Ακροστιχίδα



Πάρα πολλοί έπεσαν από τα σύννεφα με τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα από τους νεοναζί μαχαιροβγάλτες. Λογικό. Τους είχαν ανεβάσει εκεί το Mega, ο Skai και το ερπετό που βγάζει το Πρώτο Θέμα με την αγιοποίηση της εγκληματικής οργάνωσης που έκαναν τόσο καιρό.

Άλλοι πάλι δεν έχουν συνειδητοποιήσει τίποτα ακόμα...Εφησυχασμένοι  στον μικρόκοσμό τους, όπως έλεγαν τόσο καιρό "δεν είμαι μετανάστης, γκέυ, αναρχικός, δεν έχω λόγο να φοβάμαι", τώρα λένε "δεν είμαι αντιφασίστας ράπερ οπότε δεν κινδυνεύω". Να τους λυπάσαι αναγνώστη - είναι άταφα πτώματα και δεν το ξέρουν ακόμα.

Υποκριτική η στάση του μιντιακού κατεστημένου που τώρα ξαφνικά ανακάλυψε την Αμερική. Μπουκόταρε τους αναγνώστη, χτύπα τους εκεί που πονάει - στην τσέπη. Να ενημερώνεσαι από εδώ: Η κυβέρνηση θα πάρει και άλλα μέτρα, οι φασίστες θα  ξεσαλώσουν, ο νέος ιδιοκτήτης της ΑΕΚ θα βγάλει πολλά λεφτά, η παιδεία και η υγεία θα ιδιωτικοποιηθούν πλήρως, ο Ολυμπιακός θα πάρει το πρωτάθλημα. Εκτός αν τους σταματήσουμε. (Το τελευταίο ας γίνει, δεν πειράζει).

Λένε διάφορα παπαγαλάκια ότι "υπήρχαν προσωπικές διαφορές" κλπ. Πέρα από τη γεμάτη αξιοπρέπεια απάντηση της μάνας στο πουλημένο κανάλι, έχω να προσθέσω ότι η διαφορά που υπάρχει είναι ανάμεσα στην αξιοπρέπεια, την αλληλεγγύη και την ανθρωπιά και στο βούρκο του νεοναζισμού.

Όταν ο Χρυσοχοίδης διαπόμπευε τις οροθετικές, όταν ο Παπουτσής μιλούσε για "φασιστικούς θύλακες" στην Αστυνομία αλλά δεν έκανε τίποτα για αυτό, όταν ο Σαμαράς ανήγγειλε την "επανακατάληψη των πόλεων", όταν συγκυβερνούσαν με το φασιστικό ΛΑΟΣ, δεν έστρωναν κόκκινο χαλί στη Χρυσή Αυγή; Άντε χαθείτε υποκριτές.



Ζεστό ακόμα τρέχει το αίμα του παιδιού και οι μπάτσοι δρουν σε συνεργασία με "αγανακτισμένους πολίτες" κατά διαδηλωτών. Ευτυχές το νέο έτος 1963. Ψιτ, Εθνάρχη. Πενήντα χρόνια μετά, ξέρουμε ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο. Το παρακράτος.

"Εσείς τους ανεβάσατε και τους κάνατε εξουσία, εσείς τους φέρατε εδώ κι εσείς κάνατε να φάνε το παιδί μου" (από το προηγούμενο λινκ). Ρε. ΡΕ. Να έχετε λίγη τσίπα ρε παπαγαλάκια - αλλά ποιος την έχασε για να τη βρείτε εσείς...

Ίσως δεν έπρεπε να μιλάει και να γράφει κανείς μας για τον Παύλο. Όχι από φόβο για τα καθάρματα, από ντροπή για τη συνενοχή μας. Καλά τα λέμε, καλά τα γράφουμε, αλλά σε πόσες αντιφασιστικές δράσεις πήγες κι εσύ κι εγώ αναγνώστη τα τελευταία χρόνια που σήκωσε κεφάλι το τέρας του ναζισμού; Ξαναμέτρα τις. Πάλι λίγες βγαίνουν ε; Είδες;;

Σε αυτές τις δύσκολες μέρες που έρχονται, το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε, αναγνώστη, είναι να μην ξεχάσουμε και να μην υποκύψουμε. Για τον Παύλο. Για τα τραγούδια του.




"Ελεύθερα ψηλά, πολύ ψηλά πετώ
κι όλοι ζηλεύουν τα περήφανα και αδέσμευτα φτερά μου"

R.I.P.σύντροφε...






