αγωνία για τα views που δεν έχει κανένα πρακτικό αντίκτυπο γιατί δεν έχω ούτε θα βάλω ποτέ διαφημίσεις. Είναι η ψυχοθεραπεία του γραψίματος γιατί η ψυχανάλυση είναι πανάκριβη (κι αφού δεν έχω διαφημίσεις δεν μπορώ να την πληρώσω. Άτιμα διλήμματα. Που δεν είστε καν διλήμματα, δε θα βάλω, το είπαμε). Είναι τα σχόλια από κάτω και τα πόσα "είσαι ο λόγος που έχω ίντερνετ" θα πατηθούν. Γιατί για μένα γράφω αλλά εσύ το διαβάζεις, αναγνώστη. Και με νοιάζει να σου αρέσει.
Γιατί όλα τα πράγματα στη ζωή θέλουν χρόνο. Και κάποιους/ες που να τους αρέσει το αποτέλεσμα.
(Κι αυτή η ανάρτηση μοιάζει ξεπατικωμένη από φθηνό αμερικάνικο εγχειρίδιο ενίσχυσης αυτοπεποίθησης. Στους αδαείς τουλάχιστον. Γιατί όσοι ξέρουν, ξέρουν.)
Υ.Γ. Ο Σπόρος φυτρώνει πλέον και σε άλλα μαγαζιά εκτός από το αγαπημένο Zazzium. Αυτή την Πέμπτη 10/4 γιορτάζουμε τον ένα χρόνο ύπαρξης του blog στο Va bene, Βαλτετσίου και Μπενάκη. Σας περιμένω!!
Εμείς κύριε ακούγαμε Stalker από παλιά, πριν νυχτώσει και τους μάθουν όλοι
με αυτή την κομματάρα. Αλλά είναι κομματάρα η άτιμη, τι να κάνουμε τώρα;