χτες βράδυ ένας ντι-τζει μου έσωσε τη ζωή




Κατεβαίνεις στην πορεία χτες και απογοητεύεσαι από τη συμμετοχή (άλλο που εσύ έχεις καλή παρέα). Ακούς μετά από τα καθεστωτικά μέσα ότι η συμμετοχή ήταν πολύ μεγάλη και αναρωτιέσαι
πόσο ψηλά έχεις θέσει τον πήχη πια. Μετά πας σε μια συνέλευση μεταπτυχιακών και (αν εξαιρέσεις την πλειοψηφία των συμμετεχόντων που είναι συνειδητοποιημένοι πολιτικά) αφουγκράζεσαι τα προβλήματα μέρους της σημερινής νεολαίας, όπως πχ ότι δεν έχουν πάρει διόρθωση σε εργασίες τους...Ναι ρε μεγάλε, εδώ απολύεται το σύμπαν, με το νέο κανονισμό σπουδών καθιερώνεται κι επίσημα η μαύρη και απλήρωτη εργασία στο Πολυτεχνείο και ο καθηγητής θα έρθει σπίτι σου να διαβάσει τι έγραφες εσύ μέσα στη ζέστη του Αυγούστου και να σου κάνει υποδείξεις. Μισό λεπτό να ορίσουμε σαν συνέλευση μια τριμελή επιτροπή από 5-6 άτομα να πάμε να στον φέρουμε...Τίποτα, η λύση είναι μία, αναγνώστη (όχι τα γκούλαγκ, μη γίνεσαι κακός):




When the boss comes callin' we gotta organize


Για να μην τα βλέπω όλα μαύρα, αναγνώστη, είναι η πρώτη φορά που υπάρχει ένας υποτυπώδης απεργιακός συντονισμός. Απέχουμε πάρα πολύ βέβαια από το χρυσελεφάντινο όραμα της γενικής απεργίας διαρκείας αλλά κάτι κινείται μετά τη θερινή ραστώνη (που έχει κρατήσει 3,5 χρόνια τώρα). Όπως και να έχει, the winter is coming, και αν δεν κάνουμε κάτι θα έχουμε σοβαρό πρόβλημα, ακόμα και να μη μας λένε Σταρκ. Και μέσα σε όλα, έχασα χτες λόγω της συνέλευσης την καλύτερη ιντερνετική ραδιοφωνική εκπομπή του κόσμου όλου, την οποία, αναγνώστη, να την ακούς κάθε Δευτέρα 8-10 από εδώ: http://raspistation.blogspot.gr/p/get-flash-player-to-see-this-player.html. Ε., έχεις την καλύτερη ραδιοφωνική φωνή και διαλέγεις τα καλύτερα τραγούδια και κάνεις τις καλύτερες αφιερώσεις και ξέρεις απέξω όλες τις ατάκες από το "Ας περιμένουν οι γυναίκες" και δε θα ξαναχάσω εκπομπή σου, στο υπόσχομαι.

Μπορεί να παρατηρείς μια έλλειψη συνοχής και θέματος αναγνώστη αλλά παραδέξου το, γι'αυτό με διαβάζεις. Αφού κι εσύ κουκουρούκου είσαι. Τέλος πάντων, δώσε βάση στο υστερόγραφο γιατί είναι όλα τα λεφτά.

Υ.Γ. 15.000 είναι οι δραχμές με τις οποίες περνάγαμε ολόκληρες εβδομάδες παλιά. 15.000 ευρώ ήταν ένα φυσιολογικό ετήσιο εισόδημα προ κρίσης. 15.000 είναι ο αριθμός των θεατών σε ντέρμπυ στην Ελλάδα και σε αγώνα τοπικού πρωταθλήματος στην Αγγλία. 15.000 κατοίκους έχει ο καποδιστριακός Δήμος Ζαχάρως. ΠΑΝΩ από 15.000 είναι οι προβολές του Σπόρου πια, σε πέντε μήνες ύπαρξης.... Ευχαριστώ πολύ αναγνώστη για την αγάπη σου και δεσμεύομαι να συνεχίσω να προσφέρω το κοινωνικό έργο που έχω αναλάβει - με μεγάλο κόστος σε καφέδες και τσιγάρα. Όπως και τη μουσική σου ενημέρωση - αν θέλεις ταχύρρυθμα έλα την Τετάρτη 18/9 στο Zazzium Bar (Ιπποκράτους και Διδότου) όπου θα βάλω μουσική. Μουσική απλή, λιτή και απέριττη, σαν αυτή.




Ελάτε, είναι πολύ ωραίο μαγαζί
και θα περάσουμε φίνα





Πάλης ξεκίνημα



Η νεοφιλελεύθερη και ακροδεξιά συμμορία που κυβερνάει τον δύστυχο αυτό τόπο αποφάσισε να βελτιώσει την Παιδεία αυτό το μήνα - διαλύοντας την. Το γιατί και το πώς διαβάστε το εδώ που τα λέει μια χαρά, καλύτερα από ότι θα τα έλεγα εγώ. Εκτός από τις αντιδράσεις διοικητικών υπαλλήλων και καθηγητών, έχουμε ξεσηκωμό της αδάμαστης και πρωτοπόρας φοιτητικής νεολαίας μας. Στο πνεύμα λοιπόν της εποχής, αναγνώστη, θα σου θέσω ένα κουίζ: Θέλω να κάνεις μια αντιστοιχία μεταξύ φοιτητικών παρατάξεων και των κάτωθι κεντρικών μοτίβων τους τα τελευταία 20 χρόνια.


α) Το επίδικο στη σημερινή φορτισμένη πολιτικά κατάσταση είναι να υψώσουμε πύργο ατίθασο στη λυσσαλέα επίθεση που έχει εξαπολύσει το αστικό μπλοκ εξουσίας στην παιδεία σε όλες τις βαθμίδες της.


β) Τα παιδιά των λαϊκών οικογενειών που σπουδάζουν θέλουν ενιαία ανώτατη εκπαίδευση.


γ) All we are saying, is give peace a chance (κατά τα άλλα κατεβαίνουμε σε κοινό πλαίσιο με τους (α) αρκεί να το στρογγυλέψουν λίγο γιατί είναι πολύ άγριοι ρε παιδί μου).


Έλα, εύκολο είναι. Δε βάζω πασπιτοδαπίτες στην εξίσωση γιατί πραγματικά αδυνατώ να γράψω δύο διαφορετικά μοτίβα για αυτούς τους δύο. Αναπολώ με απέχθεια και μίσος τους Νέους Ορίζοντες (φοιτητικό της ΠΟΛΑΝ), νοσταλγώ τα μ-λ σε όλες τις εκφάνσεις τους, ξερνάω με τα "ανεξάρτητα" δεξιά σχήματα, γελάω μέχρι δακρύων με το μπλοκ αντικατάληψης στην Αρχιτεκτονική με τη διακριτική ονομασία "τα φυτά", θέλω να σφίξω το χέρι (με μια τανάλια) σε όσους/όσες έχουν πει διαχρονικά τη φοβερή ατάκα "δεν πάω στις συνελεύσεις, ΤΣΑΚΩΝΟΝΤΑΙ, άσε που έχει και κάπνα", φωνές γύρω του και κάπνα νιώθει το αρνί το Πάσχα, εσύ είσαι αρνί όλο το χρόνο, ταλαίπωρε, τανάλια και πάλι τανάλια.


Το ωραίο με το φοιτητικό συνδικαλισμό είναι ότι καταλαβαίνεις τα όρια του αφού τελειώσεις τη σχολή και πιάσεις δουλειά (παλιά, αναγνώστη, γινόταν κι αυτό, και σε πληρώνανε κιόλας, άκου πράγματα, κι αυτό ήταν κόλπο του επάρατου καπιταλισμού για να μην μορφώνονται τα πλατιά λαϊκά στρώματα και τον ανατρέψουν, τότε οι άνθρωποι είχαν μόνο ένα πτυχίο, τώρα με 2-3 ο καθείς έχει γίνει ντούρος αντικαπιταλιστής, οι μέρες της αφθονίας τους είναι μετρημένες). Αλλά πάντα σου μένει μια γλυκιά ανάμνηση της όλης διαδικασίας, έτσι, γιατί ήσουν νέος, γιατί διάβασες πέντε πράγματα, γιατί πέτυχες μικρές αλλά συλλογικές νίκες. Όχι νίκες, παγώματα κυρίως. Αλλά κάτι ήταν κι αυτό.

Καλή δύναμη στους καθηγητές για τον αγώνα τους. Για τους χιλιάδες μηχανικούς - αναγνώστες του blog (και όχι τους "μηχανικούς αναγνώστες", είναι αφηρημένοι αυτοί, δε μας ενδιαφέρουν), συνέλευση του Σωματείου Μισθωτών Τεχνικών αύριο, ρεμάλια. Το νου σας.

φθινοπωρινά blues




Μπήκε ο Σεπτέμβριος, αναγνώστη. Μήνας παραδοσιακά απαράδεκτος, όταν είσαι μικρός αρχίζουν τα σχολεία, αργότερα στη σχολή οι εξεταστικές, όταν δουλεύεις έχουν τελειώσει οι άδειες, στατιστικά ο μήνας με τους περισσότερους χωρισμούς, κάνει ακόμα ζέστη και κατά 99% δεν είσαι σε παραλία (εκτός αν είσαι σε παραλία Αττικής, οπότε είπαμε, ουσιαστικά ΔΕΝ είσαι σε παραλία), στις 23 γιορτάζεται με κάθε επισημότητα και λαμπρότητα η Άλωση της Τριπολιτσάς, δηλαδή μια τριήμερη σφαγή του πλειοψηφικού τούρκικου πληθυσμού της πόλης από Αρβανίτες και Σλάβους και Έλληνες, το άλογο του Κολοκοτρώνη δεν πάτησε χώμα από τα τείχη μέχρι το σεράι, μόνο πτώματα, έκτακτα περάσαμε, απελευθερωθήκαμε, αλλά οι κοτζαμπάσηδες παρέμειναν. Ψιτ, παιδιά, επαναστάται του '21, τους γαιοκτήμονες έπρεπε να λυντσάρετε, όχι το φτωχό λαουτζίκο. Ξέρετε ότι μπορούσαμε.




Παραδοσιακό δημοτικό τραγούδι αρχών του 
19ου αιώνα που ξεχάστηκε την κρίσιμη στιγμή


Ο φετινός Σεπτέμβρης όμως αναγνώστη είναι διαφορετικός. Ένας άνεμος αγωνίας πνέει πάνω από το Φάληρο, όπου ο Μπάμπης, ο Άρης και τ'άλλα τα παιδιά οργανώνουν ολονύχτιες προσευχές για να ξαναβγεί η Άνγκελα στις γερμανικές εκλογές και να μην ανακοπεί η μνημονιακή πορεία σωτηρίας του αδάμαστου και υπερήφανου και τρισχιλιετούς ανάδελφου Έθνους. Αλλά ακόμα πιο αστείοι από αυτούς είναι αυτοί που ελπίζουν σε νίκη των Σοσιαλδημοκρατών η οποία θα "αλλάξει τους συσχετισμούς στην Ευρώπη". Ναι, όπως τους άλλαξαν οι νίκες του Ολάντ και του Ομπάμα, αναγνώστη. Ρωτήστε τους κατοίκους του Μάλι (και της Συρίας οσονούπω) να σας πουν.


Κατά τα άλλα ο Σεπτέμβρης έχει και ΔΕΘ, και πορείες για τη ΔΕΘ, οι οποίες κάθε χρόνο υπολογίζεται ότι είναι μεγαλύτερες από τις προηγούμενες χρονιές, με αποτέλεσμα τώρα πια όταν η κεφαλή βρίσκεται στο Λευκό Πύργο, η ουρά να βρίσκεται κάπου στη Λάρισα, έχει και κανένα πρωτοβρόχι να γουστάρουμε, έχει και τρύγο να μεθύσουμε, έχει και κλισέ διαλόγους "που πήγες; α, σε 4 νησιά, μπράβο ρε, πως ήταν; α μαγικά ε;, έχει μια ενέργεια το μέρος, θα ξαναπάς οπωσδήποτε του χρόνου, βέβαια", έχει τη γοητεία του ο άτιμος τελικά. Γράφουν οι ποιητές κανένα μελαγχολικό ποίημα, οι τραγουδοποιοί κανένα ευαίσθητο τραγουδάκι, οι emo βγαίνουν από τα γκούλαγκ που τους έχουν εξορίσει οι χίπστερ και βρίσκουν την ευκαιρία να στενοχωρηθούν λίγο κι αυτοί σαν άνθρωποι, οι διάσημοι blogger γράφουν καμιά ανάρτηση να βγει το ψωμάκι, τέτοια (με τον όρο "διάσημοι μπλόγκερ" δεν εννοώ ΜΟΝΟ εμένα αναγνώστη αλλά και τον συνάδελφο πιτσιρίκο).


Μια χαρά είναι ο μήνας, αναγνώστη. Μη δίνεις σημασία.